30 Χρόνια από την ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου! 30 Vjet përpjekje krijuese nga ringritja kanonike e Kishës sonë

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος για Αγία Σοφία: Είδα την Παναγία να δακρύζει με τα μάτια της ψυχής μου (audio)

«Αυτό που συνέβη στην Αγία Σοφία δεν ήταν προσευχή, ήταν μια θεατρική παράσταση με κεντρικό της σύμβολο όχι το Κοράνι αλλά το τεράστιο σπαθί που κρατούσε ένας από τους πρωταγωνιστές,» ανέφερε μιλώντας στο Πρώτο πρόγραμμα και την εκπομπή GPS με τους Θάνο Σιαφάκα και Γιώργο Νερούτσο, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.

O Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος - Πρώτο πρόγραμμα - Εκπομπή GPS με τους Θάνο Σιαφάκα και Γιώργο Νερούτσο

02:11/03:20

«Το μήνυμα που εστάλη ήταν και χαρακτηριστικό και απογοητευτικό», συνέχισε ο κ. Αναστάσιος. «Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για την παγκόσμια ειρήνη και να επιδεικνύεις το σπαθί» είπε χαρακτηριστικά. «Ο πόνος είναι πιο βαθύς τώρα» πρόσθεσε ο Αρχιεπίσκοπος, «είναι η ίδια η θρησκεία η οποία πληγώνεται από το μεγάλο αυτό σπαθί. «Προσπάθησα να δω την Παναγία μέσα από τις κουρτίνες που την είχαν καλύψει», τόνισε με συγκίνηση ο κ. Αναστάσιος, «δεν μπόρεσα, την είδα όμως με τα μάτια της ψυχής και την είδα να δακρύζει.»

Πηγή: Πρώτο Πρόγραμμα

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ* ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιδιώνυμη προσβολή κατά του Χριστιανισμού και κατά του Ισλάμ-Deklaratë e re e Kryepiskopit Anastas rreth Kishës së Shën Sofisë . Fyerje që i bëhet si Krishterimit ashtu dhe Islamit

Νέα δήλωση (18 Ιουλίου 20, Εφημερίδα Τα Νέα )

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ* ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιδιώνυμη προσβολή κατά του Χριστιανισμού και κατά του Ισλάμ

Η ανένδοτη απόφαση της Τουρκίας περί Αγίας Σοφίας δεν είναι μόνον ένα είδος πολιτιστικού «τζιχάντ» (ιερού πολέμου), σήμερα μάλιστα που κάθε είδος τζιχαντιστών διεθνώς καταδικάζεται, αλλά αποτελεί ιδιώνυμη προσβολή τόσο κατά του Χριστιανισμού όσο και κατά του Ισλάμ.
Έκαναν τζαμί την υπέροχη εκκλησιά της αδιαίρετης Χριστανωσύνης και επιχειρούν να αποκρύψουν το πανέμορφο πρόσωπό της και να αχρηστεύσουν τις θαυμάσιες εικόνες της, τα εκφραστικά της μάτια. Επιπλέον εγκαινιάζουν κι έναν αλλόκοτο για το κλασικό Ισλάμ τύπο τζαμιού, με σκεπασμένες τις χριστιανικές εικόνες, οι οποίες μέσα στην «εύγλωττη σιωπή»τους δεν παύουν να μαρτυρούν τη χριστιανική αλήθεια. Δεν γνωρίζω να υπάρχει παρόμοιος Ισλαμικός χώρος προσευχής στον κόσμο.Το πείσμα των τουρκικών αρχών υπογραμμίζει αυτό που τονίζουμε στις τελευταίες δεκαετίες: Η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ιερότητα της ίδιας της θρησκείας. Και κανένας, όσο δυνατός και μεγάλος φαντάζεται πως είναι, δεν δικαιούται να περιφρονεί τηνπανανθρώπινη αυτή αλήθεια.

*Ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι Επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων στο ΕΚΠΑ και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη.

........................

Deklaratë e re e Kryepiskopit Anastas rreth Kishës së Shën Sofisë (18 korrik 2020, Gazeta Ta Nea).

Fyerje që i bëhet si Krishterimit ashtu dhe Islamit

Vendimi i pakthyeshëm i Turqisë rreth Shën Sofisë nuk është vetëm

një lloj “xhihadi” (luftë e shenjtë) kulturor, veçanërisht sot kur çdo lloj xhihadistidënohet ndërkombëtarisht nga të gjithë,por është një fyerje si ndaj Krishterimitashtu dhe ndaj Islamit. Bënë xhami kishën e mrekullueshme të Krishterimit të pandarë dhe po përpiqen të mbulojnë fytyrën e saj shumë të bukur dhe të zhvlerësojnë ikonat e mrekullueshme të saj, sytë e saj shprehës. Për më tepër, po përurojnë edhe një lloj xhamie krejt të pazakontë për për Islamin klasik, me ikona të krishtera të mbuluara, të cilat brenda “heshtjes elokuente” të tyre, nuk reshtin së dëshmuari të vërtetën e krishterë. Nuk e di nëse ka ndonjë vend islamik lutjejetë ngjashëm në botë. Intrasigjenca e autoriteteve turke nënvizon atë që theksojmë gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit: Dhuna në emër të fesë dhunon shenjtërinë e vetë fesë. Dhe askush, sado i fuqishëm dhe i madh të mendojëseështë, nuk ka të drejtë ta përbuzë këtë të vërtetë mbarënjerëzore.

* Fortlumturia e Tij, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, Anastasi, është anëtar nderi i Akademisë së Athinës, Profesor Emeritus i Historisë i Universitetit Kombëtar Kapodistrian të Athinës dhe President Nderi i “Konferencës Botërore të Feve për Paqe”.

Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου για το Πάσχα 2020 - Mesazhi i Kryepiskopit Anastas Pashkë 2020

• 

† Ἀναστάσιος
Ἀρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας

Πάσχα 2020
Αφοβία 

«Μὴ φοβεῖσθε·» (Ματθ. 28:10)

  Ένα βασικό δώρο που μας χάρισε ο Αναστάς Κύριος επισημαίνει ο ύμνος της πασχαλινής περιόδου: «Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ἐπιστὰς ὁ Ἰησοῦς τοῖς μαθηταῖς, ἀφοβίαν καὶ εἰρήνην ἐδίδου». Με τη δύναμη που προσφέρει η αφοβία αυτή, οι μαθητές, πτοημένοι προηγουμένως από τον «φόβον τῶν Ἰουδαίων», αναδείχθηκαν ατρόμητοι Απόστολοι «εἰς πάντα τά ἔθνη», μάρτυρες της Αναστάσεώς Του.

Ο φόβος είναι ένας επικίνδυνος σύμβουλος του ανθρώπου.  Διεισδύει με ποικίλους τρόπους στη σκέψη και στη βούληση, μειώνοντας την ανθεκτικότητα και τη δημιουργικότητά μας. Φόβο προκαλούν στον άνθρωπο διάφορες αιτίες: πολεμικές συγκρούσεις, φυσικές καταστροφές, επιδημίες ασθενειών, όπως η πρόσφατη  πανδημία COVID-19, που έχει συγκλονίσει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Φόβο σε προσωπικό επίπεδο δημιουργούν οι εχθρότητες, οι αδικίες, οι ποικίλες ατομικές συγκρούσεις˙ αλλά συχνά και οι αδυναμίες μας. Ο ανθρώπινος φόβος κορυφώνεται κυρίως μπροστά στον θάνατο.

«Μὴ φοβεῖσθε·» (Ματθ. 28:10) παρότρυνε τις μυροφόρες γυναίκες ο αναστημένος Χριστός˙ τον χαιρετισμό «εἰρήνη ὑμῖν» απηύθυνε στους μαθητές Του, προσθέτοντας: «Λάβετε πνεῦμα Ἅγιον» (Ιω. 20:22). Η ζωή σας θα στηρίζεται στη συνεχή δύναμη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ύπαρξή σας. Το Άγιο Πνεύμα ενδυναμώνει έκτοτε όλους τους μαθητές του Ιησού Χριστού, συνδέοντας την αφοβία με την ειρήνη και την αγάπη. Και ακόμη ο Κύριος τούς διαβεβαίωσε ότι θα είναι μαζί τους όλες τις ημέρες «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28:20).

***

Η χριστιανική αφοβία συνδέεται οργανικά με τον φόβο του Θεού, ο οποίος είναι «ἀρχή σοφίας» (Παρ.9:10) και  σημαίνει δέος, ευλάβεια, επίγνωση της παρουσίας Του. Ο ένθεος αυτός φόβος αποτελεί τη ζωτική πηγή και δύναμη της αφοβίας. Όποιος φοβάται τον Θεό, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. Η αφοβία στην οποία αναφερόμαστε δεν σχετίζεται με μία ακαθόριστη αισιοδοξία. Στηρίζεται στην πίστη στον Θεό και στην έμπρακτη αγάπη.

Η συναίσθηση της συνεχούς παρουσίας του Θεού χαρίζει στην καθημερινή μας πορεία ειρηνική αφοβία. «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ·» (Ψαλμ. 22:4) βεβαιώνει ο ψαλμωδός. Και ένας ποιητής της γενιάς μας συμπληρώνει: «Όταν είσαι στο πλευρό μου από τη δόξα Σου μεθώ·  ούτε και τον εαυτό μου δεν έχω πια να φοβηθώ».

Αυτό τον καιρό η σκέψη και η συμπεριφορά μας έχουν αιχμαλωτιστεί από τον κορωνοϊό. Δεν πρέπει, όμως, να αφήσουμε τον αθέατο αυτόν εχθρό να μας λυγίσει. Παραμένοντας στο σπίτι, ας μην απομονωθούμε. Αντιθέτως, ας ενισχύουμε ο ένας τον άλλον, με λόγο και πράξεις απλές, με σιωπή στοργής, με πρόσχαρη διάθεση.  Όμως, να μην περιορισθούμε στην τόνωση της δικής μας οικογένειας, Ας επεκτείνουμε ευρύτερα το ενδιαφέρον μας και στους φίλους, τους εγγύς και τους μακράν. Επείγει να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα ελευθερίας από το φοβικό σύνδρομο, που ανεξέλεγκτα επεκτείνεται γύρω μας. Δεν θα μας αφήσει ο Θεός! Κάτι καλό θα βγει και από αυτή τη δοκιμασία. Αυτός ο πρωτόγνωρος πόλεμος θα κερδηθεί με γενική, πανανθρώπινη επιστράτευση αλληλεγγύης.

***

Η ἐν Χριστῷ αφοβία κορυφώνεται προ του θανάτου. Διαπνέεται από την πεποίθηση ότι: «ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν.» (Ρωμ. 14:8). «Μηδεὶς φοβείσθω τὸν θάνατον» προτρέπει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος». Όλος ο εορτασμός του Πάσχα αναπτύσσει και ενισχύει αυτή τη βασική εμπειρία της Εκκλησίας μας. Η βεβαιότητα για την υπέρβαση του θανάτου προσφέρει μία διαφορετική προοπτική στην καθημερινή ζωή: «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς», (εμείς γνωρίζουμε πως από τον θάνατο έχουμε περάσει στη ζωή· κι αυτό το γνωρίζουμε, επειδή αγαπάμε τους αδελφούς). (Α΄ Ιω.3:14). Αυτή είναι η εμπειρία αναρίθμητων ανθρώπων, που διαμέσου των αιώνων βιώνουν την ἐν Χριστῷ πίστη καί ἀγάπη: «Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰω. 4:18).

