61 χρόνια από την έναρξη του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

1 Απριλίου 1955: Όταν οι μαθητές έδιναν την ζωή τους για την πατρίδα

Αγαπητοί συνάδελφοι, οφείλουμε όλοι να κάνουμε το χρέος μας. Να μιλήσουμε στους μαθητές σας για τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Για τα ιδανικά του. Ελάχιστο χρέος τιμής και μνήμης για τους Έλληνες μαθητές της μεγαλονήσου μας, που έπεσαν στον αγώνα.

Ιστολόγιο-Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Μια από τις ενδοξότερες σελίδες ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Ελληνισμού αποτελεί ο αγώνας της Κύπρου του 1955-59, που απάλλαξε την Κύπρο από τους Άγγλους αποικιοκράτες.

Το 1878 οι Άγγλοι διαδέχονται τους Τούρκους στην κατοχή του νησιού. Οι Κύπριοι διατρανώνουν με κάθε ευκαιρία τον πόθο τους για Ένωση με την Ελλάδα και αισιοδοξούν ότι η Μεγάλη Βρετανία θα βοηθήσει προς τον σκοπό αυτό, όπως είχε κάνει και με τα Επτάνησα. Το 1931 ο λαός εξεγείρεται, καίει το Κυβερνείο και υψώνει τη γαλανόλευκη. Οι ταραχές εξαπλώνονται παντού, οι Άγγλοι όμως απαντούν με συλλήψεις, φυλακίσεις, επιβολή προστίμων και κατάργηση συνταγματικών ελευθεριών. Χειρότερα όλων είναι τα καταπιεστικά μέτρα που λαμβάνονται εναντίον της παιδείας, με στόχο τον αφελληνισμό του νησιού. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι ελπίδες αναπτερώνονται λόγω της συμμαχίας της Ελλάδας με τους Βρετανούς, λίγο αργότερα όμως η στάση των πρώην συμμάχων είναι απογοητευτική. Στο Δημοψήφισμα, που διοργανώνει η Εθναρχούσα Εκκλησία  τον Ιανουάριο του 1950, ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ψηφίζει υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Μεγάλη Βρετανία τότε αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση και δηλώνει ότι γι’ αυτήν «δεν υφίσταται Κυπριακόν ζήτημα ούτε εις το παρόν ούτε εις το μέλλον». Με τα δεδομένα αυτά η ανάληψη ένοπλου αγώνα είναι πλέον μονόδρομος για την Κύπρο.

"Δημοψήφισμα: Αξιούμεν την ΕΝΩΣΙΝ της Κύπρου με την Ελλάδα"

Η εξέγερση, που ξέσπασε την 1η Απριλίου 1955, ήταν παλλαϊκή, φάνηκε όμως από την αρχή πως πρωταγωνιστής ήταν η Κυπριακή νεότητα. Το 70% των πεσόντων ήταν νέοι 15-25 ετών, από τους οποίους το 7% ήταν μαθητές κάτω των 17. Ο νεαρότερος ήρωας της ΕΟΚΑ ήταν ο Δημητράκης Δημητριάδης, 7 ετών (διαβάστε αναλυτικά εδώ), που σκοτώθηκε σε μαθητική διαδήλωση στη Λάρνακα.

Μικροί μαθητές όμως έπεσαν και θύματα του αγώνα, όπως η Ιωάννα Ζαχαριάδου, 10 ετών από την Αμμόχωστο, που πέθανε από φόβο κατά την είσοδο Άγγλων στρατιωτών στην πόλη, και η Νίκη Γιάγκου, 13 ετών, που φονεύθηκε από βόμβα των Άγγλων στη Λεμεσό.

Οι μαθητές λοιπόν, παρά τις συστηματικές προσπάθειες των κατακτητών να τους αποκόψουν από την ιστορία τους και το ελληνικό τους παρελθόν, έδιναν τα πάντα στον αγώνα για την ένωση με την Ελλάδα. Εντάσσονταν στη μαθητική οργάνωση ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) κι εκτελούσαν ό,τι υπηρεσίες τους ανετίθεντο με απαράμιλλο ψυχικό σθένος και αποφασιστικότητα. Διένειμαν φυλλάδια, διαδήλωναν, παρακολουθούσαν υπόπτους και προδότες, εξασφάλιζαν πληροφορίες, μετέφεραν όπλα, έκαναν επιθέσεις, ετοίμαζαν εκρηκτικά, ενίσχυαν τους αντάρτες.

Η μύηση των μαθητών στην οργάνωση γινόταν με άκρα μυστικότητα, χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό ούτε οι γονείς, αλλά ούτε και τα αδέλφια τους, που συχνά ήταν ενταγμένα κι αυτά. Οι μαθητές εκτελούσαν τις εντολές που λάμβαναν αμέσως, χωρίς ερωτήσεις και διαφωνίες. Μέσα από τον τρόπο οργάνωσης των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου, ξέρουμε ότι οι μαθητές έδιναν αναφορά στον αμέσως ανώτερό τους, χωρίς όμως κανείς να γνωρίζει όλη την ιεραρχία. Μόνο ο γενικός υπεύθυνος του Παγκυπρίου υποχρεωτικά έδινε σε τακτά διαστήματα αναφορά στον

αρμόδιο της ΕΟΚΑ. Η τήρηση τόσης μυστικότητας ήταν ζωτική για λόγους ασφάλειας, καθώς πάντα υπήρχε ο φόβος μήπως μαρτυρήσουν οι μαθητές που συλλαμβάνονταν κι ανακρίνονταν. Πάντως, παρά τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια, δεν υπήρξε κανένας μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου, που να υπέκυψε και να πρόδωσε.

Η ΑΝΕ, μέσα κυρίως από τα περιοδικά που εξέδιδε, ξεσήκωνε συχνά τους μαθητές σε διαδηλώσεις, των οποίων ο σκοπός ήταν διπλός. Αφενός στόχευαν στην εξύψωση του φρονήματος και του ηθικού του λαού -ο οποίος δοκιμαζόταν καθημερινά από την αγγλική βαρβαρότητα- ώστε να μπορεί να συνεχίζει τον αγώνα. Αφετέρου, όμως, οι ταραχές μέσα στις πόλεις κρατούσαν απασχολημένες πολλές δυνάμεις του εχθρού, κι έτσι έδιναν την ευκαιρία στους αντάρτες στην ύπαιθρο και στα βουνά να δρουν πιο ελεύθερα. Οι Άγγλοι απαντούσαν στις μαθητικές διαδηλώσεις με δακρυγόνα, ρόπαλα, συλλήψεις, τραυματισμούς και θανατώσεις, ενώ πολλές φορές έκλειναν τα σχολεία.  

Το κλείσιμο των σχολείων επιβαλλόταν με διάφορες αφορμές σε ολόκληρη την Κύπρο. Έτσι, την άνοιξη του 1956 διακόπτουν τη λειτουργία τους τα περισσότερα δημοτικά σχολεία του νησιού, γιατί μετά από εντολή του Διγενή αναρτώνται σε αυτά ελληνικές σημαίες. Τον Δεκέμβριο του 1955 οι Άγγλοι κλείνουν το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού και το Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας. Τον Ιανουάριο γίνονται σοβαρές συγκρούσεις στην πλατεία της Αρχιεπισκοπής στη Λευκωσία μεταξύ των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου και δυνάμεων ασφαλείας. Για δύο μέρες μάταια οι Άγγλοι προσπαθούν να διαλύσουν τους μαθητές με δακρυγόνα, γκλοπς, πυροβολισμούς, αυτοί όμως αντιστέκονται βάφοντας με αίμα τους γύρω δρόμους και τους χώρους του σχολείου. Με τη φλόγα της Ένωσης και της Λευτεριάς στα στήθια, από τη στέγη της Σεβερείου βιβλιοθήκης οι μαθητές λιθοβολούν ασυγκράτητα τους κατακτητές. Δεκαπέντε μαθητές τραυματίζονται, συλλαμβάνονται 133. Ο Άγγλος κυβερνήτης με ειδικό διάταγμα κλείνει το ιστορικότερο σχολείο της Κύπρου, με αποτέλεσμα οι μαθητές να ξεσηκωθούν σε ολόκληρο το νησί. Σε λίγες μέρες οι Άγγλοι κλείνουν κι άλλα σχολεία, όπως το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου.

Ο σκοπός των Άγγλων είναι προφανής: με το κλείσιμο των σχολείων μειώνουν τις εστίες έντασης και ταραχών, αλλά ταυτόχρονα μεθοδεύουν την αποκοπή των Ελληνόπουλων της Κύπρου από τη μόρφωσή τους, από την ιστορία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Για τον σκοπό αυτό, μάλιστα, αφαιρούν ξαφνικά το 1956 την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος από τους Ελλαδίτες καθηγητές που υπηρετούν στο νησί και τους απελαύνουν. Ο κόσμος δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία και στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου αναβιώνουν τα κρυφά σχολεία της Τουρκοκρατίας. Οι μαθητές συνεχίζουν τη μόρφωσή τους κρυφά σε μικρές ομάδες στα σπίτια των καθηγητών τους. Διδάσκονται Ελληνικά, Ιστορία, Αγγλικά και Φυσική, ενώ στο τέλος της χρονιάς δίνουν εξετάσεις και προάγονται στην επόμενη τάξη. Μόνο οι τελειόφοιτοι δεν παίρνουν απολυτήριο, αφού τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Όσοι όμως το επιθυμούν, γίνονται δεκτοί από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και συνεχίζουν τις σπουδές τους, ενώ το απολυτήριό τους το παίρνουν μετά την ανεξαρτησία του 1960.    

Πέρα από τα κρυφά σχολειά των πόλεων, και κάτι άλλο εκπληκτικό αποδεικνύει πως, παρά τις κακουχίες και τις ταπεινώσεις, το φρόνημα ποτέ δεν νοθεύεται. Στο στρατόπεδο Πολεμίου, το Νταχάου της Κύπρου, όπως ονομάζεται, όπου κρατούνται αγωνιστές μεγάλοι αλλά και μαθητές, τα βασανιστήρια είναι πολλά και αποσκοπούν στην ψυχική και φυσική εξόντωση των κρατουμένων. Παρ’ όλα αυτά, ο κρατούμενος αγωνιστής φιλόλογος Κ. Γιαλλουρίδης με άλλους κρατούμενους καθηγητές, οργανώνουν μέσα στα κρατητήρια γυμνάσιο, καταρτίζοντας πλήρες ωρολόγιο πρόγραμμα έξι περιόδων διδασκαλίας ημερησίως, με κύκλους Αγίας Γραφής, ποδόσφαιρο κι εσπερινό. Παράλληλα, με αίτημά προς την Ελληνική Κυβέρνηση, επιτυγχάνεται η αναγνώριση του σχολείου αυτού ως ισότιμου των Σχολείων Μέσης Παιδείας της Ελλάδας. Έτσι, οι νεαροί κρατούμενοι με ακμαίο ηθικό συνεχίζουν τη μόρφωσή τους, ενώ οι Άγγλοι βλέπουν τα σχέδια για ψυχική και πνευματική εξόντωσή τους να καταρρέουν.    

Η αυταπάρνηση που έδειξαν όλοι οι μαθητές μπροστά στον εχθρό και τους κινδύνους δεν ήταν καθόλου τυχαία. Τα παιδιά, αναθρεμμένα με την πίστη στον Θεό, στην Ελλάδα και στην Ελευθερία, θαύμαζαν τους αγώνες των Ελλήνων, και το μόνο που ήθελαν ήταν να αναδειχθούν σε νέα πρότυπα γενναιότητας και λεβεντιάς. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του πατέρα του μικρού Γρηγόρη Αυξεντίου, που μάθαινε στον γιο του για τους ήρωες του 1821 και τη θυσία τους. Ο Γρηγόρης δήλωνε από μικρός πως ήθελε να γίνει σαν τον Διάκο, σαν τον Ανδρούτσο και σαν τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα. Κι η μάνα του Γρηγόρη, στον επικήδειο για τον γιο της, τραγούδησε πως ήταν «χαλάλι της πατρίδας ο γιος της» και πως ο ίδιος «αφού δεν παραδόθηκε κι έμεινε και σκοτώθηκε, ας έχει την ευχή της». Από τέτοιους γονείς γαλουχήθηκε ο Σταυραετός του Μαχαιρά.   

Ο πρώτος μαθητής που έπεσε στον αγώνα, ο Πετράκης Γιάλλουρος από την επαρχία Αμμοχώστου, φοιτούσε στην έκτη γυμνασίου. Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το κλείσιμό του σχολείου τους φωνάζοντας «ΕΟΚΑ» και «ΕΝΩΣΗ», ενώ οι Άγγλοι στρατιώτες τους ρίχνουν δακρυγόνα. Ο αρχηγός και σημαιοφόρος των μαθητών, ο δεκαοκτάχρονος ιδεολόγος Πετράκης Γιάλλουρος, δεν πτοείται, αλλά ανεμίζει περήφανα τη γαλανόλευκη και σκορπίζει ρίγη ενθουσιασμού στον κόσμο που περνά. Οι κατακτητές τον χτυπούν στο χέρι και στο στήθος, και το παλληκάρι ξεψυχά αναφωνώντας «Ζήτω η Ένωση». Κηδεύεται στη γενέτειρά του Ριζοκάρπασο, μέσα στη νύχτα και στη βροχή, σε συνθήκες συγκίνησης και πατριωτικής έξαρσης. Ο καθηγητικός σύλλογος και οι συμμαθητές του ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο τυλίγουν τη σωρό του με την ελληνική σημαία και τη συνοδεύουν στην τελευταία της κατοικία.

Άλλος ένας μαθητής που περνά στο πάνθεον των Αθανάτων είναι ο Πετράκης Κυπριανού από τη Λάρνακα, παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Εκδιώκεται από το σχολείο με την κατηγορία πως ξεσηκώνει τους συμμαθητές του και πως υψώνει τη γαλανόλευκη, και βγαίνει αντάρτης στα βουνά. Μια και μόνη φορά έκτοτε τον συναντά ο πατέρας του, που τον συμβουλεύει να προσέχει. Η απάντηση του Πετράκη είναι αποστομωτική: «Μη φοβάσαι, πατέρα! Ο Πετράκης σου ζωντανός δεν παραδίδεται. Ή νικά ή πεθαίνει!» Κι όταν, επτά μήνες μετά, η μάνα του τον βλέπει κτυπημένο από τις σφαίρες των Άγγλων που τον κυνηγούν, αναφωνεί: «Έτσι σε ήθελα, γιε μου. Λεβέντης να ‘ρθεις, όχι προδότης!»

Άλλος ένας ήρωας μαθητής είναι ο Αριστείδης Χαραλάμπους από τον Πεδουλά. Μεγαλωμένος κι αυτός με την πίστη στον Θεό και στην Ελλάδα, μαθητής υπόδειγμα στο Γυμνάσιο, εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ από νωρίς. Τις νύχτες κρυφά σε ένα απόμερο ξωκκλήσι συντηρούσε όπλα, έφτιαχνε βόμβες και κατηχούσε τους μικρότερους στον αγώνα. Τον Μάρτιο του 1956 με άλλους συμμαθητές του πετροβολούν μια αγγλική φάλαγγα και ματαιώνουν μεγάλη επιχείρηση κατά των χωριών της περιοχής. Λίγες μέρες μετά παίρνει διαταγή να επιτεθεί και πάλι σε αγγλική αυτοκινητοπομπή, μια βόμβα όμως εκρήγνυται στο χέρι του καθώς προετοιμάζεται και του κόβει το νήμα της ζωής. Η μάνα του που σπεύδει δεν τον προλαβαίνει ζωντανό, μες στον σπαραγμό της όμως δηλώνει με υπερηφάνεια: «Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα. Χαλάλι της!» Απέμεναν τρεις μήνες για να τελειώσει το σχολείο ο Αριστείδης και να φύγει στην Ελλάδα για σπουδές, όπως ήταν το όνειρό του. Τον συνόδεψαν στην κηδεία του όλα τα γύρω χωριά, ενώ το φέρετρό του, στολισμένο με ελληνικές σημαίες και δάφνινα στεφάνια, το μετέφεραν οι συμμαθητές και οι καθηγητές του ψάλλοντας πατριωτικά τραγούδια.  

Μαθητής είναι και ο τελευταίος ήρωας που απαγχονίζεται, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Το αγέρωχο φρόνημα και η μεγάλη του αγάπη για τη σκλαβωμένη του πατρίδα αποτυπώνονται στα ποιήματά του: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά». Μαθητής της πέμπτης τάξης του Γυμνασίου Πάφου ο Ευαγόρας γίνεται ένα από τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ και εκτελεί τις αποστολές του με απαράμιλλη ανδρεία. Όταν κάποτε συλλαμβάνεται σε ενέδρα, ο νέος υποφέρει αφάνταστα στη φυλακή, μα η πίστη στον Θεό και την Ελλάδα απαλύνουν τον ψυχικό και σωματικό του πόνο. Λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη, στο «ειδικό δικαστήριο» της Λευκωσίας, ο Ευαγόρας αναγνωρίζει περήφανα το «έγκλημά» του και αναμένει τον θάνατο. «Θα με κρεμάσετε, το ξέρω», αναφωνεί. «Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος που ζητά τη λευτεριά του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος που θα αντικρύσει την αγχόνη. Ζήτω η Ένωσις της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα!» Παρά τις εκκλήσεις προς τη νεαρή τότε βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ για απονομή χάριτος, ο Παλληκαρίδης ανέβηκε τελικά στο ικρίωμα της αγχόνης στις 13 Μαρτίου 1957.

Τέτοιες στιγμές νεανικής παλληκαριάς λάμπρυναν τον κυπριακό αγώνα κι άφησαν εις το διηνεκές πρότυπα ηρωικά. Σε στιγμές ηθικής και οικονομικής κρίσης, όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα στον τόπο μας, η θυσία των ηρώων ας αποτελεί το μέτρο της συνείδησής μας κι ας καθοδηγεί τα βήματά μας.    

Οι Εγγλέζοι έθαβαν τους απαγχονισθέντες ΕΝΤΟΣ των φυλακών. Στη φωτογραφία: τα φυλακισμένα μνήματα

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος, Λευκωσία

Πηγή

Η σημαία της Βορείου Ηπείρου και το διπλό πρότυπο των αλβανικών μέσων ενημέρωσης

Χρειάστηκε να αναρτηθεί η σημαία της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου στο γήπεδο Καραϊσκάκης, για να πέσουν οι μάσκες του θύματος που φορούσαν τόσο η Αλβανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, όσο και τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, μετά την αμφιλεγόμενη αναμέτρηση της Αλβανίας με την Σερβία τον Σεπτέμβρη του 2014 στο Βελιγράδι, όπου πάνω από τον αγωνιστικό χώρο, πέταξε το λάβαρο με το χάρτη της Μεγάλης Αλβανίας, το οποίο περιλαμβάνει εδάφη απ όλες τις βαλκανικές χώρες με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας.

Η Αλβανική Ομοσπονδία και τα μέσα ενημέρωσης των Τιράνων, θεώρησαν τη σημαία της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, "σοβινιστικό σύμβολο", παρά το ότι η σημαία αυτή, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει την ύπαρξη έστω και για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου, που ιδρύθηκε μετά από αγώνες των Βορειοηπειρωτών και κατοχυρώθηκε με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας την 17η Φεβρουαρίου του 1914 όταν με "ελεύθερη βούληση" το υπέγραψαν μεταξύ άλλων και τα Τίρανα.

"Η εμφάνιση μίας τεραστίων διαστάσεων σημαίας στο γήπεδο, η οποία προκαλεί ένα πνεύμα ανοιχτού μίσους, δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ομάδα εξτρεμιστών οπαδών αλλά αποδεικνύει την έλλειψη στην οργάνωση και τη διοίκηση του παιχνιδιού από τη χώρα υποδοχής. Αυτά τα επεισόδια δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο και παραβιάζουν τους κανόνες της FIFA" αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της Αλβανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου.

Προσθέτει δε πως "οι αρμόδιες επιτροπές της FIFA, θα πρέπει να πάρουν θέση σχετικά με αυτή την υπόθεση προώθησης εθνικισμού που δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα του Fair Play"

Αλλά όπως λέει και το ρητό, "Η καμήλα δε βλέπει την καμπούρα της". Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αλβανίας και τα ΜΜΕ, ξέχασαν φαίνεται πως σε αντίθεση με τη σημαία της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου, το λάβαρο με την Μεγάλη Αλβανία που πέταξε πάνω από το γήπεδο του Βελιγραδίου, ήταν ένας σοβινιστικός και αλυτρωτικός χάρτης που περιέχει τα εδάφη τεσσάρων κρατών. Όμως ούτε η Ελλάδα ούτε το Μαυροβούνιο και ούτε η ΠΓΔΜ δεν έσπευσαν να ασκήσουν έφεση στη FIFA.

Ακόμη και σήμερα, ξεχασμένη σχεδόν από την ελληνική πολιτεία, η εμφάνιση της σημαίας της Βορείου Ηπείρου, που στο κάτω κάτω της γραφής, είναι ένα ιστορικό γεγονός, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, απέδειξε τα αυτονόητα, την έλλειψη της αντικειμενικότητας στην ανάλυση των γεγονότων, και την επιθυμία μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ να παριστάνουν μια αδικημένη Αλβανία, που ίσος με αυτό τον τρόπο άθελά τους την εξευτελίζουν.

Ιλίρ Πάτσο

Πηγή: http://www.himara.gr

Απάντηση στην αλβανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί! - Përgjigje Federatës Shqiptare: Në shtëpinë e të varurit nuk flasin për litar

Απίστευτο θράσος διακρίνει την καταγγελία της αλβανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στην FIFA με την οποία εγκαλεί την ελληνική πλευρά για «εμφάνιση μίας γιγαντιαίας σημαίας» στο γήπεδο Καραϊσκάκη κατά τον αγώνα Ελλάδα - Μαυροβούνιο, στις 24 Μαρτίου, η οποία όπως υποστηρίζει,«προκαλεί ένα πνεύμα ανοιχτού μίσους».  Όπως σημειώνει η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της αλβανίας «αυτά τα επεισόδια δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο και παραβιάζουν τους κανόνες της FIFA» και ολοκληρώνει την καταγγελία της αναφέροντας ότι «οι αρμόδιες επιτροπές της FIFA θα πρέπει να πάρουν θέση σχετικά με αυτή την υπόθεση προώθησης εθνικισμού και δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα του Fair Play». Αφορμή της ενόχλησης τόσο της αλβανικής ομοσπονδίας όσο και σύσσωμου του αλβανικού τύπου, είναι η ανάρτηση της μεγάλης σημαίας της Βορείου Ηπείρου από τον Σύλλογο μας κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του Ύμνου εις την Ελευθερία πριν την έναρξη της φιλικής αναμέτρησης, παραμονή της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Προς όλες τις πλευρές επισημαίνουμε τα εξής: 1ον) Η σημαία που αναρτήθηκε είναι η σημαία της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου, η οποία αναγνωρίστηκε στις 17 Μαΐου 1914 με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την ίδια την Αλβανία, το οποίο δεν έχει καταργηθεί. Συνεπώς για ένα ιστορικό και τοπικό σύμβολο διεθνώς αναγνωρισμένο δεν έχει κανένας δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι «προκαλεί πνεύμα ανοιχτού μίσους». 2ον) Σύσσωμη η αλβανική κοινωνία (πολιτικοί, λαός, ΜΜΕ) πανηγύρισε έξαλα την εμφάνιση μεγάλης σημαίας με τον χάρτη της "μεγάλης αλβανίας" πάνω από το γήπεδο της Παρτιζάν Βελιγραδίου κατά τη διάρκεια του αγώνα Σερβία - Αλβανία στις 14 Οκτωβρίου 2014.  Ο συγκεκριμένος χάρτης, τον οποίο οι αλβανοί ποδοσφαιριστές υπερασπίστηκαν με πάθος κατά τα επεισόδια που ακολούθησαν, περιείχε εδάφη της Ελλάδας, των Σκοπίων, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, ενώ την επομένη ο πρόεδρος της αλβανικής δημοκρατίας υποδέχτηκε μεγαλοπρεπώς τους διεθνείς της χώρας του στο προεδρικό μέγαρο. Προφανώς για τους αλβανούς τα γεγονότα αυτά είχαν μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο και δεν παραβίαζαν τους κανόνες της FIFA... 3ον) Κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Αλβανία - Ελλάδα στα Τίρανα στις 4 Σεπτεμβρίου 2004, αλβανοί οπαδοί στις κερκίδες ανέμιζαν πανό που αναφέρονταν στην "τσαμουριά" και στις "ηνωμένες πολιτείες αλβανίας", ενώ ανέμιζαν και σημαίες του ψευδοκράτους στη βόρειο Κύπρο. Για τους αλβανούς όμως αυτές οι εικόνες δεν αποτελούσε "υπόθεση προώθησης εθνικισμού"... 4ον) Πριν την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Σκεντερμπέου - ΑΠΟΕΛ στην Κορυτσά στις 13 Ιουλίου 2011 για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, από τα μεγάφωνα του γηπέδου ακούγονταν αλβανικά εθνικιστικά τραγούδια με αλυτρωτικές αναφορές εις βάρος της Ελλάδας και άλλων γειτονικών χωρών. Επίσης οπαδοί των γηπεδούχων ύψωσαν πλακάτ που έγραφε "η Κύπρος είναι τουρκική"! Αλλά για την αλβανική πλευρά οι συγκεκριμένες κινήσεις ήταν στο πλαίσιο του πνεύματος του Fair Play... Κατόπιν όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι η αλβανική πλευρά ακολουθώντας όπως πάντα την τακτική «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας» έχει απύθμενη θρασύτητα και δεν δικαιούται να κάνει ενστάσεις περί «μίσους» και «πνεύματος fair play», αφού όπως λέει και μία σοφή ελληνική παροιμία «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Καλούμε παράλληλα την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τις αρμόδιες ελληνικές αρχές να μην υποχωρήσουν απέναντι στις ιταμές και αδικαιολόγητες αλβανικές προκλήσεις. Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 29 Μαρτίου 2016 παραθέτουμε τις φωτογραφίες προς ενίσχυση της μνήμης    πηγή

Arrogancë e pashembullt   karkaterizon ankesën e federatës Shqiptare të futbollit në FIFA nëpërmjet së cilës i tërheq vëmendjen palës greke për “shfaqjen e një flamuri  gjigand” në stadiumin Karaiskaki gjatë ndeshjes Greqi – Mali i Zi, më 24 Mars, e cila sipas saj “nxit frymën e urrejtjes së hapur”. Siç shënon federata shqiptare e futbollit  të Shqipërisë “këto episode nuk kanë lidhje me futbollin dhe shkelin hapur rregullat e FIFAs” dhe plotëson këtë ankesë të saj duke përmendur “këshillet përgjegjëse  të FIFAs duhet të shprehen në lidhje me këtë çështje të shtytjes së nacionalizmit i cili nuk ka asnjë lidhje me frymën e Fair Play”. Shkak për shqetësimin kaq sa të federatës shqiptare kaq sa dhe të gjithë shtypit shqiptar është shpalosja e flamurit të Vorioepirit  nga Shoqata jonë  gjatë dëgjimit të Himnit Kombëtar para fillimit të ndeshjes miqësore, në vigjilje të festës Kombëtare të 25 Marsit. Ju drejtohemi të gjitha anëve dhe theksojmë këto sa vijojnë: 1.     Flamuri që u shpalos është flamuri i Republikës së Pavarur të Vorio Epirit, e cila u njoh më 17 Maj të 1914 me Protokollin e Korfuzit nga Fuqitë e Mëdha dhe vetë Shqipëria, protokoll që nuk është anulluar. Si rrjedhim për një ngjarje historike dhe për një simbol të njohur ndërkombëtarisht nuk ka askush të drejtën  që të pretendojë se “nxit frymën e urrejtjes së hapur”. 2.     E gjithë shoqëria shqiptare (politikanë, populli dhe Media) festoi në delir fshaqjen e flamurit me hartën e “Shqipërisë së Madhe” mbi fushën e Partizanit të Beogradit gjatë ndeshjes Serbi- Shqipëri më 14 Tetor 2014 Harta në fjalë , të cilën futbollistët shqiptarë e mbrojtën me pasion gjatë përplasjeve që pasuan përfshin sipërfaqe të Greqisë, FYROM-it Serbisë, Malit të Zi, ndërsa ditën tjetër Presidenti i Republikës së Shqipërisë priti me madhështi lojtarët e vendit në Residencën Presidenciale. Me sa duket për shqiptarët këto ndodhi  kanë marrdhënie të madhe me futbollin dhe nuk u shkelën rregullat e FIFA-s 3.     Gjatë ndeshjes Shqipëri –Greqi në Tiranë më 4 Shtator të 2004ës, tifozët shqipëtarë në stadium valvitën një plakat që përmendej “çamëria” dhe “shtetet e bashkuara shqiptare” ndërsa valvitnin dhe flamur të pseudo-shtetit verior të Qipros. Por për shqiptarët këto pamje nuk përbëjnë “çështje që i japin shtytje nacionalizmit”.... 4.     Para fillimit të ndeshjes së futbollit Skënderbeu – APOEL në Korçë më 13 Qershor të 2011 për ndeshjet e Champions League, nga autopolantët e fushës dëgjoheshin këngë nacionaliste që përmendin territore në dëm të Greqisë dhe vendeve të tjera fqinje.  Gjithashtu tifozë të vendasve shpalosën plakat që shkruante “Qiproja është Turke”! Por për palën shqiptare këto lëvizje janë brenda kontekstit të Fair Play. Pas të gjitha atyre sa thamë më lart nxjerrim si konkluzion se pala shqiptare duke ndjekur gjithmonë taktikën “tonat janë tonat ndërsaj tuajat janë tonat” ka arrogancë të pafundme  dhe nuk ka të drejtë që të flasë mbi “urrejtjen” dhe “frymën e Fair Play”, pasi siç thotë dhe një fjalë e urtë Greke “në shtëpinë e të varurit nuk flitet për litar”. I bëjmë thirrje gjithashtu Federatës Greke të Futbollit dhe të gjithë instancave greke që të mos tërhiqen para ngacmimeve të pajustifikueshme dhe të kota të federatës shqiptare. Shoqata Kombëtare Vorio Epiri 1914, 29 Mars 2016

