Ομόνοια Χιμάρας: Η Αλβανική Κυβέρνηση συνεχίζει να κακοποιεί τους λατρευτικούς χώρους

Δελτίο Τύπου: Η Αλβανική Κυβέρνηση συνεχίζει να κακοποιεί τους λατρευτικούς χώρους προκαλώντας το θρησκευτικό αίσθημα των Ορθοδόξων

Το Σάββατο 2 Απριλίου στο χωριό Βουνό της Χιμάρας, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνα όπου με τυμπανοκρουσίες παρουσιάστηκε η «συντήρηση» του ναού, από τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Έντι Ράμα.

Η αλβανική κυβέρνηση, ίσως επειδή είναι εγκλωβισμένη με «τα του Καίσαρος» βρήκε διέξοδο με «τα του θεού» προκαλώντας για μία ακόμα φορά το θρησκευτικό αίσθημα των κατοίκων της περιοχής. Οι επεμβάσεις στον Ιερό Ναό έγιναν χωρίς να ερωτηθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία. Για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε συμμετοχή πιστών στην εκδήλωση. Είναι πρωτοφανές να παρουσιάζεται ένα έργο που υποτίθεται ότι προφυλάσσει και αναδεικνύει την θρησκευτική παράδοση και να μην παρευρίσκεται ένας ιερέας.

Το θράσος τους είναι τέτοιο που λίγες ώρες πριν την εκδήλωση, τα τοπικά στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος παραπλανούσαν τον κόσμο λέγοντας πως θα παραβρεθεί σε αυτήν ο Αρχιεπίσκοπος. Ο λαός της Χιμάρας γύρισε την πλάτη στις μεθοδεύσεις τους και αναγκάστηκαν προκειμένου ο πρωθυπουργός να μην μιλάει μόνος του να επιστρατεύσουν ως κοινό τους δημοτικούς και κρατικούς υπαλλήλους και τους εργάτες που απασχολήθηκαν στην «αποκατάσταση».

Τέλος σημειώνουμε πως όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο ναός και τα κτίσματα της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρων παραμένουν με απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης χωρίς σκεπή εδώ και δύο χρόνια με κίνδυνο να χαθούν για πάντα. Μετά την κατεδάφιση του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες, η αλβανική κυβέρνηση και ο δήμαρχος προχώρησαν σε άλλη μια πράξη που αγνοεί την τοπική κοινωνία σε συνέχεια της πολιτικής αλλοίωσης της εθνικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Για μία ακόμη φορά η αλβανική κυβέρνηση μέσω του ίδιου του πρωθυπουργού Έντι Ράμα και ο δήμαρχος Χιμάρας Γιώργος Γκόρος, επιβεβαιώνουν την εχθρική τους στάση απέναντι στην ταυτότητα της Χιμάρας και τον πολιτισμό της.

Πηγή: http://www.himara.gr

Ο ιστός της αράχνης! - Rrjeta e merimangës

Κατά τη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει. Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο και κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντικρινά βράχια. Γρήγορα σκαρφάλωσε και χώθηκε σε μια από αυτές. Παρότι ήταν για την ώρα ασφαλής, διαπίστωσε ότι οι εχθροί δεν θα αργούσαν να σκαρφαλώσουν κι αυτοί, να ψάξουν τις σπηλιές να τον βρουν και να τον σκοτώσουν. Όση ώρα περίμενε προσευχήθηκε στο Θεό: "Σε παρακαλώ Θεέ μου, αν θέλεις προστάτεψε με. Παρόλα αυτά ό,τι είναι θέλημα σου σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι". Όταν τέλειωσε τη προσευχή του ξάπλωσε ήρεμος και άκουγε τους εχθρούς που πλησίαζαν. Σκέφτηκε: "Όπως βλέπω ο Θεός δεν πρόκειται να με βοηθήσει να γλυτώσω αυτή τη φορά". Τότε παρατήρησε μια αράχνη που ξεκίνησε να υφαίνει τον ιστό της στην είσοδο της σπηλιάς."Χα!" σκέφτηκε, "αυτό που θέλω είναι πέτρες και τούβλα και ο Θεός μου έστειλε μια αράχνη και τον ιστό της. Μα τη πίστη μου ο Θεός έχει χιούμορ!" Καθώς πλησίαζε ο εχθρός, από τη σκοτεινή μεριά της σπηλιάς έβλεπε τους στρατιώτες που εξερευνούσαν την μια σπηλιά ύστερα από την άλλη. Όταν έφτασαν στη δική του ήταν έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη. Όμως προς μεγάλη του έκπληξη οι στρατιώτες έριξαν μόνο μια ματιά μέσα και συνέχισαν στην επόμενη. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι με τον ιστό στην είσοδο της σπηλιάς φαινόταν ότι ήταν κλειστή εδώ και πάρα πολύ καιρό. "Θεέ μου, συγχώρεσε με" είπε ο νεαρός στρατιώτης. "Είχα ξεχάσει ότι ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός από ένα τοίχο φτιαγμένο από τούβλα"!

Gjatë Luftës së 2-të Botërore një ushtar humbi skuadrën e tij në rëmujën e shpërthimeve dhe të bombardimeve. Kërkoi për bashkëluftëtarët e tij por u hidhërua shumë që nuk mundi që ti gjejë. Kishte mbetur i vetëm  në atë vend. Dëgjonte armiqtë e tij që po drejtoheshin drejt vendit në të cilin nodhej.  I dëshpëruar kërkonte të gjente një strehim dhe në një farë momenti syri i tij ra në disa shpella në shkembinjtë përballë.  Shpejt u ngjit dhe u fut në një prej tyre. Mgjth se ishte për momentin i sigurt, vuri re që armiqtë nuk ishin shumë larg dhe do të ngjiteshin drejt tij, që të kërkonin nëpër shpella ku do ta kapnin dhe do ta vrisnin. Për sa kohë pristeiu lut Zotit: “ O Zot të lutem, nëse do më mbro. Mgjth atë le të bëhet vullneti yt, të dua dhe kam besim tek ty”. Kur mbaroi lutjen u shtri i qetë dhe dëgjonte armiqtë që afroheshin. U mendua: “Me sa duket Zoti nuk do të më ndihmojë që të shpëtoj kësaj rradhe”. Atëhere vuri re një merimangë që filloi të thurrte rrjetën e saj në hyrjen e shpellës: “Ha!” Mendoi, “ajo që dua janë tulla dhe gurë dhe Zoti më dërgoi një merimangë dhe rrjetën e saj. Për besimin tim, Zoti ka humor!”. Pasi afrohej armiku, nga ana e errët e shpellës shikonte ushtarët që kontrrollonin njërën shpellë pas tjetrës. Kur arritën tek shpella e tij ishte gati që të jepte betejën e fundit. Por për çudi ushtarët hodhën një sy brenda dhe vazhduan tek shpella tjetër. Pa pritur kuptoj se me rrjetën e merimangës në hyrje shpella dukej se ishte e mbyllur këtu e shumë kohë. “O Zot më fal”, tha ushtari i ri. “Kisha harruar që rrjeta e merimangës është më e frotë nga një murr i bërë me tulla”!.

6 Απριλίου 1935: Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαιώνει την προσφυγή των Ελλήνων της Β. Ηπείρου για το Σχολικό Ζήτημα

Βασίλειος Σαχίνης

Η αλβανική κυβέρνηση τον Απρίλιο 1933, δια του άρθρου 206 του αλβανικού Συντάγματος, απαγόρευσε τελείως την λειτουργία  όλων των ιδιωτικών σχολείων. Στα ιδιωτικά σχολεία η αλβανική κυβέρνηση συμπεριέλαβε και τα σχολεία της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Με αυτή την απόφαση η Αλβανία επιδίωκε να απαλλαγεί οριστικά ως κράτος από τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου.

Ως αντίδραση σε αυτή την πρόκληση του αλβανικού κράτους οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, το Δεκέμβριο του 1933 ιδρύουν στο Αργυρόκαστρο τη «Νέα Φιλική Εταιρεία». Σκοπός της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», ήταν να ενθαρρύνει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και να την προετοιμάσει για τους μελλοντικούς αγώνες κατά των Τιράνων και την εκ νέου αναγνώριση των διεθνώς αναγνωρισμένων σχολικών προνομίων της μειονότητας. Η οργάνωση αυτή λειτουργούσε τότε στα πρότυπα της «Φιλικής Εταιρείας». Με σύνεση, απόλυτη πειθαρχία και με άκρως μυστικότητα κατάφερε με τις τοπικές εκλογές να ελέγξει την τοπική εξουσία στην περιοχή της Ελληνικής Μειονότητας. Σε κάθε χωριό υπήρχε και ο τομεάρχης που είχε αναλάβει την οργάνωση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Ιδρυτής και ηγέτης της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» ήταν ο Βασίλειος Σαχίνης. 

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1933, οι τομεάρχες της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» συγκεντρώνονται κάτω από πλήρη μυστικότητα στη Δερβιτσιάνη, όπου αποφάσισαν πως έως ότου η Κοινωνία των Εθνών επιληφθεί του σχολικού ζητήματος, ο αγώνας θα έπρεπε να συνεχιστεί. 

Έτσι αποφάσισαν την κήρυξη σχολικής απεργίας. Οι Έλληνες μαθητές στη Βόρειο Ήπειρο, μετά την απόφαση της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», αρνούνται να προσέλθουν στα αλβανικά σχολεία και το καθεστώς των Τιράνων απαντά στην απεργία με διώξεις κατά των οργανωτών, με τρομοκρατία, συλλήψεις και εκτοπισμούς δασκάλων και με βασανιστήρια.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1933 άρχισε από τους Βορειοηπειρώτες, ο σταδιακός  απεργιακός σχολικός αγώνας. Μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου είχαν απεργήσει όλα τα ελληνικά σχολεία της Βορείου Ηπείρου. Ούτε ένας μαθητής δεν προσήλθε να εγγραφεί στα μητρώα των σχολείων ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της αλβανικής κυβέρνησης και του βασιλιά Ζώγκου για το κλείσιμο των περισσοτέρων ελληνικών σχολείων στη Βόρειο Ήπειρο.

Στις 2 Ιανουαρίου 1934, οι τομεάρχες της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» συγκεντρώνονται και πάλι στο Αργυρόκαστρο, όπου και αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να προσφύγουν οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες στην Κοινωνία των Εθνών όπου θα καταγγείλουν την Αλβανία για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων. 

Έως τις 23 Ιανουαρίου συγκεντρώθηκαν πάνω από τριάντα χιλιάδες υπογραφές Βορειοηπειρωτών που  επισυνάφθηκαν στο υπόμνημα και εστάλησαν στην Κοινωνία των Εθνών.

Στις 5 Απριλίου 1934 κοινοποιείται προς την αλβανική κυβέρνηση, από τον γενικό γραμματέα της Κοινωνίας των Εθνών, η προσφυγή των Βορειοηπειρωτών προς την Κοινωνία των Εθνών κατά της Αλβανίας, για το σχολικό ζήτημα.

Στις 14 Ιανουαρίου 1935 με υπόμνημα του εκπροσώπου της Ισπανίας ζητείται η συμβουλευτική γνώμη του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης ως προς το σχολικό ζήτημα  που προέκυψε στην Αλβανία με την απόφασή της να κλείσει τα ελληνικά σχολεία.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1935 από τον αντιπρόσωπο της ελληνικής κυβερνήσεως Γεώργιο Λαγουδάκη υπεβλήθη στο Δικαστήριο της Χάγης υπόμνημα με τις απόψεις αυτής για το σχολικό ζήτημα που είχε προκύψει στη Βόρειο Ήπειρο.

Στις 6 Απριλίου 1935 το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης της Χάγης με πρόεδρο τον Άγγλο Sir Cecil James Barrington Hurst, εξέδωσε τη γνωμοδότησή του πάνω στην προσφυγή των Βορειοηπειρωτών κατά της Αλβανίας. Η  απόφαση καταδικάζει την Αλβανία για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και την υποχρεώνει ώστε να λειτουργήσουν ξανά τα ελληνικά σχολεία. Η απόφαση αυτή ήταν μια δικαίωση του αγώνα των Βορειοηπειρωτών για το σχολικό ζήτημα.

Στις 23 Μαΐου 1935 ο αντιπρόσωπος της Ισπανίας ανακοίνωσε στο Συμβούλιο της Κ.Τ.Ε. δήλωση της αλβανικής κυβέρνησης μέσω της οποίας υιοθετούσε την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης ζητώντας όμως παράλληλα αναβολή ως προς την εφαρμογή της.

Στις 30 Αυγούστου 1935 η Αλβανία, προς συμμόρφωση με την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, υπέβαλε στην Κοινωνία των Εθνών σχέδιο κανονισμού για την ελεύθερη λειτουργία των σχολείων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1935 γίνεται δεκτός από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών με πλήρη ομοφωνία ο κανονισμός που είχε υποβάλει η Αλβανία για το θέμα της ελεύθερης ελληνικής παιδείας για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο.

Η όλη διαδικασία και  η τελική απόφαση δικαιώνει τους Βορειοηπειρώτες στο θέμα της παιδείας και υποχρεώνει τους Αλβανούς να επιτρέψουν την ελεύθερη λειτουργία των ελληνικών σχολείων.

Μετά το Πρωτόκολλο της Κερκύρας, η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης, ήταν η δεύτερη μεγάλη διεθνής νίκη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

(από άρθρο του Κώστα Ζαφειράτη στην εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ)

Τι δήλωσε και τι εννοούσε ο Ράμα στο χωριό Βουνό της Χιμάρας

Επίσκεψη πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Έντι Ράμα στις 2 Απριλίου, στο χωριό Βουνό της Χιμάρας, στο πλαίσιο της παρουσίασης του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού της Αλβανίας "Η πολιτιστική κληρονομιά ως μηχανή ανάπτυξης."

Ο πρωθυπουργός Ράμα έκανε δηλώσεις αναφορικά με το πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού αλλά και για αλλά θέματα που αφορούν την Χιμάρα, όπως την ιδιοκτησία και τις επενδύσεις στην περιοχή. Παρακάτω θα διαβάσετε τις δηλώσεις του και τα σχόλια μας σχετικά με το τι πραγματικά εννοούσε.

Μιλώντας μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, ο πρωθυπουργός εξέφρασε την ανησυχία του για την κατάσταση στα πολιτιστικά μνημεία στην περιοχή της Χιμάρας τα οποία έχουν παραμεληθεί τα τελευταία 20 χρόνια.

"Εννοούσε ότι οι εκκλησίες και τα μοναστήρια καταρρέουν και καταστρέφονται τα τελευταία 20 χρόνια αλλά με την τελευταία απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού "Για την παραχώρηση και ενοικίαση πολιτιστικών μνημείων." τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και τα πολιτιστικά μνημεία που χρειάζονται συντήρηση θα τα παραχωρήσουμε στους ιδιώτες και έτσι θα έχουμε και δικαιολογία για να μην τα επιστρέψουμε στην Εκκλησία."

Σχετικά με το θέμα της ιδιοκτησίας δήλωσε ότι έχουν μοιραστεί πλαστοί τίτλοι ιδιοκτησίας για 11 χιλιάδες στρέμματα έχουν υφαρπαχθεί από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες και έχουν δοθεί σε μυθιστορηματικούς ιδιοκτήτες και πρέπει να ακυρωθούν για να επιστρέψει η περιουσία στους νόμιμους ιδιοκτήτες.

"Εννοούσε ότι θα συνεχιστεί η πολιτική ακύρωσης τίτλων ιδιοκτησίας που έχουν πάρει Χιμαριώτες όπως στην περίπτωση της οικογένειας Κυρίτση στην Χιμάρα και οικογένειας Νεστούρη στην Παλασα και στην συνέχεια θα κηρυχτούν κρατικά για να παραχωρηθούν στους επενδυτές (φιλαράκια) για 1 έυρώ (συν το παχυλό φακελάκι κάτω απ' το τραπέζι)."

Όσον αφορά το πρόγραμμα "Η πολιτιστική κληρονομιά ως μηχανή ανάπτυξης." δήλωσε ότι θα γίνουν εξονυχιστικές επεμβάσεις στα παλιά χωριά του Βουνό και στις Δρυμάδες που θα αφορούν κάθε δρομάκι, τοίχο, παράθυρο, σκεπή, για να επαναφέρει την χαμένη λάμψη.

"Εννοούσε ότι θα μπει η μπουλντόζα στα χωριά και θα κατεδαφίσει αυλότοιχους και κτίσματα που ανήκουν σε όσους δεν ψηφίζουν Σοσιαλιστικό Κόμμα με την δικαιολογία πως δεν είναι σύμφωνα με τα νέα κριτήρια που πέρασαν με την απόφαση κήρυξης ιστορικών κέντρων της Παλιάς Χιμάρας, του χωριού Βουνό και του χωριού Δρυμάδες."

Ο Ράμα δήλωσε πως θα απελευθερώσει τις ιστορικές περιοχές του Βουνού και Δρυμάδων από τα τσιμπούρια (εννοεί τα παράνομα κτίσματα) και τα άσχημα κτίσματα που χαλάνε την αρμονία και παραβιάζουν την εικόνα και το περιεχόμενο τους. Αναφέρθηκε και στο Γυάλι (την τουριστική περιοχή του Βουνού) δηλώνοντας ότι το Γυάλι έχει γίνει αφάνταστο (με την αρνητική την έννοια) με τις νέες κατασκευές χωρίς κριτήρια και σύνδεση.

"Εννοούσε ότι αυτά που είδε σε αυτές τις περιοχές και στο Γυαλί δεν του άρεσαν και ως πρωθυπουργός = αρχιτέκτων θα στείλει τις μπουλντόζες του να κατεδαφίσει τις επενδύσεις που έχουν κάνει οι ντόπιοι κάτοικοι για να ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις Αλβανών από τα Τίρανα και άλλες περιοχές."

Όσον αφορά την αναζωογόνηση των παλαιών χωριών και σπιτιών, ο Ράμα δήλωσε ότι κανένα νέο τουριστικό χωριό δεν μπορεί να αναπαράγει την ομορφιά του Βουνού και των Δρυμάδων γι' αυτό θα πρέπει οι ιδιοκτήτες των σπιτιών να γυρίσουν στην Χιμάρα και να φτιάξουν τα σπίτια τους ως ενοικιαζόμενα, χωρίς να αναφερθεί καθόλου στην έκδοση τίτλων ιδιοκτησιών.

"Εννοούσε ότι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που δεν εκμεταλλεύονται τα σπίτια τους και μένουν στο εξωτερικό, καλά θα κάνουν να ενδιαφερθούν πριν τα κρατικοποιήσουν ως εγκαταλελειμμένα σπίτια, αλλά για τίτλο ιδιοκτησίας δεν γίνετε λόγος."

Στο τέλος αναφέρθηκε στο γεγονός πως είναι εγγονός από το Βουνό και έτσι σκοπεύει να περάσει τα γεράματα του στην περιοχή μαζί με τον Κότσο Κοκδήμα και μαζί θα συζητούν και θα λύσουν τα προβλήματα του κόσμου.

"Εννοούσε ότι μαζί με τον Κότσο σκοπεύει να κυβερνά την Χιμάρα για πολλά χρόνια ακόμα και δεν θα τον ξεφορτωθούμε εύκολα, τουλάχιστον όχι σύντομα. Όσο για τα γεράματα στο Βουνό, ένα αστείο ήταν για να κλείσει την ομιλία του."

Οι δηλώσεις είναι του Ράμα, τα σχόλια δικά μας και τα συμπεράσματα δικά σας.

Πηγή: http://www.himara.gr

«Ζήτω η Ελλάς!» από τον Ομπάμα - OBAMA:ZITO I HELLAS- RROFTË GREQIA

Ελληνικό αέρα και χρώμα πήρε για λίγες ώρες ο Λευκός Οίκος τη Δευτέρα, κατά τον 30ό εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821 στην καρδιά της Ουάσινγκτον, ενώ για ακόμα μία φορά ακούστηκε από τα χείλη ξένου ηγέτη η φράση «Ζήτω η Ελλάς!». Παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου, του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν και διακεκριμένων μελών της ομογένειας, ο Μπαράκ Ομπάμα καλωσόρισε τους προσκεκλημένους του λέγοντας στα ελληνικά «Λευκός Οίκος». Ο Αμερικανός πρόεδρος αναφέρθηκε στους δεσμούς Ελλάδας-ΗΠΑ που δεν περιορίζονται σε πολιτικό επίπεδο αλλά είναι επί σχεδόν δύο αιώνες και «δεσμοί φιλίας και οικογενειακοί». Παραλλήλισε τους αγώνες υπέρ της ανεξαρτησίας που έδωσαν οι δύο χώρες, και στάθηκε στην ελληνοαμερικανική κοινότητα – ειδικά του Σικάγου, όπου ζούσε και εκλεγόταν πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Αφού χαιρέτισε τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, τον υφυπουργό Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού Αλέξη Χαρίτση, τον πρέσβη της Ελλάδας στις ΗΠΑ Χρίστο Παναγόπουλο και τους ομογενείς, δήλωσε εντυπωσιασμένος με το πώς απλοί άνθρωποι στην Ελλάδα βοηθούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα βγει από την οικονομική κρίση πιο ισχυρή. Ο Ομπάμα είχε πολύ καλή διάθεση, γεγονός που φάνηκε από τα αστεία που έκανε για το ελληνικό αίμα του Τζο Μπάιντεν, αλλά και για τον Ελληνοαμερικανό ηθοποιό Τζον Στάμος. «Το προσωπικό [σ.σ.: του Λευκού Οίκου] είναι πολύ ενθουσιασμένο με την Ελληνική Ανεξαρτησία και το ελληνικό φαγητό. Ελπίζω τώρα που μιλάμε, εκείνοι να μην τρώνε ήδη» αστειεύτηκε μιλώντας για τον πλούσιο μπουφέ με ελληνικά φαγητά που συνόδευε την εκδήλωση. Μάλιστα δεν ξέχασε να πει ότι η Πρώτη Κυρία, Μισέλ Ομπάμα, είναι φίλη του ελληνικού γιαουρτιού. Ο Αμερικανός πρόεδρος κλείνοντας την παρέμβασή του είπε στα ελληνικά «Ζήτω η Ελλάς!». pontosnews