Καλό Πάσχα, αδελφοί μου! Με την Ανάσταση μέσα μας! Ας γίνει η καρδιά μας «ναός Θεοῦ ζῶντος» (Β΄ Κορ. 6:16). Στον αιφνιδιασμό και την ανησυχία που έφερε η οδυνηρή αυτή πανδημία, ας αντιτάξουμε την αφοβία που δωρίζει ο σταυρωθείς και αναστάς Χριστός. Μίαν αφοβία γεμάτη ειρήνη και αλληλεγγύη!

Φέτος δεν θα μπορέσουμε να μεταδώσουμε το αναστάσιμο φως ο ένας από τη λαμπάδα του άλλου. Ας μεταλαμπαδεύσουμε από τη μια καρδιά στην άλλη το φως της ελπίδας και της ἐν Χριστῷ αφοβίας! Χριστός Ανέστη!

.................................................................................................

 †  Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë.

Pashkë 2020 

Pa frikë 

“Mos kini frikë” (Matth.28:10)

Një nga dhuratat kryesore që na fali Zoti i Ngjallur, theksohet në himnin e periudhës paskale: “Kur ishin dyert mbyllur, Jisui iu shfaq nxënësve, u largoi  frikën dhe u dha paqen”. Me fuqinë që na jep kjo lloj mospasjeje frikë, nxënësit që më parë ishin rrëzuar prej “frikës së judenjve”, u treguan “në të gjitha kombet” apostuj të patrembur, dëshmitarë të Ngjalljes së Tij.

Frika është një këshilluese e keqe e njeriut. Ajo depërton me mënyra të ndryshme në mendimin dhe në vullnetin tonë, duke na ulur rezistencën dhe kreativetin. Te njeriu frikën e shkaktojnë  shkaqe të ndryshme: konfliktet e armatosura, katastrofat natyrore, sëmundjet epidemike, si pandemia e tanishme e COVID-19, që ka tronditur mbarë njerëzimin. Në nivelin personal frikë shkaktojnë armiqësitë, padrejtësitë, konfliktet e ndryshme individuale, por shpesh edhe dobësitë tona. Frika njerëzore kulmon veçanërisht kur njeriu ndodhet para vdekjes.

“Mos kini frikë” (Matth. 28:10) u tha Krishti i Ngjallur grave miroprurëse; “Paqe mbi ju” i përshëndeti Ai nxënësit e Tij dhe shtoi: “Merrni Shpirt të Shenjtë” (Jn. 20:22). Jeta juaj do të mbështetet në fuqinë dhe në veprimin e vazhdueshëm të Shpirtit të Shenjtë brenda qenies suaj. Që nga ajo kohë, Shpirti i Shenjtë i fuqizon të gjithë nxënësit e Tij, duke e lidhur të mospasurit frikë me paqen dhe dashurinë. Dhe për më tepër, Zoti i siguroi se do të jetë bashkë me ta, gjithë ditët “deri në mbarim të jetës” (Matth. 28:20).

Ekziston një lidhje organike midis të mospasurit frikë, që na e dhuron Krishti, dhe frikës së Perëndisë, që është “fillimi i diturisë” (Fjalët e Urta 9:10) dhe që do të thotë përgjëratë, shpresëtari, ndërgjegjësim për praninë e Tij. Kjo frikë Perëndie është burimi jetësor, që fuqizon mospasjen frikë. Ai që ka frikë Perëndinë, nuk frikësohet nga askush dhe nga asgjë. Kjo mospasje frikë, së cilës i referohemi nuk ka asnjë lidhje me optimizmin abstrakt, por mbështetet te besimi në Perëndinë dhe në dashurinë e shprehur me vepra.

  Ndjesia e pranisë së vazhdueshme të Perëndisë e dëbon frikën përgjatë ecurisë sonë të përditshme: “Sepse edhe po të eci në mes të hijes së vdekjes, nuk do të kem frikë të këqijat, sepse ti me mua je”(Ps. 22:4), na siguron psalmisti. Dhe një poet i brezit tonë plotëson: “Kur je krah meje dehem nga lavdia Jote. As edhe veten time nuk e kam më frikë”.

Sot, mendimi dhe sjellja jonë janë robëruar nga koronavirusi. Por, ne nuk duhet ta lejojmë këtë armik të padukshëm të na gjunjëzojë. Teksa qëndrojmë në shtëpi, nuk duhet të izolohemi, përkundrazi, le ta mbështesim njëri-tjetrin, me fjalë dhe veprime të thjeshta, me heshtje të dhembshur, me dëshirë të mirë dhe gëzim. Për më tepër nuk duhet të kufizohemi duke mbështetur vetëm familjen tonë; le ta zgjerojmë interesimin tonë edhe te miqtë, tek ata që ndodhen afër dhe larg. Është nevojë urgjente që të marrim pjesë në betejën për çlirimin nga sindroma e frikës, e cila po përhapet rreth nesh në mënyrë të pakontrolluar. Nuk do të na braktisë Perëndia! Diçka e mirë do të dalë edhe nga kjo sprovë e madhe. Kjo luftë, e paparë ndonjëherë, do të fitohet me anë të mobilizimit të përgjithshëm, mbarënjerëzor të solidaritetit.

 ***

Të mospasurit frikë, që na fal Krishti, kulmon para vdekjes. Kjo frymëzohet nga bindja se: “Edhe nëse rrojmë pra, edhe nëse vdesim, të Zotit jemi” (Rom. 14:8). “Askush le të mos e ketë frikë vdekjen” na mëson shën Joan Gojarti, “sepse prej saj na çliroi vdekja e Shpëtimtarit”. Gjithë kremtimi i Pashkës shtjellon dhe fuqizon këtë përvojë themeltare të Kishës sonë. Siguria për kapërcimin e vdekjes na ofron një perspektivë të ndryshme në jetën e përditshme: “Ne e dimë se kemi shkuar prej vdekjes në jetë, dhe këtë e dimë, sepse i duam vëllezërit” (1Jn. 3:14). Kjo është eksperienca ndër shekuj e njerëzve të panumërt, që jetojnë besimin dhe dashurinë më Krishtin. “Frikë nuk ka në dashuri, por dashuria e përsosur e nxjerr jashtë frikën” (1Jn. 4:18).

Pashkë të mbarë, vëllezërit e mi!  Me Ngjalljen brenda nesh! Le të bëhet zemra jonë “tempull i Perëndisë së gjallë” (2Kor. 6:16). Befasisë dhe shqetësimit që shkaktoi kjo pandemi e dhimbshme, le t’i kundërvëmë të mospasurit frikë që na fal Krishti i Kryqëzuar dhe i Ngjallur. Një mospasje frikë plot me paqe dhe solidaritet.

Sivjet nuk do të mund ta transmetojmë dritën e Ngjalljes, nga njëra llambadhë te tjetra. Le të transmetojmë dritën e shpresës dhe të mospasjes frikë që na fal Krishti nga njëra zemër te tjetra! Krishti u Ngjall!

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: Αντίσταση στην πανδημία!-Kryepeshkopi Janullatos: 'Kultivoni krijimtarinë dhe dashurinë në shtëpi',

«Επιβάλλεται να αποφύγουμε τον πανικό, την κατάθλιψη και την απόγνωση. Απαιτείται ψυχραιμία, νηφαλιότητα, εντατική προσοχή και πειθαρχία στις υπεύθυνες κυβερνητικές και υγειονομικές οδηγίες», διεμήνυσε, μεταξύ άλλων, χθες ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, μέσω των αλβανικών μέσων ενημέρωσης.Προτρέπει, μάλιστα, «Παραμένοντας μέσα στο σπίτι, ας μην επιτρέψουμε εκνευρισμούς και διαμάχες, αλλά ας καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητα, την ειρηνική διάθεση, την καλοσύνη, την κατανόηση, τη στοργή και την αγάπη»

Αναλυτικότερα, το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου έχει ως εξής:

«Προσφιλείς μου αδελφοί και αδελφές,

Όλοι έχουμε αιφνιδιαστεί, σαν να έχει κηρυχθεί νέος Παγκόσμιος Πόλεμος από έναν αθέατο εχθρό, τον κορωνοϊό.

Όλοι στέκουμε αμήχανοι μπροστά στις απρόοπτες αλλαγές, που η πρωτόγνωρη αυτή πανδημία έχει φέρει στη ζωή πλούσιων και φτωχών, μορφωμένων και απλών ανθρώπων, στην υγεία, στην οικονομία, στις μετακινήσεις, στις μορφές αναψυχής, στους εορτασμούς.

Επιβάλλεται να αποφύγουμε τον πανικό, την κατάθλιψη και την απόγνωση. Απαιτείται ψυχραιμία, νηφαλιότητα, εντατική προσοχή και πειθαρχία στις υπεύθυνες κυβερνητικές και υγειονομικές οδηγίες. Οφείλουμε, επίσης, ολόψυχη ευχαριστία σε εκείνους που φροντίζουν για την καθαριότητα, τη δημόσια τάξη, την ενημέρωση και προπάντων στους ιατρούς και νοσηλευτές , που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης για τη νοσηλεία των ασθενών.

Παραμένοντας μέσα στο σπίτι, ας μην επιτρέψουμε εκνευρισμούς και διαμάχες, αλλά ας καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητα, την ειρηνική διάθεση, την καλοσύνη, την κατανόηση, τη στοργή και την αγάπη.

Όσοι πιστοί, ας εντείνουμε την προσευχή μας, για να μην παραταθή η περίοδος της δοκιμασίας, να θεραπευθούν όσοι έχουν σοβαρά ασθενήσει και να περιοριστεί η επέκταση της πανδημίας ‘'COVID-19''. Ακόμη, να φωτίσει ο Θεός τις ερευνητικές ομάδες να προσδιορίσουν το ταχύτερο την κατάλληλη προληπτική και θεραπευτική αγωγή.

Επιτακτική, κυρίως, είναι η ανάγκη να δυναμώσουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό. Η πίστη και η αγάπη είναι τα πιο ισχυρά αμυντικά όπλα στην επίθεση και αυτού του αθέατου ιού που απειλεί την ανθρωπότητα. Κάτι καλό τελικά, θα βγει από αυτή την κρίση και οι ανθρώπινες κοινωνίες ελπίζουμε να αναθεωρήσουν τις αξίες και τις προτεραιότητές τους.

Όχι, λοιπόν, ταραχή και ανησυχία, αδελφοί μου! Ας έχουμε περισσότερο θάρρος, πρόσχαρη αντιμετώπιση και προπαντός ειλικρινή αλληλεγγύη. Η ειρήνη και η ελπίδα του Θεού ας δυναμώνουν τις υπομονές και τις αντοχές μας και ας κατευθύνουν τις αποφάσεις μας για τις επιβεβλημένες πλέον επιλογές και αλλαγές στη ζωή μας».

