ΤΟ ΘΑΥΜΑ,ΤΗΕ ΜIRACLE(ЧУДО).Μια ρωσικη ταινία βασισμένη σ'ένα θαύμα που συγκλόνισε την Σοβ.Ενωση του 1956- ÇUDIA (Mrekullia)-(ЧУДО) Një film rus i bazuar në një mrekulli që tronditi Bashkimin Sovjetik në vitin 1956!

 

Πρόκειται για την ταινία Το Θαύμα, (Miracle), (ЧУДО) του Αlexander Proshkin η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο. Βασίζεται σ'ένα αληθινό γεγονός ,σ΄ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956!   Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους.   Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων(1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.   Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί, κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια, αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»   Άρχισε να χορεύει, έκανε δύο γύρους, οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.     Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος, απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο. Οι γιατροί , που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. Οι βελόνες των ενέσεων , που ήθελαν να της κάνουν , στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπόρεσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήταν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί… Όταν η μητέρα της γύρισε και είδε τι συνέβη, έπεσε αναίσθητη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο , από το οποίο βγήκε σε μερικές ημέρες. Η πίστη της στην ευσπλαχνία του Θεού και οι θερμές μητρικές της προσευχές για συγχώρηση της δύστυχης, ανανέωσαν , με τη Χάρι του Θεού , τις ζωτικές της δυνάμεις.   Η Ζωή ήλθε σε συναίσθηση και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση και βοήθεια. Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της Ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι(28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές. Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα. -Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή.   Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρακάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε   Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!   Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:   1 Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.   2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.   3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθιά του πίστη σ’ ένα θαύμα.   4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος , ο ποιος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.   Τις παραμονές της εορτής του Ευαγγελισμού (που εκείνη τη χρονιά έπεσε το Σάββατο της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) πλησίασε προς τους φύλακες της Ζωής ένα καλοσυνάτος Γέροντας και τους παρεκάλεσε να του επιτρέψουν να ιδεί την Ζωή. Αλλά οι φύλακες αστυνομικοί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν. Ήρθε ο Γέροντας και την επόμενη ημέρα, αλλά πάλι οι επόμενοι φύλακες δεν τον άφησαν. Την Τρίτη φορά ,ανήμερα του Ευαγγελισμού , οι φύλακες τον άφησαν. Η φρουρά τον άκουσε πόσο εύσπλαχνα μίλησε στην Ζωή μπαίνοντας: «Λοιπόν , κουράστηκες από την ορθοστασία;»   Πέρασε λίγη ώρα και, όταν οι φρουροί θέλησαν να βγάλουν έξω τον Γέροντα, αυτός δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο…   Όλοι ήσαν βέβαιοι ότι εκείνος ήταν ο ίδιο ο άγιος Νικόλαος. Έτσι η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).   Τη νύχτα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού η Ζωή άρχισε να φωνάζει ιδιαίτερα δυνατά:     -Προσεύχεσθε!   