Ngjyrë Greke mori pak ditë më parë dhe për pak orë, të hënën, Shtëpia e Bardhë, gjatë festimit të 30-të të 25 Marsit 1821 në zemër të Washingtonit, ndërsa akoma dhe një herë u dëgjua nga goja e një udhëheqësi të huaj fraza “Rroftë Greqia”. Në prezencë të Kryepsikopit të Amerikës Dhimitrit, të zvPresidentit Xho Baiden dhe anëtarëve të respektuar të homogjenëve, Barak Obama iu uroi mirëseardhjen të ftuarave duke thënë në Greqisht “Lefkos Ikos -Shtëpia e Bardhë” Presidenti Amerikan iu rreferua lidhjeve të forta ndërmjet Greqisë dhe Amerikës të cilat nuk izolohen në nivel politike por ekzistojnë prej dy shekujsh “lidhje miqësie dhe familjare”. Paralelizoi betejat për pavarësi që dhanë të dyja vendet, dhe u përqëndrua  në komunitetin grekoamerikan – në veçanti në Chikago, ku jetonte  dhe zgjidhej  para se të bëhej president i Amerikës. Pasi përshëndeti Kryepiskopin e Amerikës, zvministrin e Ekonomisë  të Zhvillimit dhe të Turizmit Aleksi Haritsi, të ambasadorit të Greqisë në Amerikë Kristo Panagopoulo  dhe homogjenët, deklaroi i impresionuar nga fakti se si njerëz të thjeshtë në Greqi ndihmojnë rrefugjatët dhe emigrantët dhe shprehu vlerësimin e tij se Greqia do të dalë nga kriza e fortë ekonomike më e fuqishme. Obama ishte në gjendje të mirë emocionale, diçka që u duk nga shakatë që bëri për gjakun helen të Xho Baiden, por dhe për aktorin grekoamerikan Xhon Stamos. “Personeli i (Shtëpisë së Bardhë) është shumë entuziasmuar me Pavarësinë Helene dhe ushqimin grek. Shpresoj tani që flasim ata të mos kenë filluar të hanë” tha me shaka duke iu rreferua bufesë së pasur me ushqime greke që shoqëronte këtë event. Bile nuk harroi që të thoshte se Zonja e Parë, Mishel Obama,  është mike e mirë e kosit grek. Presidenti Amerikan duke mbyllur fjalëne tij tha në Greqisht “Zito i Hellas” Rroftë Greqia. RROFTË!!

75η Επέτειος της μάχης των οχυρών

Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της ιστορίας , οι μνήμες γυρίζουν πίσω, 75 χρονια πριν, όταν οι Έλληνες στρατιώτες, υπερασπιστές των οχυρών, γραφούν με κιμωλία στο τοίχο “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πεθάνουν οι 80”. Τόσοι ήταν περίπου, μέσα στο οχυρό, με τους περισσότερους εξ αυτών, να είναι τραυματισμένοι και αποκαμωμένοι από το τελευταίο πεντάμηνο που έζησαν στο αλβανικό μέτωπο εναντίον των Ιταλών. Ο πολυάριθμος γερμανικός αντίπαλος με τον υπερσύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό, δεν τους φόβισε, τους ώθησε ως αγρίμια να υπερασπίσουν την πατρίδα τους με άπλετη αυτοθυσία και αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή. «Τα οχυρά καταλαμβάνονται, δεν παραδίδονται» ήταν το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» του διοικητή του οχυρού Ρούπελ, Άνχη Γεώργιου Δουράτσου στην απαίτηση των Γερμανών για παράδοση του οχυρού Ρούπελ.

Το Χρονικό της μάχης του οχυρού Ρούπελ (6 - 9 Απριλίου 1941)

Στις 6 Απριλίου 1941 τις 5:12 π.μ. γερμανικές, ιταλικές και ουγγρικές στρατιωτικές δυνάμεις επιτίθενται κατά της Γιουγκοσλαβίας, ενώ τρία λεπτά αργότερα αρχίζει η γερμανική επίθεση εναντίον της χώρας μας στο μέτωπο Ανατολικής Μακεδονίας (Γραμμή Μεταξά) και Θράκης, μετά την επίδοση τελεσιγράφου από τους Γερμανούς στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή.

Η οχυρωματική Γραμμή Μεταξά, με μήκος 170 χλμ., εκτεινόταν από τον ποταμό Νέστο ως το όρος Κερκίνη (Μπέλες) κοντά στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και την υπερασπιζόταν το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (ΤΣΑΜ), το οποίο αποτελούσαν οι 7η, 14η και 17η Μεραρχίες Πεζικού υπό τη διοίκηση του αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Μπακόπουλου. Οι οχυρώσεις ήταν σχεδιασμένες να διαθέτουν φρουρά άνω των 200.000 στρατιωτών, όμως λόγω της έλλειψης προσωπικού το συνολικό μέγεθος της φρουράς που υπερασπιζόταν τα οχυρά ήταν περίπου 70.000 άντρες, έχοντας ως αποτέλεσμα την αραιή διάταξη των αμυντικών γραμμών. Το Ρούπελ, το Ρονπέλιον των Βυζαντινών, είναι το μεγαλύτερο οχυρό της “Γραμμής Μεταξά” και ελέγχει την ομώνυμη στενωπό, που σχηματίζεται από τον ρου του Στρυμόνα, ανάμεσα στα βουνά Κερκίνη (Μπέλες) και Άγγιστρο. Το υπεράσπιζαν 27 αξιωματικοί και 950 στρατιώτες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Δουράτσο, παρότι προβλεπόταν δύναμη 44 αξιωματικών και 1353 οπλιτών.

6 Απριλίου Ρούπελ

ΟΧΥΡΟ ΡΟΥΠΕΛ

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 05.15 της 6ης Απριλίου. Για τον κανονισμό των βολών πυροβολικού είχε μεταφερθεί στα βόρεια του Στρυμόνα ένα δέσμιο στη γη αερόστατο, η παρουσία του ήταν προκλητική καθώς η ελληνικές δυνάμεις στερούσαν από αεροπορική κάλυψη. Ελάχιστα λεπτά αργότερα άρχισαν οι επιθέσεις από αεροσκάφη στούκας, στόχος τους εκτός από το οχυρό ήταν και το Κέντρο Αντίστασης Καπίνας.