.......................

Kryepeshkopi Anastas Janullatos ka dhënë një mesazh sensibilizues për të gjithë besimtarët dhe qytetarët në vendin tonë ku u bën thirrje për durim në këtë kohë të vështirë dhe të respektohen masat e dhëna nga qeveria për të mos dalë nga shtëpia.

Kryepeshkopi Anastas Janullatos ka dhënë një mesazh sensibilizues për të gjithë besimtarët dhe qytetarët në vendin tonë ku u bën thirrje për durim në këtë kohë të vështirë dhe të respektohen masat e dhëna nga qeveria për të mos dalë nga shtëpia. Janullatos shprehet se besimi në këto kohë është i domosdoshëm, ndërsa duhet treguar më shumë bindje nga njerëzit që të zbatojnë urdhrat e qeverisë për të mos dalë jashtë dhe në grupe. Kryepeshkopi Janullatos ka falenderuar dhe të gjithë ata persona që po kujdesen në këtë kohë lufte botërore te re nga armiku i padukshëm, mjekët dhe infermierët, policët, sanitarët dhe e mediat, që ndodhen jashtë për të kryer detyrat e tyre.

"Vëllezërit dhe motrat e mi të shtrenjtë, në këtë kohë të gjithë jemi zënë në befasi njësoj sikur të jetë një luftë botërore e re nga një armik i padukshëm. Të gjithë po qëndrojmë të pavendosur para ndryshimeve të paparashikueshme që kjo pandemi e paparë ndonjëherë ka sjellë në jetën e të pasurve dhe të varfërve, të njerëzve të shkolluar dhe të thjeshtë,në shëndetin e tyre, në ekonomik, në lëvizjen e njerëzve , në format e argëtimit. Është detyra jonë të shmangin panikun, depresionin dhe dëshpërimin. Nga ne kërkohet gjakftohtësi, kthjelltësi, vëmendje dhe bindje e shtuar ndaj udhëzimeve të qeverisë dhe strukturave të shëndetësisë. Duhet të falënderojmë përzemërsisht, të gjithë ata po përkujdesen për pastërtinë, rendin publik, informimin dhe mbi të gjitha mjekët dhe infermierët, të cilët ndodhen në linjën e parë të luftës për shërimin e të sëmurëve. Duke qëndruar brenda në shtëpi le të mos na pushtojë nervozizmi dhe grindjet, por le të kultivojmë kreativitetin, predispozitën paqësore, mirësinë, mirëkuptimin dhe dashurinë. Sa jemi besimtarë le të intensifikojmë lutjen tonë që kjo periudhë prove të mos zgjatet më tej, të shërohen të sëmurët rëndë dhe të ndalet përhapja e mëtejshme e pandemisë dhe më tepër që perëndia të ndriçojë grupet e shkencëtarëve dhe të gjendet sa më shpjet trajtimi parandalues dhe shërues ndaj këtij virusi. Kemi nevojë urgjente të forcojmë besimin tonë tek perëndia. Besimi dhe dashuria janë armët më fuqishme mbrojtëse edhe ndaj këtij virusi të padukshëm që po kërcënon njerëzimin. Në fund fare diçka e mirë ka për të dalë edhe nga kjo krizë dhe shpresojmë që shoqëria njerëzore  që t'i rishikojë vlerat dhe përparësitë e saj. Pra le ti themi jo tronditjes dhe shqetësimit. Le të kemi më tepër guxim dhe fuqi për të përballuar me dinjitet këtë sprovë. Le të tregojmë më shumë bindje ndaj udhëzimeve dhe mbi të gjitha le të kemi solidaritet të sinqertë. Paqa dhe shpresa e perëndisë dhe të fuqizojnë durimin dhe rezistencën tonë dhe le ti drejtojnë vendimet që duhet të marrim në zgjedhjet dhe ndryshimet që tashmë janë bërë të detyrueshme në jetën tonë" shprehet Janullatos.

Στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο το διεθνές βραβείο «KlausHemmerle 2020»- Kryepiskopit Anastas iu dorëzua Çmimi Ndërkombëtar “Klaus Hemmerle 2020”

Στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο το διεθνές βραβείο

«KlausHemmerle 2020»

για την συμβολή του στην προσέγγιση και ειρηνική συνύπαρξη

κοινοτήτων διαφορετικών παραδόσεων

Με το βραβείο KlausHemmerle 2020 θα τιμηθεί ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020 στις 7μμ, στον ιστορικό Καθεδρικό Ναό του Aachen της Γερμανίας. Η τιμητική αυτή διάκριση απονέμεται ανά διετία από την Κίνηση Fokolare σε διεθνείς προσωπικότητες, οι οποίες έχουν συμβάλει στην προσέγγιση και κατανόηση κοινοτήτων με διαφορετικές πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Τον Έπαινο του τιμωμένου (Laudatio) θα εκφωνήσει ο Καρδινάλιος KurtKoch, Πρόεδρος του «Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Eνότητος» (PCPCU). Στην ευχαριστήρια αντιφώνησή του ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος θα αναφερθεί σύντομα στο θέμα «Ειρηνική συνύπαρξη σε ένα πολυθρησκευτικό κόσμο». Η τελετή θα κλείσει με πρόγραμμα κλασικής μουσικής.

Οι Fokolare είναι μια Ρωμαιοκαθολική «Κίνηση πνευματικής και κοινωνικής ανανεώσεως», που αποβλέπει στην επικράτηση της ειρήνης και την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων και των λαών. Αριθμούν περίπου 140.000 μέλη και δραστηριοποιούνται σε 180 χώρες. Από το 2002 έχουν θεσπίσει το εν λόγω βραβείο προς τιμήν του πνευματικού «γεφυροποιού» KlausHemmerle (1929-1994), ο οποίος διετέλεσε Επίσκοπος Aachen (1975-1994) και Καθηγητής της Φιλοσοφίας της Θρησκείας.

Με την ευκαιρία της εκδηλώσεως αυτής θα είναι διαθέσιμη στους ενδιαφερόμενους η γερμανική μετάφραση του βιβλίου του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου «Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού», που πρόσφατα εκδόθηκε με τη φροντίδα του Πανεπιστημίου του Friburg, Ελβετίας.

(Γραφείο Τύπου) 12.2.2020

................................

Më 14 shkurt 2020, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, Anastasi, u nderua me Çmimin “Klaus Hemmerle 2020”, Për kontributin e tij në përqasjen dhe bashkekzistencën paqësore të komuniteteve të traditave të ndryshme. Ceremonia e dorëzimit të Çmimit u bë në Kishën Katedrale historike të Aahenit, në Gjermani, ku morën pjesë më shumë se 300 të ftuar. Veprimtaria u hap me muzikë klasike.

Pastaj ipeshkvi i Aaheni, Dr. Helmut Dieser, bëri mirëseardhjen, duke e quajtur Kryepiskopin Anastas “pionier të besimit dhe ekumenizmit”.
Lavdërimin (Laudatio) për personin e nderuar me këtë çmim e mbajti kardinali Kurt Koh, President i “Këshillit Pontifik për Promovimin e Unitetit të Krishterë” (PCPCU), që kishte ardhur posaçërisht me këtë rast. Ai foli për rrugëtimin hierapostolik të Kryepiskopit Anastas, që e çoi në Afrikë e më pas në Shqipëri, duke ndërtuar gjithmonë marrëdhënie respekti të thellë me pjesëtarët e besimeve të tjera. Ai theksoi gjithashtu, se shembulli i Fortlumturisë së Tij është dëshmi se dialogu ndërfetar dhe angazhimi hierapostolik nuk janë në kontradiktë me njëri-tjetrin.

Gjithashtu, përshëndetën Presidentja e Lëvizjes së Fokolarëve, Maria Voce, Kryetari i Konferencë së Episkopëve Orthodhoksë të Gjermanisë, Mitropoliti Augustos Lambardakis dhe përfaqësues të Levizjes. Në ceremoni merrnin pjesë edhe episkopë orthodhoksë të kishave në Gjermani.
Në përshëndetjen e tij falënderuese, Kryepiskopi Anastas foli për temën “Bashkekzistenca paqësore në një botë multifetare”.
Me këtë rast u promovua edhe botimi në gjermanisht i librit të Kryepiskopit Anastas “Ierapostoli në gjurmët e Krishtit” “Mission auf dem Weg Jesu Christi”.

Ceremonia u mbyll me një program me muzikë klasike, me pjesë nga Bah.
Më parë, Kryepiskopi Anastas ishte pritur me këtë rast nga Kryetarja e Bashkisë së Ahahenit, Marianne Konradt.

Fokolarët janë një “Lëvizje për ripërtëritje shpirtërore dhe sociale” romano-katolike, që ka për qëllim arritjen e paqes dhe të bashkekzistencës paqësore midis njerëzve dhe popujve. Ata numërojnë reth 140.000 anëtarë dhe veprojnë në 180 vende. Prej vitit 2002 kanë themeluar çmimin në fjalë për nder të Klaus Hemmerle (1929-1994), “këtij ndërtuesi urash” shpirtërore, i cili ka qenë Episkop i Aahen (1975-1994) dhe profesor i Filozofisë së Fesë.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Η παραχώρηση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου δεν έφερε την ποθητή ενότητα

 

Μαρίνα Ζιώζιου

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας τονίζει ότι υπάρχουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσωπα που μπορούν να συμβάλουν στην άμεση έναρξη διαβουλεύσεων για το Ουκρανικό

Παρέμβαση για το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο έχουμε και από τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο, με κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής. Η παρούσα «Έκκληση – Δέηση» απεστάλη στις 20 Νοεμβρίου στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στους Προκαθήμενους των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Το ethnos.gr είχε προαναγγείλει τη συγκεκριμένη παρέμβαση από τις 21 Νοεμβρίου, ενώ σύντομα αναμένεται να δημοσιευτεί και επιστολή μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος που θα ζητούν σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου για το Ουκρανικό.

Όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, η ενότητα της Εκκλησίας είναι πριν και πάνω από όλα. «Η παραχώρηση του Αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας δεν έφερε την ποθητή ενότητα των Ορθοδόξων ούτε την ειρήνη, όπως είχε συμβεί με όλες τις προηγούμενες παραχωρήσεις Αυτοκεφαλίας.

Το κεντρικό πρόσωπο του Ουκρανικού προβλήματος, ο αυτοαποκαλούμενος ‘’Πατριάρχης’’ Φιλάρετος, τελικά αρνήθηκε τον Τόμο, κατηγορώντας το περιεχόμενο και τον σκοπό του. Οι διχασμοί έχουν επεκταθεί και σε άλλες περιοχές και γενικότερα στον Ορθόδοξο κόσμο». 

