Η ίαση της Ομοφυλοφιλίας στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας - Shërimi i Homoseksualitetit në qendrën terapeutke së Kishës.

 

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ, Πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Η ίαση της Ομοφυλοφιλίας στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας Παρακολουθούμε τη σκέψη και τη συμπεριφορά  κάποιων συνανθρώπων μας, που, ως προς το θέμα της γενετήσιας και αναπαραγωγικής λειτουργίας της ανθρώπινης φύσεως, έχουν επιλέξει έναν άλλο τρόπο να λειτουργούν τη ζωή τους (Σώμα και ψυχή), διαφορετικό από αυτόν που ορίστηκε από τον Θεό και Δημιουργό μας. Η επιλογή αυτή, είναι φυσικό να θεωρείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τη Θεολογία της, ως εκτροπή από την κατά φύση ζωή και ως επιλογή της παρά φύση. Μέχρι σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να θεωρηθεί, ως μια εφάμαρτη, αλλά διορθώσιμη διά της μετανοίας συμπεριφορά. Και σε άλλες εφάμαρτες καταστάσεις, διαχρονικά, υπήρξαν πάμπολλες περιπτώσεις συλλογικών ή προσωπικών παρεκτροπών, όπου οι άνθρωποι επέλεγαν μια αίρεση (προτίμηση, επιλογή) ζωής, που ήταν αντίθετη με τον Λόγο και τον Νόμο του Θεού. Ωστόσο, μερικές φορές, η επιλογή αυτή συνεχιζόταν και έπαιρνε διαστάσεις πτώσεως.   Στις μέρες μας, δυστυχώς, η Ομοφυλοφιλία, ως επιλογή ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής, μακράν της υπακοής στον Θεό, έχει υπερβεί το μέγεθος της αστοχίας και έχει εξελιχθεί σε ένα κίνημα, με πολιτικοϊδεολογική στόχευση την επιβολή του σε ολόκληρη την κοινωνία. Επειδή η επιλογή αυτή, επηρεάζει, αρνητικά, τους μέχρι σήμερα τρόπους και κανόνες της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων, που είναι προσαρμοσμένοι και ευθυγραμμισμένοι, επί αιώνες, στον τρόπο ζωής της Εκκλησίας, υπάρχουν, δικαιολογημένες αντιδράσεις. Η ελληνική κοινωνία, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, δεν είναι η ίδια με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Λόγω της ιδιαίτερης οντολογικής και ιστορικής σχέσεως που έχει, διαχρονικά, με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τις αγιοπνευματικές χριστιανικές παραδόσεις της, αποφασίζει να ζει, σε πολλά θέματα, όπως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, διαφορετικά, όμως, στα θέματα πίστεως και προτύπων ζωής. Η ελεύθερη επιλογή αυτής της ομάδας των συνανθρώπων μας, να εκλαμβάνει και να ζει, τη γενετήσια λειτουργία, που αφορά στις συνήθεις σχέσεις ενός ζεύγους, με έναν άλλο τρόπο, παρέμενε για αρκετά χρόνια, στα πλαίσια της προσωπικής ζωής. Δεν προσλαμβανόταν, δηλαδή, ως κραυγαλέο πρόβλημα, όσο δεν υπήρχαν, εκ μέρους αυτής της ομάδας οι προκλήσεις της ελληνικής κοινωνίας, με πορείες, συλλαλητήρια και δημόσιες επιδείξεις και εμφανίσεις «υπερηφάνειας» αλλά και με την προσπάθεια νομιμοποίησης και διάδοσης αυτής της επιλογής. Πρόβλημα δημιουργήθηκε, όταν συνειδητοποιήθηκε ότι αυτή η ομάδα, με την ενίσχυση ξένων αλλά και εντοπίων πολιτικών και δημοσιογραφικών παραγόντων, αγωνίζεται με στόχο την επιβολή αυτού του τρόπου ζωής, ως ενός αυτονόητου δικαιώματος, στην ελληνική νομοθεσία, οικογένεια και κοινωνία. Η Εκκλησία, όμως, ως πνευματικός φορέας που είναι, βλέποντας τις κοινωνικές διαστάσεις  των δράσεων αυτής της ομάδας, αντιδρά έντονα,  διότι έχει, εκ Θεού, την εντολή να οδηγεί το πλήρωμά της στη σωτηρία και, επομένως, στη διατήρηση της κοινωνίας στην πνευματική ελευθερία, που έφερε ο Θεάνθρωπος στον