Οι νυχτερινοί φύλακες ανατρίχιασαν και άρχισαν να την ρωτούν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»   Ακολούθησε η απάντηση:   -Φοβερό ! Καίγεται η γή! Προσεύχεσθε! Όλος ο κόσμος χάνεται για τις αμαρτίες του, προσεύχεσθε!   Από εκείνη τη στιγμή η Ζωή αναζωογονήθηκε, οι μύς άρχισαν να μαλακώνουν , να ζωντανεύουν. Τελικά την έβαλαν στο στρώμα, αλλά εκείνη συνέχισε να φωνάζει και να καλεί όλου σε προσευχή για τον κόσμο που χάνεται για τις αμαρτίες, για την γη που καίγεται για τις ανομίες της.   -Πως έμεινες ζωντανή μέχρι τώρα; Ποιος σε έτρεφε; την ρώτησαν   -Περιστέρια, περιστέρια με έτρεφαν, ήταν η απάντηση . Από αυτό έγινε φανερό ότι έλαβε έλεος και συγχώρηση από την Δεξιά του Κυρίου Παντοκράτορος. Ο Κύριος συγχώρησε τις αμαρτίες της Ζωή, με την παρουσία του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού , και λόγο των μεγάλων βασάνων της και της ορθοστασίας κατά την διάρκεια των 128 ημερών.   Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τα θαύματα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.     Με φόβο και δάκρυα ζητούσε ο λαός συγχώρεση των αμαρτιών , επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Ζωής: «Φοβερό, η γη καίγεται, χανόμαστε για τις αμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οι άνθρωποι χάνονται για τις ανομίες τους!».   Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η Ζωή έφυγε για τον Κύριο , αφού διήνυσε τον δύσκολο δρόμο της ορθοστασίας των 128 ημερών μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου για την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της. Το Άγιον Πνεύμα την διατηρούσε στη ζωή όλες αυτές τις ημέρες για να αναστήσει την ψυχή της από τον θάνατο της αμαρτίας, ώστε στην μέλλουσα αιώνια ημέρα να την αναστήσει εν σώματι για την ζωή την αιώνιο. Όπως, άλλωστε το λέει και το ίδιο το όνομά της: Ζωή.   Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. Δεύτερον , μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν. Τρίτον , η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν ηθικά. Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεό, αλλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία. Αυτός έμπρακτα στερεώνει την πίστη, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και από τη τιμωρία γι’ αυτές.   Θέλοντας να προσφέρουμε και εμείς, όσο μπορούμε στην πνευματική αφύπνιση παραθέτουμε την ταινία αυτή με ενσωματωμένους ελληνικούς και αλβανικούς υπότιτλους. Προσευχόμαστε ο Θεός να μας ευλογήσει όλους. Μπ. Θ     (1.)Στη Ρωσία οι εορτές ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Η νηστεία των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι 6 Ιανουαρίου του επόμενου έτους.   (από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους).

Bëhet fjalë për filmin ÇUDIA-(Miracle), (ЧУДО) të Aleksandër Proshkin e cila u vlerësua në Festivalin e 31-të ndërkombëater të Moskës me një çmim të veçantë. Bazohet në një ndodhi të vërtetë, në një mrekulli që tronditi qytetin e Samarës së Bashkimit Sovjetik në vitin 1956! Një ngjarje e vërtetë e cila tronditi dhe solli në pendim me mijëra njerëz në këtë qytet. Në qytetin Kubisef jetonte një familje, nëna besimtare dhe vajza e saj Zoi.  