Σε άλλο σημείο ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας επισημαίνει ότι στις περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες επικρατεί μία ανησυχητική σιωπή. «Η κινητοποίηση ανεύθυνων προσώπων, για να λοιδορούν εκείνους που διατυπώνουν διαφορετικές εκτιμήσεις, κολακεύοντας συγχρόνως όσους υποστηρίζουν, ευτελίζει τον διορθόδοξο διάλογο σε μία κρίσιμη για την Ορθοδοξία εποχή» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο και αν ακόμη ορισμένες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες αναγνωρίσουν το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, αρκετές άλλες θα παραμείνουν στην άρνηση. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα, όπως εξηγεί, μια εθνοφυλετική διάσπαση (σε Έλληνες, Σλάβους και όσους επιθυμούν αρμονικές σχέσεις με όλους), η οποία ακυρώνει τον πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας και την οικουμενικότητά της. «Τα εκκλησιαστικά σχίσματα δεν τα διορθώνει αυτομάτως ο χρόνος ούτε τα επουλώνει˙αντιθέτως τα παγιώνει και τα βαθαίνει» σημειώνει.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας υπάρχει λύση για το Ουκρανικό: Η σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου. Κι αυτό γιατί η βασική αρχή της Συνοδικότητος, στην οποία έχει στηριχθεί διαχρονικά η πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι η μόνη τελικά που μπορεί να ανοίξει διέξοδο στην υφισταμένη κρίση. Όσο αναβάλλεται η αξιοποίησή της σε Πανορθόδοξο επίπεδο, οι πολυμερείς διασπάσεις στην Ορθόδοξη Οικουμένη θα γίνονται πολλαπλά επικίνδυνες. «Η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητας ανήκει αναμφιβόλως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά και όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όλοι ανεξαιρέτως οι Ορθόδοξοι, έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε στη συμφιλίωση» υπογραμμίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας.

Αναλυτικά η παρέμβασή του:

«Έκκληση -Δέηση για την υπέρβαση της εκκλησιαστικής πολώσεως

Η παρούσα Έκκληση – Δέηση απεστάλη στις 20 Νοεμβρίου στον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη και στους Μακαριωτάτους Προκαθήμενους των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Δίδεται στη δημοσιότητα στις 24 Νοεμβρίου.

1. Πολλά γράφονται και λέγονται, μήνες τώρα, σχετικά με το Ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα. Το πιο κρίσιμο και αναγκαίο, όμως, είναι να τονισθεί το χρέος της ενότητος της Ορθοδοξίας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκφράζοντας την πατερική πνευματική εμπειρία και εκκλησιαστική παράδοση διακήρυξε: «Τό τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα οὐ χωρισμοῦ, ἀλλά ἑνώσεως καί συμφωνίας ὄνομα. Ἐκκλησία γέγονε οὐχ ἵνα διῃρημένοι ὦμεν, ἀλλά συνημμένοι». Και αλλού: «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς το Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι». Οποιαδήποτε, λοιπόν, ενέργεια οφείλει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη βασική αυτή αλήθεια: Η ενότητα της Εκκλησίας είναι πριν και πάνω από όλα.
2. Τα εκκλησιαστικά γεγονότα του έτους που πέρασε, δημιούργησαν μία νέα πραγματικότητα, με την προφανή ανάμειξη και γεωπολιτικών ενδιαφερόντων και σκοπιμοτήτων. Η νέα αυτή κατάσταση δεν είναι δυνατόν εμμέσως ή αμέσως να αγνοείται. Η παραχώρηση του Αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας δεν έφερε την ποθητή ενότητα των Ορθοδόξων ούτε την ειρήνη, όπως είχε συμβεί με όλες τις προηγούμενες παραχωρήσεις Αυτοκεφαλίας. Το κεντρικό πρόσωπο του Ουκρανικού προβλήματος, ο αυτοαποκαλούμενος «Πατριάρχης» κ. Φιλάρετος, τελικά αρνήθηκε τον Τόμο, κατηγορώντας το περιεχόμενο και τον σκοπό του. Οι διχασμοί έχουν επεκταθεί και σε άλλες περιοχές και γενικότερα στον Ορθόδοξο κόσμο. Παράλληλα, το κατεξοχήν μυστήριον της ενότητος και της συγγνώμης -η Θεία Ευχαριστία- χρησιμοποιήθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας κατά την αντιπαράθεση ως μοχλός πιέσεως. Δεκάδες εκατομμύρια Ορθοδόξων έχουν διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Εκκλησία της Ελλάδος. Εξάλλου το ζήτημα της εγκυρότητος των χειροτονιών που ετέλεσε ο αυτοαποκαλούμενος «Πατριάρχης» κ. Φιλάρετος, ενώ ήταν αφορισμένος και αναθεματισμένος, εξακολουθεί να διχάζει. Τα επώδυνα αποτελέσματα της γενομένης εγχειρήσεως είναι πασίγνωστα όχι μόνο στους Ορθοδόξους κύκλους, αλλά γενικότερα σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.
3. Προς το παρόν, στις περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες επικρατεί μία ανησυχητική σιωπή. Oι διαφαινόμενες εκατέρωθεν πολιτικές πιέσεις τραυματίζουν το πνευματικό κύρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ενώ η κινητοποίηση ανεύθυνων προσώπων, για να λοιδορούν εκείνους που διατυπώνουν διαφορετικές εκτιμήσεις, κολακεύοντας συγχρόνως όσους υποστηρίζουν, ευτελίζει τον διορθόδοξο διάλογο σε μία κρίσιμη για την Ορθοδοξία εποχή. Ορισμένοι εκκλησιαστικοί κύκλοι εκφράζουν την προσδοκία ότι σιγά-σιγά όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα αναγνωρίσουν τον παραλαβόντα τον Τόμο. Όμως, και αν ακόμη ορισμένες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες τoν αναγνωρίσουν, αρκετές άλλες, όπως δηλώνουν στις μέχρι τούδε δημόσιες τοποθετήσεις τους, θα παραμείνουν στην άρνηση. Με αποτέλεσμα μια εθνοφυλετική διάσπαση (σε Έλληνες, Σλάβους και όσους επιθυμούν αρμονικές σχέσεις με όλους), η οποία ακυρώνει τον πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας και την οικουμενικότητά της. Τα εκκλησιαστικά σχίσματα δεν τα διορθώνει αυτομάτως ο χρόνος ούτε τα επουλώνει˙ αντιθέτως τα παγιώνει και τα βαθαίνει.
4. Επείγει πλέον να αναζητηθούν δρόμοι υπερβάσεως της εκκλησιαστικής πολώσεως. Για την αντιμετώπιση των ποικίλων συγκρούσεων στον κόσμο το πρώτο στάδιο ενεργειών είναι η αποκλιμάκωση. Είναι ευρύτατα αποδεκτό και συχνά επαναλαμβάνεται διεθνώς ότι μόνον με σοβαρό διάλογο είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι εντάσεις. Ας επιδιωχθεί το συντομότερο εκ νέου επικοινωνία και ανταλλαγή δημιουργικών προτάσεων μεταξύ των βασικών παραγόντων της κρίσεως. Υπάρχουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσωπα που μπορούν να συμβάλουν στην άμεση έναρξη διαβουλεύσεων.
5. Καιρός να τεθούν ως βάσεις των νέων προσπαθειών αλήθειες της Ορθοδόξου Παραδόσεως, οι οποίες στηρίζονται στην Αγία Γραφή. Πχ:«Τί δέ με καλεῖτε, Κύριε Κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω;» (Λουκ. 6:46, πρβλ. Ματθ.7:21)˙ «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς…» (Ματθ. 5:44)˙«ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…»(Ματθ. 6:12)˙«…σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Εφεσ.4:3, βλέπε και Γαλ.5:15). Ακολουθώντας πιστά τις εντολές του Κυρίου θα διακρίνουμε νέους δρόμους για την υπέρβαση της κρίσεως.
6. Υπάρχουν λύσεις. Θα μας φωτίσει ο Θεός να τις προσδιορίσουμε. Οι λύσεις βεβαίως δεν θα επιτευχθούν με την ανταλλαγή προσβλητικών και απειλητικών κειμένων ή με εξωεκκλησιαστικές παρεμβάσεις˙ούτε είναι δυνατόν να επιβληθούν μονομερώς ή αυτομάτως με το πέρασμα του χρόνου. Κάθε καθυστέρηση επιδεινώνει την ήδη οδυνηρή κατάσταση. Και αν «στο τέλος», «στο μέλλον», βρεθεί κάποια λύση, θα έχουν πλέον συσσωρευθεί στην ιστορία της Ορθοδοξίας πολλές δυσάρεστες σελίδες. Η βασική αρχή της Συνοδικότητος, στην οποία έχει στηριχθεί διαχρονικά η πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι η μόνη τελικά που μπορεί να ανοίξει διέξοδο στην υφισταμένη κρίση. Συνηγμένοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, με αλληλοσεβασμό και αποκλειστικό σκοπό την ανεύρεση μιας ειρηνικής ρυθμίσεως, έχουμε τη δυνατότητα να καταλήξουμε σε μια λύση κοινώς αποδεκτή για όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσο αναβάλλεται η αξιοποίηση της Συνοδικότητος σε Πανορθόδοξο επίπεδο, οι πολυμερείς διασπάσεις στην Ορθόδοξη Οικουμένη θα γίνονται πολλαπλά επικίνδυνες. Η σημερινή τεχνολογία επιτείνει τον θόρυβο, τη σύγχυση και την αναταραχή μεταξύ των Ορθοδόξων˙ και τελικά μειώνεται η αξιοπιστία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο.
7. Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, η μεγάλη εορτή της ελεύσεως στην ανθρωπότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, της εκπληκτικής πρωτοβουλίας του Πατρός για τη συμφιλίωση με το ανθρώπινο γένος, εντείνουμε ταπεινά τη δέησή μας όπως επιταχυνθούν τα βήματα προς συμφιλίωση, προς καταλλαγή. Ώστε να δικαιούμεθα να συμψάλουμε όλοι οι Ορθόδοξοι το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ και ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2:14). «Τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς». (Όλα δε προέρχονται από τον Θεό, ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του δια του Ιησού Χριστού και μας ανέθεσε το έργο της συμφιλιώσεως) (Β΄Κορ. 5:18).

Η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος ανήκει αναμφιβόλως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά και όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όλοι ανεξαιρέτως οι Ορθόδοξοι, έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε στη συμφιλίωση.

Με την καταλλαγή θα ειρηνεύσουν εκατομμύρια πιστών ανθρώπων. Συγχρόνως η Ορθοδοξία θα επιβεβαιώσει την πνευματική της ικανότητα να επουλώνει τις πληγές, με οδηγό τον Λόγο του Θεού και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Επιβεβαιώνοντας την αλήθεια ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η οποία έχει Κεφαλήν τον Χριστόν, τον σαρκωθέντα Υιόν του Θεού, «δι’ ὅν τά πάντα και δι’οὗ τά πάντα» (Ἑβρ. 2:10), «…τοῦ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς» (Β΄Κορ. 5:18)».