κόσμο. Ελευθερία από τι; Φυσικά, από φιληδονικές επιλογές ζωής, αντίθετες στη χριστιανικές εντολές, που  απομακρύνουν τους ανθρώπους, από τον Λόγο και τον Νόμο του Θεού, διότι μακράν του Θεού, υπάρχει μόνον ένας δρόμος, εκείνος που οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια της σωτηρίας του, δηλαδή στον πνευματικό θάνατο. Η πολιτεία νομοθετεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες και τα θελήματα και κάποιων μειοψηφιών, αλλά ίσως δεν αντιλαμβάνεται τις πνευματικές διαστάσεις που προκύπτουν από το θέμα της νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλοφίλων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν μπορεί να μην διακηρύττει στον κόσμο την Αλήθεια του Ευαγγελίου ούτε μπορεί να αποδέχεται τις οποιεσδήποτε νομοθετικές ρυθμίσεις, όταν αυτές εμποδίζουν, έμπρακτα, το έργο της σωτηρίας των μελών της. Η αρχή της συναλληλίας και του αλληλοσεβασμού Εκκλησίας – Πολιτείας, επομένως, κλονίζεται, όταν η Πολιτεία επιβάλλει μέτρα που έχουν επιπτώσεις πνευματικές τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικογένεια. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο, όπως είπε ο ίδιος, ως «η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή», η δε Εκκλησία, που Εκείνος ίδρυσε, έχει ποιμαντική ευθύνη, ως προς τη χριστιανική πορεία του ελληνικού λαού. Η καθοδήγησή του στη ζωή και στην Αλήθεια, που ελευθερώνει από το κακό, είναι παραγγελία του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήλθε στον κόσμο και ίδρυσε την Εκκλησία Του, για να βοηθήσει τον άνθρωπο να μη γίνεται έρμαιο και θύμα στα άγρια νύχια του κακόβουλου διαβόλου και των θανατερών του σχεδίων. Σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία να συνηγορεί σε πολιτικές αποφάσεις και πράξεις, που είναι αντίθετες στην Αγία Γραφή και στην Ορθόδοξη Παράδοση και παρεμποδίζουν τον στόχο και την αποστολή της, που είναι να παρακινεί, με κάθε μέσο και τρόπο, τους ανθρώπους στην μετάνοια από το κακό και στην ενάρετη ζωή, που οδηγεί στη σωτηρία τους. Δυστυχώς, ο δρόμος που υποδεικνύουν, ως τρόπο ζωής, οι παρεκκλίνοντες από την Οδό του Κυρίου, βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του Θεανθρώπου και οδηγεί στην απώλεια της Αιωνίου Βασιλείας του Θεού. Η συνείδηση της Εκκλησίας είναι ζώσα και ενεργή και είναι μάταιο να προσπαθούν κάποιοι να την αλλάξουν, καθώς δεν είναι ένας ιδεολογικός φορέας ή μια «δεξαμενή σκέψης», που παράγει και εξάγει ιδέες, στοχασμούς και φιλοσοφικά φληναφήματα. Η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό θεραπευτήριο (Νοσοκομείο), που δέχεται, ως μέλη της, ανθρώπους, που θέλουν να θεραπευτούν από τα πάθη τους. Ο μοναδικός σκοπός υπάρξεώς της είναι, κατά τον Μακαριστό μας δάσκαλο, π. Ιωάννη Ρωμανίδη, «να περνάει τους ανθρώπους, από την κάθαρση και να τους οδηγεί στον φωτισμό». Σύμφωνα, μάλιστα, με έναν από τους πιο γνήσιους εκφραστές του π. Ρωμανίδη, τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο, «τα κριτήρια, στην ορθόδοξη παράδοση, είναι ασκητικά. Έτσι, δικαιολογούνται οι ξαφνικές αλλαγές πορνών και τελωνών. Στην Ακολουθία της Μ. Τρίτης, λέγεται για την πόρνη γυναίκα: “H πρώην άσωτος γυνή εξαίφνης σώφρων ώφθη, μισήσασα τα έργα της αισχράς αμαρτίας”. Πρόκειται για αλλαγή, που γίνεται με τη Χάρη του Θεού… Διότι αυτός, ο οποίος είναι βουλιαγμένος, ας πούμε, μέσα σ’ αυτού του είδους την αμαρτία κλπ, άξαφνα, με μια αλλαγή, γίνεται άγιος της Εκκλησίας. Έχουμε τέτοια αρκετά παραδείγματα στην Ορθοδοξία» (Μητρ. Ναυπάκτου, Ιεροθέου, Εμπειρική Δογματική, της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, κατά τις προφορικές Παραδόσεις του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, Τόμ. Α’,). Σήμερα παρατηρούμε ότι κατηγορείται η Εκκλησία μας, διότι διδάσκει την Αλήθεια της και διεξάγεται ένας ιδεολογικός πόλεμος, εναντίον της, με στόχο να γίνει, αυτό που δεν είναι, δηλαδή, ένα ανθρωπιστικό ή κοινωνικό κίνημα, που να προσαρμόζεται στις όποιες σύγχρονες και προοδευτικές λεγόμενες ιδέες κάποιων πολιτικών, κοινωνικών, ψυχολογικών και δημοσιογραφικών παραγόντων και αναλυτών. Ωστόσο, η Ορθοδοξία και η Εκκλησία της δεν μπορεί να αλλάζει την οντολογία της, τον σκοπό και την αποστολή της και να προσαρμόζεται ή να συμφωνεί με τις εποχές και τα αιτήματά τους, καθώς η Κεφαλή της, ο Ιησούς Χριστός, είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8) Κατά τον π. Ρωμανίδη «έχουμε μπροστά μας μια επιστήμη, που λέγεται Ορθοδοξία, η οποία δεν μπορεί να συσχετισθεί με την Πολιτική. Εκείνο που απασχολεί τον Ορθόδοξο Χριστιανό είναι, πρώτα – πρώτα, το εάν η Εκκλησία έχει την ελευθερία, να κάνει το έργο της, που είναι το να θεραπεύει τους αρρώστους της… Ο σωστός Ιατρός μεριμνά για την θεραπεία, όλων ανεξαιρέτως των ασθενών, χωρίς διακρίσεις. Ο Θεός αγαπάει, όχι μόνο τους αγίους, αλλά όλους τους ανθρώπους. Όλους τους αμαρτωλούς, όλους τους κολασμένους. Και θέλει να σώσει, να θεραπεύσει, τους πάντες. Δεν μπορεί, όμως, να θεραπεύσει τους πάντες, διότι δεν εκβιάζει την θέληση του ανθρώπου. Σέβεται τον άνθρωπο και τον αγαπά. Δεν μπορεί, όμως, να θεραπεύσει κάποιον με το ζόρι. Θεραπεύει μόνο, όσους θέλουν να θεραπευθούν και του ζητούν να τους θεραπεύσει. Έτσι και στην Ορθόδοξη θεραπευτική αγωγή. Πρέπει κάποιος, από μόνος του, χωρίς καταναγκασμό, ελεύθερα, να προσέλθει στην Εκκλησία, στους κατάλληλους ανθρώπους, που έχουν την φώτιση και την εμπειρία και κατέχουν τη θεραπευτική μέθοδο της Ορθοδόξου παραδόσεως και σ’ εκείνους να κάνει υπακοή για να βρει θεραπεία (Ιω, Ρωμανίδου, Πατερική Θεολογία). Αυτή είναι η αγαπητική και θεραπευτική πρόσκληση της Εκκλησίας μας, προς τους πάντες, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Burimi

Irakli Reraki, profesor AUTH.   Kryetar i Unitetit të Teologëve Panhelenikë. Shërimi i Homoseksualitetit në qendrën terapeutke së Kishës. Po ndjekim mendimin dhe sjelljen e disa prej njerëzve pranë nesh, që në lidhje me temën e funksionit të aparatit riprodhues të natyrës njerëzore kanë zgjedhur një mënyrë tjetër për të funksionuar në jetën e tyre (Trup dhe Shpirt)  nga ajo që u caktua  nga Zoti dhe Krijuesi ynë. Kjo zgjedhje, është e natyrshme të konsiderohet nga Kisha Orthodhokse dhe Teologjia e saj, si një devijim nga jeta sipas natyrës  dhe si zgjedhje të kundërt ndaj natyrës. Deri në këtë pikë, do të mund të konsiderohej, si një sjellje e mëkatshme por e korrigjueshme nëpërmjet pendimit. Dhe në gjendje të tjera të mëkatshme, gjatë gjithë kohërave, ekzistonin raste të shumta devijimesh kolektive ose individuale, ku njerëzit zgjidhnin një herezi (preferencë, zgjedhje) jete, e cila ishte e kundërt me Fjalën dhe Ligjin e Zotit. Ndërkaq, disa herë, kjo zgjedhje vazhdohej dhe merrte dimensione rënieje. Në ditët tona, fatkeqësisht, Homoseskualiteti, si zgjedhje e një mënyre jetese të veçantë, larg bindjes ndaj Zotit, ka tejkaluar madhësinë e mos qëllimit në shenjtë dhe është zhvilluar në një lëvizje me qëllim politiko-ideologjik imponimin e saj ndaj gjithë shoqërisë.  