παραθέτουμε τις φωτογραφίες προς ενίσχυση της μνήμης  - fotografi për të freskuar memorien

Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 25-3-2016

Για τις μοναστηριακές μας περιουσίες

΄

Πολύς ο θόρυβος το τελευταίο διάστημα σε ότι αφορά στην αποζημίωση των ιδιοκτητών γαιών που κατασχέθηκαν ή απαλλοτριώθηκαν κατά την περίοδο του κομουνιστικού καθεστώτος. Ορίζει μάλιστα και προθεσμίες η κυβέρνηση θέλοντας όσο το δυνατό γρηγορότερο να το κλείσει καθώς αποτελεί όρο για την προώθηση της ενταξιακής διαδικασίας. Ενέχει βέβαια και τις πονηριές. Απ’ την μια την αποφυγή τεραστίων κυβερνητικών εξόδων για την αντιμετώπιση ποινών από αυθαιρεσίες σε υποθέσεις που έχουν εκδικαστεί στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Απ’ την άλλη βέβαια το ανατολίτικο κουσούρι ώστε με το χειρισμό της αποζημίωσης είτε σε ελεύθερες κρατικέ γαίες ή σε χρήματα να βολευτούν οι ημέτεροι και να προκύψει και κανένα κοκαλάκι για τους προϊσταμένους της διαδικασίας.

Δεν έχει όμως αυτό σημασία. Θα θέλαμε να εστιάσουμε σε ένα πολύ ουσιαστικό ζήτημα το οποίο έως σήμερα δεν έχει πάρει καμιά απάντηση από πλευράς της πολιτείας. Πρόκειται για τις τεράστιες επιφάνειες που δημεύθηκαν απ’ τα Μοναστήρια μας ίσως και από κάποιες μεγάλες ενορίες. Είναι γνωστό ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία λόγω του πολύ σημαντικού αριθμού μοναστηριών που διέθετε υπήρξε και το μεγαλύτερο θύμα απ’ τις θρησκευτικές κοινότητες απ’ τις αυθαίρετες κρατικοποιήσεις. Ως γνωστό τα πολυάριθμα Ορθόδοξα Μοναστήρια (μόνο στην Μητροπολιτική Περιφέρεια Αργυροκάστρου υπάρχουν πλέον των 50 πάλαι ποτέ διαλαμψάντων Μοναστηριών) εκτός από κέντρα πνευματικής και λατρευτικής ζωής υπήρξαν και πραγματικές οικονομικές μονάδες που σπουδαίο ρόλο στην οργάνωση του κοινωνικού και οικονομικού βίου των κοινοτήτων μας. Απ’ τη μια μεριά τα μοναστήρια αυτά έχοντας κατοχυρωμένα ιδιοκτησιακά δικαιώματα διασφάλισαν μεγάλες επιφάνειες από τυχόν αρπαγές στα χρόνια των Οθωμανών και απ’ την άλλη στήριξαν πολλές γενιές καλλιεργητών στην περιοχή καθώς και με το περίσσευμα αυτής της χρήσης χρηματοδοτήθηκε η εκπαιδευτική διαδικασία της κοινότητας.

Ότι όμως δεν έχασαν τα μοναστήρια μας στους αιώνες της Τούρκοκρατίας τα έχασαν στα χρόνια του κομουνιστικού διωγμού και κινδυνεύουν οριστικά να τα απολέσουν μέσα στα τερτίπια ενός πολιτεύματος που υποτίθεται ότι μιμείται ευρωπαϊκά πρότυπα δικαίου. Παραβλέποντας εν τούτοις ότι η βασική αρχή στην Ευρώπη είναι ο σεβασμός της ιδιοκτησίας.

Είναι τώρα η ώρα ώστε δυναμικά και χωρίς δισταγμούς να κατατεθεί πιο έντονα η απαίτηση και η αξίωση μας ώστε η πολιτεία όχι μόνο να αποδώσει στα Μοναστήρια μας ότι τους έχει αφαιρέσει αλλά και αποζημιώσεις που προφανώς αγγίζουν εκατομμύρια για τις φθορές που τους έχει προκαλέσει. Και εδώ χρειάζεται να υποχρεωθεί η κυβέρνηση για ειδικά διαδικασία που θα αφορά στις θρησκευτικές κοινότητες και ειδικά τα μοναστήρια μας. Η αντιμετώπιση με ένα νόμο που έγινε για μικρούς ιδιοκτήτες ή μεγάλους φεουδάρχες δεν ταιριάζει στα μοναστήρια μας. Ούτε λειτουργικό είναι το σχήμα αλλά επιπλέον προσβάλει τις θρησκευτικές κοινότητες. Δεν είναι ζήτημα αποκατάστασης της ιστορίας ούτε απλά θέμα δικαιοσύνης. Αφορά άμεσα και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αυτοπεποίθηση των  κοινοτήτων μας για το μέλλον.

πηγή

Διαστρεβλώσεις της ιστορίας με επικίνδυνες συνέπειες

Σαν μανιτάρια φυτρώνουν διάφοροι σύλλογοι φαντάσματα, ενώσεις εφιαλτικές κυρίως εμπνεόμενες από πρώην στρατιωτικούς των περιοχών της αποκαλουμένης Λιαμπουριάς είτε πρόκειται για την κάτω προς Αργυρόκαστρο είτε λίγο πιο πάνω βορειότερα στην Αυλώνα. Με μεγάλες προσβάσεις στα ΜΜΕ στα οποία προβάλουν το δικό τους αφήγημα χωρίς κανένα πάτημα στην ιστορία και χωρίς ουσία και επιχείρημα, αλλά αυτά όπως έχει επισημανθεί είναι ψιλά γράμματα στην αλβανική πραγματικότητα. Περίληψη του αφηγήματος ότι σχεδόν κάθε χωριό, κάθε σόι μεγάλο, κάθε μαχαλάς σχεδόν, των Λιάμπηδων πολέμησε με τους Έλληνες σωβινιστές.  Πότε έγινε και για ποιο λόγο δεν το ψάχνει κανείς. Εκείνο που προέχει είναι η δηλητηρίαση της κοινής γνώμης και η δημιουργία στεγανών. Ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ όλη τη διαδικασία η οποία προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας είναι ευκόλως εννοούμενο.

Απ’ την άλλη όμως αποτελεί και τεράστια ομολογία συλλογικής ευθύνης των αλβανών ως υπολείμματα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτοί οι σύλλογοι και τα αρρωστημένα άτομα διηγούνται το αφήγημα τους για την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, τότε που όλοι οι Βαλκανικοί λαοί είχαν ξεσηκωθεί κατά των Οθωμανών Τούρκων, πλην των Αλβανών. Αυτοί  πολεμούσαν τους συμμάχους για να μετατραπούν σε μαξιλάρι των υπό διάλυση Οθωμανικών στρατευμάτων. Τότε έγιναν τα υποτιθέμενα ανδραγαθήματα τους.