Συνάντηση Αρχιεπισκόπου Αλβανίας με τον Αλέξη Τσίπρα

Με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο, συναντήθηκε σήμερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ευχαρίστησε τον κ. Τσίπρα για τη στήριξη που παρείχε στο έργο του η Ελλάδα, καθώς και για τις προσπάθειές του για προώθηση των ελληνοαλβανικών σχέσεων στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον ευχαρίστησε επίσης για τη στενή τους συνεργασία τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια και επανέλαβε τη μεγάλη εκτίμηση που τρέφει για τον ίδιο και το έργο του.

Παράλληλα συνομίλησαν για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Αλβανία

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας στον Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη!- Kryepiskopi Anastas u takua me Kryeministrin Qirjako Mitsotaki!

Με τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, κ. Αναστάσιο, συναντήθηκε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, σήμερα το μεσημέρι, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας συνεχάρη τον πρωθυπουργό για την ανάληψη των καθηκόντων του και ζήτησε τη βοήθειά του για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας ώστε να διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία και η υλοποίηση του έργου της.

Επίσης, στη διάρκεια της συνάντησης, συζητήθηκαν οι εξελίξεις στην Αλβανία.

Ο πρωθυπουργός τον ευχαρίστησε, εξέφρασε την εκτίμησή του προς την προσωπικότητά του και τον διαβεβαίωσε για τη στήριξη στο έργο του.

Παράλληλα, δήλωσε τη συμπαράστασή του για την επίτευξη των στόχων του Αρχιεπισκόπου προς όφελος όλων των κατοίκων της γειτονικής χώρας.

Ο πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας συμφώνησαν να διατηρήσουν τη στενή επαφή που έχουν μεταξύ τους.

................

Me Kryepiskopin e Tiranës Durrësit dhe gjithë Shqipërisë Anastasin u takua Kryeministri i Greqisë Qirjako Mitsotaki, sot në drekë, në selinë e kryeministrisë. 

Kryepiskopi i Shqipërisë e uroi kryeministrin për marrjen e detyrës së tij dhe kërkoi ndihmën e tij për përballimin e problemeve të Kishës Orthodhokse të Shqipërisë, në mënyrë që të sigurohet fuksionimi normal dhe realizimi i veprës së saj. 

Gjithashtu gjatë takimit u diskutuan zhvillimet në Shqipëri. 

Kryeministri e falenderoi, shprehu vlerësimin e tij për personalitetin e tij dhe e siguroi që do të ketë mbështetjen e tij në veprën që ai kryen. 

Paralelisht, deklaroi mbështetjen e tij për arritjen e qëllimeve të Kryepiskopit në dobi të të gjithë banorëve të vendit fqinj. 

Kryeministri dhe Kryepiskopi i Shqipërisë ranë dakort që të ruajnë marrdhënien e ngushtë që kanë ndërmjet tyre. 

Επίτιμος Γερουσιαστής της Ευρωπαικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος

Σε μία λαμπρά εκδήλωση στο Αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου του Σαλτσμπούργκ, στην

Ο Οικ. Πατριάρχης συναντήθηκε με τους Αρχιεπισκόπους Αλβανίας και Κύπρου

Οφειλομένη απάντηση σε δημοσίευμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αλβανίας

Δεν αποτελεί «πρωτάκουστη πρωτοτυπία, μεμονωμένο θλιβερό φαινόμενο των τραγικών καιρών μας», αλλά σύνηθες δυστυχώς φαινόμενο, πολλοί Προκαθήμενοι Ορθοδόξων Εκκλησιών και Πατριάρχες να θέτουν εαυτούς υπεράνω πάσης κριτικής.

Μια τέτοια αρρωστημένη νοοτροπία, σίγουρα θυμίζει Παπισμό, στον οποίο ο «αλάθητος» Πάπας της Ρώμης έχει αναγάγει τον εαυτό του σε «επί γης θεό» και ως εκ τούτου έχει την αξίωση να γίνονται δεκτές και να εφαρμόζονται οι αποφάσεις του ως «θεόπνευστες και αλάθητες».

Θέλουν όμως να λησμονούν ότι στην Αγία Ορθοδοξία μας, στην μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, οι πιστοί, (κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί), δεν είναι άβουλα όντα, οπαδοί κάποιας αιρετικής, ή παραθρησκευτικής ομάδος, ή θρησκείας, αλλά οργανικά ισότιμα μέλη του μυστικού Σώματος του Χριστού, «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον» (Α΄Πετρ.2,9), με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Θέλουν να λησμονούν ότι ο πιστός λαός του Θεού έχει λόγο, και μάλιστα ουσιαστικό, σε θέματα πίστεως, σύμφωνα με την διακήρυξη των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848: «…Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας το σώμα της Εκκλησίας, τ.ε. ο λαός αυτός εστί». Θέλουν επίσης να λησμονούν, πως η Εκκλησία δεν είναι κάποια από τις πολυάριθμες προτεσταντικές αιρετικές ομάδες, οι οποίες αρνούνται την παραμικρή αμφισβήτηση των οπαδών της. Είναι γνωστοί οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί που εκτοξεύουν ευκαίρως, ακαίρως, όπως «ακραίοι», «φονταμενταλιστές», «σκοταδιστές», «μισαλλόδοξοι», ακόμα και «ψυχοπαθείς»!

Με έκπληξη αναγνώσαμε πρόσφατο δημοσίευμα, (βλ. ROMFEA.GR 16.1.2019), της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αλβανίας, με τίτλο: «Η Εκκλησία της Αλβανίας απαντά για υβριστικό δημοσίευμα στο Γραφείο Αιρέσεων της Ι.Μ. Πειραιώς», ως απάντηση σε ανακοίνωση του Γραφείου μας, με θέμα: «Ποιους πραγματικά στόχους εξυπηρετεί ο θρησκευτικός πλουραλισμός;». Επρόκειτο για μια απόλυτα θεολογικά τεκμηριωμένη κριτική μας σε ομιλία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου, η οποία είχε εκφωνηθεί στην τελετή απονομής της ανώτατης διάκρισης του «Χρυσού Αριστοτέλη» από τη Σύγκλητο του Α.Π.Θ. στις 18.10.2018, (σύμφωνα με άλλη δημοσίευση στην 12η Διαθρησκειακή Συνδιάσκεψη για τον θρησκευτικό πλουραλισμό και την ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή), με θέμα: «Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη». Μελετήσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και θεωρήσαμε χρέος μας να δώσουμε κάποιες οφειλόμενες εξηγήσεις και παρατηρήσεις.

Ευθύς εξ’ αρχής το δημοσίευμα χαρακτηρίστηκε ως «υβριστικό», ως «αλλόκοτος λίβελος», επειδή δήθεν περιέχει «ανυπόστατες κατηγορίες». Παρά κάτω προστίθεται ο χαρακτηρισμός: «υστερικό παραλήρημα». Γιατί όμως; Που ο συντάκτης βρίσκει έστω και μια χυδαία φράση εναντίον του Αρχιεπισκόπου, ή έστω και μιά συκοφαντική κατηγορία; Γιατί άραγε η εν λόγω κριτική μας «βαπτίζεται» ως «ύβρις» και «συκοφαντία»; Στην κριτική μας θεωρήσαμε καθήκον μας να σχολιάσουμε κάποια σημεία της ομιλίας του Μακαριωτάτου, τα οποία, κατά την γνώμη μας, είναι ξένα προς την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση. Κάποιες άστοχες εκφράσεις, οι οποίες απηχούν οικουμενιστική ιδεολογία και προάγουν στον Διαθρησκειακό Οικουμενισμό.

Δεν παραλείψαμε μάλιστα να τεκμηριώσουμε τις επισημάνσεις μας με μαρτυρίες από την αγία Γραφή και την Ορθόδοξη Παράδοση, ώστε να μην είναι μετέωρες θεολογικά και να μην θεωρηθούν, ότι εκφράζουν προσωπικές απόψεις.

Η εκκλησιαστική μας ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις αγίων Πατέρων, οι οποίοι άσκησαν έλεγχο και κριτική, ακόμα και σε υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, σε Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοπους και Επίσκοπους, όταν διαπίστωναν, ότι αλλοιώνεται και παραχαράσσεται η Ορθόδοξη πίστη. Ας θυμηθούμε τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, ο οποίος, αν και απλός μοναχός, άσκησε δριμύτατη κριτική απέναντι στους αιρετικούς Πατριάρχες της εποχής του, που εξέφραζαν την αίρεση του Μονοθελητισμού.

Ισχυρίζεται ο συντάκτης ότι: «Όπως είναι φυσικό, ανάλογα με το ακροατήριο, τους αποδέκτες και τις συγκεκριμένες συνθήκες, προσδιορίζεται και το περιεχόμενο των ομιλιών. Δεν ήταν κάποιο θεολογικό ή διαθρησκειακό συνέδριο. Η ομιλία απευθυνόταν σε ένα πολύμορφο ακαδημαϊκό ακροατήριο»!

Συμφωνούμε απόλυτα, ότι όταν απευθυνόμαστε σε ένα ακαδημαϊκό ακροατήριο υψηλοτέρου θεολογικού επιπέδου, τότε χρησιμοποιούμε θεολογικότερη γλώσσα, ενώ όταν έχουμε μπροστά μας απλοϊκούς ανθρώπους, που δεν έχουν θεολογική κατάρτιση, τότε ομιλούμε με πιο απλή γλώσσα.

Όμως! Πάντοτε, το τονίζουμε, πάντοτε! και στις δύο περιπτώσεις καλούμαστε να εκφράσουμε τις ίδιες αλήθειες, είτε με απλούστερη, είτε με θεολογικότερη γλώσσα. Η ουσία της διαφωνίας μας δεν έγκειται στον τόπο όπου έγινε η ομιλία, (αν δηλαδή έγινε στα πλαίσια ενός συνεδρίου, ή μιας βραβεύσεως), ή στη σύνθεση του ακροατηρίου, (αν δηλαδή ήταν υψηλού, ή χαμηλού θεολογικού επιπέδου), αλλά στο ίδιο το περιεχόμενο της ομιλίας, το οποίο, όπως τονίσαμε προηγουμένως, οφείλει να είναι πάντοτε, μα πάντοτε, γνήσια Ορθόδοξο. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται ο εκκλησιαστικός λόγος να έχει διπλωματικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα πίστεως. Διαφοροποίηση του λόγου σε θέματα πίστεως για να εξυπηρετηθούν διπλωματικοί στόχοι, ή άλλες σκοπιμότητες, οδηγεί μοιραία σε αλλοίωση της πίστεως.

