|
Στις
31 Αυγούστου του 1913 η γνωστή εφημερίδα New
York Times
αναφερόταν σε άρθρο της για ένα δημιουργημένο κράτος της Αυστρίας πράγμα που ήταν
και αληθές. Το κράτος αυτό ήταν η Αλβανία. Τα επιχειρήματα που αναφέρει είναι
εξαιρετικά και αποτελούν ιστορικά τεκμήρια που αποσιωπά η αλβανική η ιστορία
αφού φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι ένα δημιουργημένο κράτος που κατάντησε φυλακή
των Ελλήνων. Διαβάστε παρακάτω το άρθρο.
«Αν
και οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις δεν έχουν ορίσει ακόμη έναν πρίγκιπα, ώστε να ανέβει
στο θρόνο του νέου Βασίλειου της Αλβανίας,
λέγεται πως η πρωτεύουσα της χώρας θα είναι το Έλμπασάν το οποίο βρίσκεται σε
ίση απόσταση βόρεια από τα σύνορα με
την Σερβία και νότια από τα σύνορα με την Ελλάδα και σχεδόν απέναντι από το
λιμάνι του Δυρραχίου. Είναι σημαντικό λόγο των γενικών καταστάσεων που
περιμένουν τον νέο μονάρχη, που η πόλη, αν και 40 μίλια από τις ακτές, μπορεί
να προσεγγιστεί μόνο αφού ταξιδέψεις για κάποιες μέρες στα στενά των
μουλαριών, και αυτός να μην έχει ένα τόπο κατοικίας κατάλληλο για έναν
ευρωπαίο πολίτη.
Εμείς
είμαστε μαθημένοι να τον συνοδεύουν στο γραφείο ενός σύγχρονου μονάρχη, στο
τόπο που αυτός κυβερνά, αλλά στην Αλβανία, δεν υπάρχουν ίχνη ενός έθνους η στοιχεία μίας εθνικότητας.
Και τα ίχνη μίας κοινής φυλής είναι θολά.
Οι γέγκιδες στα βόρεια και οι τόσκιδες στο
κέντρο της πρώην τουρκικής επαρχίας, αν και πιστεύεται πως έχουν μια κοινή πολύ
μακρινή καταγωγή διακρίνονται μεταξύ τους από τα χαρακτηριστικά τους, από τα
ήθη τους αλλά και στο θρήσκευμα. Στα νότια σύνορα της Βουλγαρίας και της Σερβίας
υπάρχουν Αλβανοί, Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τούρκοι.
Δεν υπάρχει μια κοινή γλώσσα και ο μόνος
νόμος που θα μπορούσαμε να πούμε πως τηρείτε είναι αυτό της βεντέτας, το
οποίο είναι πολύ πετρωμένος. Όσο αφορά το θρήσκευμα, ή τα πάθη και οι
προκαταλήψεις που προέρχονται από την θρησκεία, η ποικιλία είναι μεγάλη. Τα τρία
πέμπτα του πληθυσμού – που εκτιμάται γύρω στο 1.200.000, ο πραγματικός αριθμός
δεν είναι γνωστός- είναι μωαμεθανοί ενώ οι υπόλοιποι μοιρασμένοι ανάμεσα στην
καθολική και την ελληνορθόδοξη εκκλησία και καμία εξ αυτών δεν έχει καλές
σχέσεις με τους άλλους.
Το
τουρκικό καθεστώς, για όσο διάστημα υπήρχε, ήταν η μόνη γνωστή σχέση ενότητας
στην επαρχία, και αυτή πάλι ήταν μη κανονική, ανασφαλής, συχνά αδύναμη και με
εκρήξεις αγριότητας. Η μόνη μορφή διακυβέρνησης ήταν πρακτικά φεουδαρχική,
όπου οι Μπέηδες των διάφορων φυλών έχουν την ίδια εξουσία με τους Αρχηγούς
των βουνών της Σκοτίας δύο αιώνες νωρίτερα.
Πολλοί
εξ αυτών με τους συνοδούς του συνεχίζουν να βλέπουν τον Σουλτάνο ως τον κύριο
τους, πιστεύουν πως εξαιτίας των εντολών του, αποτραβήχτηκαν οι σέρβοι από την περιοχή που κατείχαν, και είναι πεπεισμένοι
πως αυτός «δεν θα επιτρέψει» ώστε ένας Ευρωπαίος πρίγκιπας θα έρθει να
κυβερνήσει. Μεταξύ των μουσουλμάνων αυτών και τον χριστιανών οποιαδήποτε θρησκείας
υπάρχει μία τεράστια χαράδρα και αυτό ο κυρίαρχος θα προσπαθήσει να το διοικήσει με μια κοινή κυβέρνηση πράγμα που
θα είναι σχεδόν αδύνατον.
Για
έναν λαό - δύσκολα θα μπορούσες να τον ονομάσεις λαό - που
συμπεριλαμβάνει τόσα πολλά διαφορετικά στοιχεία και που βρίσκονται σε σύγκρουση
μεταξύ τους είναι ξεκάθαρο πως οι λέξεις «αυτονομία» και «εθνική ανεξαρτησία»
έχουν μια ξεθωριασμένη έννοια και συχνά δεν έχουν καν νόημα.
Αυτή
η κατάσταση των πραγμάτων δεν είναι καθόλου
καινούργια. Αυτό το γνώρισε πολύ καλά η Αυστρία, με την βοήθεια της Ιταλίας
και την απρόθυμη έγκριση της Γερμανίας,
επιβλήθηκε στην Ευρώπη με το
καθήκον να διοργανώσει την Αλβανία ως ένα καινούργιο βασίλειο.