Natën e ndërrimit të viteve më (31 Dhjetor) të vitit 1956 Zoia thirri shtatë shoqet dhe kaq të tjerë të rinj në festën që organizoi. Atëhere ishte kreshme e Krishtlindjes (me kalendarin e vjetër)  dhe nëna iu lut Zoisë që të mos organizonte festë me valle dhe ushqim, por vajza këmbëngulte në të sajën. Atë natë nëna shkoi në Kishë që të lutej. U mblodhën të ftuarit, por i fejuari i Zoisë nuk kishte erdhur akoma. Emri i tij ishte Nikolla. Vajzat dhe djemtë u ndanë në çifte dhe filluan vallëzimin. Zoia mbeti e vetmuar. Për shkak të pozicionit të vështirë pa u menduar shumë, zbriti ikonën e Shën Nikollës Çudibërësit nga murri dhe tha: “ Do të marrë këtë Nikolla dhe do të vallëzoj me të”, pa iu dhënë rëndësi fjalëve të shoqeve të saj, të cila e këshillonin që të mos e bënte këtë veprim  blasfimues dhe duke u përgjigjur me arrogancë: “Nëse ekziston Zoti të më ndëshkojë!” Fillon që të kërcejë, bëri dy rrotullime, kur papritur brenda dhomës u bë një zhurmë e madhe, furtunë, dhe ndriçoi një dritë verbuese si vetëtimë. Argëtimi u kthye në frikë dhe tmerr. Të gjithë largoheshin të frikësuar nga dhoma. Vetëm Zoia qëndronte pa lëvizur, me ikonën e Shënjtorit të ngjitur pas gjoksit, të ngrirë dhe të ngurtësuar si mermer. Mjekët që mbërritën shumë shpejt nuk mundën që ta sillnin në vete me përpjekjet e tyre. Gjilpërat që donin që t’i bënin shtrembëroheshin dhe thyheshin kur godisnin mbi trupin e saj të mermertë! Donin që ta trasferonin në spital, por nuk mundën që ta zhvendosnin nga vendi i saj. Këmbët e saj thua se ishin të gozhduara në dysheme. Por, zemra e saj rrihte! Zoia ishte e gjalllë, por nuk mund të hante e të pinte. ... Kur e ëma u kthye dhe e pa se çfarë ndodhi, ra pandjenja dhe traspotuan në spital nga ku doli pas pak ditësh. Besimi i saj në zemërgjerësinë e Zotit dhe lutjet e saj të zjarrta për faljen e fatkeqes, rinovuan me Hirin e Perëndisë forcat e saj jetike. Zoi erdhi në vete dhe me lot kërkonte falje dhe ndihmë.   Ditët e para, shtëpia e saj ishte e rrethuar nga qindra njerëz, besimtarë që erdhën  nga larg, kuriozë, mjekë dhe persona shpirtërorë. Shumë shpejt me urdhër të instancave përkatëse shtëpia u mbyll për vizitorët. Dy policë qëndronin në hyrje roje me turne. Disa prej rojeve që ishin akoma të rinj u zbardhën nga frika duke dëgjuar Zoinë që çdo natë nxirrte klithma të tmerrshme.   Natë të tëra e ëma lutej pranë saj. -        Nënë lutu! Lutu pasi po humbas në mëkatet e mia! Lutu! – thërriste Zoia. Për të gjitha ato sa ndodhën lajmëruan Patrikun dhe iu lutën që të lutej në shërim të Zoisë. Patriku u përgjigj: -        Ai që e ndëshkoi ai do ta mëshirojë! 1.     Një profesor i mjekësisë me reputacion të rëndësishëm mbërriti nga Moska. Ai vërtetoi se zemra nuk ndaloi së rahuri. 2.    Klerikët, të cilët thirri e ëma që të merrnin nga duart e Zoisë, Shën Nikollën nuk mundën që ta shqitin ikonën nga duart e saj. 3.    Hieromonaku (murgu) Serafim nga shkretëtira e Glinskut, i cili erdhi në Kubisev për festën e Krishtlindjes dhe kreu ajoasmo dhe shenjtëroi ikonën, pasi përfundoi, tha “ Tani duhet të prisni ndonjë shenjë për Pashkë! Nëse nuk bëhet gjë, do të thotë që po afron fundi i botës!” duke treguar me këto fjalë të tij besimin në një mrekulli. 4.    Mitropoliti Nikolaos, i cili gjithashtu lexoi paraklisin tha: “Mrekulli tjetër të presim për Pashkë”, duke përsëritur fjalët e murgut të nderuar. Në vigjilje të festës së Ungjillëzimit ( që atë vit ra të shtunën e javës së tretë të Kreshmës së Madhe) u afrua tek rojet e Zoisë një Gjerond i respektuar dhe iu luat atyre ta lejonin të shihte Zoinë. Por rojet e policit nuk e lejuan që ai të shihte Zoinë. Erdhi Gjerondi dhe ditën tjetër por sërish rojet nuk e lejuan. Herën e tretë, në të gëdhirë të Ungjillëzimit, rojet e lejuan. Rojet e dëgjuan se sa me dhembshuri i foli Zoisë kur hyri: “Pra, u lodhe me gjithë këtë qëndrim në kembë?”   Kaloi pak kohë dhe kur rojet donin që ta nxirrnin jashtë Gjerondin, ai nuk ishte brenda në dhomë..   Por ata ishin të sigurt se ai ishte vetë Shënkolli. Kështu Zoia qëndroi në kembë  4 muaj (128 ditë) deri fiks për Pashkë, që në atë vit ra më 23 Prill (6 Maj me kalendarin e ri).   