Για παράδειγμα, είναι απαράδεκτο να εξυμνούνται οι θρησκείες του κόσμου και να χαρακτηρίζονται ως «θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς», για να εξυπηρετηθούν προφανώς οι στόχοι του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, προκείμενου δηλαδή να προωθηθεί μια κοσμικού τύπου παγκόσμια ειρήνη. Διότι πως είναι δυνατόν να δεχθούμε, ότι εκτός από το μοναδικό και ανεκτιμήτου αξίας θείο δώρο της σωτηρίας, που μας προσέφερε ο Κύριός μας με την ενανθρώπιση, το πάθος και την ανάστασή Του, μας προσέφερε και άλλα «θεία δώρα», τις θρησκείες του κόσμου;

Παρά κάτω αναφέρει: «Η πολυμορφία των θρησκειών, ο θρησκευτικός, δηλαδή, πλουραλισμός, αποτελεί απλή διαπίστωση ενός παγκοσμίου φαινομένου, γεγονότος αναμφισβήτητου, και όχι θρησκευτική κίνηση, που εξυπηρετεί κάποιο στόχο».

Ο θρησκευτικός πλουραλισμός, αυτός καθ’ εαυτόν, είναι όντως ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ωστόσο η πολυμορφία των θρησκειών και η εξ’ αιτίας αυτής δημιουργία πολυθρησκευτικών κοινωνιών οδηγεί αναπόφευκτα στο φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, το οποίο όμως φαινόμενο αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός παγκοσμίου και αντιχρίστου κινήματος του λεγομένου Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού.

Μ’ άλλα λόγια η πολυμορφία των θρησκειών δεν αποτελεί αυτή καθ’ εαυτήν ένα «σκοτεινό κίνημα», αποτελεί όμως την αφετηρία και την προϋπόθεση της δημιουργίας και αναπτύξεως του ως άνω παγκοσμίου κινήματος, το οποίο είναι ένα σκοτεινό και αντίχριστο κίνημα, μια παγκοσμίων διαστάσεων αίρεση, όπως θα αποδείξουμε, με όσα θα παραθέσουμε παρά κάτω.

Μέμφεται ο συντάκτης το Γραφείο μας, ότι όσα γράφουμε περί Οικουμενισμού απηχούν «γνωστές απόψεις μερικών ακραίων κύκλων, οι οποίοι πιστεύουν πως προστατεύουν την Ορθοδοξία από ένα παγκόσμιο κίνημα, γέννημα της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού, που έχει σαν μοναδικό σκοπό τη δημιουργία μιας νέας τάξης πραγμάτων και που προωθεί την ‘παγκοσμιοποίηση’». Ισχυρίζεται ακόμη: «Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο οφείλεται και προωθείται κυρίως με τη ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη σε όλο τον κόσμο». Διερωτώμεθα, ο συντάκτης, νομίζει, ότι τα περί Οικουμενισμού αποτελούν «απόψεις μερικών ακραίων κύκλων», ή ότι αποτελούν προσωπικές μας απόψεις - αποκυήματα της φαντασίας μας;

Δυστυχώς γι’ αυτόν πολλοί άγιοι της εποχής μας, όπως ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος, ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης, ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, κ.α.), αλλά και άλλοι Γέροντες, εγνωσμένης αγιότητος και αρετής, (Φιλόθεος ο Ζερβάκος, Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, Επιφάνιος ο Θεοδωρόπουλος, Θεόκλητος ο Διονυσιάτης, Εφραίμ της Αριζόνας, κ.α.), ομιλούν και επισημαίνουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την παναίρεση του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού.

Ο τεθεωμένος νεοφανής άγιος και ομολογητής Ιουστίνος ο Πόποβιτς, πρώην καθηγητής της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου, είχε χαρακτηρίσει τον Οικουμενισμό, ως εξής: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών Ουμανισμών, (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν.

Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι οι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικό όνομά των είναι η παναίρεσις». Άραγε όλες αυτές οι οσιακές μορφές που μνημονεύσαμε παρά πάνω, πλανήθηκαν και όσα περί Οικουμενισμού είπαν είναι αποκυήματα της φαντασίας των;

Το ότι δε ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός προωθεί τη σύγκληση των θρησκειών και την Πανθρησκεία, αυτό το ομολογούν κορυφαίοι εκπρόσωποί του. Θα περιοριστούμε μόνο σε δύο παραθέσεις: Το 1975 στον Ο.Η.Ε. σε μια συνάντηση εκπροσώπων διαφόρων θρησκειών εξεδόθη η κατωτέρω διακήρυξη: «Η κρίση της εποχής μας προκαλεί τις παγκόσμιες θρησκείες να απελευθερώσουν μια νέα πνευματική δύναμη, υπερβαίνοντας τα θρησκευτικά, πολιτιστικά, και εθνικά σύνορα…Υποστηρίζουμε μια νέα πνευματικότητα που θα απορρίψει την απομονωτικότητα και θα κατευθυνθεί προς μία πλανητική συνείδηση».

Ας ακούσωμε και τον Robert Mueller, πρώην βοηθό Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. ο οποίος στο βιβλίο του «Η νέα Γένεση» γράφει: «Οι θρησκείες πρέπει: Να επιταχύνουν τον Οικουμενισμό και να δημιουργήσουν κοινά παγκόσμια θρησκευτικά ιδρύματα, τα οποία θα βρουν τα μέσα και τους θρησκευτικούς εμπνευστές, που θα υποστηρίξουν λύσεις των παγκοσμίων προβλημάτων. Να υψώσουν τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών σ’ όλους τους χώρους της λατρείας. Να προσευχηθούν και να οργανώσουν παγκόσμιες συμπροσευχές…».

Αμφισβητεί επίσης ο συντάκτης το ρόλο της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού στη δημιουργία μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλαδή στην ενοποίηση της ανθρωπότητος, πολιτική, οικονομική και θρησκευτική. Διερωτόμαστε, σε ποιο κόσμο ζει ο συντάκτης; Δε γνωρίζει ότι η Θεοσοφία και τα «ξαδέλφια» της, η Μασονία και ο Διεθνής Σιωνισμός, με τα οποία έχει στενή ιδεολογική συγγένεια, εργάζονται πυρετωδώς προς την κατεύθυνση της Πανθρησκείας;

Δε γνωρίζει ότι ο Παγκόσμιος Οικουμενισμός είναι σε πλήρη εξέλιξη, με το τριπλό του πρόσωπο, πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό; Δε γνωρίζει πως το ένα από τα τρία σκέλη του, το οικονομικό, είναι πλέον παγκόσμιο γεγονός, με τις γνωστές επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη, με μεγάλους χαμένους τις φτωχές χώρες; Δεν έχει ακούσει για την «ανάγκη» δημιουργίας μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, (δεύτερο σκέλος), η οποία, (υποτίθεται), θα λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας; Δεν έχει ακούσει για την ανάγκη συνεργασίας και ιδεολογικής συγκλήσεως όλων των θρησκειών, (τρίτο σκέλος), η οποία, (υποτίθεται), ότι θα φέρει την ειρήνη στην ανθρωπότητα;

Να προχωρήσουμε άραγε λίγο περισσότερο και να παραθέσουμε μερικά ακόμη στοιχεία; Νομίζουμε ότι δεν θα ήταν άσκοπο. Έχει γεμίσει ο κόσμος από παγκόσμια πανθρησκευτικά φόρα, (Παγκόσμια Ομοσπονδία Θρησκειών, Παγκόσμιο Βήμα Θρησκειών και Πολιτισμών, Παγκόσμιο Κοινοβούλιο Θρησκειών, Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, Συμβούλιο Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, κ.α.), που προωθούν τον Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Οικουμενισμό και την Πανθρησκεία, ενώ παράλληλα κτίζονται πανθρησκειακοί ναοί, όπως αυτός στο Βερολίνο.

Τα Διαθρησκειακά Συνέδρια οργανώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, το ένα μετά το άλλο. Κορυφαίοι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου και ηγέτες θρησκειών ομιλούν, ανοικτά πλέον, για «παγκόσμια θρησκευτική κοινότητα», για «συνεργασία των θρησκειών για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια». Αιρετικοί προτεστάντες ομιλούν για την αξία του Εβραϊσμού.

Το παναιρετικό Βατικανό αποφάνθηκε πρόσφατα, πως ο εβραίος δεν χρειάζεται να γίνει χριστιανός, διότι μπορεί να σωθεί δια της εβραϊκής θρησκείας. Επίσης, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, το Βατικανό έχει εγκαινιάσει ένα νέο θρησκευτικό σχήμα, το «Χρισλάμ», αποτελούμενο από «χριστιανικά» και ισλαμικά στοιχεία. Λειτουργοί διαφόρων θρησκειών καλούνται σε παπικούς και προτεσταντικούς ναούς στην Ευρώπη, για να …κηρύξουν!

Σε πολλούς ναούς, όπως φέτος στο Βέλγιο, άνοιξαν παπικοί ναοί, για να εορτάσουν οι μουσουλμάνοι το Ραμαζάνι! Παράλληλα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, κατεβάζουν τους σταυρούς και άλλα θρησκευτικά σύμβολα από δημόσιους χώρους χάριν δημιουργίας «κλίματος θρησκευτικής ανεκτικότητας».

Υπάρχουν και χειρότερα: «Ορθόδοξοι» Πατριάρχες και υψηλόβαθμοι κληρικοί διακηρύττουν απροκάλυπτα πλέον, σε Συνέδρια και αλλού, τις βασικές αρχές του Οικουμενισμού και ότι «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας». Ενδεικτικά αναφέρουμε την διακήρυξη στην Παγκόσμια Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης στην Riva del Garda της Ιταλίας στις 4 Νοεμβρίου 1994: «…Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάντες και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδιστές και Κομφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μια συμμαχία και συλλογική προσπάθεια προς τον σκοπόν της καθοδηγήσεως του κόσμου, μακράν των ψευδοπροφητών του εξτρεμισμού και της μισαλλοδοξίας». Παράλληλα εφαρμόζουν στην πράξη όσα θεωρητικά διακηρύσσουν.

Ενδεικτικά μνημονεύουμε την προσφορά Κορανίου σε τούρκο μουσουλμάνο επιχειρηματία, στην Αμερική, στην έδρα της Coca Cola, στις 29.10.2009 και στον πρόεδρο του Σουδάν στις 28.2.2010.

Και κάτι ακόμη: Γιατί άραγε μας ειρωνεύεται ο συντάκτης, ότι εμείς δήθεν φιλοδοξούμε να γίνουμε «προστάτες της Ορθοδοξίας»; Μας θεωρεί τόσο αφελείς, να πιστεύουμε, ότι εμείς οι τιποτένιοι θα σώσουμε την Ορθοδοξία; Απλώς προσπαθούμε, ως ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, να πράξουμε με τις πτωχές μας δυνάμεις το ποιμαντικό χρέος μας. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Επαίρεται παρά κάτω για την συμμετοχή του Μακαριωτάτου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών: «Η Ορθόδοξη μαρτυρία του ανά την οικουμένη άρχισε, όταν η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον απέστειλε το 1963, ακόμη Διάκονο, για να την εκπροσωπήσει στην Συνέλευση «Παγκόσμιου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Μεξικό». Δε γνωρίζουμε, ποια ήταν η μαρτυρία, που έδωσε ο Μακαριώτατος, (διάκονος τότε), στην εν λόγω Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Μεξικό, την οποία ο συντάκτης θα έπρεπε να παραθέσει, παραδόξως όμως την αποσιωπά.