Φωτίζει
με το τρόπο αυτό τους σκοπούς και τις τάσεις « της συναυλίας της Ευρώπης», γιατί
ο καθένας από τους βασικούς παίκτες αυτής της πολιτικής κινήθηκε στην
πραγματικότητα από το φόβο πως η άλλη δύναμη θα κέρδιζε παραπάνω, αν η
Αλβανία δεν αποσυρόταν από την διανομή των λαφύρων του πολέμου.
The New York Times,
Αύγουστος 1913, - Αλβανικά, Bota.al.
Μετάφραση στα Ελληνικά Πελασγός Κορυτσάς.
|
Në 31 gusht të
vitit 1913 gazeta prestigjose New York
Times shkruante për një shtet të krijuar nga Austrohungaria gjë e cila është
e plotësisht e vërtetë. Argumentat që parashtron janë të pakundërshtueshme
dhe na ofrojnë një dokument historik për të vërtetat e mohuara në historinë e
Shqipërisë. Lexoni më poshtë artikullin.
Ndonëse Fuqitë Evropiane nuk
kanë caktuar ende një Princ, që do të vendoset në fronin e Mbretërisë së re
të Shqipërisë, thuhet se kryeqytet i vendit do të jetë qyteti i Elbasanit, i
cili ndodhet në një distancë të barabartë nga kufiri serb në veri dhe kufiri
grek në jug, dhe pothuaj përballë portit të Durrësit. Eshtë e
rëndësishme për shkak të kushteve të përgjithshme që presin monarkun e ri që
qyteti, edhe pse afro 40 milje nga bregu, të mund të arrihet vetëm duke bërë
disa ditë rrugë përgjatë shtigjeve të mushkave, dhe që ai të mos ketë një
vendbanim të përshtatshëm për një banor evropian.
Ne
jemi mësuar që ta asociojmë zyrën e një monarku modern, me vendini që ai
qeveris; por në Shqipëri, nuk ka gjurmë të një kombi apo elementë të një
kombësie. Edhe gjurmët e një race të përbashkët janë të paqarta. Gegët në
veri dhe toskët në qendër të ish provincës turke, edhe pse besohet që kanë
një origjinë të përbashkët shumë të largët, dallojnë mes tyre në tipare,
zakone, dhe në fe. Në jug dhe në kufijtë e Bullgarisë dhe Serbisë ka
shqiptarë, grekë, serbë, bullgarë dhe turq.
Nuk
ka gjuhë të përbashkët, dhe i vetmi ligj që mund të thuhet se respektohet
është ligji i vjetër i gjakmarrjes, i cili është shumë i ngurtë. Sa për fenë,
apo pasionet dhe paragjykimet që i kanë rrënjët në fe, shumëllojshmëria është
e madhe. Tre të pestat e popullsisë – që vlerësohet afro 1.200.000, numri i
vërtetë është i paqartë – janë muhamedanë, ndërkohë që pjesa tjetër janë të
ndarë mes kishave katolike dhe ortodokse greke, dhe asnjë sekt nuk është në
marrëdhënie të mira me tjetrin.
Sundimi
i turqve sa kohë që ekzistonte, ishte e vetmja lidhje uniteti e njohur në
provincë, dhe ajo ishte e çrregullt, e pasigurtë dhe shpesh e dobët, me
shpërthime egërsie. E vetmja formë qeverisjeje është praktikisht feudale, ku
Bejlerët e fiseve të ndryshme kanë të njëjtin pushtet si Krerët e Maleve të
Skocisë dy shekuj më parë.
Shumë
prej këtyre me ndjekësit e tyre, vazhdojnë ta shohin Sulltanin si zotin e
tyre, besojnë se ishte prej urdhërave të tij që serbët u tërhoqën nga
territori që mbanin pushtuar, dhe janë të bindur se ai “nuk do të lejojë” që
një princ Evropian të vijë për t’i qeverisur. Mes këtyre myslimanëve dhe të
krishterëve të cilësdo degë ka një hendek të gjerë, dhe sundimtari që do të
marrë përsipër nën një qeveri të përbashkët do ta ketë pothuaj të pamundur.
Për
një popullsi – vështirë se mund ta quash popull – që përmbledh kaq shumë
elementë të ndryshëm dhe në konflikt mes tyre është e qartë se fjalët
“autonomi” dhe “pavarësi kombëtare” kanë një kuptim shumë të zbehtë, dhe
shpesh nuk kanë fare kuptim.
Një
pjesë e konsiderueshme e shqiptarëve, analfabetë dhe që flasin dialekte të
ndryshme, janë të paditur për ngjarjet e vitit që kaloi dhe nuk dinë asgjë
për ndonjë luftë, përveç grindjeve mes tyre.
Kjo situatë e
gjërave nuk është aspak e re. Ajo dihej mirë kur Austria, me ndihmën e
Italisë dhe miratimin hezitues të Gjermanisë, iu imponua Evropës me detyrën
që të organizonte Shqipërinë si një mbretëri të re. Dhe hedh një dritë mbi
qëllimet dhe tendencat e “koncertit të Evropës”, se secili prej lëvizësve
kryesore të kësaj politike u vu në fakt në lëvizje nga frika se fuqia tjetër
do të përfitonte shumë, nëse Shqipëria nuk tërhiqej nga shpërndarja e përgjithshme
e plaçkës së luftës.
The New York
Times, Gusht 1913 – Në shqip nga Bota.al
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου