RSA ANIMATE: Changing Education Paradigms - Do schools kill creativity? | Sir Ken Robinson

Παιδαγωγός! - Mësuesi/ja e vërtetë!

Παιδαγωγός Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε’ δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας… Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος. Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη! Η δασκάλα της Α’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους… είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας». Η δασκάλα της Β’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη». Η δασκάλα της Γ’ δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα». Η δασκάλα της Δ’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη». Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της. Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα. Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή. Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος. Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα – χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί. Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω». Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα». Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις τη σκοπιά, την άποψη ενός ανθρώπου. Και όταν το κάνεις σε παρακαλώ προσπάθησε να την κάνεις θετική.

Pedagog=Edukues Pasi qëndronte para klasës së 5-të gjatë ditës së parë të shkollës mësuese  Xhoana ju tha fëmijëve një gënjeshtër. Si shumica e mësuese ve, i pa nxënësit dhe ju tha që i donte të gjithë njësoj. Por kjo ishte e pamundur sepse atje në bangën e parë, i zhytur në karrigen e tij ishte një djalë i vogël, Mano Manusa... Mësuese  Xhovana kishte ndjekur Manon vitin e kaluar dhe kishte vënë re se ai nuk luante mirë me fëmijët e tjerë. Rrobat e tij ishin të zhubrosura. Gjithmonë dukej që i duhej një banjo. Manoja mund të ishte shumë i pakëndshëm. Në shkollën që punonte mësuese  Xhovana duhej të inspektonte historikun e çdo nxënësi. Historikun e Manos e la që ta lexonte në fund. Por kur lexoi Historikun që shkruanin mësueset para saj mbeti e çuditur! Mësuesja e klasës së 1-rë fillore shkruante: “Manoja është një djalë si dritë, me buzëqeshjen gjithmonë në fytyrë. Bën detyrat e tij drejt dhe me kujdes dhe ka sjellje të mirë... është kënaqësi që ta kemi pranë”. Mësuesja e klasës së 2-të shkruante: “Manoja është një nxënës i shkëlqyer. Nxënësit e tjerë e duan, por duket se diçka e shqetëson për shkak të nënës së tij që ka një sëmundje të pashërueshme, jeta në shtëpinë e tij është e vështirë” Mësuesja e klasës së 3-të shkruante: “Vdekja e nënës së tij ishte shumë e ashpër dhe e hidhur për të. Përpiqet që të bëjë mirë detyrat e tij, por i ati i tij nuk tregon shumë interes. Jeta e shtëpisë shpejt do të ndikojnë nëse nuk merren masa”. Mësuesja e klasës së 4-ët shkruante: Manoja është tërhequr dhe nuk tregon interes për shkollën. Nuk ka shumë miqë dhe shpesh herë fle në klasë”. Duke lexuar këto mësuesja Xhovana kuptoi problemin dhe i erdhi turp nga vetja e saj. U ndje akoma më keq kur nxënësit i sollën dhurata për Krishtlindje. Të gjitha ishin të paketuara me letra me ngjyra dhe me fiongo, përveç dhuratës së Manos. Dhurata e tij ishte e mbështjellë keq me në një qese të trashë kafe si ato që përdoren në dyqani i frutave. Mësuese  Xhovana u vështirësua që ta hapte në mes të dhuratave të tjera. Disa fëmijë filluan të qeshin kur nxorri nga qesja një byzylyk me gurë fallco dhe një shishe që ishte e mbushur deri në çereku i saj. Por i mbyti të qeshurat e nxënësve pasi u shpreh me çudi se sa i bukur ishte byzylyku duke e veshur në dorën e saj dhe duke hedhur disa pika nga aroma në kyçin e saj. Manoja qëndroi pak më tepër në shkollë pas mësimit që të thoshte “zysh Xhovana sot  ju mbanit një erë ashtu si mamaja ime”. Kur ikën fëmijët qante për pothuajse gjysmë ore. Që prej asaj dite mësuesja ndaloi së mësuari lexim, shkrim dhe matematikë. I tregonte shumë kujdes Manos. Pasi punonte me të mendja e tij ngjallej. Sa më tepër e inkurajonte aq më  shpejt reagonte. Deri në fund të vitit Manoja ishte bërë një prej fëmijëve më të zgjuar të klasës së tij, dhe mgjth  gënjeshtrës se i donte të gjithë   zysh Xhovana nënkuptonte Manon në veçanti. Pas një viti gjeti një shënim poshtë derës së saj. Ishte nga Manoja. I thoshte që ishte mësuesja më e mirë dhe që nuk do ta harronte kurrë në jetën e tij. Kaluan gjashtë vjet para se marrë një tjetër letër nga Manoja. I shkruante se mbaroi Liceun dhe ishte i treti në klasën e tij, dhe se ishte mësuesja më e mirë që kishte ndonjëherë në jetën e tij. Pas katër vjetësh mori një letër tjetër që i thoshte se mgjth se gjërat ishin të vështira arriti të këmbëngulte dhe të vazhdonte studimet e tij dhe shpejt do të mbaronte Universitetin me të gjitha nderimet. E siguronte që ajo ishte mësuesja më e dashur që kishte në jetën e tij. Kaluan dhe katër vjetë të tjerë që të të merrte një letër. Kësaj here shpjegonte se ai pasi mori dipllomën e tij vendosi të vazhdojë më tepër dhe të mbarojë një doktoraturë. Në letër i shpjegonte se ajo mbetej mësuesja më e mirë dhe më e dashur që kishte në jetën e tij. Por tashmë emri i tij ishte Dr. Emanuil S Manousos. Historia nuk ndalon atje. Kishte dhe një letër tjetër në atë pranverë. Manoja e lajmëronte se kishte njohur një vajzë të mrekullueshme me të cilën do të martohej. I shpjegonte se i ati i tij kishte vdekur para pak vitesh dhe pyeste veten nëse do të ishte dakort që të ishte në dasmë dhe të qëndronte në vendin e nënës së dhendërit. Sigurisht që mësuese  Xhovana pranoi. Gjejeni! Në dasmë kishte veshur byzylykun që i kishte dhuruar për Krishtlindje vite më parë Manoja. Po atë byzylyk nga i cili mungonin gurët prej diamanti. Por dhe aromën që mbante nëna e tij në Krishtlindjet e fundit që ishin bashkë. Kur u takuan u përqafuan me dhembshuri. Zotëria Manuso i pëshpëriti në vesh mësuese  Xhovanës “ Ju falenderoj mësuese Xhovana që besuat në mua. Ju falenderoj shumë që më shtytë të ndjehem i rëndësishëm dhe më treguat që mund të jem i ndryshëm”. Mësuese  Xhovana me lot në sy filloi të përshpëritë: “Mano e ke kuptuar gabim. Ti ishe ai që më mësove mua si të jem ndryshe. Nuk dija të jepja mësim der sa të njoha ty”. Të lutem të mbash mend se çfarë do që të bësh, kudo që të shkosh do të kesh mundësinë që të prekësh apo të ndryshosh këndvështrimin, opinionin e një njeriu. Kur ta realizosh kujdesu, përpiqu që të jetë pozitiv.