Εκείνο όμως που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι η μαρτυρία του μεγάλου συγχρόνου αγίου της Εκκλησίας μας Ιουστίνου του Πόποβιτς, αλλά και άλλων καταξιωμένων ακαδημαϊκών διδασκάλων, ως προς την νομιμότητα και κανονικότητα αυτής της ίδιας της συμμετοχής της Εκκλησίας μας στο Π.Σ.Ε. Γράφει ο άγιος: «Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της θεολόγοι, ακόμη και Ιεράρχαι, να επιζητούν την οργανικήν μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Π.Σ.Ε.; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία».

Ο αείμνηστος καθηγητής του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρός Κων. Μουρατίδης, προσθέτει: «Η αλλόκοτος και τερατώδης και καταλυτική της Ορθοδόξου κανονικής τάξεως και Ιεράς Παραδόσεως συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις το Παγκόσμιον Συνοθύλευμα των Αιρέσεων συνιστά την μεγίστην παγίδα του Αντικειμένου εν τη ιστορία της στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού, προς διάβρωσιν και αποσύνθεσιν του απολυτρωτικού έργου της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας…Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της συμμετοχής της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας εις το συνοθύλευμα των αιρέσεων του Π.Σ.Ε. προσκρούει ‘α πριόρι’ και εξ’ απόψεως αρχής εις τεράστια και τουτ’ αυτό ανυπέρβλητα εμπόδια, προερχόμενα εξ’ αυτής της φύσεως και του χαρακτήρος της Εκκλησίας, ως της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας».

Τέλος ο πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., επισημαίνει; «…Ούτε έπρεπε από την αρχή να μετάσχουμε, ούτε τώρα αμετανοήτως να συνεχίζουμε να μετέχουμε του Π.Σ.Ε. και των άλλων οικουμενιστικών θεσμών και διαλόγων, γιατί αυτή η συμμετοχή μας ακυρώνει το Ευαγγέλιο, προσβάλλει τους μάρτυρες, διαφωνεί με τους αγίους Πατέρες, αποτελεί πρωτοφανή καινοτομία στη ζωή της Εκκλησίας ανά τους αιώνες και είναι μέρος του παιχνιδιού της Βαβυλώνος της μεγάλης». Οπωσδήποτε είναι θλιβερό το γεγονός, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος εισήλθε στον πειρασμό του «ανοίγματος» στον Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Οικουμενισμό και δέχθηκε τελικά να συμμετάσχει και να γίνει μέλος του Π.Σ.Ε., πιεζόμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ισχυρίζεται ακόμη ότι: «Τα περί ‘Νέας παγκόσμιας θρησκείας ή πανθρησκείας’ και η ομοιογενοποίηση όλων των θρησκειών δεν έχουν καμία σχέση με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Χιλιάδες φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών καθώς και εκατομμύρια Ορθοδόξων όλων των ηπείρων, ακόμη και αναρίθμητοι συνομιλητές του ξένων θρησκευτικών πεποιθήσεων γνωρίζουν την ακλόνητη αφοσίωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία».

Αν αυτό είναι αληθές, τότε η συμμετοχή του στις Διαθρησκειακές Συναντήσεις της Ασίζης, τι σκοπό εξυπηρετούσαν; Και όχι απλά η συμμετοχή του σ’ αυτές, αλλά και η συμπροσευχή του με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, όπως μαρτυρεί ο αδιάψευστος φακός του παρακάτω βίντεο!

Και ο τελευταίος πιστός μπορεί να καταλάβει σήμερα, βλέποντας το όλο τελετουργικό και ακούγοντας τις ομιλίες των θρησκευτικών ηγετών, στις εν λόγω Συναντήσεις, «που το πάνε» οι διοργανωτές των και που αυτές στοχεύουν.

Επίσης και κάτι ακόμη στο σημείο αυτό, πολύ σημαντικό. Αν όντως αληθεύει ότι ο Μακαριώτατος δεν έχει καμία σχέση με τον Διαθρησκειακό Οικουμενισμό και την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών και ότι είναι ακλόνητα αφοσιωμένος στην Ορθοδοξία και αν όντως αληθεύει ο ισχυρισμός ότι: «ο δικός μας Αρχιεπίσκοπος δεν έχει καμιά σχέση με το προσβλητικό, παραπλανητικό, κατασκεύασμα ‘οικουμενιστής’», τότε, ας μας ενημερώσει, ποιούς αντιαιρετικούς αγώνες έκαμε μέχρι σήμερα εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού;

Ποια ήταν η μέχρι σήμερα ποιμαντική του φροντίδα και μέριμνα για να προφυλάξει το ποίμνιό του από το δηλητήριο αυτής της φοβερής αιρέσεως;

Με ποιους λόγους, με ποιες Εγκυκλίους προς το ποίμνιο, με ποιες ημερίδες, με ποια συνέδρια και με ποιες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές αγωνίστηκε να καταπολεμήσει την φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, που προχωρεί ακάθεκτη, καλπάζοντας εδώ και ένα αιώνα;

Τέλος ποία γνώμη έχει για τις ετεροδόξες ομολογίες, Παπισμό, Προτεσταντισμό, Μονοφυσιτισμό; Πιστεύει ότι είναι αληθείς Εκκλησίες με αποστολική διαδοχή και έγκυρα μυστήρια; Αν όχι, τότε γιατί δεν διεκήρυξε την μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στη Σύνοδο της Κρήτης, όπου ως γνωστόν εδόθη πλήρης εκκλησιαστικότητα στους ετεροδόξους; Πολύ θα θέλαμε, Μακαριώτατε, να μας δώσετε μια απάντηση στα παρά πάνω καυτά ερωτήματα.

Παρά κάτω ισχυρίζεται: «Ότι υπάρχουν ‘φωτεινές ακτίνες’ στις διδασκαλίες άλλων θρησκευτικών παραδόσεων ουδείς σοβαρός, αντικειμενικός μελετητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων το αμφισβητεί. Άλλωστε το συμμαρτυρούν οι βιβλικές φράσεις: Ο Θεός ‘ουκ αμάρτυρον αυτόν αφήκεν’ (Πραξ. 14:17)˙ ‘τα έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς εισί νόμος’ (Ρωμ.2,14)».

Δεν γνωρίζουμε τις θεολογικές γνώσεις του συντάκτου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα παρά πάνω βιβλικά χωρία παρερμηνεύονται. Ας έλθουμε στο πρώτο βιβλικό χωρίο: «καίτοι γε ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν αγαθοποιών, ουρανόθεν υμίν υετούς διδούς και καιρούς καρποφόρους, εμπιπλών τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας υμών». Είναι ένα απόσπασμα από το λόγο του Παύλου στα Λύστρα μετά τη θεραπεία του χωλού.

Εκεί ο Παύλος προσπαθεί να αποτρέψει τον όχλο να προσφέρει θυσίες προς τιμήν των, να τους βοηθήσει να απαρνηθούν τη λατρεία των ειδώλων και να τους οδηγήσει στην αληθινή θεογνωσία. Ο Θεός άφησε τους ανθρώπους που έζησαν στην προ Χριστού εποχή, να βαδίσουν τον δρόμο που επιθυμούν, να λατρεύουν τους θεούς που θέλουν.

Τους εγκατέλειψε στην οδό της πλάνης, όχι διότι ήθελε να πλανηθούν, αλλά διότι οι ίδιοι απεμάκρυναν τους εαυτούς των από τον αληθινό Θεό και προτίμησαν τα είδωλα, καθ’ όν χρόνον ο Θεός τους έδωσε πολλές μαρτυρίες για την παρουσία του.

Έδωσε χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξή του, όπως τη δημιουργία του σύμπαντος, την πρόνοια και η φροντίδα του, με την οποία διακυβερνά τα πάντα, την αγαθότητα και την αγάπη του, με την οποία παρέχει βροχές και καιρούς καρποφόρους και κατάλληλες εποχές για καρποφορία της γης, τις οποίες όμως κατεφρόνησαν.

Μ’ άλλα λόγια οι «φωτεινές ακτίνες» μιας αμυδράς, έστω, θεογνωσίας που προέρχονται από την κτίση, την πρόνοιά Του, την αγαθότητά Του και την αγάπη Του, που έδωσε ο Θεός στους ειδωλολάτρες, (και κατ’ επέκτασιν στους οπαδούς άλλων θρησκειών), δεν έγιναν δεκτές. Το «καίτι» του στίχου 17 αυτό ακριβώς μαρτυρεί: Ότι ο Θεός μεν έδωσε «φωτεινές ακτίνες», αυτοί όμως δεν τις παρέλαβαν, δεν τις αξιοποίησαν.

Έκλεισαν τα μάτια τους, για να μη δεχθούν αυτές τις «φωτεινές ακτίνες». Αφού λοιπόν δεν τις δέχθηκαν, πως θα ήταν δυνατόν να υπάρχουν αυτές στις θρησκευτικές των παραδόσεις και στα ιερά των βιβλία; Το ότι αυτή είναι η ορθή ερμηνεία του ως άνω βιβλικού χωρίου, (και όχι αυτή που νομίζει ο συντάκτης), φαίνεται και από το άλλο παράλληλο χωρίο από την προς Ρωμαίους επιστολή: «Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα», (1,28).

Τα δύο παρά πάνω χωρία μας βοηθούν να κατανοήσουμε ορθά και το χωρίο από την προς Ρωμαίους 2,14. Εδώ ο Παύλος παρουσιάζει μια ακόμα «φωτεινή ακτίνα», που είχαν στη διάθεσή τους οι ειδωλολάτρες, έναν ακόμη στοιχειώδη, έστω, οδηγό προς την αληθινή θεογνωσία, τον έμφυτο ηθικό νόμο της συνειδήσεως.

Ενώ λοιπόν οι ειδωλολάτρες είχαν αυτό τον οδηγό, εν τούτοις δεν τον αξιοποίησαν, δεν ακολούθησαν τη φωνή της συνειδήσεώς των, εκτός βέβαια από ελαχιστότατες εξαιρέσεις. Κατεπάτησαν την φωνή της συνειδήσεώς των, έτσι ώστε τελικά να μην έχουν «τον Θεόν εν επιγνώσει», (Ρωμ.1,28), με αποτέλεσμα να παραδώσει αυτούς ο Θεός «εις αδόκιμον νουν».

Το γεγονός βέβαια ότι κάποιοι ελάχιστοι ειδωλολάτρες, (όπως για παράδειγμα ο Κορνήλιος ο εκατόνταρχος), ακολουθούσαν τη φωνή της συνειδήσεώς των, αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι στις θρησκευτικές παραδόσεις των διαφόρων θρησκειών υπάρχουν «φωτεινές ακτίνες».

Παρά κάτω γράφει: «Όσο για τις θεωρίες περί ειρήνης του «Γραφείου» περιοριζόμαστε να παραπέμψουμε στο άρθρο του Αρχιεπισκόπου «Ειρηνικές φωνές από τους πνεύμονες των θρησκειών». (Συνύπαρξη Εκδ. Αρμός, Αθήνα 2015), όπου εξαίρεται η ιδιαιτερότητα της εν Χριστώ ειρήνης».

