|
Το
λυχνάρι.
Κάποτε
ήταν ένα λυχνάρι γεμάτο λάδι. Μια μέρα που τ’ ανάψανε, φώτισε πάρα πολύ. Σαν
είδε τη φλόγα του, άρχισε να καυχιέται και να λέει: «Κοιτάξτε με! Κοιτάξτε με
πόσο φωτίζω! Καλέ, τι φως είναι αυτό που έχω! Λυχνάρι είμαι γω ή αστέρι τ’
ουρανού, λαμπρότερο κι απ’ τον ήλιο; Κρίμα που βρίσκομαι σ’ αυτό το τραπέζι
και δεν είμαι ψηλά στον ουρανό να φωτίζω όλο τον κόσμο!».
Εκείνη
την στιγμή, φύσηξε ένα ελαφρό αεράκι και… το λυχνάρι έσβησε… Ο άνθρωπος που
δούλευε κάτω από το φως του λυχναριού, δεν έλεγε τίποτα. Μόνο χαμογελούσε… Όταν
όμως έσβησε και πήγε να το ανάψει ξανά, του είπε:
-Φώτιζε,
λυχνάρι και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς.
Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι
ένα κοινό λυχνάρι και ότι το πιο ελαφρό φύσημα του αέρα σε σβήνει….»
Πολλοί
άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν μεγάλες ικανότητες. Ακόμα και να διοικήσουν τον
κόσμο!. Μικροί και μεγάλοι, αγράμματοι και μορφωμένοι μοιάζουν με το λυχνάρι.
Όλοι είμαστε ένα λυχνάρι.
Μύθοι
Αισώπου
Ετοίμασε
Πελασγός Κορυτσάς.
|
Kandilja.
Dikur ishte një kandile
plot me vaj. Një ditë që e ndezën ndriçoi shumë. Sapo pa flakën e saj,
filloi që të lavdërohej dhe të thotë: “Më shiko! Më shiko sa shumë ndriçoj! Hej, çfarë drite është kjo që kam! Kandile jam unë apo yll në qiell më i ndritshëm se dielli? Më vjen keq që gjendem në këtë tavolinë dhe jo lart në qiell që të ndriçoj gjithë botën!”
Në atë çast, fryu një erë e lehtë dhe ... kandilja u
shua... Njeriu që punonte poshtë dritës së kandiles, nuk thoshte asgjë. Thjesht buzëqeshte.. Por kur u shua dhe shkoi ta ndizte sërish, i tha:
-
Ndriço, kandile dhe mos fol.
Mos harro që je një kandile e thjeshtë dhe mos fol. Mos harro se je një kandile e zakonshme
dhe se me një fryrjen e një ere të lehtë të shuhesh...”
Shumë njerëz besojnë se kemi aftësi të mëdha. Akoma dhe të drejtojnë botën! Të vegjël e të mëdhenj, të pashkolluar dhe të edukuar ngjasojnë me kandilen. Të gjithë jemi një kandile.
Marrë nga fabulat e Ezopit
Përktheu B
|
