E Vërteta për Gjergj Kastriotin në dy video!

Ja dhe disa të vërteta të pamohueshme nga Olci Jazexhi. Të tilla të vërteta që pseudohistorianët si M Zeqo dhe P Xhufi që janë produkte komunisto-nacionaliste të skaduara nuk dinë si të përgjigjen. Por kur ata i shërbejnë gënjeshtrës që një popull i tërë e beson nuk ke se çfarë ti bësh. 

«Είναι καιρός οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας να δηλώσουν εάν είναι Αλβανοί ή όχι»

Του Αλβανού ποιητή Kolec Traboini (ο τίτλος από το δημοσίευμα του άρθρου)

Γιατί οι Αλβανοί χωρίς τον (χριστιανό) Γκιέργκι Καστριότι  δεν θα ήταν εκεί ούτε θα υπήρχαν.

 Αυτή η αποκάλυψη του νέο-οθωμανισμού- ισλαμικού φανατισμού δεν έχει σταματήσει. Όχι μόνο με το μαζικό ξέσπασμα των μουσουλμάνων στην πλατεία Σκεντέρμπεη στην πρωτεύουσα της Αλβανίας, που δημιουργεί την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στην Τουρκία ή στις αραβικές χώρες, αλλά αυτοί οι «ανεκτικοί» μουσουλμάνοι φαίνονται να καλύπτουν διακριτικά (τη θρησκεία) του  Γκιέργκι Καστριότι κάτω από μια μαύρη μπούρκα, όπως κάνουν με τις γυναίκες τους κάτω από βάρος του μεσαιωνικού θρησκευτικού φανατισμού.

Δείχνουν ότι δεν αισθάνονται ως δικό τους τον Γκιέργκι Καστριότι.

 Αν παρατηρήσουμε τα γεγονότα στην Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο και την πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία (των Σκοπίων), οι Αλβανοί τιμούν τον δολοφόνο των Αλβανών, τον σουλτάνο Μουράτ, και προσεύχονται για αυτόν, του έχουν κάνει μάλιστα και περίλαμπρο τάφο του Οθωμανού σουλτάνου και τον έχουν σαν τις κόρες των ματιών τους. 

Εδώ δεν βλέπουμε κάποια ανοχή. Η ανοχή είναι υποτιθέμενη γιατί αυτήν «πουλά» η κυβέρνηση στην Ευρώπη, ότι είμαστε μια μουσουλμανική κοινότητα με ανοχή στις άλλες θρησκείες και δεν βλέπουμε ότι μαζεύονται οι Αλβανοί στους δρόμους για να προσευχηθούν και ξεχνούν ότι ο εθνικός ήρωας των Αλβανών, ο Γκιέργκι Καστριότι, πολέμησε του μουσουλμάνους των Οθωμανών.

 Τον ήρωα των Αλβανών τον κρύβουμε, ενώ είναι ένας από τους σημαντικότερους και εξέχοντες ήρωες της Ευρώπης, ο Γκιέργκι Καστριότι.

Μετά από όλα αυτά, η μουσουλμανική κοινότητα, όποια και να είναι αυτή εκεί που υπάρχουν Αλβανοί, έχει το χρόνο να μιλήσει ανοιχτά και να δηλώσει εάν είναι Αλβανοί ή όχι. Γιατί, χωρίς τον Γκιέργκι Καστριότι δεν θα υπήρχαν Αλβανοί, ούτε καν θα υπήρχαμε.

Αυτή η πρόκληση του ανατολικού ισλαμικού φανατισμού είναι η μεγαλύτερη ντροπή και η μεγαλύτερη ατιμία που γίνεται στον εθνικό ήρωα των Αλβανών στην πατρίδα του.

   

Και το κράτος είναι σιωπηλό και γίνεται ένα με τους αρνητές, βλάπτοντας και αυτό την καρδιά του αλβανισμού.

Ακόμη, (το κράτος) λέει δημαγωγικά ότι το 2018 θα είναι η χρονιά του Σκεντέρμπεη.

 Εδώ είναι η ειρωνεία. 

Θα γιορτάσουν οι μέτριοι κυβερνώντες μας το έτος Σκεντέρμπεη κάτω από τον ισλαμικό μανδύα, για τον οποίο ο ίδιος ο ήρωας μας πολέμησε…

(ina-online.net, botasot.info)

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  τουιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

Skënderbeu/Faktet që dëshmojnë lidhje të shumëfishta me sllavët

GAZETAEXPRESS

Tek “Gjysma e harruar e Skënderbeut” Ylli Polovina shkruan “Kur kritikuesit e ashpër të Gjergj Kastriotit, pikërisht ata emra që kemi cituar në fillim të librit (bëhet fjalë për dikur diplomatin A.B: dhe historishkruesin H. F.-shënim i tanishëm i autorit), e akuzojnë atë si një servil të Evropës dhe të interesave të saj të çastit, po ashtu nuk harrojnë të bashkëngjisin edhe një mëri tjetër.

Sipas tyre Skënderbeu në kryerjen e gjestit të tij historik ka bërë një gabim të rëndë: ka flirtuar me serbët dhe grekët, pra me ata, të cilët jo vetëm prej kritikuesve të mësipërmë konsiderohen si armiqtë tanë të pandryshueshëm.

Në botimin “Skicë e mendimit politik shqiptar” H.F. shkruan se “Skënderbeu, Pjetër Bogdani etj., u ndodhën jo thjesht krahas Perëndimit, por krahas sllavëve, krahas serbëve e rusëve, krahas armiqve kryesorë sipas konceptit nacionalist shqiptar, në luftë kundër Perandorisë osmane”. Po ashtu, ai ngul këmbë se “..... Skënderbeu.....nuk ishte luftëtar i vërtetë për liri kundër të gjithë pushtuesve, por përkundrazi, ishte i prirë për bashkëpunim me pushtuesit më të rrezikshëm, pushtuesit sllavë, kundër një pushtuesi tjetër, pushtuesit osman....”.

Gjithnjë sipas këtij arsyetimi rrethanat historike i kanë shtrënguar paraardhësit tanë, të gjendur mes pushtuesve të panumërt në pozicionin e vështirë të “senduiçit”, të zgjedhin vetëm llojin e të keqes, thjesht përmasën negative të saj. Mospajtuesit me veprën e Gjergj Kastriotit sulmojnë me mendimin se shqiptarët mes të këqijave kanë zgjedhur atë më të vogël. Ata nuk mendojnë se në këtë strategji tradicionale të etnisë së vet Skënderbeu ka ditur të veprojë drejt. Për ta ai ka bërë zgjedhjen më të paduhur, më të gabuarën.

Sipas tyre Gjergj Kastrioti në strategjinë e zgjedhjes së të keqes më të vogël duhej të kalonte në anën e Perandorisë Osmane dhe jo siç veproi, në krah të serbëve dhe grekëve.

Pikërisht për këtë konkluzion që kanë nxjerrë, A.B. gjykon se “....gatishmëria dhe përpjekjet e Skënderbeut për të bashkëpunuar me udhëheqësit politikë sllavë, para së gjithash serbë dhe udhëheqësit politikë grekë, nuk e kanë bërë politikën serbe e greke miqësore ndaj shqiptarëve në asnjë periudhë dhe për asnjë ngjarje”.

