Ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας ο Μούρτζουφλος [1140 – 1204] και η εκ Λατίνων Άλωση της Πόλης [13 Απριλίου 1204]

Στη δοξολογία για τη μάχη της Κρήτης και για την Άλωση της Πόλης! - Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

 

Η Κωνσταντινούπολη προ του 1204μ.Χ!!! Konstantinupoja para vitit 1204 p. Kr.

 

Με τα λεηλατημένα τιμαλφή της Αγίας Σοφίας στήθηκε η Ευρώπη

“Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα”

Β. Ουγκώ

“Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός, και στεναγμός και λύπη

Θλίψις απαρηγόρητος έπεσε τοις Ρωμαίοις!

Εχάσασιν το σπίτι τους, την Πόλιν την αγίαν,

το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχή τους”.

Είναι οι τέσσερις πρώτοι στίχοι, από ένα κυπριακό “ανακάλημα”, θρηνητικό ποίημα για την Άλωση. Το όνομα του ποιητή δεν είναι γνωστό. Θεωρείται όμως ο καλύτερος θρήνος.

Τότε που τα “άνομα σκυλιά τες ανομιές τους κάναν”. Οδύρεται ο ανώνυμος Ρωμιός:

“Όταν εις νουν θα θυμηθώ της Πόλεως τα κάλλη,

Στενάζω και οδύρομαι και τύπτω εις το στήθος,

κλαίω και χύνω δάκρυα μεθ’ οιμωγής και μόχθου.

Ο κόσμος της αγιάς Σοφιάς, τα πέπλα της τραπέζης,

της Παναγίας της σεπτής τα καθιερωμένα,

τα σκεύη τα πανάγια και πού να καταντήσουν”.

Πολλοί και σήμερα θρηνούν. Τα “άνομα σκυλιά”, οι Τούρκοι, μαγαρίζουν και πάλι την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Περιμένουμε από τους Φράγκους, την “διεθνή κοινότητα”, να πάρουν κυρώσεις. Αστεία πράγματα. Τέτοιες ανόητες ελπίδες τρέφουν οι πολιτικοί  της εθελοδουλίας. Οι Φράγκοι εξάλλου είναι αυτοί που πρώτοι κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την Αγία Σοφία. Στρώθηκα και ξαναδιάβασα ένα ωραίο βιβλίο για την Αγία Σοφία. (Η Αγία Σοφία στον θρύλο και την ιστορία”, του Π. Σπυρόπουλου, εκδ. Καρδαμίτσα). Διαβάζω στην σελ. 71: “Κατά την στυγεράν εκείνην άλωσιν του 1204, υπό των Φράγκων, διεπράχθησαν ίσως απεχθέστερα υπό των χριστιανών μαχητών του σταυρού αίσχη, παρ’ όσα έμελλον μετά δύο και ήμισυν αιώνα να διαπραχθούν υπό των οπαδών του κορανίου”.

Μάλιστα ήταν τόση η ποσότητα των τιμαλφών κλοπιμαίων που για έναν χρόνο “πλοία κατάφορτα με πολύτιμα κειμήλια αναχωρούσαν κάθε τόσο από την Πόλη με προορισμό τα λιμάνια της Ευρώπης”. Τότε ιδρύθηκαν και τα πρώτα θησαυροφυλάκια, οι τράπεζες, των κρατών της Δύσης. Χάρις στον χρυσό και τα πολύτιμα σκεύη του ναού και της Πόλης οργάνωσαν οι Δυτικοί τις αποικιοκρατικές τους κατακτήσεις και λεηλασίες και γενοκτονίες. Εκτός από τα ελληνικά, κλασσικά γράμματα – και αυτά παραμορφωμένα, αυτό που ονομάζουν “Αναγέννηση”- οι Ευρωπαίοι…σταυροφθόροι κατέκλεψαν και τα αμύθητα πλούτη της Πόλης και της Αγια-Σοφιάς. Ολόκληρος ο πολιτισμός τους είναι στηριγμένος στο αίμα και στον πνευματικό μόχθο των Ελλήνων της πανωραίας Ρωμανίας. Χαρακτηριστικά ο ναός του αγίου Μάρκου στην Βενετία “ει τι έχη είναι της Αγίας Σοφίας”, έγραφε ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Δωρόθεος.

