Ο τσοπάνος που ήθελε να γίνει βασιλιάς! - Çobani që donte të bëhej mbret!

Ἦταν, σ’ ἕνα βουνό, ἕνας τσοπάνος. Μία μέρα λέει στὸν πατέρα του· Βαρέθηκα νὰ φυλάω πρόβατα, θὰ φύγω· θέλω νὰ γίνω βασιλιάς, ν' ἀπολαύσω κ' ἐγὼ τ’ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου... Καὶ παρὰ τὶς συμβουλὲς τοῦ πατέρα του ἄφησε τὸ μαντρὶ κ' ἔφυγε. Στο δρόμο συνάντησε μία σπηλιά, ὅπου κατοικοῦσε ἕνας μάγος. Μπῆκε μέσα, πλησίασε τὸ μάγο, καὶ τοῦ λέει· - Εγώ άφησα τὸ μαντρὶ καὶ θέλω νὰ γίνω βασιλιάς. Τὶ πρέπει νὰ κάνω; - Θα σοῦ πῶ, ἀλλὰ θὰ μ' ἀκούσης; Θὰ κάνης ὅτι σοῦ πῶ; - Βεβαίως, λέει, πρόθυμος εἶμαι. - Λοιπόν θὰ πάρεις αὐτὸ τὸ χαρτί, θὰ πᾶς στὸ νεκροταφεῖο τὰ μεσάνυχτα, κι ὅταν τὸ ρολόι χτυπήσει δώδεκα ἀκριβῶς, θὰ τὸ ρίξεις πάνω στὰ μνήματα. Ἀλλὰ ὅτι γίνει μὴ φοβηθείς. - Δε φοβᾶμαι τίποτα, λέει ὁ τσομπάνης. Πήρε τὸ μαγικὸ χαρτὶ καὶ τὰ μεσάνυχτα, πού ἤτανε ἡσυχία, νάτος ὁ τσοπάνος στὰ μνήματα. Ὅταν σήμανε δώδεκα, ρίχνει τὸ χαρτὶ πάνω στὰ μνήματα. Ὦ Θεὲ μου τὶ ἔγινε! Ἦρθαν οἱ δαίμονες καὶ οὔρλιαζαν σὰν χίλιοι λύκοι καὶ τσακάλια, λιοντάρια καὶ τίγρεις· ἐσείετο ὅλη ἡ γῆ γύρω του. Τρόμος καὶ φόβος τὸν κατέλαβε. Τότε θυμήθηκε τὴ γιαγιὰ του - μεγάλο πράγμα ἡ γιαγιά -, πού ὅταν τὸν εἶχε στὰ γόνατα, τοῦ ἔλεγε: Παιδάκι μου, ὅταν δεῖς κίνδυνο, γονάτισε κάνε τὸ σταυρὸ σου καὶ πὲς τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Γονάτισε λοιπόν, ἔκανε τὸ σταυρὸ του, καὶ εἶπε μὲ δάκρυα «Κύριε, ἐλέησον».  Ἀμέσως οἱ δαίμονες σκορπίσανε. Το πρωὶ πῆγε στὴ σπηλιὰ τοῦ μάγου. - Τί ἔγινε; λέει. - Ε, ἔριξα τὸ χαρτί, μὰ οἱ δαίμονες χάλασαν τὸν κόσμο· τέτοιο πράγμα δὲν ξανάκουσα.  - Καί τὶ ἔκανες;  - Φοβήθηκα, ἔκανα τὸ σταυρὸ μου καὶ εἶπα «Κύριε, έλέησον», καὶ φύγανε τὰ δαιμόνια ἀμέσως.  - Βρε κουτέ, δὲν ξέρεις πώς ὁ σταυρὸς διώχνει τὰ δαιμόνια; Τώρα τὶ νὰ σὲ κάνω;  Θέλω νὰ γίνω βασιλιάς… ἐπιμένει ὁ τσομπάνης - Ἀφοῦ ἐπιμένεις θὰ σοῦ πῶ κάτι ἄλλο. Θὰ πᾶς στὸ χωριό, θὰ βρεῖς ἕνα μωρὸ στὴ κούνια καὶ θὰ τὸ σφάξεις.  - Θα τὸ σφάξω;  - Θα τὸ σφάξεις καὶ θὰ μοῦ φέρεις τὸ αἷμα του· τὸ χρειάζομαι γιὰ τὰ μάγια. Ὁ τσοπάνος νίκησε τοὺς δισταγμούς, βρίσκει ἕνα παιδὶ μόνο του στὴν κούνια, τὸ ἁρπάζει, τὸ σφάζει σὰν ἀρνάκι, παίρνει τὸ αἷμα του καὶ τὸ φέρνει στὴ σπηλιά. Τοῦ λέει ὁ μάγος: - Πάρε τώρα τὸ χαρτὶ καὶ πήγαινε πάλι στὰ μνήματα. Πῆγε, καὶ στὶς δώδεκα ἡ ὥρα πετάει τὸ χαρτὶ πάνω στὰ μνήματα. Ἄρχισαν πάλι οἱ δαίμονες νὰ ἔρχονται καὶ νὰ οὐρλιάζουν. Φοβήθηκε, γονάτισε, ἔκανε τὸ σταυρὸ του καὶ εἶπε τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Τώρα όμως… τίποτα… τὰ δαιμόνια γελοῦσαν καὶ οὐρλιάζανε περισσότερο… δὲν φεύγανε. Το εἶπε δύο, τρεῖς, δέκα, ἑκατό, χίλιες φορὲς· τὰ δαιμόνια δὲ φεύγανε. Γιατί; Εἶστε ἔξυπνοι καὶ καταλαβαίνετε! Την πρώτη φορὰ τὸν ἄκουσε ὁ Θεός, γιατὶ τὰ χέρια του ἦταν καθαρὰ· τὴν ἄλλη φορὰ τὰ χέρια του στάζανε αἷμα.  Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς

Ishte në një mal një çoban. Një ditë i thotë të atit: U mërzita duke ruajtur delet, do të largohemi, dua të bëhem mbret, të shijoj dhe unë të mirat e botës... Me gjithë këshillat e të atit ai e la stanin dhe u largua. Në rrugë gjeti një shpellë, ku banonte një magjistar. Hyri brenda, iu afrua magjistarit dhe i thotë: -        Unë e lashë stanin dhe dua të bëhem mbret. Çfarë duhet të bëj? -        Do të them, por do të më dëgjosh? Do të bësh çfarë të them unë? -        Sigurisht thotë, jam i gatshëm. -        Do të marrësh këtë letër, do të shkosh në varreza gjatë natës, dhe kur ora të shkojë dymbëdhjetë fiks, do ta hedhësh mbi varreza. Por, çfarë do që të ndodhë mos ki frikë. -        Nuk kam frikë nga asgjë, thotë çobani. Mori letrën magjike dhe në mesnatë, që ishte qetësi absolute , ja çobani në varrezat. -        Kur ora ishte 12 hodhi letrën mbi varrezat. O Zoti im çfarë ndodhi! Erdhën demonët dhe ulërinin si mijëra ujqër e çakaj, si luanë dhe tigra. Tronditej e githë toka rreth tij. Tmerri dhe frika e kapi. Atëhere kujtoi gjyshen e tij ( sa gjë e madhe është gjyshja) e cila kur e mbante më gjunjë i thoshte: Biri im, kur të  ndjehesh në rrezik, gjunjëzohu dhe bëj kryqin dhe thuaj “Mëshiro o Zot”. Menjëherë demonët u shpërndanë. Në mëngjes shkoi në shpellën e magjistarit. -        Çfarë ndodhi?- i tha. -        E hodha letrën, por demonët prishën dynjanë të tillë gjë nuk kisha dëgjuar ndonjëherë. -        Çfarë bëre? -        U tremba, bëra kryqin dhe thashë “Mëshiro o Zot” dhe ikën menjëherë demonët. -        More mendjelehtë, nuk e di që kryqi i dëbon demonët. Tani ç’ të të bëj? -        Dua të bëhem mbret... këmbëngul çobani. -        Meqënëse këmbëngul do të them diçka tjetër. Do të shkosh në fshat, do të gjesh një foshnjë në djep dhe do ta therrësh. -        Do ta therr? -        Do ta therrësh dhe do më sjellësh gjakun e foshnjës pasi më duhet për magjinë. Çobani i mundi të githa ato sa e bënin që të ngurronte, gjeti një foshnjë në djep, e rrëmbeu, e therri si shqerë, mori gjakun e foshnjës dhe e solli në shpellë. I thotë magjistari: -        Tani merre këtë letër dhe shko sërish në varrezat. Shkoi  dhe në ora 12 hodhi letrën mbi varrezat. Filluan të vijnë dhe të ulërijnë. U tremb, u gjunjëzua, bëri kryqin dhe tha “Mëshiro o Zot”. Por tani... asgjë... demonët qeshnin dhe ulërinin më tepër... nuk largoheshin. E tha njëherë, dy, tre, dhjetë, njëqind, njëmijë herë, por demonët nuk largoheshin. Pse? Jeni të zgjuar dhe e kuptoni! Herën e parë e dëgjoi Zoti, pasi duart e tij ishin të pastra, herën e dytë duart e tij ridhnin gjak.   Shën Kozma Etolosi.