Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εδώ στη γή, όλα τα καλά και τα κακά κάποτε τελειώνουν! Shën Joan Gojarti: Këtu në tokë, të gjitha të mirat dhe të këqijat mbarojnë!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εδώ στη γή, όλα τα καλά και τα κακά κάποτε τελειώνουν!

Shën Joan Gojarti: Këtu në tokë, të gjitha të mirat dhe të këqijat mbarojnë!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο πλεονέκτης είναι χειρότερος από τον μανιακό! - Shën Joan Gojarti: Lakmitari është më keq se maniaku.

Έχεις λίγα χρήματα και ζητάς πολλά. Έχεις πολλά και ονειρεύεσαι περισσότερα. Όσα κι αν έχεις, δεν είσαι ικανοποιημένος. Γιατί άφησες την πλεονεξία να σ’ αιχμαλωτίσει, άνθρωπέ μου;

Ke pak para dhe kërkon shumë. Ke shumë dhe ëndëron  më tepër. Sa do që të kesh nuk do të jesh i kënaqur. Sepse e lejove lakminë që të të rrobërojë, o njeri?

Γιατί ενανθρώπησε ο Υιός και όχι ο Πατήρ ή το Πνεύμα - Pse u trupëzua Biri dhe jo Ati ose Shpirti i Shenjtë.

Γιατί ενανθρώπησε ο Υιός και όχι ο Πατήρ ή το Πνεύμα Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός Ο Πατήρ δεν μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ- ο Υιός δεν μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός· το Πνεύμα δεν μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν ε­ναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα. Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον, τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να είναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέ­λεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύ­σης. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρα­τά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. Τίς γαρ μετουσία φωτί προς σκότος; Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανά­του. Επειδή, τώρα, ο Θεός μάς πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατέβει αυτός ότι χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπεσμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομονωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προο­ρισμό. Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο. Κι ακό­μα να μας ελευθερώσει από τη φθορά, γέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης. Και ακόμα να ξανακάνει και­νούργιο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύ­παρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του δια­βόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού. Και ακόμα να μας γεμίσει κου­ράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση. Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιά­στηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ει­δώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λα­τρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος. Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού· τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώ­πους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους. Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθη­καν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που σύντριβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμμα­τους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σο­φούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομακτικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο α­πόβλητος και μισητός της ζωής. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χρι­στού· αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μέσα από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθο­ρά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία. Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρετικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται. Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει· τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπάθουν και να θα­νατώνονται. Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τί να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα έχεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζήτησες από εμάς παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε. Και την προσπάθεια μας πάλι νιώθεις για χάρη γιατί εί­σαι απερίγραπτα αγαθός. Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή· εσένα που  όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπησή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει. (Πηγή: «Χριστούγεννα», εκδ. Ακρίτας, σ.76-81)