Και πιο κάτω: «όλοι οι υπεύθυνοι άνθρωποι, (πολιτικοί, στρατιωτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες και φυσικά οι θρησκευτικοί ηγέτες όλων των παραδόσεων, όχι μόνον οι Ορθόδοξοι) είναι δυνατόν και οφείλουν να συμβάλλουν» στην ειρηνική συνύπαρξη.

Όσα περί της εν Χριστώ ειρήνης παραθέσαμε δεν είναι δικές μας «θεωρίες», αλλά εκφράζουν την περί ειρήνης Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Αν ο Μακαριώτατος έχει αντιρρήσεις, ας μας υποδείξει, που νομίζει ότι σφάλουμε. Δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο του άρθρου του, «Ειρηνικές φωνές…».

Η παραπομπή σε ένα άγνωστό άρθρο, από μόνη της, δεν λέει τίποτε. Αποτελεί μάλλον μια «έξυπνη» σοφιστική μέθοδο του συντάκτου, για να αποφύγει να δώσει απάντηση σε ένα καυτό ερώτημα, που είναι και το κύριο σημείο της διαφωνίας μας.

Ρωτούμε λοιπόν ευθέως και ζητούμε ευθέως μια απάντηση: Ο Χριστός μας ολίγον προ του πάθους Του έδωσε την ειρήνη του στους μαθητές του: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν», (Ιω.14,27).

Μία και μοναδική ειρήνη παρέδωσε σ’ αυτούς την οποία χαρακτήρισε ως «εμήν». Δεν τους παρέδωσε άλλες ειρήνες, ούτε τους έδωσε εντολή, να εργασθούν για την επικράτηση πάνω στη γη μιας κοσμικού τύπου παγκόσμιας ειρήνης, συνεργαζόμενους με άλλες θρησκείες και πολιτικούς παράγοντες.

Οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αυτού του είδους την ειρήνη έφεραν στον κόσμο και ουδέποτε διανοήθηκαν να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες της εποχής των προς την κατεύθυνση αυτή. Βάσει, λοιπόν, ποιάς βιβλικής, ή πατερικής μαρτυρίας θεωρείτε χρέος σας να συνεργασθείτε με άλλες θρησκείες για την ανοικοδόμηση μιάς κοσμικού τύπου παγκόσμιας ειρήνης; Από που συμπεραίνετε ότι η Εκκλησία καλείται να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση αυτή; Περιμένουμε απάντηση.

Συνεχίζοντας γράφει: «Οι συντάκτες του συγκεκριμένου κειμένου εκφράζουν μια υπεροπτική θρησκευτική στάση, που περιφρονεί κάθε άλλη θρησκευτική παράδοση. Αυτή η στάση τουλάχιστον ως προς την πολυθρησκευτική Αλβανία είναι επικίνδυνη για την ειρηνική συνύπαρξη και θα αχρήστευε κάθε προσπάθεια Ορθοδόξου μαρτυρίας στη χώρα μας».

Αν ο συντάκτης κατάλαβε ότι εκφράζουμε μια «υπεροπτική θρησκευτική στάση, που περιφρονεί κάθε άλλη θρησκευτική παράδοση», κατάλαβε λάθος. Ακολουθούμε τα βήματα των αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι έβλεπαν μόνο μια πύλη σωτηρίας, την Εκκλησία του Χριστού. Δεν περιφρονούμε καμιά άλλη πίστη, αλλά και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Πέτρου: «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δει σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12), όπου διακηρύσσεται η μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. «Εάν ημείς σιωπήσωμεν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ.19, 40) και θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της κρίσεως, ότι δεν πράξαμε το καθήκον μας, να καταγγείλουμε την πλάνη, η οποία οδηγεί στην απώλεια. Εκτός και αν πιστεύει ο ίδιος, ότι υπάρχουν και άλλες πύλες σωτηρίας εκτός της Εκκλησίας.

Όσο για το αν η εν Χριστώ ομολογία ως προς την μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας είναι επικίνδυνη για την «πολυθρησκευτική Αλβανία», τον πληροφορούμε τα εξής: Δεν αρνούμεθα την ειρηνική συνύπαρξη με τις άλλες θρησκείες, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ει δυνατόν, το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες», (Ρωμ.12,18).

Ωστόσο αυτό δεν είναι πάντοτε δυνατόν. Γι’ αυτό και ο Παύλος λέγει «ει δυνατόν», επειδή έχει υπ’ όψη του τον λόγο του Κυρίου μας: «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν», (Ιω.15,20). Το γεγονός δηλαδή ότι οι χριστιανοί οπωσδήποτε θα διωχθούν από τον κόσμο και τους αλλόθρησκους.

Ο Χριστός δεν έδωσε εντολή στους αποστόλους, αλλά και σε κάθε χριστιανό: Πάσει θυσία να επιδιώκετε να ειρηνεύετε με τους ανθρώπους, αλλά πάσει θυσία να επιδιώκετε να ομολογείτε την πίστη, σύμφωνα με τον λόγο του: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς», (Ματθ.10,32). Ώστε, λοιπόν, πάνω από το ιδανικό της ειρηνικής συνυπάρξεως βρίσκεται το καθήκον της ομολογίας.

Αν αντιστρέψουμε τα πράγματα και τοποθετήσουμε τα πάνω, κάτω και κάτω, πάνω, τότε θα φθάσουμε στο ολέθριο κατάντημα να κολακεύουμε τους αλλοθρήσκους και να αναγνωρίζουμε σ’ αυτούς δυνατότητα σωτηρίας. Και δυστυχώς αυτό γίνεται σήμερα στα Διαθρησκειακά Συνέδρια και πολλά άλλα, όπως συμπροσευχές, που απαγορεύονται από τους ιερούς Κανόνες.

Παρά κάτω κάνει εκτενή λόγο για το πολύπλευρο «ιεραποστολικό, εκπαιδευτικό, εκδοτικό, υγειονομικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό έργο, γενικότερα την άνθηση της Ορθοδοξίας στην Αλβανία».

Δεν αρνούμεθα όλα αυτά, διά τα οποία και συγχαίρουμε τον Μακαριώτατο. Το πρώτο όμως και αναγκαιότερο που ζητάει ο Χριστός από έναν Προκαθήμενο, ή από έναν Επίσκοπο, είναι η φροντίδα και η μέριμνά του για την διαφύλαξη του ποιμνίου του από την αίρεση. Κατά την ώρα της χειροτονίας του έδωσε φρικτές υποσχέσεις, όχι για να προσφέρει στην Εκκλησία φιλανθρωπικό, ή κοινωνικό, ή όποιο άλλο ποιμαντικό έργο.

Έδωσε φρικτές υποσχέσεις να διαφυλάξει ακέραια και ανόθευτη την Ορθόδοξη πίστη και κατ’ επέκταση να διαφυλάξει το ποίμνιό του από την αίρεση. Διότι, τι ωφελεί το όποιο «ιεραποστολικό, εκπαιδευτικό, εκδοτικό…» έργο, εάν αδιαφορήσει για το σπουδαιότερο, την καταπολέμηση της αιρέσεως και την προφύλαξη του ποιμνίου του από την αίρεση; Τι ωφελεί να κτίζουμε ναούς καθ’ όν χρόνον γκρεμίζονται ψυχές, που αξίζουν περισσότερο από όλο τον κόσμο;

Τέλος ο συντάκτης μας προσκαλεί να επισκεφθούμε την Αλβανία για να δούμε από κοντά το πολύπλευρο έργο του Αρχιεπισκόπου: «Οι ζηλωτές συντάκτες της Ανακοινώσεως είναι ευπρόσδεκτοι να επισκεφθούν και να συμπροσευχηθούν με τους Ορθοδόξους της Αλβανίας στους νέους καθεδρικούς ναούς των Τιράνων, Κορυτσάς, Αργυροκάστρου, Βερατίου, Φίερι και στους ναούς πολλών άλλων πόλεων και χωριών….».

Δεν έχουμε αντίρρηση να επισκεφθούμε την Αλβανία. Μόνο που, αν το κάνουμε, θα επισημαίνουμε προς πάσαν κατεύθυνση, σε κάθε επαφή μας με τον κλήρο και τον πιστό λαό της Αλβανίας, τον κίνδυνο από την παναίρεση του Οικουμενισμού, κρατώντας στο χέρι μας το μνημειώδες έργο του αγίου Ιουστίνου του Πόποβιτς: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός».

Θα υπενθυμίζουμε επίσης, (και με αυτό κλείνουμε την ανακοίνωσή μας), όσα ο μεγάλος άγιος Ιερομάρτυς και Εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός, (ο οποίος αγίασε με τα βήματά του και την Βόρειο Ήπειρο), διεκήρυξε στις «Διδαχές» του περί των άλλων θρησκειών, όπως ο παρά κάτω θεόπνευστος λόγος του: «Εγώ εδιάβασα και περί ιερέων και περί ασεβών, αιρετικών και αθέων. Τα βάθη της σοφίας ηρεύνησα, όλαι αι πίστεις είναι ψεύτικες. Τούτο εκατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη η πίστις των Ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και αγία, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τούτο σας λέγω τώρα εις το τέλος, να ευφραίνεσθε οπού είσθε Ορθόδοξοι χριστιανοί, και να κλαίετε δια τους ασεβείς και αιρετικούς οπού περπατούν εις το σκότος»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς

https://www.romfea.gr/

---

[1] Αγ.  Ιουστίνου Πόποβιτς, καθ. Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδ. Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία, σελ. 224

[2] Βλ. Marilyn Ferguson, The Aquarian Conspirasy, p. 369, Κατά παράθεσιν, Μ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ. Θεολογίας- Πτ. Φιλοσοφίας, Σύγχρονες Αιρέσεις, Μια πραγματική απειλή, Εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 176-177.

[3] Κατά παράθεσιν, Μ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ. Θεολογίας- Πτ. Φιλοσοφίας, ο.π., σελ. 176.

[4] Βλ. περιοδ. «Επίσκεψις», αρθ. 523, σελ. 12, Γενεύη 1995.

[5] Περιοδ. «Επίσκεψις», αρ.511/30.11.1994, σελ. 28.

[6] Αγ.  Ιουστίνου Πόποβιτς, ό.π., σελ. 224

[7] Κων. Μουρατίδου, πρώην Καθηγητού Θεολ. Σχολής  Πανεπιστημίου Αθηνών, Οικουμενική Κίνησις, Ο σύγχρονος μέγας πειρασμός της Ορθοδοξίας, Εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1972, σ. 18-19.

[8] Πρωτ. Θεοδώρου Ζήση, Ομοτίμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., Δικαιολογείται η συμμετοχή των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε.;, Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου: «Οικουμενισμός, Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις», Εκδ. «Θεοδρομία», Θεσσαλονίκη 2008, Τομ. Α΄, σελ. 490.