Meqenëse kjo zgjedhje ndikon negativisht, në rregullat dhe mënyrat e jetës familjare dhe sociale të Grekëve, që janë të përshtatura dhe të renditura, ndër shekuj me mënyrën e jetesës së Kishës ka dhe reagime të justifikueshme.    Shoqëria Helene, e duan apo nuk e duan, nuk është e njëjta me shoqëritë e tjera europiane, për shkak të marrëdhënies së saj esenciale dhe historike, që ka historikisht, me Kishën Orthodhokse dhe traditat e saj të krishtera të shenjta shpirtërore, vendos të jetojë, në shumë çështje, ashtu si dhe shoqëritë europiane, në mënyrë tjetër, por në çështjet e besimit dhe të modeleve të jetës.  Zgjedhja e lirë e këtij grupi të bashkëqytetarëve tanë, që të konceptojë dhe të jetojë, funksionin riprodhues, i cili lidhet me marrëdhëniet e zakonshme të një çifti, me një mënyrë tjetër, mbeti për një kohë të gjatë në kontekstin e jetës personale.  Nuk konceptohej, dmth , si një problem i madh, përderisa nuk ekzistonin, nga ana e këtij grupi provokime të shoqërisë helene, me parada, demonstrata, shpalosje dhe shfaqje publike “krenarie” por dhe me përpjekjen e legalizimit dhe përhapjes së kësaj zgjedhjeje.    Problem u krijua kur u ndërgjegjësua që ky grup, me përforcim të politikanëve të huaj si dhe politikanëve dhe faktorëve të brendshëm mediatikë, po lufton me qëllim imponimin e kësaj mënyre jetese, si një e drejtë e vetëkuptueshme, në legjislacionin, familjen dhe shoqërinë helene.  Por, Kisha, si një institucion shpirtëror që është, duke parë dimensionet sociale të këtij grupi, po reagon fort, sepse ka, nga Zoti, urdhrin që të çojë besimtarët e saj drejt shpëtimit, si rrjedhim  ruajtjen e shoqërisë në lirinë shpirtërore që solli Perëndinjeriu në këtë botë.    Liri nga çfarë? Natyrisht, nga zgjedhjet filhedonike të jetës, që vijnë në kundërshtim me urdhëresat e krishtera, të cilat largojnë njerëzit nga Fjala dhe Ligji i Perëndisë, sepse larg Zotit, ekziston vetëm një rrugë, ajo që e çon njeriun drejt humbjes të shpëtimit të tij, dmth në vdekjen shpirtërore. Shteti vendos ligjet që t’iu shërbejnë nevojave dhe dëshirave dhe të disa pakicave, por ndoshta nuk kupton dimensionet shpirtërore që vijnë si rrjedhim i çështjes së legalizimit të martesës së homoseksualëve.    Kisha Orthodhokse, nuk mund të shpallë në botë të Vërtetën e Ungjillit, as mundet të pranojë çdo lloj rregullimi ligjor, kur ato e ndalojnë, në mënyrë praktike, veprën e shpëtimit të anëtarëve të saj.    Principi i solidaritetit dhe i respektit të ndërsjellët Kishë- Shtet, si rrjedhim, tronditet, kur shteti imponon masa që kanë rrjedhime shpirtërore sa në shoqëri sa dhe në familje.    Krishti erdhi në botë, ashtu siç tha dhe vetë, si “Rruga, e Vërteta dhe Jeta” ndërsa Kisha, që Ai themeloi, ka një përgjegjësi baritore, përsa i përket rrugëtimit të krishterë të popullit grek. Orientimi i tij në jetë dhe drejt së Vërtetës, që çliron nga e keqja, është porosia e vetë Jesu Krishtit, i cili erdhi në botë dhe themeloi Kishën e Tij, që të ndihmojë njeriun të mos mbetet i vetëm dhe të jetë viktimë e thonjve të egër të djallit keqbërës dhe të planeve të tij vdekjeprurëse.    