Στα ανατολικά του αριστερού υποτομέα του Συγκροτήματος Σιδηροκάστρου έδρασαν τα γερμανικά τάγματα ΙΙ/125 & ΙΙΙ/125, όπου σύμφωνα με το σχέδιο της επίθεσης έπρεπε πρώτα να καταλάβουν το ύψωμα 350 στο διάκενο των οχυρών Ρούπελ-Καρατάς. Για να μην καταληφθεί το ύψωμα πολέμησαν, η διμοιρία του φυλακίου Κούλας, και του 3ου λόχου προκάλυψης. Εκμεταλλευόμενοι τις πτυχώσεις του εδάφους, οι Γερμανοί έφθασαν σε απόσταση 200 μ. από τα έργα του οχυρού Ρούπελ. Οι υπερασπιστές του οχυρού μαζί με την βοήθεια του Καρατάς και του πυροβολικού κατάφεραν να αποκρούσουν και της τρεις επιθέσεις του τάγματος. Οι Γερμανοί του ΙΙ/125 τάγματος υποβλήθηκαν σε παρόμοιες δοκιμασίες, αλλά ήταν ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για τις ελληνικές δυνάμεις καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα. Από τους 100 άντρες πέρασαν οι 60 με μια ομάδα βαρέων πολυβόλων και μια ομάδα διαβιβαστών. Οι υπόλοιποι λόχοι του τάγματος γνώρισαν την καταστροφή. Ο 5ος λόχος σχεδόν διαλύθηκε. Ο 8ος λόχος κατάφερε να περάσει τα ξημερώματα της 7ης Απρίλη και να ενωθεί με τα υπόλοιπα τμήματα, το μεσημέρι , με πολύ μεγάλες απώλειες.

7 Απριλίου

Την αυγή του 7ης Απριλίου συγκροτήθηκαν τρεις περίπολοι του Ρούπελ με αποστολή την εκκαθάριση της περιοχής από τους εχθρούς και την αποκατάσταση της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Αποτέλεσμα αυτής της περιπολίας ήταν η σύλληψη 14 αιχμαλώτων με τρεις συσκευές ασυρμάτου και δύο όλμους. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, ήταν σφοδροί, με τα στούκας να χρησιμοποιούν βόμβες 500 κιλών. Η υποχώρηση των Γερμανών και οι μικρές απόλυες των Ελλήνων υπερασπιστών ανύψωσαν το ηθικό των Ελλήνων , που υποδεχόντουσαν την « κόλαση» με ζητωκραυγές.

Η παρουσία των Γερμανών στα νότια του οχυρού Ρούπελ σήμανε συναγερμό σ τις ελληνικές δυνάμεις. Η διμοιρία αρμάτων που θα ενεργούσε με το απόσπασμα του Παπαχατζή δεν χρησιμοποιήθηκε λόγω εδαφικών δυσχερειών. Εναντίων των Γερμανών που είχαν καταλάβει το παρατηρητήριο της 7ης πυροβολαρχίας στο ύψωμα Τεπελάρ κινήθηκαν δύο διμοιρίες του 3ου λόχου υπό των Νιάνου και Παπαχατζή υπό τον ανθυπολοχαγού Καρατζά. Μετά από ολοήμερη μάχη, οι ελληνικές δυνάμεις κατάφεραν να απωθήσουν τους Γερμανούς στο ύψωμα Γκολιαμά, ανάμεσα στο χωριό Κλειδί και το λόφο Λουτρών.

8 Απριλίου

Στις 6:00 το πρωί της 8ης Απριλίου το οχυρό Ρούπελ δέχτηκε νέο σφοδρό βομβαρδισμό από την αεροπορία και το πυροβολικό, που συνεχίστηκε όλη την ημέρα. Οι Γερμανοί του ΙΙΙ/125 τάγματος ετοιμάστηκαν για νέα επίθεση με τρεις ομάδες εδάφους και μία διμοιρία σκαπανέων. Για το σκοπό αυτό ενισχύθηκε με δύο διμοιρίες του 13ου και 14ου λόχου. Οι απώλειες του οχυρού την ημέρα αυτή ήταν ένας νεκρός και τέσσερις τραυματίες οπλίτες ενώ οι υλικές ήταν ελάχιστες. Σημαντικές, αντίθετα, ήταν οι απώλειες του εχθρού. Πιο σοβαρή ήταν η κατάσταση στα νότια του οχυρού αφού το ΙΙ/125 γερμανικό τάγμα ενισχύθηκε από την κάθοδο των γερμανών δυνάμεων της 5ης Ορεινής Μεραρχίας στα δυτικά του Στρυμόνα.

9 Απριλίου

Το οχυρό Ρούπελ υπέστη βομβαρδισμούς πυροβολικού και αεροπορίας και την ημέρα αυτή. Μέχρι το μεσημέρι οι βομβαρδισμοί ήταν μικρής έντασης αλλά από τις 14:00 μετατράπηκαν σε σφοδρούς. Στις 12:30, όμως, όταν επρόκειτο να εφορμήσουν τα τμήματα κρούσης, το ελληνικό πυροβολικό εξαπέλυσε στους χώρους εξόρμησης το φονικό πυρ και προκλήθηκαν πολλές και βαριές απόλυες στους Γερμανούς. Μετά από αυτό τα γερμανικά τμήματα άρχισαν να οπισθοχωρούν. Οι απώλειες του οχυρού ήταν πέντε νεκροί και έντεκα τραυματίες. Στις 17:00 προσήλθαν Γερμανοί κήρυκες για να γνωστοποιήσουν την συνθηκολόγηση του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας ( ΤΣΑΜ) ζητώντας την παράδοση του οχυρού.

Ο διοικητής του, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απάντησε ότι «τα οχυρά δεν παραδίδονται αλλά καταλαμβάνονται και ότι θα συνεχίσει τον αγώνα στερούμενος άλλων διαταγών». Ο κήρυκας διαβεβαίωσε στην στρατιωτική του τιμή ότι δεν επρόκειτο για απάτη και όρισε συνάντηση για την 6:00 της επόμενης 10/4. Το οχυρό επικοινώνησε με τη Μεραρχία όπου κοινοποίησε την συνθηκολόγηση. Η αντίδραση των ανδρών του οχυρού ήταν ότι ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί.

Την επομένη μέρα, 10 Απριλίου 1941, έλαβε χώρα η παράδοση του οχυρού. Έξω από το οχυρό ήταν παραταγμένο γερμανικό τμήμα και απέδωσαν τιμές. Ο εντεταλμένος για την παραλαβή του οχυρού Γερμανός αξιωματικός συγχάρηκε τον διοικητή του, Ταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο, διαβεβαιώνοντας τα συγχαρητήρια και το θαυμασμό των ανωτέρων του. Τόνισε μάλιστα ότι για τους Γερμανούς αποτελούσε τιμή και υπερηφάνεια ότι είχαν ως αντίπαλο έναν τόσον ηρωικό στρατό. Οι απώλειες της φρουράς του οχυρού Ρούπελ ανήλθαν σε 44 νεκρούς και 152 τραυματίες.

Απόδοση τιμών

«… "Ρόδα φυτέψτε αμάραντα ολόγυρα στο χώμα, Υμνώντας τους Αθάνατους ,που κείτονται από κάτω, Εκείνοι το αίμα έδωκα, Λεύτεροι Εμείς να ΖΟΥΜΕ" » αναγράφει η τιμητική μαρμάρινη πλάκα φτάνοντας στην κορυφή του Ρούπελ, με τα απομεινάρια των γερμανικών κανονιών να βρίσκονται στους πρόποδες του δοξασμένου λόφου.

Το χρονικό της μάχης του Οχυρού Ιστίμπεη

Σύμφωνα με την Ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού, το Οχυρό ''Ιστίμπεη'' αποτελούσε τμήμα του συγκροτήματος των Οχυρών της Μακεδονίας. Η δύναμη του Οχυρού ήταν 10 Αξιωματικοί και 300 Οπλίτες. Ο διαθέσιμος οπλισμός ήταν 2 πυροβόλα, 1 αντιαρματικό , 1 αντιαεροπορικό, 2 όλμοι, 26 πολυβόλα, 9 οπλοπολυβόλα και 17 βομβιδοβόλα. Επιπλέον ο ατομικός οπλισμός των ανδρών. Το Οχυρό ''ΙΣΤΙΜΠΕΗ'' είχε 30 επιφανειακά έργα και 2.297 μ. υπογείων στοών, που αποτελούσαν ένα στεγανό σύνολο.
Στις 05.15 το πρωί της 6ης Απριλίου 1941, τα γερμανικά στρατεύματα που βρίσκονταν στη Βουλγαρία, χωρίς να τηρηθούν τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας προς απάντηση, εισέβαλαν στο ελληνικό έδαφος. Άρχισε ο βομβαρδισμός του Οχυρού ''ΙΣΤΙΜΠΕΗ'' με πυροβολικό διαφόρων διαμετρημάτων, ενώ συγχρόνως πυροβόλα ευθυτενούς τροχιάς, ταγμένα επί της μεθορίου, σε αποστάσεις 250 έως 600 μέτρων από αυτή, έβαλαν εναντίον των φατνωμάτων των πολυβολείων.

Στις 06:00 το πρωί, πολυάριθμα σμήνη αεροπλάνων καθέτου εφορμήσεως άρχισαν να σφυροκοπούν την επιφάνεια του Οχυρού, καταστρέφοντας το μοναδικό αντιαεροπορικό πολυβολείο, που μέχρι τη στιγμή εκείνη είχε καταρρίψει τέσσερα εχθρικά αεροπλάνα.

Μία ώρα μετά , αφού σταμάτησε ο βομβαρδισμός, ο εχθρός επιτέθηκε με πυκνά κύματα πεζικού. Διεξάγεται σκληρός αγώνας και ολόκληρα εχθρικά τμήματα αποδεκατίζονται. Περίπου στις 8.οο το πρωί, ο εχθρός κατορθώνει να θέσει πόδα επί της επιφανείας του Οχυρού. Προς ανακούφιση των αμυνομένων, διετάχθη το μεσημέρι αντεπίθεση, η οποία τελικά απέτυχε λόγω της τεράστιας υπεροχής του εχθρού σε πυροβολικό και αεροπορία. Κατά τις πρώτες νυκτερινές ώρες, οι Γερμανοί, εισέρχονται στο εσωτερικό του Οχυρού, αλλά μετά από αιματηρό αγώνα εκμηδενίζονται.

Το πρωί της 7ης Απριλίου, βρήκε το Οχυρό ''ΙΣΤΙΜΠΕΗ'' να συνεχίζει το σκληρό και επικό αγώνα του. Όλα τα επιφανειακά έργα του Οχυρού έχουν καταστραφεί. Επανειλημμένες απόπειρες των Γερμανών, για κάθοδο εντός των στοών, αποκρούονται με βαριές απώλειες.

Κατόπιν αυτού, οι Γερμανοί φράσσουν τα φατνώματα των πολυβολείων και των υπολοίπων έργων, διοχετεύουν αποπνικτικά αέρια και κατορθώνουν να δημιουργήσουν ανυπόφορη κατάσταση . Οι άνδρες δυσχεραίνονται να αναπνεύσουν και προ της απειλής του θανάτου από ασφυξία, ο Διοικητής του Οχυρού Ταγματάρχης Πικουλάκης Ξάνθος , στις 04.00 το μεσημέρι, διατάσσει την παράδοσή του.

