ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

Oι Χειμαρριώτες στην Ορεινή Ταξιαρχία Ρίμινι.

Oι Χειμαρριώτες στην Ορεινή Ταξιαρχία Ρίμινι.

Σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε εθνικό προσκλητήριο, τα παιδιά της έδωσαν το παρών. Κι αυτό όλοι το γνωρίζουν, όπως γράφει και ο συμπατριώτης μας δάσκαλος και ποιητής Πέτρος Σίμος:

…»Σαν ποιος Έλληνας στον κόσμο, άκουσε όνομα Χιμάρα και δεν ένιωσε πόνο, πίκρα και λαχτάρα».

Έτσι και το 1944, με την επικράτηση των Αλβανών κομμουνιστών, και τους Γερμανούς ακόμα στην πατρίδα, για να αποφύγουμε την αναγκαστική ένταξη και στρατολόγηση από Αλβανούς κομμουνιστές και Γερμανούς καταχτητές, 21 νέοι Χιμαριώτες, μεταξύ των οποίων και εγώ, αποφασίσαμε να φύγουμε από τη Χιμάρα με ιταλικό πλοίο, επιταγμένο από τους Άγγλους, για τη μεταφορά πολεμοφοδίων στους Αλβανούς αντάρτες.

Ήταν 14 Αυγούστου 1944. Την επομένη 15 Αυγούστου, ανήμερα της Παναγίας, φτάσαμε στο Μπρίντιζι και στις 16 το πρωί, στο Μπάρι, σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Στις 5 Οκτωβρίου 1944, όλοι εμείς οι 21 Χιμαριώτες με χαρά και υπερηφάνεια καταταχτήκαμε εθελοντές στον Ελληνικό Στρατό. Στην ιστορική Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία,

που τμήμα των Συμμαχικών Δυνάμεων είχε ήδη πρώτη απελευθερώσει το Ρίμινι και έγινε γνωστή ως Ταξιαρχία Ρίμινι. Ύστερα από τρεις μήνες εκπαίδευση στο Τορίνο Ιταλίας, τον Ιανουάριο 1945 νιώσαμε περισσότερη εθνική χαρά και υπερηφάνεια, γιατί πήγαμε στην Αθήνα μας, και από εκεί στον ωραίο Βόλο. Την αναμνηστική φωτογραφία που καταχωρίζεται την βγάλαμε την ημέρα του Πάσχα 1945, στην Εξωραϊστική Βόλου.Oι 21 Χιμαριώτες που καταταχτήκαν εθελοντές στην Ορεινή Ταξιαρχία
Κίμων Μπολάνος, Τεύκρος Μπολάνος, Αθανάσιος Μπολλάνος, Δαμιανός Μπελέρης, Γεώργιος Μπούρμπος, Σπύρος Μποντίνης, Μιλτιάδης Γκόρος, Πέτρος Γκόρος, Ευρηστέας Γκιώνης, Χρήστος Λάζαρης, Αχιλλέας Μήλως, Κώστας Κοκαβέσης, Δήμος Κοκαβέσης, Αλέκος Καρζής, Σπύρος Τσούρας, Βασίλειος Βήτος, Παύλος Βεϊζής, Γεώργιος Ζώτος, Δημήτριος Ράπος, Μιλτιάδης Ρόντος, Χρήστος Δήμας, Σπύρος Βεϊζής.

Το 1940, Χιμαρριώτες δραπέτευσαν από τον αλβανικό στρατό και προσχώρησαν ως εθελοντές στον Ελληνικό Στρατό, και πολέμησαν κατά των Ιταλών: Νικόλαος Γκιώνης, Αυγερινός Μποντίνης, Ηλίας Κολίλιας, Μανώλης Ράπος, Κώστας Ρόντος, Κώστας Κρέκος (Σύνολον 31 Χιμαριώτες).
https://vorioipirotes.com/

Αλβανίδα Υπουργός Πολιτισμού: Θα κρατήσουμε τις ορθόδοξες εκκλησίες για συναυλίες

Εξηγήσεις αναφορικά με την αμφιλεγόμενη απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού να παραχωρήσει σε ιδιώτες τη χρήση πολιτιστικών μνημείων συμπεριλαμβανομένων μοναστηριών και εκκλησιών, έδωσε η Υπουργός Πολιτισμού της Αλβανίας, Μιρέλα Κουμπάρο, σε συνέντευξη που παραχώρησε σε δημοσιογράφο της αλβανικής εφημερίδας Gazeta Shqiptare και δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου.

Η κ. Κουμπάρο ισχυρίστηκε πως ο λόγος της παραχώρησης των πολιτιστικών μνημείων σε ιδιώτες είναι η αδυναμία του αλβανικού κράτους να τα διαχειριστεί καθώς οι οικονομικοί πόροι του Υπουργείου Πολιτισμού δεν επαρκούν για την κάλυψη των εξόδων φύλαξης, αναστήλωσης και διαχείρισης των μνημείων.

Προς το τέλος της συνέντευξης η δημοσιογράφος ρώτησε την Υπουργό για την τύχη των εκκλησιών που διαχειρίζεται το κράτος:

"Η απόφαση αυτή ανοίγει το δρόμο για την επιστροφή μοναστηριών και εκκλησιών στην Εκκλησία; Ιδιαίτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία έχει ζητήσει τη διαχείριση μοναστηριών και εκκλησιών που έχουν κηρυχθεί πολιτιστικά μνημεία και τα διαχειρίζεται το κράτος; Ειδικά τώρα που το κράτος κηρύσσει οικονομική αδυναμία να διατηρεί τη διαχείρισή τους;"

Η Υπουργός απάντησε:

"...Η μόνη δυνατή συνεργασία για τις εκκλησίες θα ήταν η ένωση των οικονομικών πόρων για την αναστήλωσή τους. Για το λόγο αυτό καλώ τις θρησκευτικές κοινότητες να συμβάλλουν σε αυτό για το κοινό καλό. Από την άλλη μεριά εγώ νομίζω πως οι εκκλησίες είναι πολύ καλός τόπος για τη διοργάνωση κοινωνικών και πολιτισμικών εκδηλώσεων όπως συναυλιών, εκθέσεων, φόρουμ κλπ."