Në mbështetje të këtij përfundimi A.B. i jepet mendimit se “Prirja e Skënderbeut për miqësi dhe aleanca politike përveç me sundimtarin serb të Bosnjës edhe me sundimtarin serb të Kosovës, despotin Gj. Brankoviç, ka qenë shkak i armiqësisë së popullsisë shqiptare që vuante terror nën sundimin e Brankoviçit ndaj Skënderbeut. Po ashtu edhe princa dhe udhëheqës të rëndësishëm si Dukagjinasit u vunë kundër Skënderbeut për shkak të miqësisë së tij me serbët.

Territoret e Dukagjinasve kufizoheshin me territoret shqiptare të sunduara nga Brankoviçi dhe aleati politik i Skënderbeut që shfaroste shqiptarët në principatën e vet (Kosova) dhe nga kjo fqinjësi ndërmjet Dukagjinasve dhe Brankoviçit kishte konflikte. Mbështetja e Dukagjinasve nga popullsia dhe kundërshtimi i Skënderbeut për arsye të miqësisë së tij me Brankoviçin kanë bërë që në traditën popullore në Krujë e sipër të jetojë Lekë Dukagjini, ndërsa Skënderbeu është dërguar vonë nëpërmjet sistemit arsimor në popullsi, kurse në kujtesën popullore dhe në odën tradicionale shqiptare ka qenë i harruar. Në këtë argument po të pyetet se pse e “tradhëtuan” dukagjinasit Skënderbeun, përgjigja është se Skënderbeu i kishte tradhëtuar më parë duke lidhur miqësi me armikun kryesor të tyre, me serbët dhe Gj. Brankoviçin. Sipas këtij argumenti Dukagjinasit përfaqësojnë politikën e armiqësisë me serbët, Skënderbeu të bashkëpunimit me serbët”.

Një skajim i kësaj mënyre të bëri analizë doemos që do ta çonte autorin A.B. në pranimin e idesë se “Bashkëpunimi i Skënderbeut me serbët dhe grekët tregon se ai ka qenë bashkëpunëtor me armiqtë dhe pushtuesit më të rrezikshëm e jo luftëtar i lirisë”.

Rrjeti i aleancave ndërballkanike, inteligjenca e shquar e Skënderbeut

Prerja e kordonit ombikal, jetë ushques, mes Gjergj Kastriotit dhe Evropës, nuk do të bëhej plagë më pak e rëndë duke i shtuar të njëjtin veprim: prerjen e lidhjes së tij edhe me popujt e Ballkanit, përfshi edhe grekët e serbët e kohës. Në rast se ai do të kishte ndërtuar lidhje të ngushta me qendrën e kontinentit, duke shpërfillur rajonin, në të vërtetë nuk do të kishte bërë gjë tjetër veç do të kishte dobësuar dhe mpakur kontributin e tij evropian.

Bashkëpunimi i Skënderbeut dhe ndërtimi i një rrjeti aleancash me pushtetushtrues të rajonit e bëri më të gjërë dhe më të natyrshme, më të plotë dhe më harmonike, më të fortë dhe më funksionale, më largpamëse dhe më historike gjestin e tij të kryengritjes çlirimtare kundër pushtimit osman. Po ashtu edhe rreshtimin e tij me qytetërimin perëndimor.

Dobinë e lidhjes së shumëfishtë të Gjergj Kastriotit me Ballkanin dhe Evropën e shohim tani, kur rajoni përgatitet pjesë-pjesë për t’u integruar në BE. Sot as që mund të kuptohet që një proçes i tillë në Bruksel apo në qendrat më të mëdha të eurokontinentit do të përfytyrohej i realizueshëm duke lënë jashtë rajonin ballkanik. Madje kjo gjë as mund të merret me mend qoftë edhe sikur, në një formë “ndëshkimi” apo “karantine” të përkohshme, do të braktisej për një kohë vetëm një shtet apo popull i gadishullit.

Bashkimi Evropian do të konsiderohet identitet i plotë vetëm në rast se në Ballkan nuk do të lihet asnjë centimetër tokë pa u përfshirë në integrimin me të. Skënderbeu në kohën e kryerjes së veprës së tij do ta krijonte një gropë të tillë në rast se do të përjashtonte nga bashkëpunimi qoftë edhe një popull të gadishullit, ca më tepër që të gjithë ata ishin përfshirë në rezistencën ndaj pushtimit osman.

Tjetër gjë, disi më elastike, do të ishte strategjia e krijimit të aleancave të Gjergj Kastriotit me pushtetushtruesit e veçantë në rajon. Atëhere nuk kishte shtete të krijuara sipas përputhjeve me atë që më pas u quajt komb. Serbët si etni administroheshin nga disa zotër të tyre, siç ndodhte që një pushtetmbajtës i tillë kishte në sinoret e feudit të vet edhe vendbanime shqiptare. E njëjta gjë ndodhte edhe me zotërit e pjesëve të ndryshme të etnisë sonë.

Nën këtë këndvështrim situata gjeopolitike e atëhershme ka fare pak përngjasim me të sotmen dhe akoma më pak me dekada apo një shekull më parë. Feudalë të veçantë serbë në kohën kur veproi Skënderbeu, por edhe shumë më parë e më pas tij, kur ende nuk gjendeshin të pushtuar nga Perandoria Osmane, kanë tentuar daljen në det. Kjo dalje ka qënë përherë jetike për të gjithë pushtetushtruesit e ngujuar në brendësi e thellësi të territoreve të Ballkanit. Nuk duhet të harrojmë se edhe vetë Gjon Kastrioti, trashëgimtar nga i ati i vetëm dy fshatrave në Dibër, me agresivitetin e vet të njohur principatën e vet nuk e shtriu nga lindja por nga perëndimi, andej nga ishte deti.

Kështu veproi edhe i biri i tij, Gjergji. Skënderbeu vuri në dorë dhe gjatë gjithë kohës që jetoi mbajti nën kontroll të plotë zonën bregdetare në grykëderdhjen e lumit Mat, ku ndërtoi skelën, qendrën doganore dhe pranë tyre kriporen e Shënkollit.

Ka qënë po ashtu shumë e vërtetë që Gjergj Kastrioti ka bërë aleancë të ngjizur fort me mbretërinë e Malit të Zi, me Çërnojeviçët, për të penguar daljen e despotëve serbë të Rashkës në bregdetin e kontrolluar prej tyre. Veç kjo ende ka lidhje të pakta me kontekstin e zhvillimeve të mëvonshme, kur serbët jo vetëm krijuan shtet mbi hapësirat e etnisë së tyre, por nëpërmjet mbretërisë, republikës federative apo regjimit komunist përpunuan dhe zbatuan një strategji të tërë për të dalë edhe në Lezhë e Durrës, pse jo edhe në Vlorë. Për këtë arsye ata, para dhe pas vitit 1912, vunë në jetë një politikë për dobësimin dhe më pas pushtimin e trojeve të shqiptarëve.