Πολλά κειμήλια χάθηκαν κατά την διάρκεια της λεγόμενης Γαλλικής Επανάστασης, περίοδο σκότους και φρικτών εγκλημάτων που μας την παρουσιάζουν και στα ημέτερα σχολικά βιβλία ως περίπου παραδεισένια εποχή. Μάλιστα οι λεηλάτες Φράγκοι, ο αφιονισμένος στρατός του Πάπα, άρπαξαν πολλά τίμια λείψανα αγίων που φυλάσσονταν σε χρυσές ή αργυρές θήκες. ” Έδειχναν προτίμηση στα λείψανα αξιόλογων και ευρύτατα γνωστών αγίων και αποστόλων, ιδίως των τιμωμένων στην Δύση. Λόγω όμως συνωνυμίας πολλών μικροτέρων αγίων, συναπεκόμισαν και πλήθος τέτοιων λειψάνων, με συνέπεια να ευρίσκωνται ανά την Ευρώπη απίθανα σε αριθμό τεμάχια λειψάνων (π.χ. τρεις χείρες ή τρία οστά κνήμης) ενός δήθεν και του αυτού αγίου.(σελ. 75). Αυτοί, δηλαδή, γνώριζαν μόνο τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Πού να ξέρουν τον Ελεήμονα, τον Χρυσόστομο, της “Κλίμακος” ή τον “Καλυβίτη”; Γι’ αυτό υπήρξε σύγχυση, διακωμώδηση των αγίων και της εκκλησίας και τελικά κατέληξαν στην περιφρόνηση και στην αθεϊα.

Οι δε βάρβαροι Τούρκοι, μάστιγα της Ασίας; Ίδιοι και απαράλλακτοι εδώ και αιώνες:” Το φρικώδες και ακουόμενον, τις διηγήσεται; “. Ρήμαζαν, έσπαζαν, έσφαζαν,έτρωγαν με τα ιερά σκεύη, διέπρατταν ασχημονίες και προστυχιές πάνω στις ιερές τράπεζες. Με ιερατικές στολές και ενδύματα “εσκέπαζον ίππους και όνους και έτερα ανοσιουργήματα πλείστα εποίουν, άξια θρήνου”.

Να σημειώσω κάτι: Τον Μάιο του 1346, καταστροφικός σεισμός κατακρημνίζει μέρος του ναού, την ανατολική αψίδα. Διαβάζω: «Όταν πρωί-πρωί εκυκλοφόρησε στην Πόλη, η θλιβερά είδηση», σημειώνει ο Γρηγοράς, «βοή και θρήνος ηγείρετο μείζων». Άδειασαν αμέσως οικίες και η αγορά και όλοι έτρεξαν να ιδούν το θλιβερό συμβάν… όλοι εβάλθηκαν να απομακρύνουν τα συντρίμμια και «ουδ’ην εκεί διακρίνειν πλούσιον εκ πενήτων, ουδ’ αδόξων ένδοξον (δηλ. Δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει επιφανείς πολίτες από τους άσημους), ουδ’ εκ δεσπότου δούλον…», αλλά όλοι είχαν ένα σκοπό… και, καθώς οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στα δάκρυα, «πλούσιοι, δάκρυσι ραίνουσι τας τε πλίνθους και πέτρας», τις έπαιρναν κατόπιν στους ώμους τους, χωρίς να νοιάζονται για τα τυχόν πολυτελή φορέματά τους, που εσχίζοντο και εσκονίζοντο… Αυτό συνεχίστηκε επί τριάντα ολόκληρα μερόνυχτα». (σελ. 40). Ο ναός της του Θεού Αγίας Σοφίας αποκατεστάθη. Λέω πολλές φορές στους μαθητές μου. Ο μέγας Ιουστινιανός στους 40 κίονες που στήριζαν τον ναό έβαλε λείψανα αγίων. «Εν παντί κιόνι των άνω και των κάτω, εν έκαστον λείψανον έχει ενθρονισμένον». Ακόμη και σήμερα βρίσκονται εκεί. Ενθρονισμένα στην καρδιά των κιόνων. Ο ναός είναι θεοστήρικτος και αγιοστήρικτος. Τα άγια λείψανα των παλληκαριών της πίστης, οι κίονες των αγίων Κωνσταντίνου, Δημητρίου, Γεωργίου, των αγίων Αποστόλων και των μεγαλομαρτύρων Παρασκευής και Βαρβάρας είναι στην θέση τους. Οι κολόνες της Αγιάς-Σοφιάς είναι λειψανοθήκες. Στην Κωνσταντινούπολη συνέβησαν καταστρεπτικοί σεισμοί στο διάβα των αιώνων. Όμως ο ναός ποτέ δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Γιατί; Διότι στους πανέμορφους κίονές του υπάρχουν «ενθρονισμένα» λείψανα αγίων. Αυτό το ξέρουν οι Τούρκοι. Και χίλιους ιμάμηδες και μουεζίνηδες να βάλουν να τσιρίζουν, η Αγία Σοφία είναι, επαναλαμβάνω, “η λειψανοθήκη της Ορθοδοξίας”. 