Μετά την πασαρέλα μόδας που διοργανώθηκε πρόσφατα στις Ορθόδοξες εκκλησίες του Μπεράτι και του Ελμπασάνι φαίνεται πως είναι καιρός να δούμε και συναυλίες στους ιερούς ναούς και στους τόπους λατρείας της χριστιανοσύνης.

Ο Εκσκαφέας

Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη στην αλβανική γλώσσα: http://www.balkanweb.com/site/mirela-kumbaro-monumentet-me-qira-rijetezim-jo-motel

Πηγή: http://www.himara.gr

Εθισμός σε αντιεκκλησιαστικές ενέργειες

Η πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Αλβανίας στη γενέτειρα του εκ μητρός, Βουνό της Χιμάρας, πέραν των όσων ανάρμοστων με τα καθήκοντα και το ρόλο του, έφεραν στο φως τα ΜΜΕ εμπεριέχει και κάτι που για προφανείς λόγους αποφεύγεται να συζητηθεί δημόσια. Είναι μάλλον, λόγω του γεγονότος ότι η κοινή γνώμη έχει επαρκώς χειραγωγηθεί να ανέχεται ως φυσιολογικό κοινωνιολογικό και κυρίως πολιτικό φαινόμενο την καταπίεση των Ορθοδόξων κοινοτήτων. Φωτογραφίζοντας τις κοινότητες αυτές ως κάτι επικίνδυνο για την συνοχή της χώρας και τον αλβανισμό έχουν κατορθώσει τα κλιμάκια του τουρκικού οθωμανισμού να θεωρείται υπηρεσία στο εθνικό συμφέρον η καταπίεση των Ορθοδόξων κοινοτήτων και η παραβίαση των δικαιωμάτων τους.

Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε στο Βουνό να «εγκαινιάσει» εργασίες αναστήλωσης στον ι. Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα,  λατρευτικό χώρο της επιτόπιας Ενορίας. Για να επέμβει το Υπουργείο Πολιτισμού στο συγκεκριμένο, και χωρίς να αναφερόμαστε στο ύψος των δαπανών αλλά και στην ποιότητα της επέμβασης με βάση τα κριτήρια συντήρησης των μνημείων, ούτε καν είχε ρωτήσει την Ορθόδοξη κοινότητα εκεί. Επικοινωνία με τις επίσημες Εκκλησιαστικέ αρχές ούτε καν γίνεται λόγος. Παρότι κάτι τέτοιο αποτελεί σοβαρή παραβίαση και αμφισβήτηση στην πράξη της έννομης τάξης της χώρας, ο Πρωθυπουργός αποφεύγει την επικοινωνία με την επίσημη Εκκλησία. Ενώ ο νόμος επιβάλει την αίτηση άδειας και έγκρισης απ’ την Εκκλησία για τη χρήση του Ναού, εκείνος και οι υφιστάμενοι του ούτε καν την ενημέρωση επιχείρησαν, έστω για το χρόνο που θα καταλάμβαναν τον ι. Ναό.

Λεπτομέρεια σε σύγκριση με το τι είχε να τους ανακοινώσει εκεί. Πρόκειται για μια φράση κλειδί στις δηλώσεις του που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. «Όλα τα μνημεία πολιτισμού, – δήλωσε ο Πρωθυπουργός, στην υπηρεσία του τουρισμού…» Δηλαδή θα πάρει τους ναούς απ’ τους πιστούς, στην υπηρεσία των λατρευτικών αναγκών των οποίων κτίστηκαν και θα τους διαθέσει στους τουρίστες. Πως αλλιώς πιο προκλητικά και ανοικτά να μας ανακοινώσει τον εθισμό του σε πράξεις σαφώς αντιεκκλησιαστικές και δήμευσης των ναών πλέον. Εάν μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία έδινε τον αγώνα της για την επανάκτηση της περιουσίας των ναών και των μονών, καλείται υπό τα νέα δεδομένα της νομενκλατούρας Ράμα, να υπερασπιστεί τους ίδιους τους χώρους λατρείας.

Είναι ακόμη ένα επεισόδιο στη σειρά διάφορων προβοκατόρικων ενεργειών του Ράμα εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ας μην διαφεύγει το γεγονός ότι ξεκίνησε με μια αυθαίρετη και χωρίς καμιά προηγούμενη συνεννόηση παρέμβαση στην αυλή του Καθεδρικού στα Τίρανα. Κατεδάφισε τον Άγιο Αθανάσιο στους Δρυμάδες. Ενώ οι πιστοί εκεί περίμεναν μια κάποια εξήγηση πήγε στην περιοχή για να δηλώσει ότι δημεύει και τον Άγιο Σπυρίδωνα… αλλά και ακόμη 9 ορθόδοξους ναούς. Αλήθεια από πού το θράσος διότι για δικαίωμα σε μια χώρα που την έχει καταντήσει φέουδο δεν  γίνεται λόγος;

Για την ιστορία έστω να αναφερθεί ότι η πολιτεία της οποίας προΐσταται  ο  Ράμα και οι συν αυτώ ακόμη δεν έχει επισήμως ανακοινώσει τους λόγους πυρπόλησης του συγκεκριμένου ι. Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, το 1999, μόλις είχε ολοκληρωθεί η αναστήλωση του απ’ τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

Και μια πους πουλάει παραμύθια με «αναστηλώσεις», δαπάνες πενταροδεκάρων, απλώς και μόνο για να κρατάει καταλυμένους τους  ναούς και να στερεί τους πιστούς απ’ την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτούς να του αναφέρουμε στοιχεία του ρεπορτάζ για αναστηλώσεις με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην περιοχή: ι. Μονή Αγίου Δημητρίου στο Κηπαρό (το χωριό του φίλου του Κ.Κ.), ι. Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κακομιά (οι βουλευτές του αναμειγνύονται για την οριστική υφαρπαγή της περιουσίας της), ι. Ναός Αγίων Πάντων στη Χιμάρα (οι πρώην κομουνιστές με την ίδια λογική ότι όλα τους ανήκουν την είχαν μετατρέψει σε αποθήκη γεωργικών προϊόντων), ο Άγιος Γεώργιος στο Κούδεσι (προκειμένου να εξυπηρετήσει τον τουρισμό είχε μετατραπεί σε καφενείο του χωριού), ο ι. Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Άνω Κηπαρό, η ι. Μονή του Αγίου Βασιλείου στο ομώνυμο χωριό (αποθήκη πυρομαχικών την είχαν κάνει, όπως πολλά χρόνια πριν και ο Αλί Πασά), τον Άγιο Νικόλαο στο Ηλίας, την Υπαπαντή του Κυρίου στους Δρυμάδες (που λόγω της πολύ καλής της θέσης στην παραλία θέλει να την ξαναπάρει), τον Άγιο Δημήτριο στη Νίβιτσα (το κόμμα είχε την έμπνευση να το κάνει κέντρο αθεϊστικής προπαγάνδας), την Αγία Μαρίνα στο Σπήλαιο – Χιμάρα, τον Άγιο Νικόλαο στο Πύλιουρι και άλλα που με μια απλή βόλτα στην περιοχή μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει.

http://tachydromos.org/

Δ' Κυριακή Νηστειών, Ο Αγ. Γρηγόριος ο Ε΄ Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου (10-4-2016)

Ο Πάπας που προκάλεσε τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης ... - Papa që shkakëtoi plaçkitjen e Konstandinupojës....

Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ... --- Papa Inoçenti i III

Έναν αιώνα μετά τη βασιλεία του Γρηγορίου VII, ο Ιννοκέντιος έφτασε την αρχή του μοναρχικού παπισμού σε ακόμη μεγαλύτερα ύψη. Ο χρυσοστόλιστος πάπας – ο οποίος λέγεται ότι πρότεινε στον Φραγκίσκο της Ασίζης, τον μεγάλο άγιο των φτωχών, να πάει να σκάψει σε κανένα χοιροστάσιο μαζί με τα άλλα γουρούνια – αυτοανακηρύχτηκε όχι μόνον κυρίαρχος της χριστιανοσύνης, αλλά και κυβερνήτης του κόσμου. Η υποταγή του βασιλιά Ιωάννη Όταν ο βασιλιάς Ιωάννης της Αγγλίας είχε το θράσος να τον αψηφήσει σε μια σειρά από ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του διορισμού του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, αφόρισε τον αυταρχικό μονάρχη και του αφαίρεσε τον θρόνο του. Επίσης έθεσε την Αγγλία σε απαγόρευση που κράτησε περισσότερο από έξι χρόνια. Όλες οι εκκλησίες της Αγγλίας έκλεισαν, τα μωρά δεν βαφτίζονταν, οι νεκροί θάβονταν χωρίς τελετή και οι άνθρωποι δεν είχαν δικαίωμα στην παρηγοριά των Θείων Μυστηρίων. Παρά το γεγονός ότι ο βασιλιάς Ιωάννης επωφελήθηκε από τη σκληρή ποινή που υπέμεινε το βασίλειό του, οικειοποιούμενος την εκκλησιαστιακή περιουσία και το εισόδημα, τελικά συνειδητοποίησε ότι ένας αφορισμένος μονάρχης ήταν ιδιαίτερα ευάλωτος, όταν ο βασιλιάς Φίλιππος της Γαλλίας άρχισε να προετοιμάζει εισβολή στην Αγγλία με την ενθάρρυνση και ευλογία του πάπα. Με τον θρόνο του να διακυβεύεται, ο Ιωάννης υπετάγη στον ποντίφικα. Το 1213, υπέγραψε ένα έγγραφο με το οποίο παρέδιδε το βασίλειό του «στον Θεό και στον κύριό μας πάπα Ιννοκέντιο και στους Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ καθολικούς διαδόχους του». Η συμφωνία έκανε τον Ιωάννη έναν απλό υποτελή και αναγκάστηκε να πληρώνει ένα υπερβολικό ετήσιο ενοίκιο για το προνόμιο να κυβερνά τη νέα επικράτεια του Ιννοκέντιου. Η Μάγκνα Κάρτα  Ο πάπας έγινε έξαλλος όταν δύο χρόνια αργότερα ο Ιωάννης αναγκάστηκε να βάλει την υπογραφή του στη Μάγκνα Κάρτα, που θεωρείται ότι είναι η εγκαθίδρυση της αγγλικής ελευθερίας. Δεν μπορούσε να αφήσει ατιμώρητη αυτή την προσβολή και γι’ αυτό, καταδίκασε τη Μάγκνα Κάρτα ως «αντίθετη με τον ηθικό νόμο». Ο βασιλιάς, εξήγησε, ήταν υπόλογος μόνο στον πάπα. Σε ένα παπικό διάταγμα, ο Ιννοκέντιος, «από την πληρότητα της απεριόριστης δύναμης και εξουσίας του, την οποία του εμπιστεύτηκε ο Θεός για να δεσμεύει και να καταστρέφει βασίλεια, να φυτεύει και να ξεριζώνει», ακύρωσε τη Μάγκνα Κάρτα και αποδέσμευσε τον βασιλιά Ιωάννη από την υποχρέωση να την τηρήσει. Επίσης προειδοποίησε ότι αφορισμός περίμενε «οποιονδήποτε συνέχιζε να υποστηρίζει τέτοιες προδοτικές και άδικες αξιώσεις». Ο Ιννοκέντιος ΙΙΙ κυβέρνησε σε μια εποχή χριστιανικής μισαλλοδοξίας, που πλησίαζε στην πιο δολοφονική στιγμή της. Στόχοι του ήταν οι άπιστοι και οι αιρετικοί. Οι χριστιανοί είχαν κληθεί προ πολλού να κατασφάξουν τους μουσουλμάνους, από τότε που ο πάπας Ουρβανός ΙΙ ξεκίνησε την Πρώτη Σταυροφορία, το 1095, για να τους εκδιώξει από τους Αγίους Τόπους. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι κατεσφάγησαν σ’ αυτήν την εκστρατεία, όταν πάρθηκε η Ιερουσαλήμ. Οι πάπες που ακολούθησαν δελέαζαν το ποίμνια με υποσχέσεις για μια προνομιούχο θέση στον παράδεισο και την αυτόματη απαλλαγή από τις αμαρτίες στη γη, αν προσχωρούσαν στην ιερή υπόθεση. Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης Ο Ιννοκέντιος ΙΙΙ συνέχισε την παράδοση, προκαλώντας την Τέταρτη Σταυροφορία, το 1202. Αυτή ειδικά η επιχείρηση σημαδεύτηκε από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης και την καταστροφή της Αγίας Σοφίας. Οι τάφοι των αυτοκρατόρων βεβηλώθηκαν, τα λείψανα κλάπηκαν και οι γυναίκες, ακόμη και οι καλόγριες, βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν. Η Ορθόδοξη εκκλησία είχε χωριστεί από τη Ρώμη έναν αιώνα πριν, έτσι λοιπόν, από την οπτική γωνία της Ρώμης, πήραν αυτό που τους άξιζε. Η Σταυροφορία των Παιδιών  Η Σταυροφορία των Παιδιών ήταν μία ιδιαίτερα εμπνευσμένη κίνηση ενάντια στους άπιστους, στη διάρκεια της βασιλείας του Ιννοκέντιου. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά ξεκίνησαν από όλη την Ευρώπη σε μια τεράστια, χωρίς επίβλεψη επιχείρηση να απελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ. Η πρώτη ομάδα από περίπου 30.000 παιδιά, υπό την αρχηγία ενός Γάλλου βοσκού με το όνομα Στέφανος, έπεσαν θύματα μιας συμμορίας κακόφημων εμπόρων πριν καν φύγουν από τη Γαλλία. Στάλθηκαν σε σκλαβοπάζαρα στη βόρεια Αφρική. Μια δεύτερη ομάδα από 20.000 κατάφερε να φτάσει μέχρι τις Άλπεις και την Ιταλία πριν αιχμαλωτιστούν και αυτά. Μερικά σκοτώθηκαν, άλλα πουλήθηκαν. Ο Ιννοκέντιος μεγαλόψυχα ελευθέρωσε τους λίγους επιζήσαντες από τους όρκους τους. Η Σταυροφορία εναντίον των Χριστιανών Αν και οι σταυροφορίες εναντίον των μουσουλμάνων δεν ήταν κάτι καινούριο, ο Ιννοκέντιος έγινε ο πρώτος πάπας, ο οποίος διέταξε μια σταυροφορία εναντίον άλλων χριστιανών. Οι Καθαροί ή Αλβιγηνοί, όπως είναι επίσης γνωστοί, ήταν μια καλά εδραιωμένη αίρεση στη νοτιοανατολική γωνιά της Γαλλίας με διαφορετική αντίληψη του χριστιανικού δόγματος. Ο Ιννοκέντιος τους μισούσε και ήθελε να τους ξεπαστρέψει. «Θάνατος στους αιρετικούς», κραύγαζε εγκαινιάζοντας τον ιερό πόλεμο κατά των Καθαρών, προσφέροντάς στους σταυροφόρους την ίδια άφεση που είχε υποσχεθεί και στον πόλεμο κατά των μουσουλμάνων. Εμπνευσμένοι από τον πάπα, οι πρόθυμοι στρατηγοί του ξεκίνησαν μια τερατώδη σφαγή. Ο παπικός στρατός πρώτα επιτέθηκε στην πόλη Μπεζιέ, προπύργιο των Καθαρών. Οι καθολικοί είχαν προειδηοποιηθεί να παραδώσουν κάθε αιρετικό ανάμεσά τους, αλλιώς θα πέθαιναν κι αυτοί. Πολλοί αντισταθηκάν και πήραν τους Καθαρούς αδελφούς τους στο αρχαίο άσυλο της εκκλησίας. Τότε ήλθε η διαταγή: «Σκοτώστε τους όλους. Ο Κύριος θα φροντίσει για τους δικούς του». Μέσα στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής ήταν στριμωγμένοι χιλιάδες καθολικοί και Καθαροί, ενώ η πόλη τους έξω καταστρεφόταν. Δύο ιερείς έψαλλαν τη Λειτουργία, όταν οι πόρτες παραβιάστηκαν και εισέβαλε ο παπικός στρατός. Ούτε μια ψυχή δεν γλίτωσε. Ούτε καν οι παπάδες που τελούσαν τη θεία ακολουθία. Με την Μπεζιέ σε ερείπια, ο παπικός απεσταλμένος έγραψε στον πάπα: «Σήμερα, Υψηλότατε, είκοσι χιλιάδες πολίτες πέρασαν από το σπαθί – ανεξάρτητα από ηλικία ή φύλο». Το κυνήγι των Καθαρών  Κάθε άλλο παρά συγκλονισμένος από την απόλυτη κτηνωδία της εκκαθάρισης, ο Ιννοκέντιος αγαλλίασε και ζήτησε κι άλλο αίμα. Στην πόλη της Μπραμ, όι άνδρες του έκοψαν τις μύτες των Καθαρών και τους έβγαλαν τα μάτια. Σε έναν απ’ αυτούς ωστόσο επιτράπηκε να κρατήσει το ένα μάτι για να οδηγήσει τους τυφλωμένους και ματωμένους εναπομείναντες στο Καμπαρέ, ώστε να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα για τους ανθρώπους εκεί. Μετά ήλθε η σειρά της πόλης της Μινέρβ, όπου 140 θρησκευτικοί ηγέτες των Καθαρών οδηγήθηκαν σε ένα λιβάδι έξω από την πόλη. Εκεί τους περίμενε μια γιγάντια νεκρική πυρά. Όπως σημείωνε ένας χρονικογράφος πιστός στον πάπα; «Δεν υπήρχε ανάγκη να τους ρίξουν μέσα οι άνδρες μας. Όχι, ήταν τόσο αδιάλλακτοι στην ανομία τους, ώστε ρίχνονταν μέσα με τη δική τους ελεύθερη θέληση». Έτσι, άρχισε η μεγάλη παράδοση του καψίματος των αιρετικών. Για τον Ιννοκέντιο, δεν ήταν ειρωνεία το γεγονός ότι τώρα ήταν υπεύθυνος για περισσότερους μαζικούς θανάτους χριστιανών και από τον πιο κτηνώδη Ρωμαίο αυτοκράτορα. Το αποτέλεσμα τον ευχαριστούσε. Σε μια επιστολή προς ένα ιππότη στην υπηρεσία του, ο πάπας έγραφε «δόξα και ευχαριστίες στον Θεό γ’ αυτά που φιλεύσπαχνα επέτυχε μέσω αυτών των οποίων ο ζήλος για την ορθόδοξη πίστη φλογίστηκε από τον μόχθο Του ενάντια στον πλέον φθοροποιό εχθρό Του»....