Gjergj Kastrioti në përputhje me kohën e vet dhe tendencat e zhvillimeve gjeopolitike që po ndodhnin, kreu veprime në favor të mbrojtjes së Evropës. Vetë Ballkani ishte pjesë e këtij kontinenti e qytetërimi. Mbrojtja e Evropës ishte mënyra më e mirë për të mbrojtur Shqipërinë. Mbrojtja e Ballkanit mbetej po ashtu siguria më e mirë për lirinë e shqiptarëve.

Despoti serb Gjergj Brankoviç, për t’i shpëtuar hakmarrjes së sulltanit, për shumë kohë u strehua në kështjellën-rezidencë të Skënderbeut

Po ta tentonte aventurën e prishjes me ballkanasit Gjergj Kastrioti do të mbetej i rrethuar nga Perandoria Osmane, i izoluar, me krahë e shpinë të zbuluara. Nuk kishte mallim sentimental Skënderbeu për Gjergj Brankoviçin, despotin serb që kontrollonte edhe një pjesë të etnisë së shqiptarëve të vendosur në hapësirën e Kosovës së sotme, por atje ishte shpina e tij. Po të ndërtonte marrëdhënie armiqësore, atëhere në trupin e rezistencës së vet në mungesë të mburojës do të hynin lehtësisht majat e heshtave dhe të jataganëve të mprehtë osmanë.

Kur pas pushtimit nga turqit ai e strehoi për disa kohë aleatin e tij në trojet shqiptare, nuk bëri ndryshe nga sa bënë edhe hungarezët, ndjekësit e Janosh Huniadit. Brankoviç u strehua edhe atje për t’i shpëtuar hakmarrjes sulltanore.

Në rast se despoti serb Gjergj Brankoviç i kishte dhënë sulltan Mehmetit II të bijën për grua, kur Skënderbeu bënte aleancë me të ai i kishte përkeqësuar raportet me Portën e Lartë.

Një nga Brankoviçët, Vuku, në krye të një ushtrie kishte luftuar kundër turqve në betejën e përgjakshme të Fushës së Mëllënjave, në Fushë Kosovë, më 1389. Ndërkohë sipas një dokumenti autentik kur Skënderbeu vdiq në varrimin e tij në Lezhë patën ardhur "të gjithë princat serbë dhe bujarët e tjerë përreth".

Αλβανός βουλευτής: «Οι Οθωμανοί δεν μας κατέκτησαν, είμαστε αδέλφια με τους Τούρκους»

 

Ο Άγιος Νήφων, ο Γεώργιος Καστριώτης και η πνευματική του ζωή! - Shën Nifoni, Gjergj Kastrioti dhe jeta e tij shpirtërore

Άγιος Νήφων ο Β΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+1508) Ο κατά κόσμον Νικόλαος γεννήθηκε στην Πελοπόννησο στα μέσα του 15ου αιώνος από επιφανείς κι ευσεβείς γονείς. Τα πρώτα γράμματα τα διδάχθηκε στην πατρίδα του. Δασκάλους είχε τον Ευθύμιο και τον ιερομόναχο Ιωσήφ. Τον δεύτερο ακολούθησε στην περιοδεία του. Στην Επίδαυρο συνάντησαν τον ενάρετο ασκητή Αντώνιο. Ο Νικόλαος υποτάχθηκε σε αυτόν και μετά από καιρό εκάρη μοναχός κι ονομάσθηκε Νήφων. Είχε ως εργόχειρο την καλλιγραφία. Μετά την κοίμηση και τον ενταφιασμό του Γέροντός του Αντωνίου θέλησε να υποταχθεί σε άλλο Γέροντα. Πληροφορήθηκε για τον ενάρετο και σοφό Αγιορείτη ιεραπόστολο Ζαχαρία και πήγε να τον συναντήσει στην Ήπειρο. Ο ιερομόναχος Ζαχαρίας τον πήρε στη συνοδεία του. Ο Νήφων τον ακολούθησε πιστά στις ιεραποδημίες του στην Ηπειρο, Βόρεια Ηπειρο, Μακεδονία κι Αχρίδα, όπου κήρυττε μαζί του. Στην Αχρίδα κλήρος και λαός ζήτησαν να γίνει ο σεβαστός κι αγαπητός Ζαχαρίας επίσκοπός τους. Εκείνος παρά τις αντιρρήσεις του τελικά δέχθηκε. Τότε ο Νήφων ζήτησε να αναχωρήσει σε ήσυχο μέρος. Ο Γέροντάς του δεν ήθελε να τον αποχωρισθεί, γιατί τον ήθελε συμπαραστάτη και συνεχιστή του έργου του. Μόνο κατόπιν θείου οράματος ο Ζαχαρίας του επέτρεψε να φύγει λέγοντας: «Ύπαγε, ω τέκνον, όπου σε οδηγήση ο Κύριος, τον όποιον παρακαλώ ο ανάξιος να με αξιώση να σε δω πάλιν εις την παρούσαν ζωήν, όταν θέλη ή θεία πρόνοια». Ο Κύριος τον οδήγησε στό Άγιον Όρος. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη: «Ο Μακάριος Νήφων λαβών συνοδοιπόρον την ευχήν του Αρχιερέως έτρεχεν εις το Άγιον Όρος, ως αετός υπόπτερος, και πηγαίνωντας εις την σεβασμίαν μονήν τού Βατοπαιδίου, και προσκυνώντας τα ιερά θαυμάσια της Υπεραγίας Θεοτόκου, εζήτησε και ήβρεν εκεί πολλούς εναρέτους άνδρας, των οποίων έγινε πρόθυμος ζηλωτής». Πόσο διάστημα έμεινε στη μονή Βατοπαιδίου δεν γνωρίζουμε. Κατόπιν επισκέφθηκε τις μονές Παντοκράτορος, Μεγίστης Λαύρας και τις Καρυές, όπου βρήκε πολλούς ενάρετους άνδρες και τον Πρώτο Γαβριήλ. Στη μονή Διονυσίου, χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς. Ήταν πολύ αγαπητός από όλους τους Αγιορείτες για τη σπάνια σοφία του και ταπείνωση. «Όλοι εθαύμαζαν την σύνεσιν των λόγων του· ότι τόσον γλυκύς ήτον εις το λέγειν, όπου δεν εδύνατο τινάς να τον χωρισθή αλλά από την γλυκύτητα των λόγων του αλησμονούσε και την σωματικήν τροφήν». Η φήμη του ως ενάρετου και σοφου ανδρός έφθασε και στη Θεσσαλονίκη. Μετά τον θάνατο του εκεί μητροπολίτου Παρθενίου κλήρος και λαός ζήτησε ποιμένα του τον Νήφωνα. Εξελέγη μητροπολίτης Θεσσαλονίκης παρά τη θέλησή του το 1482. Κήρυττε καθημερινά, αποκρούοντας τα δόγματα των λατινοφρόνων, παρηγορούσε τους καταδυναστευμένους από τους κατακτητές, παρακινούσε τους πλούσιους να βοηθούν τους φτωχούς και ο ίδιος επισκεπτόταν τους ασθενείς και ανήμπορους. Η ιλαρά διδασκαλία του συχνά μετέβαλλε και τους απίστους. Ως μέλος της πατριαρχικής συνόδου ο Νήφων συνάντησε στην Κωνσταντινούπολη τον Γέροντά του αρχιεπίσκοπο Αχριδών Ζαχαρία, ο οποίος απεβίωσε εκεί κι εκηδεύθη από τον αφοσιωμένο του μαθητή. Μετά τον θάνατο του πατριάρχη Συμεών προβιβάσθηκε ο Νήφων στον πατριαρχικό θρόνο το 1486. Παρέμεινε σε αυτόν επί διετία συνεχίζοντας το πλούσιο κηρυκτικό και αγαθοεργό του έργο. Μετά παραίτησή του κατέληξε στη μονή του Τιμίου Προδρόμου Σωζοπόλεως. Το 1497 εκλήθη πάλι στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Το επόμενο έτος εξορίσθηκε λόγω ταραχών και μέσω Αδριανουπόλεως έφθασε στη Βλαχία. Του ζητήθηκε να επανέλθει για τρίτη φορά στον πατριαρχικό θρόνο το 1502 αλλά δεν δέχθηκε. Στη Βλαχία μετέβη κατόπιν επίμονης προσκλήσεως του ηγεμόνος Ράδουλου του Μεγάλου (1496-1508), για να διορθώσει τα εκκλησιαστικά πράγματα και να διορθώσει τα ήθη του λαού. Όλοι τον δέχθηκαν «ως από Θεού πεμπόμενον». Τον συνόδευαν οι όσιοι μαθητές του Μακάριος και Ιωάσαφ. Συγκάλεσε τοπική σύνοδο και έλαβε σημαντικές αποφάσεις για την καλύτερη διοργάνωση της Εκκλησίας. Για το μελίρρυτο κήρυγμά του, τον ονόμασαν νέο Χρυσόστομο. Έσωσε τη Ρουμανική Εκκλησία από την παπική προπαγάνδα, την ηθοφθορία κι αμέλεια του κλήρου και του λαού. Όλοι δόξαζαν τον Θεό για την ευεργετική παρουσία και το σωστικό έργο του. Επειδή όμως ο ηγεμόνας στράφηκε σε παράνομες πράξεις και ο άγιος δεν τις ανεχόταν, αλλά σθεναρά τις ήλεγξε, στράφηκε εναντίον του με σφοδρότητα. Έτσι ο δίκαιος και ομολογητής άγιος αναγκάσθηκε να αναχωρήσει και να επιστρέψει με τους δύο μαθητές του στό Άγιον Όρος. Άπό όπου περνούσε κήρυττε τον λόγο του Θεού στους χριστιανούς. Στό Άγιον Όρος πήγε πρώτα στη μονή Βατοπαιδίου, όπου «τον εδέχθησαν μετά πάσης ευλαβείας και χαράς οι εκείσε πατέρες, δοξάζοντας τον Θεόν όστις τους ηξίωσε να απολαύσουν τοιούτον φωστήρα και διδάσκαλον. Ακούοντες δεν τον ερχομόν του οι ασκηταί τού Όρους έτρεχον καθ΄εκάστην πρός αυτόν διά να λαμβάνουν την ευλογίαν του, και να ακούουν τας ψυχωφελείς διδασκαλίας του. Εν όσω δε ήτο εν τή Μονή τού Βατοπαιδίου, εκοιμήθησαν εκείνοι οι δύο μαθηταί, τους οποίους είχεν αφήσει εκεί το πρότερον, και ενεταφίασεν αυτούς, μόνος του». Κατά τη δεύτερη αύτη παραμονή του στη μονή Βατοπαιδίου ο άγιος Νήφων με τους αγίους μαθητές του Μακάριο και Ιωάσαφ πρέπει να έμειναν αρκετό διάστημα, αφού στό Άγιον Όρος ήλθε το 1505 και ο Μακάριος μαρτύρησε το 1507. Το μαρτύριό του ανακοίνωσε ο άγιος Νήφων στον Ιωάσαφ, καθώς βρισκόταν στό Βατοπαίδι και πολλοί τον τιμούσαν. Γι΄ αυτό «παραλαβών τον Ιωάσαφ ανεχώρησεν από την ιεράν Μονήν τού Βατοπεδίου κρυφίως, χωρίς να τον ηξεύρη τις». Μετέβη στη μονή Διονυσίου ως άγνωστος και του ανατέθηκε το διακόνημα του βουρδουνάρη. Σύντομα όμως απεκαλύφθη ότι ήταν ο πρώην πατριάρχης. Με θαυμασμό, συγκίνηση και κατάνυξη προσέτρεχαν όλοι οι μοναχοί κοντά του, για να ακούνε την ψυχωφελή διδασκαλία του. Ζώντας ως απλός μοναχός δίδασκε με το παράδειγμα της ταπεινώσεώς του. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Με τον θεάρεστο αυτόν βίο και τις θεόπνευστες διδαχές του τελείωσε οσιακά τη ζωή του στη μονή Διονυσίου. Μετά την κοίμηση του αγίου ο κατά πνεύμα υιός του ηγεμόνας Νεάγκος Βασσαράβας (1512-1521) ζήτησε να μεταφερθούν τα τίμια λείψανα του αγίου στη Βλαχία πρός ευλογία του λαού και ειρήνευση της ταραγμένης χώρας. Κατά την ανακομιδή πλημμύρισε τη μονή ευωδία και πολλά θαύματα τελέσθηκαν. Το ίδιο συνέβη και κατά την προσκύνησή τους στη Βλαχία. Σήμερα στη Ρουμανία φυλάγεται ευλαβικά ή κάρα και το χέρι του αγίου. Στη μονή Διονυσίου βρίσκονται ο σάκκος, ή ράβδος, το κελλί και το ασκητήριό του. Τα υπόλοιπα τίμια λείψανά του φυλάσσονται σε θαυμάσια λειψανοθήκη, πού δώρησε ο ηγεμόνας Νεάγκος. Ο τάφος του αγίου βρίσκεται πλάϊ στον κοιμητηριακό ναό της μονής Διονυσίου. Υπάρχει επίσης παρεκκλήσι πρός τιμή του αγίου, κτίσμα του 1782, ενώ έξω από τη μονή κάθισμα του αγίου Νήφωνος και το ιστορικό προσκυνητάρι, όπου του έγινε ή υποδοχή ως πατριάρχη, ιδιότητα πού αποκαλύφθηκε στον ηγούμενο με όραμα, γιατί την είχε αποκρύψει. Πρώτος βιογράφος του αγίου είναι ο μαθητής του και Πρώτος του Αγίου Όρους ιερομόναχος Γαβριήλ, του οποίου ο βίος σύντομα μεταφράσθηκε στα ρουμανικά και γνώρισε πολλές εκδόσεις. Στην ιερά μονή Διονυσίου υπάρχουν αρκετοί κώδικες, πού αναφέρονται στον βίο του θαυματουργού αγίου. Ωραία βιογραφία συνέγραψε και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στό Νέο Εκλόγιο, στην οποία βασίζονται όλοι οι νεώτεροι συναξαριστές. Την ακολουθία του έγραψε ο γνωστός ιατρός Ιωάννης Κομνηνός, ο μετέπειτα μητροπολίτης Δρύστρας Ιερόθεος. Η μνήμη του τιμάται στις 11 Αύγουστου.  Άγιος Νήφων και Γεώργιος Καστριώτης  Μεταξύ άλλων στο βίο του Αγίου Νήφων βρίσκουμε και αρκετές ιστορικές πληροφορίες. Έτσι στο Μεγάλο Συναξάρι της Εκκλησίας μας διαβάζουμε στην σελίδα  185: «Δεν προήλθε πολύς καιρός και  ο αοίδιμος Αντώνιος εκοιμήθη εν Κυρίω, ο δε Νύφων έκλαιεν απαρηγόρητα την στέρησιν του πνευματικού του πατρός. Ενταφιάσας δε αυτόν και κάμνων ικανόν καιρόν εις την ησυχίαν, ήκουσεν ότι εις την πόλιν της Νάρδας υπήρχεν είς σοφώτατος διδάσκαλος, κατά πολλά ενάρετος, Ζαχαρίας, ονόματι, όστις πρό ολίγων ημερών είχεν έλεθει από το Άγιον Όρος, ποθών δε να απολαύση από αυτόν καρπούς σοφίας και να μάθη και του Όρους τας τάξεις, επήγεν εις αυτόν και εξομολογηθείς παρακάλει αυτόν να μείνη εις την συνοδείαν του, ο δε Ζαχαρίας, αποδεξάμενος αυτόν, εδίδασκε την ποθούμενην σπουδήν. Αλλά επειδή  τον καιρόν εκείνων ήτο μεγάλη σύσγχυσις και ταραχή εις τας Εκκλησίας, δια την ψευδοσύνοδον που έγινε τότε εις Φλωρεντίαν υπό Ιωάννου του Παλαιολόγου, και οι Ανατολικοί δεν ήθελαν να την δεχθούν παντελώς, δια τούτο ο σοφός Ζαχαρίας ομού με τον ιερόν Νήφωνα μετέβησαν εις την Ασκαλώνα, διδάσκοντες επ’ Εκκλησίας τους Χριστιανούς να ιστανται στερεοί εις την Ορθοδοξίας και εις τους όρους των Αγίων Αποστόλων και των οικουμενικών Συνόδων. Εκείθεν αναχωρήσαντες επήγαν εις την πόλιν Κρόγιας, ο δε αυθέντης του τόπου Γεώργιος ο Σκενδέρμπεης εδέχθη αυτούς μετά πάσης τιμής και ευλαβείας, ότι και πρότερον είχεν ακούσει την φήμην των και με μεγάλην του χαράν περιποιηθείς αυτούς εκράτησε μαζί του εις το παλάτιον του, κάμνων και πνευματικόν του πατέρα και σοφώτατον Ζαχαρίαν» Η τελευταία πρόταση που διαβάσαμε περιέχει συνοπτικά όλη την ιστορία της Ηπείρου αλλά και της ορθοδοξίας. Όπως διαπιστώνουμε μας δίνει δύο σημαντικές πληροφορίες με πολλαπλά νοήματα. Πρώτον ότι ο Άγιος Νήφων και ο Αγιορείτης  Ζαχαρίας (ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αχρίδως) επισκέφτηκαν τον Σκενδερμπέη. Γεννάται εύλογο το ερώτημα για την γλώσσα με την οποία επικοινωνούσαν αυτοί. Από τι φαίνεται και οι δύο, ο Άγιος Νήφων και ο Αγιορείτης Ζαχαρίας κατάγονταν από ελληνικές περιοχές ήταν έλληνες στην καταγωγή, άρα μιλούσαν Ελληνικά . Αν και από αλβανούς μελετητές ο Άγιος Νήφων θεωρείται αλβανικής καταγωγής δεν υπάρχει κάποια πραγματική επιστημονική απόδειξη περί αυτού, ούτε έγραψε τίποτα στα αλβανικά ούτε είπε ο ίδιος πως είναι αλβανός, ούτε τον άκουσε κανείς να μιλάει αλβανικά. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο . Η επαφή του με το Γεώργιο Καστριώτη με τον οποίο το συνέδεε δυνατή φιλία προέρχεται όσο από τις πνευματική ορθόδοξη ζωή του Γ Καστριώτη, τόσο και από την καταγωγή του τελευταίου, ο οποίος δήλωνε παντού πως ήταν Ηπειρώτης, δηλαδή έλληνας ορθόδοξος. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός πως ο Άγιος Νήφωνας επισκέφτηκε με τον Αγιορείτη Ζαχαρία τον ίδιο τον Σκενδερμπέη. Οι Αλβανοί ιστορικοί εδώ, εξαιτίας της παντελής έλλειψης θρησκευτικής, ορθόδοξης παιδείας  αδυνατούν να κατανοήσουν τις διαστάσεις της πνευματικής  αυτής , επαφής. Αδυνατούν να κατανοήσουν ή καλύτερα δεν τους συμφέρει να ομολογήσουν πως από την στιγμή που οι δύο αυτοί φιλοξενούμενοι  τον επισκέπτονται η μόνη γλώσσα με την οποία συνεννοούνται ήταν η Ελληνική, πως τους συνέδεε η ίδια καταγωγή και γλώσσα ή Ελληνική και  το τελευταίο  αποδεικνύεται και από τις πολλές επιστολές του Γεώργιου Καστριώτη  που συντάχθηκαν και υπάρχουν στα Ελληνικά. Το σημαντικότερο βέβαια είναι η κοινή τους πίστη που για τους ίδιους ήταν το σημαντικότερο από όλα τα άλλα, κατά την εποχή εκείνη.    Ως επακόλουθο θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα πως η κοινή τους πίστη, γλώσσα και καταγωγή τους είχε δέσει πολύ μεταξύ τους . Το δεύτερο σημαντικό ιστορικό στοιχείο είναι το γεγονός που αναφέρεται ξεκάθαρα στο βίο του Αγίου Νήφων. Ο Γεώργιος Καστριώτης είχε πνευματικό πατέρα τον Αγιορείτη Ζαχαρία. Τι όμως σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Κατά την ορθόδοξη πίστη το Μυστήριο της Εξομολογήσεως είναι ένα από τα βασικότερα μυστήρια. Κάθε πιστός μέσω της εξομολόγησης καθαρίζεται από τις αμαρτίες του, πράγμα απαραίτητο για την πνευματική του προκοπή και ανάπτυξη. Η εξομολόγηση είναι γνώρισμα των πραγματικών ορθοδόξων πιστών που βιώνουν καθημερινά τι σημαίνει ορθόδοξη ζωή και πως αυτή σώζει, πως αυτή μεταμορφώνει και αλλάζει όχι μόνο τον πιστό αλλά και τους γύρω του και όλη την κοινωνία. Άρα ο Γεώργιος Καστριώτης δεν ήταν ένας απλός πιστός, ήταν ένας πραγματικά ορθόδοξος πιστός,, σε καμία περίπτωση καθολικώς (ο πνευματικός του πολεμούσε το παπισμό),  που γνώριζε πολύ καλά το τι έπρεπε να κάνει για την πνευματική του σωτηρία, γνώριζε τις αμαρτίες του και τον εαυτό του, γνώριζε την ματαιότητα αυτού του κόσμου, πράγμα που μας βεβαιώνει πως ο αγώνας του δεν ήταν για τον κόσμο τούτο, αλλά πολύ ανώτερος. Επομένως ακόμα και ο αγώνας εναντίων των Οθωμανών κατακτητών έχει άλλες βάσεις πολύ πιο βαθιές. Βασίζεται σε αρχές και ιδανικά που μόνο με τον όρο «ρωμιοσύνη» θα μπορούσαν να εκφραστούν. Η ορθοδοξία και ο ελληνισμός όπως αυτά ενσαρκώθηκαν στα πλαίσια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν βαθιά ριζωμένες στην ψυχή του, στην καταγωγή του,  και από τι φαίνεται ο Γεώργιος Καστριώτης δεν είδε ποτέ τον εαυτό του έξω από αυτά τα δύο, μάλλον το αντίθετο. Ο ίδιος στα πλαίσια του πνευματικού του αγώνα, μέσα στα κοινωνικό-πολιτιστικά πλαίσια της εποχής είχε αναλάβει τον αγώνα της προάσπισης της ορθοδοξίας και του ελληνισμού της περιοχής. Όποιος λέει το αντίθετο μάλλον εξυπηρετεί άλλους σκοπούς γιατί το διαψεύδουν τα παραπάνω γεγονότα και  φυσικά δεν μπορεί να κατανοήσει σε καμία περίπτωση αυτή την νοοτροπία που το έχουν βαθιά μέσα τους μόνο οι πραγματική Ηπειρώτες, όπως ο Γεώργιος Καστριώτης. Πολλοί πολεμούν αυτή την αλήθεια προβάλλοντας διάφορες θεωρίες φαντασίας, εθελοτυφλώντας σκόπιμα γιατί το παραπάνω γεγονός θα κατέστρεφε όλο αυτή την ψεύτικη ιστορία, με σαθρά θεμέλια,  που τόσα χρόνια έχει δημιουργηθεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μιας χώρας που έφτιαξαν οι μεγάλες δυνάμεις από το πουθενά.  Μόνο η πρόταση αυτή από το βίο του Αγίου Νύφων είναι αρκετή για να μας αποδείξει πως ο Γεώργιος Καστριώτης ήταν ένας πραγματικά ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ πιστός, είχε βυζαντινή, ελληνορθόδοξη συνείδηση  και φυσικά τα ιδανικά και οι αρχές του εμπνέονταν από τα παραπάνω. Όλοι μας μπορούμε να διαπιστώσουμε τα παραπάνω αν σκεφτούμε και την σημαία που χρησιμοποιούσε και που σήμερα έχει το Αλβανικό κράτος, ήταν  η σημαία του Βυζαντίου, αυτή που η ένδοξη Αυτοκρατορία κρατούσε εν καιρώ πολέμου. Μπ.Μ.Θ Θεολόγος. Για το Πελασγός Κορυτσάς.    Βιβλιογραφία: Φωτογραφίες κάτω

Shën Nifoni i II-të, Patriku i Konstandinupojës (+1508). I njohur për botën me emrin Nikolla u lind në Peloponez në mes të shekullit të 15-të nga prindër besimtarë dhe njohur për kohën. Njohuritë e tij të para i mori në atdheun e tij. Mësues kishte Efthimin dhe Jeromonakun Josif. Të dytin e ndoqi gjatë udhëtimit të tij. Në Epidhavro takuan  asketin e virtytshëm Andon. Nikolla u “nënshtrua”  tek ai dhe pas pak kohësh u qeth murg dhe u quajt Nifon. Kishte si punëdore, kaligrafinë. Pas fjetjes dhe varrimit të Jerondit të tij Andon, donte që të nënshtrohej tek një Jerond tjetër. U informua për misionarin e virtytshëm dhe të mençur Zaharia dhe shkoi  që ta takonte në Epir. Jeromonaku Zaharia e mori me vete si një prej shoqëruesve të tij. Nifoni e ndoqi në të gjitha rrugëtimet misionare të tij në Epir, Vorio Epir, Maqedoni dhe Ahridha (Ohër), ku dhe predikoi me të. Në Ohër populli dhe kleri kërkuan që të bëhej Episkop i tyre Zaharia i dashur dhe i virtytshëm . Ai pranoi me vështirësi. Atëhere Nifoni kërkoi që të largohej në një vend të qetë. Jerondi i tij nuk donte që ta linte, sepse e donte mbështetës dhe vazhdues të veprës së tij. Vetëm pas një vegimi hyjnor Zaharia e lejoi që të largohej duke i thënë: “Shko, o bir, atje ku do të çojë Zoti, të cilit i lutem unë i padenji që të të bëjë të denjë të të shoh sërish në këtë jetë, kur të dojë vullneti hyjnor”. Zoti e çoi në Malin e Shenjtë. Sipas shën Nikodhimit Agjioritit: “Nifoni i Bekuar duke marrë si bashkëudhëtar bekimin e Kryepriftit, vrapoi në Malin e Shenjtë (Athos), si një shqiponjë njëkrahëshe, duke shkuar në manastirin e shenjtë të Vatopedhit dhe duke u falur tek të shenjtat e së Tërëshenjtës Hyjlindëse, kërkoi dhe gjeti atje shumë burra të virtytshëm, i të cilëve u bë një zelltar gjithmonë i gatshëm”. Për sa kohë qëndroi në manastirin e Vatopedhit nuk e dimë. Më pas vizitoi manastirin e Pantokratorit, të Lavrës së Madhe dhe Karies, ku dhe u takua me shumë burra të virtytshëm me të parin Gabrielin. Në Manastirin e Dhionisiut, u dorëzua dhiakon dhe klerik. Ishte shumë i dashur ndër të gjithë Agjioritët për shkak të mençurisë së tij të madhe por dhe përulësisë . “Të gjithë u admironin maturinë e fjalëve të tij, ishte kaq i ëmbël në të folur sa ishte e pamundur për dikë që të ndahej prej tij dhe për shkak të fjalëve të tij të ëmbla harronte dhe ushqimin trupor”. Fama e këtij burri të virtytshëm dhe të mençur arriti në Thessaloniki. Pas vdekjes së Mitropolitit të atjeshëm Partheniu, kleri dhe populli kërkoi si bari të tij, Nifonin. U zgjodh Mitropolit i Thessalonikit pa u marrë parasysh dëshira e tij, në vitin 1482. Predikonte çdo ditë, duke u përgjigjur dhe dogmave të atyre që mendonin si latinët, ngushëllonte të dërmuarit nga pushtuesit dhe shtynte të pasurit që të ndihmonin të varfërit dhe ai vetë vizitonte të sëmurët dhe të pamundurit.  Doktrina e tij e qetë shpesh ndryshonte dhe vetë jo-besimtarët. Si anëtar i Sinodhit Patriarkal takoi në Kontandinupojë Jerondin e tij Kryepiskopin e Ahridhës Zaharia, i cili ndëroi jetë atje dhe u varros nga nxënësi i tij i përkushtuar. Pas vdekjes së Patrikut Simeon, Nifoni u ngjit në fronin patriarkal më 1486-ën. Qëndroi atje për dy vjet duke vazhduar veprën e tij të madhe predikuese dhe bamirëse. Pas dorëheqjes së tij përfundoi në manastirin e Prodhromit të Nderuar në Sozopoli. Më 1497 u thirr sërish në fronin patriarkal të Konstandinupojës. Vitin që pasoi u internua për shkak të  rrëmujrave dhe nëpërmjet Andrianupojës arriti në Vllahi. Ju kërkua që të ngjitej për herë të tretë në fronin Patriarkal më 1502 por nuk pranoi. Në Vllahi shkoi pas këmbënguljes dhe ftesës së udhëheqësit Radhulu të Madhit (196-1508), që të korrigjojë çështjet kishtare, moralin dhe zakonet e popullit. Të gjithë e pranuan “si të dërguar të Zotit”. E shoqëruan nxënësit oshënar Makarios dhe Joasaf. Mblodhi një sinodh lokal dhe mori vendime të rëndësishme për një organizim më të mirë të Kishës. Për predikimin e tij të ëmbël si majltë e quajtën Krisostom i ri. Shpëtoi Kishën Rumune nga propaganda papike/katolike, nga degjenerimi moral dhe indiferenca e klerit dhe e popullit. Të gjthë lavdëruan Zotin për prezencën e tij të dobishme dhe veprën e tij shpëtuese. Por meqënëse udhëheqësi filloi të kryente veprime të pahijëshme që shenjtu nuk i toleronte, por me forcë i kontrrollonte, u kthye kundër tij me egërsi. Kështu i pohuesi i drejtë dhe shenjtor  u detyrua që të largohej dhe të kthehej me dy nxënësit e tij  në Malin e Shenjtë. Nga kudo që kalonte predikonte fjalën e Zotit tek të Krishterët. Në Malin e Shenjtë shkoi në fillim në Manastirin e Vatopedhit, ku dhe e pranuan me respekt dhe gëzim, etërit e atjeshëm duke lavdëruar Zoti që i denjësoi  shijonin një ndriçonjës dhe mësues të tij. Duke dëgjuar për ardhjen e tij asketët e Malit të Shenjtë vraponin secili drej tij që të merrnin bekimin dhe të dëgjonin mësimet e tij të dobishme shpirtërore. Për sa kohë ishte në Manastirin e Vatopedhit, ndërruan jetë dy nxënësit, të cilët i kishte lënë atje më parë dhe i varrosi vetë. Gjatë këtij qëndrimi të tij të dytë në Vatopedhi, shën Nifoni me nxënësit e tij të shenjtë Makarion dhe Joasafin duhet të kenë qënë atje për mjaft kohë, pasi në Malin e Shenjtë më 1505 erdhi dhe Makario u martirizua më 1507. Martirizimin e tij e shpalli shën Nifoni tek Joasafi, pasi gjendej në Vatopedhi  dhe shumë e nderonin. Për këtë “ mori Joasafin dhe u largua nga Manastiri i shenjtë i Vatopedhit, fshehur, pa e ditur dikush” Shkoi në manastirin e Dhionisiut si një i panjohur dhe ju ngarkua dhiakonia e shoqëruesit të kafshëve të ngarkuara. Shpjet  u zbulua që ishte ish Patriku. Me admirim, mallëngjim dhe përulje shkonin të gjithë murgjit pranë tij, për të dëgjuar mësimet e tij të dobishme. Duke jetuar si murg i thjeshtë predikonte me shembullin e përulësisë së tij. Me jetën e tij të pëlqyeshme nga zoti dhe mësimet e tij të frymëzuara hyjnore të tij përfundoi në mënyrë oshënare jetën e tij në manastirin e Dhionisiut. Pas fjetjes së shenjtorit biri i tij shpirtëror, udhëheqësi Neango Vassarava (1512-1521) kërkoi që të transferoheshin lipsanët e tij të shenjtë në Vllahi për bekim të popullit dhe qetësimin e vendit me probleme të shumta. Gjatë mbledhjes së lipsanëve u mbush me aromë të këndëshme ambjenti dhe shumë mrekulli ndodhën. E njejta gjë ndodhi dhe në Vllahi. Sot në Rumani ruhet me respekt kafka dhe dora e shenjtorit. Në manastirin e Dhionisiut gjenden, sakoja (veshje priftërore), shufra (bastuni baritor) , dhoma dhe vendi ku asketonte. Pjesa tjetër e lipsanëve ruhen në një arkë të mrekullueshme që dhuroi udhëheqësi Neago. Varri i shenjtit gjendet në anë të Kishës së varrezave në manastirin e Dhionisiut. Ekziston gjithashtu dhe pareklis për nder të shenjtorit, ndërtim i vitit 1782, ndërsa jashtë manastirit një ndënjëse e shën Nifonit dhe proskinitar, falëtore e shenjtë, ku dhe ju bë dhe pritja si patrik, një cilësi që u zbulua nga igumeni me vegim, sepse ai nuk e kishte  treguar. Biografi i parë i shenjtit ishte nxënësi dhe i Pari i Malit të Shenjtë hieromonaku Gabriel,  jeta e të cilit shpjet u përkthye në rumanisht dhe njohu mjaft botime. Në manastirin e shenjtë të Dhionisiut ekzistojnë mjaft kodikë, të cilat përmendin jetën e shenjtit mrekullibërës. Një biografi të bukur shkroi dhe shën Nikodhim Agjiorit në Neo Eklogjio ku dhe bazohen të gjithë shkruesit e rinj biografë, sinaksarë. Shërbesën e tij e shkroi mjeku i njohur Joan Komninos, Mitropoliti i mëvonshëm i Dhristras. Ne e kujtojmë atë në datën 11 Gusht. Shën Nifoni dhe Gjergj Kastrioti Ajo që është interesante dhe jo pa arsye u zgjatëm kaq gjatë, është se ndër të tjera në jetën e Shën Nifonit gjejmë dhe mjaft të dhëna të rëndësishme historike. Kështu në Sinaksarin e madh të Kishës lexojmë në faqen 185: “Nuk kaloi dhe shumë kohë kur i ndjeri Andon fjeti më Zotin, ndërsa Nifoni qante i pangushëlluar për mungesën e atit të tij shpirtëror.  