Είναι κατόρθωμα των Ελλήνων, μέσω του οποίου εκφράζουν ες αεί την πίστη τους στον Υιό και Λόγο του τριαδικού Θεού, ο οποίος “εξήλθε νικών και ίνα νικήση”.

 Έτσι λέω των παιδιών είναι και η πατρίδα μας. Κατάσπαρτη από λείψανα και οστά αγίων. Η Ελλάδα είναι η Αγιά-Σοφιά της οικουμένης. Δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να χαθεί. «Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει». Τώρα που κάποια κομμάτια της γκρεμίστηκαν και «ηκρωτηρίασται το κάλλος της», όλοι μαζί-«είμαστε στο εμείς»-ένδοξοι και άδοξοι να τρέξουμε να την αναστυλώσουμε, όπως έπραξαν τότε οι Ρωμιοί πρόγονοί μας.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκί – Μέλος ΙΗΑ

International Hellenic Association

Αγία Σοφία

         Να λοιπόν που ο αδίστακτος Σουλτάνος μετατρέπει την Αγιά Σοφιά, σύμβολο-μνημείο της παγκόσμιας χριστιανικής κληρονομιάς και αριστούργημα μοναδικό της αρχιτεκτονικής, σε τζαμί. Εργαλειποιεί την Αγιά Σοφιά για την υλοποίηση των όποιων φιλοδοξιών του. Παίζε :έν ού παικτοίς:
Δεν είναι δικό του κτήμα. Ανήκει στην ανθρωπότητα.
     Απόφαση-μαχαιριά στην Χριατιανική κοινότητα και όχι μόνο. Μαχαιριά στην Ορθοδοξία, μαχαιριά στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, μαχαιριά στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Που έκτιςε την Αγία Σοφία και επί χίλια χρόνια λειτουργούσε ως Ορθόδοξος ναός.
     Οι εκκλήσεις του Πατριάρχη,της Ελλάδος, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της ΕΕ, της UNESCO αγνοήθεικαν.Ανοικτή η πρόκληση προς τον πολιτισμένο κόσμο. Οι επιπτώσεις στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα οπωσδήποτε δυσμενείς. Η σχέση της Τουρκίας με τη Δύση άγνωστες.
      Η απόφαση δεν ήταν έκπληξη. Έκπληξη θα ήταν αν η Αγία Σοφία αποδιδόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου ανήκει, για να αποτελέσει και πάλι Ορθόδοξο ναό: προς δόξαν Θεού
       Η διεθνής κοινότητα δεν έλαβε σοβαρά υπόψη τις απειλές του Ερντογκάν. Θα μπορούσε κάτι να έχει κάνει για να αποτρέψει αυτή την απόφαση. Δεν έκανε τίποτε.Μόνο συστάσεις που ήταν φανερό ότι θα αποβούν άκαρπες.
       Τώρα τι γίνεται; Μόνο χλιαρές αντιδράσεις, έκφραση λύπης και απογοήτευσης. Δεν αρκούν. Χρειάζεται έμπρακτη υπεράσπιση της ταυτότητας και του πολιτισμού μας.
        Περιμένουμε να δούμε τι μέτρα θα λάβουν εναντίον της Τουρκίας οι μεγάλοι της Χριστιανικής Δύσεως., η ΕΕ, οι χώρες της Ευρώπης, η Ορθόδοξη Ρωσία, οι ΗΠΑ και ο φύλακας της Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, η UNESCO για την υπεράσπισης της Ορθοδοξίας, της Χριστιανοσύνης έν γένει και του πολιτισμού για την ιερόσυλη ενέργεια της Τουρκίας τη σχετική με τη βάρβαρη θρησκευτική και πολιτιστική βεβήλωση της Αγίας Σοφίας.
          Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από συστάσεις. Χρειάζονται κυρώσεις ανάλογες με τη σοβαρότητα της βδελυράς και απαραδέκτου πράξεως.