Një shekull pas mbretërisë së Grigorit të VII, Inoçenti e çoi monarkizmin e papizmit në nivele edhe më të larta. Papa i veshur me stoli pre ari – i cili thuhet se propozoi Françeskut të Azisës, shenjtit të madh të të varfërve, të shkojë e të gërmojë në ndonjë stallë derrash bashkë me derra të tjerë –u vetëshpall jo vetëm zot i krishtërimit, por dhe udhëheqës i botës. Nënshtrimi i mbretit Joan Kur mbreti Joan i Anglisë pati kurajon, guxoi,  që ta injorojë në disa çështje duke përfshirë këtu dhe caktimin e kryepiskopit të Kanterbërrit, e çkishëroi këtë monark dhe e largoi nga froni i tij. Gjithashtu e vendosi Anglinë në “pushim” i cili mbajti mbi gjashtë vjet. Të gjitha kishat e Anglisë u mbyllën, fëmijët nuk pagëzoheshin, të vdekurit nuk varroseshin pa ceremoni dhe njerëzit nuk kishin të drejtën e ngushëllimit të Mistereve Hynore. Mgjth faktin se mbreti Joan përfitoi nga dënimi i ashpër që duroi mbretëria e tij duke kthyer në pronë personale pasurinë kishtare dhe përfitimet e saj, kuptoi në përfundim se një monark i çkishëruar është shumë i dobët, kur Mbreti Filip i Francës filloi që të përgatitej për sulm në Angli me bekimin dhe inkurajimin e Papës. Me fronin e tij në rrezik, Joani u nënshtrua tek papa. Më 1213, nënshkroi një dokument nëpërmjet të cilit dorëzonte mbretërinë e tij “tek Zoti dhe te imzoti ynë papa Inoçenti dhe tek Papa Inoçenti III pasardhës i fronit të tij”. Kjo marrveshje e bëri Joanin një nënshtetas të thjeshtë dhe e detyroi që të paguante një shumë të strëmadhe qiraje për privilegjin që pati të qeverishte zonën e re të Inoçentit. Magna Karta. Papa u tërbua kur dy vjet më vonë Joani u detyrua që të vendoste firmën e tij në Magna Karta, që konsiderohet si themelimi i lirisë angleze. Nuk mund të lerë pandëshkuar këtë ofendim që pati dhe për këtë  e dënoi Magna Kartën si “të kundërt me ligjin e moralit”. Mbreti, shpjegoi që jepte llogari vetëm tek Papa. Një një prej urdhëresave papike, Inoçenti, “nga plotësia e fuqisë së pakufijshme të tij, të cilën ja ka besuar Zoti që të zotërojë dhe të shkatërrojë mbretëri, të mbjellë dhe të çkulë”, anulloi Magna Kartën dhe e largoi mbretin Joan nga detyrimet për ta mbajtur atë. Gjithashtu paralajmëroi se çkishërimi e priste “këdo që do të vazhdonte të mbështetëte të tilla pretendime tradhëtare dhe të padrejta”. Inoçenti i III qeverisi në një kohë të urrejtjes ndër të krishterë, që arriti në çastin e saj më vrasëtar. Shenjestrat  e tij ishin  të pabesët dhe heretikët. Të krishterët ishin thirrur para shumë kohës që të masakronin myslymanët. Që prej atëhere kur papa Urbani II filloi Kryqëzatën e Parë më 1095, që t’i dëbonte nga Vendet e Shenjta. Më tepër se 70 000 njerëz  u vranë me shpatë nga kjo fushatë, kur u zotërua dhe Jeruzalemi. Papat që pasuan tërhiqnin “kopetë” e tyre me premtime për një vend të lartë në parajsë dhe me çlirimin e menjëhershëm nga mëkatet në tokë, nëse shkonin drej kësaj çështjeje të shenjtë. Plaçkitja e Konstandinupojës Inoçenti i III vazhdoi traditën, duke shkakëtuar Kryqëzatën e Katërt, më 1202. Kjo fushatë, në veçanti, u   shënua nga plaçkitja e Shën Sofisë. Varrezat e Perandorëve u përdhosën, lipsanet u vodhn dhe gratë deri dhe në murgeshat u përdhunuan dhe u vranë. Kisha Orthodhokse ishte ndarë nga Roma një shekull më parë, kështu pra, nga pikëpamja e Romës, morën atë meritonin. Kryqëzata e Fëmijëve Kryqëzata e fëmijëve ishte një lëvizje mjaft e frymëzuar kundër të pabesëve, gjatë mbretërisë së Inoçentit. Me dhjetra mijëra fëmijë u nisën nga e gjithë Europa, pa mbikëqyrje, në një fushatë  që synonte çlirimin e Jeruzalemit. Grupi i parë prej 30 000 fëmijës, nën udhëheqjen e një bariu Francez me emrin Stefan, ra viktimë e tregëtarëve famëkeq para se të arrinin të largoheshin nga Franca. U dërguan në pazaret e skllevërve në veri të Afrikës. Grupi i dytë prej 20 000 fëmijëve arriti deri në Alpet dhe në Itali para se të ziheshin rrob. Disa u vranë, disa u shitën. Inoçenti me gjithë shpirt liroi ata pak a mbijetuan pas betimit të tyre. Kryqëzata kundër të krishterëve Mgjth se kryqëzatat kundër myslymanëve nuk ishin diçka e re, Inoçenti ishte Papa i parë i cili urdhëroi një kryqëzatë kundër të krishterëve të tjerë. Të Pastërit ose Albiginët, siç ishin të njohur, ishin një herezi e themeluar mirë në këndin juglindor të Francës me një koncept tjetër të dogmës së Krishterë. Inoçenti i urrente dhe donte që t’i qëronte. “Vdekje Heretikëve”, ulërinte duke bekuar luftën e shenjtë kundër të Pastërve, duke ju ofruar Kryqëtarëve të njejtën falje mëkatesh që iu kishte premtuar dhe për luftën kundër myslymanëve. Të frymëzuar nga papa, gjeneralët e gatshëm të tij, filluan një masakrim të stërmadh. Ushtria papike në fillim sulmoi qytetin Bizie, një prej bazave të të Pastërve. Katolikët ishin lajmëruar që të dorëzonin çdo heretik ndërmjet tyre sepse ndryshe do të vdisnin dhe ata. Shumë rrezistuan dhe morën vëllezërit e Pastër në azilin e lashtë të kishës. Atëhere erdhi urdhër: “Vritini të gjithë. Zoti do të kujdeset për të tijët”. Brenda Kishës së Maria Magdalenës ishin të vendosur me mijëra katolikë dhe të Pastër, ndërsa qyteti jashtë shkatërrohej. Dy klerikë psalnin Meshën, kur portat u hapën dhe hyri ushtira papike. Asnjë shpirt nuk shpëtoi. As priftërinjtë vetë që kryenin Meshën Hyjnore. Me Bezienë e shkrretuar, i dërguari papik, shkroi tek Papa: “Sot, Lartmadhëni, njëzet mijë qytetarë kaluan në shpatë – pavarësisht moshës apo gjinisë”.  Gjuhetia e të Pastërve As pak i tronditur nuk ishte papa Inoçenti nga përbindshmëria absolute e spastrimit. U kënaq dhe kërkoi dhe gjak tjetër. Në qytetin Bram, burrat e tij prenë hundët e të Pastërve dhe iu nxorrën sytë. Në një prej tyre ndërkaq ju lejua që të mbante njërin sy që të çonte të verbërit dhe të gjakosurit që kishin mbetur në Kabare, në mënyrë që të përdoreshin si shembull për njerëzit atje. Më pas i erdhi rradha qytetit Minerv, ku 140 udhëheqësit fetarë të të Pastërve u çuan në një livadh jashtë qytetit. Atje i priste një zjarr i madh. Siç shënon kronikografi i besuar i papës: “Nuk kishte nevojë që ti hidhin brenda burrat tanë. Jo, ishin kaq të pa ndryshuar në rrugën e tyre të humbjes, sa hidheshin brenda me vullnetin e tyre të lirë”. Kështu, filloi dhe tradita e lashtë e djegies së heretikëve. Për Inoçentin, nuk ishte ironik fakti që tani ishte përgjegjës  për vrasjen masive të aq shumë të krishterëve sa dhe vetë Perandorët përbindësh Romakë nuk vranë. Rezultati e kënaqte. Në një letër dërguar kalorësit në shërbim të tij, papa shkruante “lavdi dhe falenderime tek Zoti për ato sa arriti me dhembshuri nëpërmjet atyre që zelli për besim të drejtë u dogj nga lodhja e Tij kundrjet armikut të Tij më të dëmëshëm dhe degjenerues”......