Pasi e varrosi atë dhe pas një kohe të mjaftueshme qetësia, dëgjoi se në qytetin e Nardhës ekzistonte një mësonjës i mençur, shumë i virtytshëm, me emrin Zaharia, i cili para pak ditësh kishte erdhur nga Mali i Shenjtë (Athos), duke dashur që të provojë nga frutat e mençurisë dhe të mësojë rendin në Malin e Shenjtë, shkoi tek ai dhe duke u rrëfyer iu lut atij që të qëndrojë pranë tij si shoqërues, Zaharia pasi e pranoi atë, e mësonte me njohuritë e shumë dëshiruara. Por meqënëse në atë kohë mbizotëronte një zymtësirë dhe rrëmujë e madhe në Kishë, për pseudosinodhin që u bë në Firenze nën Joan Paleologun, dhe Lindorët nuk donin që ta pranonin në asnjë mënyrë dhe aspak, për këtë dhe Zaharia i meçur së bashku me Nifonin e shenjtë shkuan në Askalona, duke mësuar në Kisha të Krishterët që të qëndrojnë fort në Orthodhoksi , në mësimet e Apostujve të Shenjtë dhe të Sinodheve Ekumenike. Pasi u larguan prej atje, shkuan në qytetin e Krojës (Krujës), dhe zoti i vendit Gjeorgjio Skëndërbeu i pranoi ata me çdo nderim dhe respekt, se dhe më parë kishte dëgjuar për famën e tyre, me gëzim të madh u kujdes për ta dhe i mbajti ata në pallatin e tij, duke bërë dhe ‘Atë shpirtëror Zaharian e mençur”. Fjalia e fundit të cilën sapo lexuam përmbledh me pak fjalë të gjithë historinë e Epirit dhe orthodhoksisë. Ashtu siç konstatuam së bashku na jep dy informacione me shumë kuptime. E para: Shën Nifoni dhe Agjioriti Zaharia (Kryepiskopi i mëvonshëm i Ahridhës) vizituan Skëndërbeun, Gjergjin. Lindet natyrshëm pyetja, për gjuhë me të cilën ata komunikonin. Me sa duket, qartë, që të dy, si Shën Nifoni dhe Agjioriti Zaharia kishin prejardhje nga zonat helene dhe ishin grekë në prejardhje dhe si rrjedhim flisnin GREQISHT. Me gjithë se është aluduar mbi prejadhjen e shën Nifonit si shqiptar nuk ekziston asnjë vërtetim real historik që të vërtetojë këtë fakt, as ai nuk shkroi ndonjë gjë në shqip as e dëgjoi dikush që të fliste shqip. Me sa duket ndodh e kundërta. Kontakti i tij me Gjergj Kastriotin, me të cilin i lidhte një miqësi e fortë, vjen sa nga jeta shpirtërore orthodhokse e Gjergj Kastriotit, sa dhe nga preardhja e tij, i cili në çdo rast deklaronte se ishte Epirot, dmth greko-orthodhoks. Kjo përforcohet dhe nga fakti se Shën Nifoni vizitoi me Agjioritin Zaharia vetë Skëndërbeun. Historianët shqiptarë këtu, për shkak të mungesës absolute të edukimit fetar orthodhos, e kanë të pamundur që të kuptojnë qoftë dhe pak, dimensionet e këtij kontakti shpirtëror. E kanë të pamundur që të kuptojnë ose më mirë nuk ju intereson që të pohojnë se nga momenti që këta dy miq e vizitojnë, e vetmja gjuhë me të cilën komunikonin ishte ajo greke dhe kjo e fundit vërtetohet dhe nga shumë dokumentat e shkruar nga Gjergj Kastrioti të cilat u shkruan dhe janë akoma në greqisht. Sigurisht që ajo e cila ishte gjëja më e rëndësishme është besimi i tyre i përbashkët i cili mbizotëron ndja gjithçkaje, sidomos gjatë asaj periudhe. Si rrjedhim do të  mund të themi me siguri se besimi i tyre i përbashkët, gjuha dhe prejardhja e tyre i kishte lidhur shumë. E Dyta: Po ashtu një element shumë i rëndësishëm historik përbëjnë ato sa përmenden në jetën e Shën Nifonit. Gjergj Kastrioti kishte si ‘Atë shpirtëror, agjioritin Zaharia. Por çfarë do të thotë kjo realisht? Sipas Besimit Orthodhoks Misteri i Rrëfimit, Pendimit është një prej mistereve më të rëndësishme. Çdo besimtar nëpërmjet rrëfimit pastrohet nga mëkatet e tij, gjë e cilë është e domosdoshme për zhvillimin dhe prokopinë e tij shpirtërore. Rrëfimi është një prej karakteristikave të kryesore të orthodhoksëve të vërtetë të cilët përjetojnë çdo ditë frutat e jetës orthodhokse dhe se si ajo shpëton, si ajo shndërron dhe ndryshon jo vetëm besimtarin por dhe ata sa janë rreth tyre dhe të gjithë shoqërinë. Pra Gjerorgjio Kastrioti nuk ishte një besimtar i thjeshtë, i përciptë orthodhoks. Ai ishte një besimtar i vërtetë orthodhoks , në asnjë rast katolik (ati i tij shpirtëror luftonte katoloiçizmin) që e dinte shumë mirë se çfarë duhet që të bënte për shpëtimin shpirtëror, njihte mëkatet e tij dhe veten e tij, njihte kotësinë e kësaj bote, gjë të cilën na e vërteton se beteja e tij nuk ishte për këtë botë, por shumë më e lartë. Si rrjedhim akoma dhe beteja ndaj pushtuesve Osman ka rrënjë shumë më të thella. Bazohet në principe dhe ideale që vetëm me përkufizimin “romiosini” do të mund të shpreheshin. Orthodhoksia dhe helenizmi ashtu siç u mishëruan në kontekstin e Perandorisë Bizantine ishin thellësisht të rrënjosura në shpirtin e tij, në prejardhjen e tij,dhe me sa duket Gjergj Kastrioti nuk   e pa kurrë veten e tij jashtë këtyre të dyjave, me sa duket e kundërta. Ai vetë në kontekstin e betejës së tij shpirtërore, brenda kontekstit shoqëror-kulturor të kohës, kishte marrë përsipër si detyrë mbrojtjen e orthodhoksisë të romiosinit të zonës. Ai i cili pretendon të kundërtën apo diçka tjetër, nacionaliste, iu shërben qëllimeve të tjera, sepse qartazi e përgënjeshtrojnë faktet e mësipërme dhe natyrisht nuk mundet që të kuptojë në asnjë rast këtë lloj mentaliteti i cili ekziston, thellë, brenda, vetëm tek Epirotët e vërtetë si Gjergj Kastrioti. Shumë e luftojnë këtë të vërtetë, duke bërë qëllimisht të verbërin, sepse fakti i mësipërm do të shkatërronte të gjithë atë histori të gënjeshtër, me themele inekzistuese, që kaq vjet është krijuar për të justifikuar të pajustifikueshmet ( ekzistencën e një vendi që u krijua nga fuqitë e mëdha nga asgjëkundi.) Vetëm kjo fjali nga jeta e Shën Nifonit është e mjaftueshme që të na vërtetojë se Gjergj Kastrioti ishte një besimtar ORTHODHOKS, kishte ndërgjegjie, bizantine,  greko-orthodhokse dhe natyrisht idealet dhe principet e tij frymëzoheshin nga këto dy aspekte. Të gjithë mundemi të konstatojmë ato sa u përmendëm nëse mendojmë dhe flamurin që ai përdori dhe që sot mban dhe shteti shqiptar, që ishte flamuri i Bizantit, ai flamur që Perandoria e Lavdishme  e përdorte në kohë lufte. Mp.M.T Teolog Për Pelasog Koritsas Përktheu Pelasgos Koritsas. Të gjitha të drejtat e rezervuara. Nuk lejohet publikimi nëse nuk merret leje nga faqja që e ka publikuar. Bibliografi. Fotot Poshtë Sinaksari i Madh i Kishës Orthodhokse fq 185