Sipas atyre që thamë më lartë, nuk mundet që Kisha Orthodhokse të bjerë dakord me vendimet dhe veprimet politike, që janë në kundërshtim me Shkrimin e Shenjtë dhe Traditën Orthodhokse dhe e ndalojnë qëllimin dhe misionin e saj, i cili është të motivojë, me çdo mjet dhe mënyrë, njerëzit drejt pendimit nga e keqja dhe kalimit në jetën e virtytshme, e cila çon drejt shpëtimit. Fatkeqësisht, rruga që na tregojnë, mënyra e jetesës, ata që kanë devijuar nga Rruga e Zotit, gjendet në drejtim të kundërt nga ajo e Perëndinjeriut që çon në humbjen e Mbretërisë së Përjetshme të Zotit.  Ndërgjegjja e Kishës është e gjallë dhe aktive. Është e kotë të përpiqen disa që ta ndryshojnë, sepse nuk është një institucion ideologjik apo një “Think Tank” e cila prodhon dhe eksporton ide, mendime dhe “zgjuarsi” filozofike.  Kisha është një qendër terapie shpirtërore (Spital), ku pranon, si anëtarë të saj, njerëzit që duan të shërohen nga pasionet e tyre. I vetmi qëllim i ekzistencës së saj është, sipas mësuesit tonë të ndjerë Joani Romanidhi, “të kalojë njerëzit, nga pastrimi i cili çon në ndriçim”.    Bile, sipas një prej përfaqësuesit origjinalë të p. Romanidhi, Mitropolitit të Nafpaktit Jerothe, “Kriteret,  në traditën orthodhokse, janë ushtruese. Kështu justifikohen ndryshimet e papritura të prostitutave dhe plëngprishësve. Në shërbesën e së Martës së Madhe thuhet për gruan e përdalë: “Gruaja ish plëngprishëse  papritur u bë e mençur dhe urreu veprat e mëkatit të ndyrë”. Bëhet fjalë për një ndërrim, i cili realizohet me Hirin e Zotit... Sepse ai, i cili është i zhytur, le të themi, brenda këtij lloj mëkati etj, papritur, me një ndryshim bëhet shenjt i Kishës. Kemi të tillë shembuj në Orthodhoksi”. (Mitropoliti i Nafpaktit Jerotheu, Dogmatikë Eksperenciale e Kishës Orthodhokse Katolike, sipas traditës gojore të p. Joan Romanidhi, Vëll. I)    Sot vërejmë se akuzohet Kisha jonë, sepse mëson të Vërtetën e saj dhe po bëhet një luftë ideologjike, kundër saj, me qëllim që ajo të bëhet ajo që nuk është, dmth një lëvizje humanitare ose sociale e cila përshtatet në të ashtuquajtura ide moderne dhe përparimtare të disa politikave, shoqërive, faktorëve dhe analistëve gazetaresk dhe psikologjikë.      Ndërkaq Orthodhoksia dhe Kisha e saj nuk mund të ndryshojë  ontologjinë e saj, qëllimin dhe misionin e saj dhe të përshtatet ose të pajtohet me epokat dhe kërkesat e tyre pasi Kreu i saj, Jesu Krishti, është “dje dhe sot, ai dhe në jetë të jetëve” (Hebr. 13,8)      Sipas p. Romanidhit “kemi para nesh një shkencë, që quhet Orthodhoksi, e cila nuk mundet të lidhet me Politikën. Ajo e cila shqetëson një të Krishterë Orthodhoks është para së gjithasht, nëse Kisha ka lirinë të kryej veprën e saj e cila është të shërojë të sëmurët e saj...  Mjeku i mirë kujdeset për terapinë e të gjithë të sëmurëve pa përjashtim. Zoti i do, jo vetëm shenjtorët por, dhe të gjithë njerëzit e tjerë. Të gjithë mëkatarët, të gjithë sa jetojnë ferrin. Dëshiron t’i shpëtojë, t’i shërojë të gjithë sepse nuk imponon vullnetin e njeriut. Respekton njeriun dhe e do. Por, nuk mundet që të shërojë dikë me zor. Shëron vetëm ata sa duan të shërohen dhe i kërkojnë që t’i shërojë. Kështu dhe në edukimin mbi terapinë orthodhokse. Duhet dikush me dëshirën e tij, pa detyrim, i lirë të afrohet në Kishë, tek njerëzit e përshtatshëm që kanë ndriçimin dhe eksperiencën dhe zotërojnë metodën e shërimit të traditës orthodhokse dhe tek ata të bëjë bindje e të gjejë terapinë. (Joan Romanidhu Teologji Etërore).       Kjo është dhe ftesa shëruese dhe plot dashuri që bën Kisha jonë ndaj të gjithëve, gjithmonë, tani e në jetë të jetëve.  Përktheu, përgatiti B.T për Pelasgos Koritsas