πηγή

Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης... - Plaçkitja e Konstandinupojës

Η Σταυροφορία των Παιδιών... - Kryqëzata e Fëmijëve

Το κυνήγι των Καθαρών... - Gjuhetia e të Pastërve

ΠΗΓΗ: «ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ», Michael Farquhar. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ... 

Burimi "Skandale Mbretërore" Michael Farquhar. Botimet Enalios

Οι θαλάσσιες ζώνες μάς «χωρίζουν» - Kathimerini: Zonat Detara na "ndajnë"

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ

Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Αλβανίας, Ντμίτρι Μπουσάτι, στην Αθήνα στις 21 Μαρτίου επιβεβαίωσε την καθήλωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων, καθώς τα Τίρανα επιμένουν σε ένα πακέτο προτάσεων που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση, ενώ ανησυχία προκαλεί ο διπλωματικός εξοβελισμός της Ελλάδας από τις διεργασίες μεταξύ πολλών ευρωπαϊκών χωρών και δυτικών Βαλκανίων. Το πακέτο αυτό, σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, περιλαμβάνει κυρίως συνομιλίες από μηδενική βάση για τις θαλάσσιες ζώνες και απαγόρευση ερευνών στο Ιόνιο, μέχρι να υπάρξει συμφωνία, τυπική άρση της εμπολέμου καταστάσεως και συζήτηση για τις περιουσίες Αλβανών που έφυγαν από την Ελλάδα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αθήνα δεν δέχεται συζήτηση από μηδενική βάση για τις θαλάσσιες ζώνες, ενώ τα υπόλοιπα θέματα μπορούν να συζητηθούν υπό τον όρο ότι θα υπάρξουν ανάλογα ανταλλάγματα. Ειδικά για το ζήτημα των περιουσιών αρμόδια είναι τα δικαστήρια και είναι δεδομένο ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει, ούτε θα έχει, άλλη θέση. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι δηλώσεις των κυρίων Κοτζιά και Μπουσάτι μετά τη συνάντησή τους στην Αθήνα στις 21 Μαρτίου. Ο Αλβανός υπουργός δήλωσε ότι οι δύο πλευρές επιδιώκουν «να βρούμε αυτόν τον μηχανισμό, χωρίς να επιβαλλόμαστε ο ένας στον άλλον, με πλήρη κατανόηση», ενώ ο Ελληνας ομόλογός του τόνισε ότι «αυτό που συμφωνήσαμε είναι πως υπάρχει μηχανισμός, υπάρχει μέθοδος για να λυθούν με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων μας τα όποια προβλήματα έχουν προκύψει». Η δημόσια διάσταση απόψεων για το αν υπάρχει ένας μηχανισμός είναι αποκαλυπτικό στοιχείο της μεγάλης απόστασης που χωρίζει τις δύο χώρες. Οπως επισημαίνει ιδιαίτερα έμπειρος διπλωμάτης στην «Κ», οι ελληνοαλβανικές σχέσεις δεν είναι ζήτημα μηχανισμού, αλλά πολιτικής βούλησης, κυρίως από την πλευρά των Τιράνων. Ο στόχος των τελευταίων κυβερνήσεων να αρχίσουν οι έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο έχει καθηλωθεί, καθώς, όπως είναι ήδη γνωστό, η Αλβανία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία βορειοδυτικά των Διαπόντιων νησιών και απειλεί με σοβαρή κρίση τις διμερείς σχέσεις εάν η Αθήνα αγνοήσει τη θέση αυτή. Αξίζει να σημειωθεί ότι καθυστερεί ανεξήγητα εκ μέρους της Ρώμης και η επικαιροποίηση της συμφωνίας του 1977 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας ώστε να συμπεριλάβει και την ΑΟΖ σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, κάτι που θα ωφελούσε συνολικά την εικόνα της χώρας μας. Εκκρεμότητες Η συμφωνία επρόκειτο να υπογραφεί τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά η ιταλική κυβέρνηση ακύρωσε την υπογραφή. Λίγο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2015, ανέκυψε πρόβλημα μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, με τη Ρώμη να ζητάει επαναδιαπραγμάτευση για νέα οριοθέτηση των μεταξύ τους θαλασσίων ζωνών. Η ιταλική κυβέρνηση έχει διαμηνύσει στην Αθήνα ότι η ελληνοϊταλική συμφωνία θα υπογραφεί, αφού πρώτα διευθετηθεί το πρόβλημα με τη Γαλλία, διαβεβαιώνοντας μάλιστα την Αθήνα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, κάτι που μένει να αποδειχθεί. Πέραν των προβλημάτων αυτών, οι ελληνοαλβανικές σχέσεις έχουν δεχθεί νέα πλήγματα το τελευταίο διάστημα. Η συμμετοχή όλων των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στις υπουργικές συνόδους και τις συνόδους κορυφής στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του Βερολίνου για τα δυτικά Βαλκάνια έχει ήδη προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στα ελληνικά συμφέροντα, ενώ είναι γνωστό ότι η Αθήνα έχει αποκλειστεί από τις διεργασίες αυτές. Τον προσεχή Ιούλιο, σύμφωνα με εκτιμήσεις διπλωματικών πηγών, αναμένεται να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής στο Παρίσι ιστορικής σημασίας αποφάσεις για το μέλλον των δυτικών Βαλκανίων και τις σχέσεις τους με την Ε.Ε. Η ΠΓΔΜ, όπως και η Αλβανία, έχουν αποκτήσει νέα πολιτικά στηρίγματα, υποβαθμίζουν τον ρόλο της Ελλάδας και θεωρούν ότι δεν έχουν λόγο να υπαναχωρήσουν στα διμερή προβλήματα, εκτιμώντας ότι δεν πρόκειται να πιεστούν. Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων ο ΥΠΕΞ, ύστερα από εντολή του πρωθυπουργού, επιδιώκει να αναθερμάνει τον διάλογο με τις βαλκανικές χώρες, ανακοινώνοντας την πραγματοποίηση μιας συνδιάσκεψης στο τέλος Απριλίου στη Θεσσαλονίκη, με Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία για το προσφυγικό ζήτημα, χωρίς να είναι σαφές το επίπεδο εκπροσώπησης. Το αρνητικό στοιχείο είναι ότι η κίνηση αυτή έρχεται με μήνες καθυστέρησης κι ενώ η κατάσταση έχει ήδη διαμορφωθεί, με τη Γερμανία να επηρεάζει καταλυτικά την πολιτική συμπεριφορά των χωρών της περιοχής. Καθημερινή