Γκάφα ολκής καθώς διαβάζουν την ιστορία απ’ την οπτική γωνία του σήμερα οι Νεοθωμανοί της Αλβανίας. για λίγα Δολάρια ή και οποιαδήποτε νοσταλγία για τα ήθη των Οθωμανών προσβάλουν την ιστορική μνήμη επιδιώκοντας την έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών.

Δεν έχει μείνει αυχένας βουνού, πέρασμα σημαντικό στα βουνά της Λιαμπουριάς που να μην έχουν στήσει ένα βράχο σκαλισμένο μνημονεύοντας ψευδή γεγονότα «Εδώ η τσέτα «Χ» πολέμησε με τον Έλληνα κατακτητή», «Εκεί το παλικάρι τάδε του δείνα χωριού έπεσε πολεμώντας τους Έλληνες σωβινιστές» κ.α. τέτοια. Το ερώτημα είναι ο κατακτητής της Αλβανίας δεν ήταν οι Τούρκοι όπως για όλα τα Βαλκάνια και οι Σύμμαχοι Στρατοί δεν ήταν οι ελευθερωτές;

Είναι και τούτη η πολυσπερμία του ανθελληνισμού ένας τρόπος της επιλογής των Αλβανών να ακολουθήσουν υποδείξεις των υπηρεσιών της Τουρκίας για καλλιέργεια νοσταλγίας για τον Οθωμανισμό που δύναται ο Ερντογάν να επαναφέρει στα Βαλκάνια.

πηγή

Αποψη: κ. Ράμα, άκου τον λαό σου και δείξε μπέσα! Συνεργάσου με τους Ελληνες πρώτα…

Τα Βαλκάνια, μία από τις πιο ευαίσθητες γεωπολιτικά περιοχές του κόσμου, αποτελούν σημείο αναφοράς για τις γεωπολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως. Σήμερα τα Βαλκάνια δοκιμάζονται για άλλη μια φορά από κρίση, αυτή των προσφύγων. Ενώ η περιοχή εδώ και δύο δεκαετίες είχε μπει στην τροχιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της Σένγκεν, ξαφνικά το προσφυγικό φαίνεται να αλλάζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό των χωρών της βαλκανικής. Με την Τουρκία να ελέγχει πλημμελώς το δίκτυο λαθροδιακίνησης εντός των εδαφών της και λόγω της αυστριακής εξωτερικής πολιτικής καθώς και της ομάδας χωρών του Βίζεγκραντ περί κλειστών συνόρων η πλειονότητα των βαλκανικών χωρών έχουν κλείσει τα σύνορά τους, απομονώνοντας την Ελλάδα (η οποία διατηρεί ανοικτά τα σύνορά της) από την ηπειρωτικό κορμό της χερσονήσου και της Ευρώπης, αφήνοντας προς το παρόν ως μόνη οδό επικοινωνίας για την Αθήνα την θαλάσσια σύνδεση με την Ιταλία η οποία προς το παρόν παραμένει ανοιχτή. Η εν λόγω κατάσταση έχει φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα κατάστασης έκτατης ανάγκης με τον ελληνικό λαό να φέρεται πολιτισμένα στους πρόσφυγες, ενθυμούμενος την δική του προσφυγιά.

Η συλλογική μνήμη των εθνών είναι η βάση της ύπαρξης του πολιτισμού τους και καθοριστικός παράγοντας της συμπεριφοράς τους. Όσο πιο αρχαίο ένα έθνος, τόσο μεγαλύτερο το ιστορικό βάθος και η συλλογική του μνήμη. Η Ελλάδα και η Αλβανία είναι τα δύο αρχαιότερα έθνη της βαλκανικής και διαθέτουν ισχυρή συλλογική μνήμη. Σε αυτή την μνήμη είναι νωπή η ανάμνηση της προσφυγιάς και στις δύο χώρες. Οι Έλληνες σήμερα ενθυμούμενοι την μεγάλη προσφυγιά του 1922 αλλά και τα υπόλοιπα ελληνικά προσφυγικά ρεύματα του 19ου και του 20ου αι. δείχνουν κατανόηση στο προσφυγικό ζήτημα και περιβάλλουν τους πρόσφυγες με πνεύμα φιλοξενίας σήμερα παρά την οξύτατη οικονομική κρίση και την αντι-ευρωπαϊκή στάση της υπόλοιπης Ευρώπης.

Από την πλευρά τους οι Αλβανοί επίσης διατηρούν άσβεστη την μνήμη της πρόσφατης προσφυγιάς τους, κυρίως στην Ελλάδα και την Ιταλία μετά την πτώση του Κομμουνισμού πριν από 25 χρόνια. Ενθυμούνται τις σκληρές σκηνές της 7ης-8ης Αυγούστου 1991 στο λιμάνι του Δυρραχίου όπου συνωστίζονταν απελπισμένοι Αλβανοί σαν τσαμπιά από σταφύλια στα πλοία «Αώος» κλπ. για να περάσουν στην Ιταλία. Ενθυμούνται ακόμη καλύτερα πως τους υποδέχθηκαν οι Ιταλοί καραμπινιέρι στο Μπάρι, τους 12 νεκρούς Αλβανούς από τους ιταλικούς πυροβολισμούς αλλά και το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς έπεφταν στην θάλασσα από τα πλοία που τους μετέφεραν. Αντίθετα ενθυμούνται ότι η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορα της με τους Έλληνες χωρικούς της Ηπείρου να τους υποδέχονται με πνεύμα φιλόξενο δίνοντας τροφή, νερό και στέγη στην Θεσπρωτία και τα Πωγωνοχώρια της νοτίου Ηπείρου, παρέχοντας τους στέγη και τα απαραίτητα για να προχωρήσουν νοτιότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η Ελλάδα τους έδωσε εργασία για να φτιάξουν την ζωή τους και εκείνοι βοήθησαν την ελληνική οικονομία να αναπτυχθεί περεταίρω. Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης διαβιούν εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανών οι οποίοι φέρουν στην Αλβανία το υπερπολύτιμο για την αλβανική οικονομία συνάλλαγμα. Οι Έλληνες έπραξαν τότε αυτό που πράττουν και σήμερα. Η αλβανική κυβέρνηση όμως τι κάνει;

Ενώ αυτή την μνήμη την διατηρούν αναμφίβολα ο μέσος Αλβανός, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα φαίνεται να το έχει λησμονήσει και προχωρεί στο γραφειοκρατικό κλείσιμο των συνόρων με την Ελλάδα αρνούμενος θεωρητικά να δεχθεί τους πρόσφυγες που συνωστίζονται στο ελληνικό έδαφος. Φαίνεται ότι ο κ. Ράμα δεν ακούει τους βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματός του, μόνο μη σοσιαλιστικά φερόμενος και δίνοντας επιχειρήματα στους εσωκομματικούς αντιπάλους να τον αμφισβητούν, επειδή ξέρουν ότι ο αλβανικός λαός σκέφτεται διαφορετικά από τον ίδιο. Το κυριότερο είναι ότι ο κ. Ράμα αντί να συνεργαστεί πρώτα με την γειτονική Ελλάδα επί ίσοις όροις προτιμά να συνεργάζεται με την Ιταλία και να δέχεται στο αλβανικό έδαφος αυτούς που κάποτε πυροβολούσαν τους Αλβανούς στο Μπάρι, ξεχνώντας τα γεγονότα του 1991 και αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την ανεπάρκεια της Αλβανίας να διαχειρισθεί την ασφάλεια της από μόνη της.

