Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε!- O Zot bekoi armiqtë e mij!

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν ὁδηγήσει μέσα στὴν ἀγκάλη Σου περισσότερο ἀπὸ ὅτι οἱ φίλοι μου. Οἱ φίλοι μὲ ἔχουν προσδέσει στὴν γῆ, ἐνῷ οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν λύσει ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔχουν συντρίψει ὅλες τὶς φιλοδοξίες μου στὸν κόσμο.  Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἀποξένωσαν ἀπὸ τὶς ἐγκόσμιες πραγματικότητες καὶ μὲ ἔκαναν ἕναν ξένο καὶ ἄσχετο κάτοικο τοῦ κόσμου. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα κυνηγημένο ζῷο βρίσκει ἀσφαλέστερο καταφύγιο ἀπὸ ἕνα μὴ κυνηγημένο, ἔτσι καὶ ἐγὼ καταδιωγμένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ἔχω εὔρει τὸ ἀσφαλέστερο καταφύγιο προφυλασσόμενος ὑπὸ τὸ σκήνωμά Σου, ὁποῦ οὔτε φίλοι, οὔτε ἐχθροὶ μποροῦν ν᾿ ἀπωλέσουν τὴν ψυχή μου. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.  Λυτοὶ μᾶλλον παρὰ ἐγώ, ἔχουν ὁμολογήσει τὶς ἁμαρτίες μου ἐνώπιον τοῦ κόσμου. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν μαστιγώσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα διστάσει νὰ μαστιγωθῶ.  Μὲ ἔχουν βασανίσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα προσπαθήσει ν᾿ ἀποφύγω τὰ βάσανα. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν ἐπιπλήξει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα κολακεύσει τὸν ἑαυτό μου. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν κτυπήσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα παραφουσκώσει μὲ ἀλαζονεία. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου σοφό, αὐτοὶ μὲ ἀποκάλεσαν ἀνόητο. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου δυνατό, αὐτοὶ μὲ περιγέλασαν σὰν νὰ ἤμουν νᾶνος. Κάθε φορὰ ποὺ θέλησα νὰ καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοὶ μὲ ἔσπρωξαν στὸ περιθώριο. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα σκεφθεῖ ὅτι θὰ κοιμόμουν εἰρηνικά, αὐτοὶ μὲ ξύπνησαν ἀπὸ τὸν ὕπνο. Κάθε φορὰ ποὺ προσπάθησα νὰ κτίσω σπίτι γιὰ μία μακρὰ καὶ ἤρεμη ζωή, αὐτοὶ τὸ κατεδάφισαν καὶ μὲ ἔβγαλαν ἔξω. Στ᾿ ἀλήθεια οἱ ἐχθροί μου μὲ ἔχουν ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἅπλωσαν τὰ χέρια μου στὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου Σου. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Πλήθυνέ τους καὶ κᾶνε τους ἀκόμη πιὸ σκληροὺς ἐναντίον μου. Ὥστε ἡ καταφυγή μου σὲ σένα νὰ μὴ ἔχει ἐπιστροφή, ὥστε καὶ κάθε ἐλπίδα μου στοὺς ἀνθρώπους νὰ διαλυθεῖ ὡς ἱστὸς ἀράχνης, ὥστε ἀπόλυτη εἰρήνη ν᾿ ἀρχίσει νὰ βασιλεύει στὴν ψυχή μου, ὥστε ἡ καρδιά μου νὰ γίνει ὁ τάφος τῶν δυὸ κακῶν διδύμων μου ἀδελφῶν τῆς ἀλαζονείας καὶ τοῦ θυμοῦ. Ὥστε νὰ μπορέσω νὰ ἀποθηκεύσω ὅλους τοὺς θησαυρούς μου ἐν οὐρανοῖς ὥστε νὰ μπορέσω γιὰ πάντα νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν αὐταπάτη, ἡ ὁποία μὲ περιέπλεξε στὸ θανατηφόρο δίχτυ τῆς ἀπατηλῆς ζωῆς. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Οἱ ἐχθροὶ μὲ δίδαξαν νὰ μάθω - αὐτὸ ποὺ δύσκολα μαθαίνει κανεὶς - ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἐχθροὺς στὸν κόσμο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Μισεῖ κάποιος τοὺς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνει ν᾿ ἀναγνωρίσει ὅτι δὲν εἶναι ἐχθροὶ ἀλλὰ σκληροὶ καὶ ἄσπλαχνοι φίλοι. Εἶναι πράγματι δύσκολο γιὰ μένα νὰ πῶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο καλὸ καὶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο κακὸ στὸν κόσμο- οἱ ἐχθροὶ ἢ οἱ φίλοι; Γι᾿ αὐτὸ εὐλόγησε, ὦ Κύριε, καὶ τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς ἐχθρούς μου... Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος (1880 - 5/18 Μαρτίου 1956)

Shën Nikolla Velimiroviç  O Zot bekoi armiqtë e mi!  Dhe unë vetë i bekoj dhe nuk i mallkoj.  Armiqtë e mi më kanë çuar në kraharorin Tënd më tepër se sa miqtë e mi.   Miqtë e mi më kanë lidhur në tokë, ndërsa armiqtë më kanë zgjidhur nga toka dhe i kanë dërmuar të gjitha ambiciet e mia në botë.  Armiqtë e mi më larguan nga realitetet e botës dhe më bënë një banor të huaj dhe palidhje të botës. Ashtu si kafsha që ndiqet gjen strehë më të sigurt se një kafshë që nuk është në përndjekje, kështu dhe unë i përndjekur nga armiqtë kam gjetur strehë të sigurt duke u mbrojtur nën strehën Tënde, ku as miqtë, as armiqtë munden të humbasin shpirtin tim.  Bekoi armiqtë e mi, o Zot! Dhe unë vetë i bekoj ata  dhe nuk i mallkoj.   Ata më tepër se sa unë, kanë pohuar mëkatet e mia para botës.  Ata më kanë fshikulluar çdo herë që unë ngurova që të fshikëllohem.  Ata më kanë torturuar sa herë që unë isha përpjekur që t’iu shmangem mundimeve.  Ata më kanë korigjuar sa herë që unë kisha lajkatuar veten time. Ata më kanë goditur sa herë që unë isha tejfryrë nga aroganca.    Bekoi armiqtë e mi, o Zot! Akoma dhe unë vetë i bekoj ata dhe nuk i mallkoj.  Sa herë që kisha bërë veten time të mençur, ata më quajtën mendjelehtë.  Sa herë që unë kisha bërë veten të fortë, ata u tallën sikur të isha xhuxh.    Sa herë që doja që të udhëheq të tjerët, ata më shtynë mënjanë.  Sa herë që kisha menduar se do të flija i qetë, ata më zgjuan nga gjumi.  Sa herë u përpoqa që të ndërtoj shtëpi, për një jetë të gjatë dhe të qetë, ata ma shkatërruan dhe më nxorrën jashtë.  Me të vërtetë armiqtë e mi më kanë shkëputur nga bota dhe çuan duart e mia në anën e rrobës Tënde.   Bekoi armiqtë e mi, o Zot!  Shtoi ata dhe bëji akoma më të ashpër ndaj meje, në mënyrë që strehimi im tek ty të mos ketë më kthim dhe çdo shpresë e imja tek njerëzit të shpërbëhet si një rrjetë merimange, në mënyrë që paqja e plotë të fillojë të mbretërojë në shpirtin tim, në mënyrë që zemra ime të bëhet varri i dy vëllezërve të mij të këqij binjakë, të arrogancës dhe të zemërimit. Në mënyrë që të mund të depozitoj të gjithë thesarët e mi në qiell , në mënyrë që të mundem të shpëtoj përgjithmonë nga vetëmashtrimi, i cili më ka mbështjellë në rrjetën e tij vdekjeprurëse të jetës mashtruese. Bekoi armiqtë e mi o Zot! Dhe vetë unë i bekoj ata dhe nuk i mallkoj.  Armiqtë më mësuan që të mësoj- atë që me vështirësi e mëson dikush- se njeriu nuk ka armiq në këtë botë përveç se veten e tij.  Urren dikush armiqtë e tij vetëm kur dështon të njohë se nuk janë armiq por miq të ashpër dhe të pashpirt. Është me të vërtetë e vështirë për mua që të them se kush më bëri më tepër mirë dhe kush më bëri më tepër keq në botë- miqtë apo armiqtë?  Për këtë arsye, o Zot bekoi miqtë e mi dhe armiqtë e mi...  Shën Nikolla Velimiroviç Peshkop i Ohrit (1880-5/18 Mars 1956)