Ditën e Ngjalljes së Ndritshme të Krishtit Zoia filloi të thërrasë në veçanti fort:   -        Lutuni!   Rojet e natës u rrënqethën dhe filluan të pyesin: “Përse thërret kaq shumë?”   Dëgjuan përgjigjen:   -        E tmerrshme! Po digjet toka! Lutuni! E gjithë bota po humbet në mëkatet e saj, lutuni!.   Që në ato çaste Zoia u gjallërua, muskujt filluan të zbuten, të ngjallet. Në fund e vendosën në një dyshek, por ajo vazhdoi të thërrasë dhe të ftonte njerëzit në lutje, botën që po humbiste në mëkate, për tokën që po digjet nga shkeljet e ligjit.   -        Si mbete e gjallë deri më tani? Kush të ushqente e pyetën. -        Pëllumba, pëllumba më ushqenin, ishte përgjigjia. Nga kjo u kuptua se mori mëshirë dhe falje nga e Djathta e Zotit të Gjithëpushtetshëm. Zoti i fali mëkatet e Zoisë, me prezentën e Shën Nikolla Çudibërësit, dhe për shkak të mundimeve të saj të shumta dhe të qëndrimit më këmbë për 128 ditë.  Të gjitha këto ngjarje, tronditën banorët e Kubisevit dhe të rrethinave. Shumë njerëz duke parë mrekullinë, duke dëgjuar ulërimat dhe lutjet e saj që ne të lutemi për njerëzit që humbasin për shkak të mëkateve të tyre, gjetën besimin e humbur tek Zoti. U kthyen në Kishë me pendim. Ata sa nuk mbanin kryq, filluan që të mbajnë gjatë asaj kohe, gjë të cilën mjaftonte për ta paguar me jetën e tyre. Kthimi ishte kaq masiv sa nuk arrinin kryqet e kishave të përballonin kërkesën.     Me lot dhe frikë populli kërkonte falje të mëkateve, duke përsëritur fjalët e Zoisë. “E tmerrshme, toka po digjet, po humbasim për mëkatet tona! Lutuni! Njerëzit po humbasin për paligjshmëritë e tyre!”. Ditën e tretë të Pashkës, Zoia u ngjit drejt Zotit, pasi kaloi gjithë rrugën e vështirë të qëndrimit më këmbë për 128 ditë para vetë Zotit për faljen e mëkateve të saj. Shpirti i Shenjtë e mbante në jetë të gjitha këto ditë që të ngjallte shpritin e saj nga vdekja e mëkatit , në mënyrë që kur të vijë dita ta ngjallë me trup për jetën e përjetshme. Ashtu si dhe vetë emri i saj deklaron Zoi=Jetë. Koment nga Filmi Rus: Në shtypin sovjetik të asaj kohe ishte komentuar rasti i Zoisë. Duke iu përgjigjur letrave që mbërrinin në adresë të një gazete të famshme, një shkencëtar arrogant shprehu opinionin se ndodhia me Zoinë me të vërtetë nuk është diçka fantastike, por, deklaroi ai, bëhet fjalë për një formë mospërkuljeje e panjohur për shkencën. Është e dukshme pavërtetësia e një çështje të tillë sepse: Si fillim, humbja e elasticitetit nuk sjell një ngurtësim të tillë të lëkurës, sa mjekët të mos mundeshin të bënin gjëlpera tek i sëmuri. Së dyti, mundet një i sëmurë të transportohet nga një vend në një tjetër, ndërsa Zoia nuk mund të lëvizej, ajo qëndronte më këmbë dhe kaq shumë sa njerëzit e zakonshëm nuk mund të qëndrojnë. Së treti, sëmundja në vetvete nuk e kthen njeriun tek Zoti dhe nuk sjell zbulesa nga qielli, ndërsa me rastin e Zoisë jo vetëm që mijëra njerëz gjetën besimin e tyre tek Zoti, por dhe treguan besimin e tyre hapur, dmth u pagëzuan dhe jetuan moralisht.  Jo vetëm që besuan se Zoti ekziston, por dhe u bënë të krishterë. Nga sa më sipër është e dukshme se nuk bëhet fjalë  për një sëmundje të thjeshtë por për një ekonomi hyjnore. Kjo në mënyrë praktike forcon besën që të shpëtojë njerëzit nga mëkatet dhe nga ndëshkimi për ato.   Duke dashur dhe ne të japim kontributin tonë në zgjimin shpirtëror të të krishterëve orthodhoksë përkthyem këtë film shpirtëror në shqip dhe po e sjellim për herë të parë për të gjithë shikuesit shqipfolës. Lutemi që Zoti të na bekojë, të na ndriçojë, e të na mëshirojë të gjithëve. B.T