Οι δύο λαοί έχουν στείλει το μήνυμα στον κ. Ράμα. Οι κάτοικοι της Κόνιτσας και του Πωγωνίου συνόψισαν το μήνυμα της ηθικής υποχρέωσης της Αλβανίας να φερθεί αμοιβαία στην Ελλάδα και να ανοίξει τα σύνορα. Είναι αλήθεια ότι η αμοιβαιότητα αυτή δεν είναι πλήρης σε αναλογία με το τότε, διότι σήμερα οι πρόσφυγες προς την Αλβανία δεν είναι Έλληνες. Ωστόσο η αμοιβαιότητα υπάρχει σε επίπεδο κρίσης κοινωνικής ειρήνης και κρατικής ασφάλειας της Ελλάδας.

Αντί να κλείνει λοιπόν τα σύνορα ο κ. Ράμα θα πρέπει να κατανοήσει ότι η άνοιξη έφτασε, τα χιόνια λιώνουν και τα ορεινά περάσματα ανοίγουν. Μαζί με τους χειμάρρους από τα βουνά θα ξεχυθούν στην Αλβανία και οι πρόσφυγες που κινούνται προς βορρά. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να τους σταματήσει στα ψηλά βουνά της Ηπείρου. Αντί να στηρίζεται σε Ιταλούς αστυνομικούς καλύτερα είναι δεχθεί την τεχνογνωσία της Ελλάδας σε επίπεδο διαχείρισης κέντρων υποδοχής προσφύγων. Μαζί με την Αθήνα θα είναι σε θέση να ελέγξουν τις προσφυγικές ροές καλύτερα.

Σήμερα με την Ελλάδα πλήρως απομονωμένη, χωρίς να το αξίζει σε καμία περίπτωση, οι εξελίξεις καλούν την αλβανική κυβέρνηση να πράξουν επί ηθικής βάσης στην συνεργασία με την Αθήνα για το προσφυγικό και να ανταποκριθούν στο ανθρωπιστικό κάλεσμα προστασίας των προσφύγων. Το επίπεδο ενός πολιτισμού δεν μετριέται ούτε με την τεχνολογία ούτε με το υψηλό βιοτικό επίπεδο αλλά με τον υψηλό βαθμό φιλοξενίας. Τα οφέλη για την Αλβανία θα είναι περισσότερα και μακροπρόθεσμα αν συνταχθεί με την Ελλάδα παρά αν δεχθεί τα πρόσκαιρα ανταλλάγματα που της έχουν τάξει οι βόρειοι. Από την γενναιόδωρη στάση της Ελλάδας και της Αλβανίας στους μετανάστες εκπορεύονται οι όποιες ελπίδες για την διατήρηση της Ενωμένης Ευρώπης.

Στους σημερινούς πρόσφυγες καθρεφτίζονται οι προσφυγικές μνήμες Ελλήνων και Αλβανών. Και οι δύο λαοί έχουν μπέσα. Τώρα στο πρόσωπο του κ. Ράμα η Αλβανία καλείται να δώσει μπέσα στην Ελλάδα. Αν ο κ. Ράμα αρνηθεί να θυμηθεί, τότε θα ξεχαστεί από τον ίδιο το λαό του.

* Ο Δρ. Ευάγγελος Βενέτης είναι υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής - ΕΛΙΑΜΕΠ.

πηγή

Τα «τσαλιμάκια» των Αλβανών: Ζητούν και τα ρέστα για “Τσάμηδες” και “εμπόλεμο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ Επιμένει στην σκληρή γραμμή έναντι της Ελλάδας η αλβανική κυβέρνηση καθώς στην διάρκεια της επίσκεψης του στην Αθήνα, ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Ντιτμιρ Μπουσάτι, σεβάσθηκε τον οικοδεσπότη Νίκο Κοτζιά και απέφυγε τις ακρότητες στις δημόσιες δηλώσεις, όμως λίγες ώρες αργότερα και πριν ολοκληρώσει την επίσκεψη του φρόντισε να επαναφέρει όλο το πακέτο των αξιώσεων εις βάρος της χώρας μας. Ο κ. Μπουσάτι, που ασπαζόμενος προφανώς την τουρκική εμπειρία, ζήτησε να υπάρξει αντιμετώπιση των «προβλημάτων» υπό μορφή πακέτου, δήλωσε ότι όλα τα θέματα πρέπει να παραπεμφθούν σε έναν μηχανισμό που θα συγκροτήσουν οι δυο πλευρές. Μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ δεν έθεσε μόνο θέμα «αλβανικών περιουσιών» στην Ελλάδα αλλά και θέμα Τσάμηδων, ενώ απέρριψε τις δηλώσεις της Αθήνας ότι το Εμπόλεμο έχει καταργηθεί, απαιτώντας συγκεκριμένη απόφαση της Βουλής. Στο πακέτο που παρουσίασε ο κ. Μπουσατι περιέλαβε το «Τσάμικο», την άρση του Εμπολέμου και το θέμα των θαλασσίων συνόρων. Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών απέδωσε την απουσία «καλής πίστης» στις ελληνοαλβανικές σχέσεις στην ..παράδοση του 20ου αιώνα κάνοντας ειδική αναφορά στην «βίαιη και τραγική εκδίωξη των Τσαμηδων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον παράλογο νόμο του εμπολέμου που είναι σε ισχύ ακόμα και σήμερα μαζί με τις συνέπειές του, τη θερμή ρητορική της εποχής του κομμουνιστικού συστήματος και τέλος τις μεταναστευτικές ροές που προσδιόρισαν την κοινωνική και οικονομική μας συνεργασία τα 25 τελευταία χρόνια». Ο Μπουσάτι διαγράφοντας πλήρως από την ιστορία των ελληνοαλβανικών σχέσεων, τόσο την συνεργασία των Αλβανών με τις δυνάμεις του Άξονα με στόχο την προσάρτηση σχεδόν όλης της Ηπείρου, όσο και την επιχείρηση αφελληνισμού μεγάλων περιοχών της Νότιας Αλβανίας που αποτέλεσε την εστία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, φρόντισε να είναι σαφής για το αναλυτικότερο «πακέτο» που οφείλει να συζητήσει η Αθήνα με την Αλβανία. Έτσι αναφέρθηκε στο θέμα των «περιουσιών Αλβανών πολιτών στην Ελλάδα που κατασχέθηκαν κατά και μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», στο θέμα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων του τσάμικου πληθυσμού και των απογόνων τους», έκανε αναφορά σε «προξενικά θέματα» καθώς η Αθήνα δεν δέχεται πιστοποιητικά των Αλβανών πολιτών που εκδίδονται ηλεκτρονικά, και κατέληξε με το θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας για το οποίο φυσικά για μια ακόμη φορά η Αλβανική πλευρά δεν είχε απαντήσεις, παρά μόνο απαιτήσεις… Ο κ. Μπουσατι με αρκετές ώρες καθυστέρηση απέρριψε τα όσα είχε δηλώσει στο πλευρό του ο Νίκος Κοτζιας, ότι δεν ισχύει το Εμπόλεμο καθώς έχει καταργηθεί με την απόφαση του Υπουργικού Συμβούλιου του 1987 και το Σύμφωνο Φιλίας του 1996 υποστηρίζοντας ότι πρέπει να καταργηθεί επίσημα καθώς «μέχρι σήμερα, δεν έχει ακυρωθεί το Βασιλικό Διάταγμα της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο κήρυξε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία». Έθεσε μάλιστα ως προϋπόθεση την άρση του Εμπόλεμου μέσω απόφασης της Ελληνικής Βουλής για το μέλλον των ελληνοαλβανικών σχέσεων λέγοντας ότι «πριν προσπαθήσουμε να κτίσουμε κάτι σημαντικό από κοινού, θα πρέπει πρώτα να θέσουμε τέρμα στον Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο». Ο κ. Μπουσάτι βρέθηκε παρ’ όλα αυτά στο επίκεντρο της κριτικής των Τσαμηδων επειδή δεν έθεσε και δημοσίως στις δηλώσεις με τον Νίκο Κοτζιά το ζήτημα. Ο πρόεδρος του κόμματος των Τσαμηδων Σπετιμ Ιντρίζι απείλησε ότι δεν θα επιτρέψει να ανεγερθούν τα δυο νεκροταφεία για τα οποία έχει δεσμευτεί η Αλβανία, για τους Έλληνες νεκρούς στρατιώτες του Αλβανικού Μετώπου, εάν δεν επιβληθεί στην Ελλάδα η υποχρέωση ανέγερσης μνημείων για τους ..Τσαμηδες που «δολοφονήθηκαν από τις συμμορίες του Ζέρβα». Share this:

Πηγή: Τα «τσαλιμάκια» των Αλβανών: Ζητούν και τα ρέστα για “Τσάμηδες” και “εμπόλεμο http://wp.me/p3kVLZ-uN2

Αλβανία: Παραχωρούν εκκλησίες, μοναστήρια και πολιτιστικά μνημεία στους ιδιώτες

Το Υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας αποφάσισε να παραχωρήσει σε ιδιώτες τα πολιτιστικά μνημεία της χώρας με την απόφαση άρθ. 5110 ημερομηνίας 13.10.2015 "Για την ενοικίαση και την διαχείριση πολιτιστικών μνημείων με σκοπό την αναζωογόνηση τους." με την δικαιολογία ότι δεν έχει τα απαιτούμενα κονδύλια και το προσωπικό να τα διαχειριστεί το υπουργείο.

Απορίες προκαλεί το γεγονός πως η απόφαση έχει ληφθεί στις 13 Οκτωβρίου του 2015 αλλά δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (για να έχει νομική ισχύ) στις 17 Μαρτίου 2016, μόλις 5 μέρες μετά την κατάθεση της αίτησης της Συνόδου Κληρικών της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας (12 Μαρτίου 2016) να της επιστραφούν οι εκκλησίες και τα ιερά κειμήλια που διαχειρίζεται ακόμα το Αλβανικό κράτος. Θυμίζουμε πως έχει προηγηθεί σκανδαλώδης πασαρέλα νυφικών σε δύο από τις σημαντικότερες και παλιότερες Ορθόδοξες εκκλησίες στο Μπεράτι και στο Ελμπασάν όπου μοντέλα φωτογραφήθηκαν προκλητικά μπροστά στην Ωραία Πύλη και επάνω στο Δεσποτικό Θρόνο. Αυτές τις δυο εκκλησίες τις διαχειρίζεται το Αλβανικό κράτος ως πολιτιστικά μνημεία.

Στην απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού της Αλβανίας δεν γίνετε συγκεκριμένη αναφορά σε εκκλησίες και μοναστήρια αλλά ούτε εξαιρεί την παραχώρηση αυτών σε ιδιώτες, καθώς αναφέρετε γενικά και αόριστα σε πολιτιστικά μνημεία. Αν αναφερθούμε στην λίστα με τα πολιτιστικά μνημεία στην Αλβανία προκύπτουν ότι έχουν κηρυχθεί πολιτιστικά μνημεία τουλάχιστον 125 εκκλησίες και 36 μοναστήρια, ένα μεγάλο μέρος των οποίων είναι υπό την διαχείριση του Αλβανικού κράτους ως μουσεία και εκθέσεις Βυζαντινής τέχνης και αγιογραφίας.

Οι συμβάσεις παραχώρησης/μίσθωσης πολιτιστικών μνημείων σε ιδιώτες θα διαρκέσουν από ένα μέχρι είκοσι χρόνια ανάλογα με το μέγεθος του πολιτιστικού μνημείου, με δικαίωμα παράτασης της σύμβασης παραχώρησης/μίσθωσης.

Σύμφωνα με την νομική βάση όπου βασίζεται αυτή η απόφαση και αυτές οι συμβάσεις παραχώρησης/μίσθωσης, οι κρατικές περιουσίες που παραχωρούνται σε ιδιοκτήτες για εκμετάλλευση δεν μπορούν να επιστραφούν στο ιδιοκτήτη πριν το τέλος της σύμβασης παραχώρησης/μίσθωσης του πολιτιστικού μνημείου.

Ως αποτέλεσμα των όσων προαναφέραμε, η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας δεν θα μπορέσει να πάρει την κυριότητα σε αυτά τα πολιτιστικά μνημεία πριν τελειώσει η σύμβαση παραχώρησης/μίσθωσης και η Εθνική Επιτροπή Επιστροφής Περιουσιών έχει δικαίωμα να απορρίψει την αίτηση επιστροφής της συγκεκριμένης περιουσίας με την δικαιολογία ότι το ακίνητο δεν είναι ελεύθερο.

Διαβάστε εδώ την Απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού της Αλβανίας

Εδώ θα βρείτε τις επίσημες λίστες με τα πολιτιστικά μνημεία της Αλβανίας στο Υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας.

O Εκσκαφέας

Πηγή: http://www.himara.gr

Διαμαρτυρία της αλβανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας για την σημαία της Βορείου Ηπείρου στον αγώνα της Εθνικής μας

Με επιστολή της προς την FIFA η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αλβανίας εκφράζει τη διαμαρτυρία της για ένα πανό που αναρτήθηκε στο φιλικό παιχνίδι της Εθνικής μας ομάδας με το Μαυροβούνιο.

Πρόκειται για ένα πανό το οποίο φέρει επάνω του τη Βόρεια Ήπειρο με την αλβανική ομοσπονδία να καλεί τη FIFA να πάρει θέση καθώς κάνει λόγο για προώθηση εθνικισμού.

Ωστόσο αυτό που προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι η αναφορά που κάνει στη σχετική ανακοίνωση με την οποία επιτίθεται στην ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο.

«Η εμφάνιση μίας γιγαντιαίας σημαίας στο γήπεδο, η οποία προκαλεί ένα πνεύμα ανοιχτού μίσους, δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ομάδα εξτρεμιστών οπαδών, αλλά και αποδεικνύει την έλλειψη στην οργάνωση και τη διοίκηση του παιχνιδιού από τη χώρα υποδοχής», αναφέρει –μεταξύ άλλων-.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Αλβανίας:

«Η Αλβανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία εκφράζει τη βαθιά της αγανάκτηση για την ανάδειξη των εξτρεμιστικών εθνικιστικών συμβόλων.

Η εμφάνιση μίας γιγαντιαίας σημαίας στο γήπεδο, η οποία προκαλεί ένα πνεύμα ανοιχτού μίσους, δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ομάδα εξτρεμιστών οπαδών, αλλά και αποδεικνύει την έλλειψη στην οργάνωση και τη διοίκηση του παιχνιδιού από τη χώρα υποδοχής.

Αυτά τα επεισόδια δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο και παραβιάζουν τους κανόνες της FIFA.

Οι αρμόδιες επιτροπές της FIFA θα πρέπει να πάρουν θέση σχετικά με αυτή την υπόθεση προώθησης εθνικισμού, και δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα του Fair Play».

Πηγή: http://www.himara.gr