Οι απώλειες κατά το διήμερο αγώνα των υπερασπιστών του Οχυρού, ανήλθαν σε 30 νεκρούς και 70 τραυματίες, ενώ των Γερμανών ήταν πολλαπλάσιες.

Η πτώση του οχυρού Ιστίμπεη σήμανε την προέλαση των Γερμανών στην κοιλάδα του Στρυμώνα. Οι Γερμανοί εισέρχονται στο Σιδηρόκαστρο και δίνεται διαταγή εγκατάλειψης της ελληνικής στρατιωτικής διοίκησης των Σερρών. Για τον ηρωισμό και τη γενναιότητα των υπερασπιστών του Οχυρού ''Ιστίμπεη'', εκφράσθηκαν με θαυμασμό οι Γερμανοί και δήλωσαν απερίφραστα, ότι εάν δεν διέθεταν συντριπτική υπεροχή σε αεροπλάνα, άρματα και αντιαρματικά πυροβόλα, η πτώση του Οχυρού θα ήταν αδύνατη.
Στις 10 Απριλίου 1941, στην πόλη των Σερρών, οι Γερμανοί τοιχοκολλούν προκήρυξη στα γερμανικά, βουλγαρικά και ελληνικά, με την οποία δηλώνουν ότι αγαπούν τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους και δεν έρχονται ως εχθροί, αλλά ως ελευθερωτές της Ελλάδος από τους Άγγλους.

Ακόμα και μετά την παράδοση της Γραμμής Μεταξά από τον Αντιστράτηγο Μπακόπουλο, μεμονωμένα φρούρια συνέχισαν να μάχονται για μέρες και δεν κατελήφθησαν παρά μόνο όταν χρησιμοποιήθηκε βαρύ πυροβολικό εναντίον τους. Ουσιαστικά, όμως, η Γραμμή Μεταξά περισσότερο παραδόθηκε, λόγω της υπερφαλάγγισης και της κύκλωσής της από τους Γερμανούς, παρά κατέρρευσε.

Εκ της δυ­νά­με­ως του ο­χυ­ρού Ρούπελ, οι α­πώ­λειες α­πό Ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς ή­ταν 44 νεκροί και 38 τραυ­μα­τί­ες....

Οι α­πώ­λειες των Γερ­μα­νών κα­τά τις ε­πι­χει­ρή­σεις ε­να­ντί­ον των Ο­χυρών α­πό 6-10 Α­πριλί­ου 1941, έ­φτα­σαν σε 555 νε­κρούς, 2134 τραυ­μα­τί­ες και 170 α­γνο­ού­με­νους, σύμ­φω­να με Γερ­μα­νι­κές πη­γές.»


"Αιωνία τους η μνήμη"

Συμπληρώθηκαν φέτος 75 χρόνια από την ελληνική εποποιία 1940-1941 και δυστυχώς η επέτειος αυτή βρίσκει τη χώρα μας να διεξαγάγει έναν οικονομικό πόλεμο με τον ίδιο αντίπαλο τού 1941 και να αγωνίζεται και κατά την ειρήνη, όπως και στον πόλεμο. Όμως, ανεξάρτητα, από τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε, έχουμε εθνική υποχρέωση και ιστορική επιταγή  να επαναφέρουμε στη μνήμη μας  τον τεράστιο και με τόσο κολοσσιαίες προεκτάσεις άθλο του Έθνους μας, για να διδασκόμαστε τι μπορεί να κάνει το Έθνος μας, όταν είναι ενωμένο και προσηλωμένο στα εθνικά ιδεώδη και στις εθνικές μας επιταγές. Και πρέπει να τιμούμε τους δημιουργούς του, τους συντελεστές του, τη μνήμη των πεσόντων, και τέλος, πρέπει να υπενθυμίζουμε σε όσους επιβουλεύονται το ιερό μας πάτριο έδαφος και την εθνική μας τιμή, ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, τι τους περιμένει, αν τολμήσουν. Το Έπος του 1940-1941 αποτελεί εθνικό οδοδείχτη και έτσι πρέπει να παραμείνει.                                

Πηγή

Η "άλλη" Πάρος | Βούλιαξε ο "Αρχίλοχος" σε παρουσίαση βιβλίου για τη Β. Ήπειρο

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το βράδυ, στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Αρχίλοχος», η παρουσίαση του βιβλίου «Ο ξύλινος σταυρός» της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα.

Η εκδήλωση έφερε ένα μεγάλο πλήθος φίλων του βιβλίου στην αίθουσα, πρωτοφανή για τα τοπικά δεδομένα και ήταν ίσως μία από τις πολυπληθέστερες ανάλογες εκδηλώσεις στην Πάρο.

Στην εκδήλωση εκτός του πλήθος βιβλιόφιλων που παραβρέθηκε, το παρόν έδωσε ο Μητροπολίτης Παροναξίας, κ. Καλλίνικος με κληρικούς του νησιού μας, ο έπαρχος Πάρου, κ. Κ. Μπιζάς, ο πρόεδρος της ΚΔΕΠΑΠ, κ. Θ. Μαρινόπουλος, περιφερειακοί, δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι, κ.α.

Το βιβλίο, «ο ξύλινος σταυρός», πωλείται στο βιβλιοπωλείο «Αναγέννηση» και πραγματεύεται ένα άγνωστο κομμάτι της ιστορίας, την τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου.

Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ορθόδοξη κυψέλη», παρουσιάστηκε από το μέλος του ΔΣ της ΚΔΕΠΑΠ, κ. Δ. Γεωργιάδη, τη φιλόλογο, Μπέτη Μπιζά, το φιλόλογο και εκδότη του βιβλίου, κ. Φιλόθεο Κεμεντζετζίδη, τη βορειοηπειρώτισσα κ. Ελένη Παππά, τον ιατρό κ. Παντελή Πάπιστα και τη συγγραφέα.

http://fileleutheros.net/main/2016/4/3/--5