Pse u trupëzua Biri dhe jo Ati ose  Shpirti i Shenjtë. Shën Joan Damaskinoi Ati nuk bie (kërcen/zë vendin ) në Bir, mbetet gjithmonë At – Biri nuk bie në At, mbetet gjithmonë Bir, Shpirti i Shenjtë nuk bie në At ose Bir, mbetet gjithmonë Shpirti i Shenjtë. Cilësia e secilit prej personave të Trinisë së Shenjtë është stabël dhe e pandryshueshme. Si do të mbetej ndryshe cilësi, nëse ndryshonte vazhdimisht duke kaluar nga njëri person tek tjetri? Për këtë arsye Biri i Zotit ishte që u bë Biri i njeriut, me qëllim të mbetej pikërisht cilësia e pandryshueshme. Sepse duke qënë Biri i Zotit, kur u bë Biri i njeriut duke marrë trupin njerëzor nga Virgjëresha e shenjtë nuk u ndryshua cilësia e tij e të qënit “Bir”. Biri i Zotit u trupëzua që t’i falë sërish njeriut atë për të cilën, duke e krijuar, e destinonte. E krijoi sipas shëmbëlltyrës së tij, mendimtar dhe të lirë, të destinuar që ti ngjasë, dmth të jetë, ashtu si dhe krijuesi i tij, përsosmërisht i virtytshëm, gjë e arritshme nga natyra njerëzore. Sepse virtytet dmth qartësia e të menduarit, qetësia, integriteti, mirësia, mençuria, drejtësia, mungesa e ligësisë janë, si fillim, karaktersitka të natyrës hyjnore. Zoti, pra krijoi njeriu në një kungim të plotë me të ( e krijoi që të mbetet i pacënueshëm/i pakorruptueshëm, e ngjiti tek pavdekshmëria duke e mbajtur pranë tij). Por ne, këto karakteristika të natyrës hyjnore i tjetërsuam dhe i ngatërruam me shkeljen e urdhërit dhe kaluam në krahun e së keqes me rezultat të humbasim kungimin tonë me Zotin.  Çfarë lidhje ka drita me errësirën? Dhe kur tashmë kishim humbur jetën, u rrëzuam në degradimin e vdekjes. Por, mqs, tani Zoti ynë na ofroi më të lartën dhe nuk e ruajtëm, na u desh që zbresë ai tek më e ulta, dmth në natyrën tonë të rrënë, në mënyrë të na jepte sërish, duke ofruar dhe duke vepruar ai vetë, ngjashmërinë e shëmbëlltyrës me të dhe destinacionin e lashtë. Për më tepër na mësoi moralin e virtytshëm të jetës, atë moral që ai vetë me jetën e tij tokësore e bëri konkret dhe lehtësisht të arritshëm. Po ashtu të na çlirojë nga shpërbërja, duke na kthyer sërish në kungimin me jetën, duke na hapur ai vetë rrugën e ngjalljes së tij. Për më tepër të ribëjë të re dhe të padallueshme kanatën e coptuar të ekzistencës tonë, të zgjidhë zinxhirët e zotërimit të djallit mbi ne duke na ftuar që të pranojmë pushtetin e Zotit. Gjithashtu të na mbushte me kurajo dhe të na edukojë që të luftojmë tiranin me durimin dhe përulësinë. Por me trupëzimin, pra të Birit të Perëndisë u shfuqizua adhurimi i demonëve, e gjithë natyra u shenjtërua me gjakun hyjnore, flijtoret dhe tempujt e idhujve u rrëzuan, zuri rrënjë njohuria  e Zotit, adhurohet tashmë Triadha e njëqënëshme, hyjnia e pakrijuar,  i vetmi Zot i vërtetë, krijues i gjithësisë. Tashmë, sërish, virtytet janë formë e arritëshme e të jetuarit, u ofrua shpresa me ngjalljen e Krishtit, tashmë demonët dridhen para njerëzve ndërsa më parë i kishin në dorë ata. Ajo që me të vërtetë është për të admiruar, është se të gjitha këto u arritën me kryqin dhe pësimet dhe vdekjen. U shpall në të gjithë botën Ungjilli i nënshtrimit tek Zoti, jo me luftra dhe armë dhe me ushtri që dërrmonin armiqtë. U predikua nga të pakët, lakuriq, të varfër, të pashkolluar, të cilët dëboheshin nga kudo, të cilët pranonin rrahje, që virteshin, që predikonin një të vdekur të kryqëzuar, por që mbizotëruan përballë të urtëve dhe të fortëve sepse pikërisht i ndiqte forca e paluftueshme e të kryqëzuarit. Vdekja, që më parë terrorizonte, u mund dhe u ndëshkua tashmëi dështuari dhe urryesi  i jetës. Këto pra janë rezultatet e prezencës së Krishtit, këto janë rrjedhimet e zbatimit të fuqisë së tij. Nuk shpëtoi një popull, si Moisiu që shpëtoi nga Egjipti Hebrenjtë duke i kaluar nga deti për ti çliruar nga skllavëria e Faraonit. Shpëtoi të gjithë njerëzimin nga degradimi i vdekjes dhe nga tirani i mbushur me ligësi, që është mëkati. Shpëtoi të gjithë njerëzit, jo duke i bindur me detyrim që të ushtrojnë virtytin, jo duke i dorëzuar ata tek dheu, jo duke i djegur dhe duke urdhëruar që të goditen me gurë mëkatarët, por duke i bindur me qetësi,butësi dhe duke falur që të zgjedhin virtytin dhe të bashkëluftojnë me mundime për atë dhe ashtu të kënaqen. Më përpara kur mëkatonin ndëshkoheshin me goditje por mgjth atë këmbëngulnin në mëkat dhe e kishin kthyer atë në hyjni, tani pranojnë që të marrin goditje për hir të bindjes tek Zoti dhe për hir të virtytit, pranojnë që të pësojnë të këqija e mundime por dhe të vriten. Lavdi më ty o Krisht, Fjala e Zotit dhe Urtësia dhe Fuqia dhe Zoti i Gjithëpushtetshëm. Çfarë të të kthejmë ne si dhuratë në vend të dhuratës, ne që nuk bëmë asgjë për të gjitha sa na dhurove? Të gjitha na i ke dhënë ti dhe asgjë tjetër nuk kërkove nga ne përveç se të pranojmë shpëtimin që na dhe, duke na ofruar akoma dhe fuqinë që ta bëjmë. Akoma dhe përpjekjen tonë e ndjen për nder sepse je në mënyrë të papërshkrueshme i mirë. Të falenderojmë, ty që na dhe ekzistencën tonë, por dhe na fale jetën e përjetëshme, ty që kur të humbëm dhe të mohuam na udhëzove sërish tek ajo me trupëzimin tënd që asnjë gjuhë nuk guxon të interpretojë. (Burimi “Krishtlindje” botimet Akritas fq 76-81). Përktheu T. Nuk lejohet kopjimi apo riprodhimi i përkthimit pa ju rreferuar burimit nga ku u huazua materiali

Από τους λόγους του ιερού Χρυσοστόμου (13-11-2015) Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου