Απαίτηση για Δικαιοσύνη και Τιμωρία, Απαίτηση για την Ιστορική Αλήθεια: Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944

 

Θεοφάνης Μαλκίδης

 

Απαίτηση για Δικαιοσύνη και Τιμωρία, Απαίτηση για την Ιστορική Αλήθεια:  Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944

Πριν λίγα εικοσιτετράωρα μίλησα σε μία συγκλονιστική εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα ογδόντα χρόνια από το μαζικό έγκλημα των Γερμανών κατακτητών και των συνεργατών τους στους Πύργους Εορδαίας. Εκεί από όπου πέρασε η βαρβαρότητα στερώντας τη ζωή από 331 αθώους προγόνους μας. Οι ίδιοι όμως ατιμώρητοι δολοφόνοι,  ο Διοικητής  της 4ης Μεραρχίας των Ες- Ες Κάρλ Σύμμερς, ο  λοχαγός των SS Φριτς Λάουτενμπαχ, ο υπολοχαγός των SS Χανς Τσάμπελ,  οι επίσης αξιωματικοί των SS Ρίκερ και  Κόπφχερ εκτός από την ευθύνη τους για το έγκλημα στους Πύργους,  ήταν υπεύθυνοι και για τις μαζικές δολοφονίες  στην Ερμακιά Εορδαίας, στην Κλεισούρα Καστοριάς, στην Σπερχειάδα, με αποκορύφωμα την 10 Ιουνίου 1944 στο Δίστομο:

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο. Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.

Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι.Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του. Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι.

 

Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». (αφήγηση διασωθέντα από το ολοκαύτωμα του Διστόμου)

Με αφορμή την ημέρα μνήμης  του Ναζιστικού ολοκαυτώματος στο Δίστομο την 10η Ιουνίου 1944,  είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.

Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα δυστυχώς πλην εξαιρέσεων απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» και «θαυμασμού»  του Μουσταφά  Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε  μεγάλη και άμεση εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε  αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό  ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με κύριο  μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα.  Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός και ο Χίτλερ άντλησε  τις  οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης  λαών και μειονοτήτων από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο  Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν  Ίχριγκ στο  έργο του <<Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί>>  (εκδόσεις Πανεπιστημίου Χάρβαρντ).

Ο <<δάσκαλος>>  ήταν ο   Κεμάλ ,<< μαθητής>> ήταν ο Χίτλερ, όπως ανέφερε   σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» το 1933, ο επικεφαλής των Ναζί, χρίζοντας  τον Κεμάλ ως «επιφανέστερο άνδρα του αιώνα»,  προσθέτοντας πως «το τουρκικό κίνημα υπήρξε για εκείνον ένα λαμπρό άστρο». Το 1938 , ο Χίτλερ τόνιζε  ότι «ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος, ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».

Έλληνες και Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους και με τους υπόλοιπους υπό εξόντωση  λαούς και  όπως είναι γνωστό όταν ο Χίτλερ προγραμμάτιζε και υλοποιούσε τη δολοφονία των λαών της Ευρώπης, είχε πει το  «ποιος θυμάται τους Αρμένιους και τους Έλληνες»…..

Παρόμοιο φρικιαστικό σχέδιο  εξολόθρευσης, από τη Φώκαια, την Τραπεζούντα μέχρι τη Σμύρνη και την Αδριανούπολη, και στη συνέχεια στην κατεχόμενη  Ελλάδα.  Από  τα Καλάβρυτα, το Χορτιάτη, τα Κερδύλια, την Κάνδανο, τη Βιάννου, το Κοντομαρί και τους Λιγκιάδες, μέχρι  το Κομμένο, την Κορμίστα, την Ξυλαγανή, το Δοξάτο , την Ερμακιά, την Κλεισούρα, το Δομένικο, το Λέχοβο, την Ερμακιά, τους Πύργους , το Μεσόβουνο και το Δίστομο.

Το σχέδιο εξόντωσης που υλοποιήθηκε από τους Γερμανούς  Ναζί , είχε σαν αποτέλεσμα στο Δίστομο στις 10 Ιουνίου του 1944 να σημειωθεί  μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων από τις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Τον ιερέα του Διστόμου τον αποκεφάλισαν, βίασαν  γυναίκες και στη συνέχεια τις δολοφόνησαν , εκτέλεσαν βρέφη: Τζάθας, Δημάκας, Σταθάς, Καραγιάννης, Πασχούλης, Κίνιας, Κοκκίνης, Κουτριάρης, Λάμπρου, Λεμονής, Λουκάς, Μαλάμος, Μπαμπανοπούλου, Μπάρλου, Παντίσκα, Σφουντούρη και ο μακάβριος κατάλογος δεν έχει τέλος.

 

Η σφαγή στο Δίστομο σταμάτησε μόνο όταν νύχτωσε, αφού πρώτα κάηκαν όλα τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, από τους οποίους οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσα τους 53 παιδιά κάτω των δεκαέξι ετών .  Η μαρτυρία όμως του απεσταλμένου του Ερυθρού Σταυρού που έφτασε στο Δίστομο λίγες μέρες μετά το ολοκαύτωμα,  αναφέρει  για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή!

«Εδώ πονά η σιωπή», έχει γράψει το 1981 ο Γιάννης Ρίτσος, στο «Επίγραμμα για το Δίστομο». Η μνήμη των  αθώων θυμάτων  του Διστόμου, ογδόντα χρόνια μετά το έγκλημα  και τη «σιωπή» είναι ζωντανή. Το Ολοκαύτωμα στο Δίστομο, οι σφαγές στην κατεχόμενη Ελλάδα, δεν μπαίνουν σε ζυγαριά, δεν διαπραγματεύονται, δεν αλλοιώνονται, δεν αφορούν προσωπικά ή/και κομματικά οφέλη, κίνητρα και συμφέροντα.  Η Απαίτηση για Δικαιοσύνη και Τιμωρία, η Απαίτηση για την Ιστορική Αλήθεια  δεν παραγράφεται!