    Για την Ο/21 Μακεδονίας-Θράκης ,ο Πρόεδρος του ΔΣ
                                          Αθανάσιος Καραντζίκος

https://professors-phds.com

Νικηφόρος Φωκάς, ο αυτοκράτορας που στον τάφο του έγραψαν την αλήθεια!- Niqiforos Fokas , Perandori që në varrin e tij u shkrua e vërteta!

Στον τάφο του βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά ήταν χαραγμένη η φράση «τους νίκησε όλους, εκτός από μια γυναίκα». Η επιγραφή συμπύκνωνε σε μια πρόταση, τη ζωή και το άδοξο τέλος του. Ο αυτοκράτορας βρέθηκε στην εξουσία το 963 και δολοφονήθηκε το 969 μέσα στο παλάτι του, την ώρα που κοιμόταν. Τη συνωμοσία για τον φόνο του είχε οργανώσει η σύζυγός του, Θεοφανώ, με τον εραστή της και ανιψιό του Νικηφόρου, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή.  Η εφαρμογή του σχεδίου Το καλά οργανωμένο σχέδιο της Θεοφανούς είχε προγραμματιστεί να τεθεί σε εφαρμογή τα ξημερώματα της 10ης προς 11η Δεκεμβρίου. Οι συνωμότες βρίσκονταν από το απόγευμα στα ανάκτορα. Με τη βοήθεια της αυτοκράτειρας, πέρασαν στον γυναικωνίτη, ντυμένοι με γυναικεία ρούχα και κρυμμένα τα όπλα τους μέσα σε αυτά. Η κινητικότητα στο παλάτι ανησύχησε τον Νικηφόρο, ο οποίος διέταξε να γίνουν έρευνες. Δυστυχώς για εκείνον, ο έμπιστος που έστειλε ήταν προδότης και είχε ταχθεί με το μέρος της Θεοφανούς. Ενημέρωσε τον αυτοκράτορα ότι όλα ήταν καλά και εκείνος έπεσε ήσυχος για ύπνο. Η κρίσιμη ώρα πλησίαζε. Όλα ήταν έτοιμα και οι συνωμότες περίμεναν την άφιξη του Τσιμισκή, ο οποίος έλειπε από το παλάτι προκειμένου να μην κινήσει υποψίες. Παρά την κακοκαιρία στον Βόσπορο, ο Τσιμισκής κατάφερε να φτάσει στο παλάτι με μια βάρκα. Ο Νικηφόρος κοιμόταν στο πάτωμα, σε μια γωνία του δωματίου του. Ήταν μια συνήθεια που είχε αποκτήσει, όταν ήταν στρατιωτικός. Όταν οι συνεργοί της αυτοκράτειρας μπήκαν στο διαμέρισμά του και είδαν άδειο το κρεβάτι του, σάστισαν. Πίστεψαν ότι ο αυτοκράτορας είχε μάθει το σχέδιό τους και είχε εξαφανιστεί. Μετά από υπόδειξη ενός αυλικού, οι δολοφόνοι εντόπισαν τον Νικηφόρο. Τον πλησίασαν και ένας από αυτούς, ο ταξίαρχος Λέων Βαλάντης, τον χτύπησε στο πρόσωπο με το ξίφος του. Ο αυτοκράτορας δεν ξεψύχησε αμέσως, αλλά ξύπνησε αιμόφυρτος και προσπάθησε να ξεφύγει. Θρήσκος καθώς ήταν, άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία. Πριν προλάβει να αντιδράσει, ο Ιωάννης και ένας από τους συνεργούς του του έδωσαν το καθοριστικό χτύπημα. Ο Νικηφόρος έπεσε νεκρός. Όταν οι φρουροί έφτασαν στο διαμέρισμά του ήταν ήδη αργά. Λίγες ώρες μετά τη δολοφονία, οι υποστηρικτές του Τσιμισκή βγήκαν στους δρόμους, φωνάζοντας «Ιωάννης, Αύγουστος και Βασιλεύς των Ρωμαίων». Η επιθυμία τους έγινε πράξη. Ο Ιωάννης Τσιμισκής, εν μια νυκτί, κατέλαβε τον θρόνο και έγινε ο νέος αυτοκράτορας....

Në varrin e Perandorit Bizantin Niqiforit të II-të Foka, ishte shënuar kjo shprehje: "i mundi që të gjithë përveç se një gruaje". Ky mbishkrim përmblidhte në një fjali jetën dhe fundin e tij të turpshëm. Perandori u gjend në pushtet në vitin 963 dhe u vra në vitin 969 në pallatin e tij, gjatë kohës që flinte. Konspiracionin për vrasjen e tij e kishte organizuar e shoqja, Theofanoja, me të dashurin e saj dhe nipin e Niqiforit, perandorin që e pasoi, Joani Tsimiski. Aplkimi i  planit Plani i mirëorganizuar i Thofanosë ishte programuar që të aplikohej në të gëdhirë të datës 10 për 11 Dhjetor. Puçistët gjendeshin mbasdite në pallat. Me ndihmën e perandoreshës , kaluan në ambientin ku qëndronin gratë, të veshur me veshje grash dhe armët e tyre të fshehura në to. Lëvizja në pallat  e shqetësoi Niqiforin, i cili urdhëroi që të bëheshin investigime. Fatkeqësisht për atë, njeriu i tij i besuar ishte tradhëtar, dhe kishte kaluar në krahun e Theofanisë. Informoi perandorin se të gjitha ishin në rregull dhe ai ra i qetë në gjumë. Ora e caktuar po afront. Të gjitha ishin gati dhe puçistët prisnin arritjen e Tsimiskisë, i cili mungonte nga pallati me qëllim që të mos krijonte dyshime. Mgjth kohën e keqe në Bosfor, Tsimiskia ja doli që të arrinte në pallat me varkë. Niqiforoja po flinte në dyshme, në një kënd të dhomës së tij. Ishte një zakon që kishte fituar, kur ishte ushtarak. Kur bashkëpunëtorët e perandoreshës hynë në dhomën e tij dhe panë krevatin bosh, u shastisën. Besuan që perandori e kishte marrë vesh planin e tyre dhe ishte zhdukur. Pas udhëzimeve të një oborrtari, vrasësit e gjetën Niqiforon. Iu afruan dhe njëri prej tyre, oficeri Leon Valantis, e goditi me shpatë në fytyrë. Perandori nuk dha shpirt menjëherë, por u zgjua i mbytur në gjak dhe u përpoq që të largohej. Si besimtar që ishte, filloi që t'i lutej së Tërëshenjtës. Para se të reagonte, Joani dhe një prej bashkëpunëtorëve të tij i dhanë goditjen finale. Niqiforoja ra i vdekur. Kur rojet arritën në apartamentin e tij ishte tepër vonë. Pak orë pas vrasjes, mbështetësit e Tsimiskisë dolën në rrugë duke thirrur " Joan Augusti dhe mbret i Romakëve" . Vullneti i tyre u bë vepër. Joani Tsimiski në një natë mori fronin dhe u bë Perandor. Përgatiti përktheu Pelasgos Koritsas

Η Θεοφανώ...   Theofanoja