Sotiris Sidheris Vizitat e ministrit të Jashtëm të Shqipërisë Ditmir Bushati në Athinë më 21 mars konfirmoi dhe bllokimin e marrdhënieve grekoshqiptare, pasi në Tiranë këmbëngulin në një paketë propozimesh që nuk mund të pranohet nga qeveria helene, ndërsa shqetësim shkakëton përjashtimi dipllomatik i Greqisë nga punimet ndër shumë shteteve Evropiane dhe të Ballkanit perendimor. Kjo paketë, sipas burimeve të sigurta dipllomatike përfshin  kryesisht bisedime nga fillimi për zonat detare dhe ndalim të kërkimeve në Jon, deri sa të arrihet një marrveshje, heqje formale e gjendjes së luftës dhe bisedime mbi pasuritë e shqiptarëve që ikën nga Greqia pas luftës së 2-të Botërore. Athina nuk pranon bashkëbisedime nga fillimi për zonat detare, ndërsa çështjet e tjera mund të bisedohen me kushtin se do të ketë dhe këmbimet përkatëse. Në veçanti përsa i përket çështjes së pasurive,  përgjegjëse janë gjykatat dhe është fakt që asnjë qeveri greke nuk ka as do të ketë, pozicion tjetër. Përshtypje të veçantë shkakëtuan deklaratat e zotërinjëve Koxhia dhe Bushati pas takimit në Athinë më 21 Mars. Ministri shqiptar deklaroi se të dy krahët synojmë “që të gjejmë këtë mekanizëm pa iu imponuar njëri-tjetrit, me mirëkuptim të plotë”, ndërsa homologu i tij helen theksoi se “ajo për të cilën ramë dakort është që ekziston një mekanizëm, ekziston një metodë që të zgjidhen me një mënyrë që t’iu shërbejë interesave të të gjithëve ne, për të gjitha problemet që kanë lindur”. Distancimi publik i opinioneve për faktin nëse ekziston ndonjë mekanizëm është një element i zbuluar i distancës së madhe që ndan të dyja vendet. Por ashtu siç thekson në veçanti një diplomat me eksperiencë në “K” mardhëniet greko-shqiptare nuk janë çështje mekanizmi, por vullneti politik, kryesisht nga krahu i Tiranës. Qëllimi i qeverive të fundit që të fillojnë kërkime për gjetjen e hidrokarbureve në Jon ka ndaluar, pasi siç është bërë tashmë e njohur Shqipëria vendos në diskutim kufijtë helenë në veriperëndim të ishujve Diaponton dhe përbën një krizë të rëndë ndërmjet dy vendeve nëse Athina e injoron këtë pozicion. Ja vlen të shënohet se po vonohet në mënyrë të pashpjegueshme nga ana e Romës dhe rikonfrimimi i marrveshjes së 1977 ndërmjet Greqisë dhe Italisë në mënyrë që të përfshijë dhe AOZ-in sipas të drejtës detare, diçka që do të ishte në dobi të figurës së vendit tonë. Çështje të pambyllura Marrveshja do të nënshkruhej Shtatorin e kaluar, por qeveria italiane e anulloi nënshkrimin. Pak më vonë në Dhjetor të 2015, doli një problem ndërmjet Francës dhe Italisë me Romën që kërkonte ridiskutim për një vendosje të re të kufijve detarë. Qeveria italiane i ka shpallur Athinës që marrveshja ndërmjet dy vendeve do të nëshkruhet pasi të jetë mbyllur çështja me Francën, duke i konfirmuar Athinës se nuk ekziston asnjë problem, diçka që pritet të vërtetohet. Përtej këtyre problemeve, marrdhëniet grekoshqiptare kanë marrë dhe goditje të reja gjatë kohës së fundit. Pjesmarrja e të gjitha vendeve të Ballkanit perendimor gjatë takimeve në nivel ministror por dhe në samitet me iniciativë të Berlinit për Ballkanin perendimor, ka shkakëtuar tashmë probleme serioze për interesat helene, ndërsa është e njohur që Athina është përjashtuar nga këto punime. Qershorin e ardhshëm , sipas vlerësimeve të burimeve dipllomatike, pritet që të merren vendime të një rëndësie historike për të ardhmen e Ballkanit perendimor dhe marrdhënien  e tyre me KE,  gjatë samitit në Paris. FYROM , dhe Shqipëria kanë fituar mbështejte politike duke nënvleftësuar rolin e Greqisë, dhe e konsiderojnë se nuk kanë arsye që të rishikojnë problemet dypalëshe pasi çmojnë se nuk do t’iu bëhet presion. Nën presionin e këtyre ndodhive Ministria e Jashtme, pas urdhërit të vetë kryeministrit, ka si synim që të ndihmojë dialogun me vendet ballkanike, duke shpallur realizimin e një konference të përbashkët në fund të prillit në Thessaloniki, me Shqipërinë, FYROM dhe Bullgarinë për çështjen e emigrantëve, pa qënë e qartë niveli i këtij takimi. Elementi negativ  është se kjo lëvizje vjen me një vonesë muajsh dhe ndërsa gjëndja është fomuar tashmë me Gjermaninë që ndikon si katalizator me sjelljen e saj politike ndaj vendeve të rajonit.