Όταν η Παναγία συνάντησε την μητέρα του Ιούδα!- Kur e Tërëshenjta takoi nënën e Judës!

Çasti kur e Tërëshenjta takon nënën e Judës është tronditës. Nëna Shën Mari vajton për birin e saj Perëndinjeri dhe nëna e Judës vajton për djalin e saj tradhëtar.

Dhimbja është e njejtë, është dhimbja e madhe e nënës që kishte humbur fëmijën e saj, qan dhe lëngon për shpirtin e saj.

Me hap të ngadaltë e Tërëshenjta, me një dhimbje të pamatëshme zbriste vetëm me Joanin pranë saj . Në atë errësirë dhe gurët rrënqetheshin në vajtimin e saj mistik.

Pranë, rreth e rrotull qetësi, rruga ishte e heshtur thua se botën e  vrau  një tmerr i madh.

Për sa kohë ecin si hije në ato vënde të vështira, vaje thotë Shën Maria, nga më të bukurat që di dhe jehona kudo që kalon çdo lule të butë që takon e vyshk.

Si mund të mos qajë ajo që për të u bë drita errësirë?

Dhe nëse Ai është Perëndinjeri, ajo është e ëma. Dhe ja një zë tjetër trondit shkrretëtirën. Ah, çfarë zëri i mërzitur. Kush dhe pse vallë lëngon?

Kush si ajo tjetër ka dhimbje dhe me kuje vjaton, mos vallë humbjen e djalit të saj dhe një tjetër nënë qan?

Po, një nënë është dhe ajo, që e vetme në një kënd e pangushëlluar vajton dhe derdh lot të zi. Dhe ajo si Mariami, djalin e saj ka humbur dhe nuk mundet kurrë që gjë të tillë të keqe ta harrojë. Mariami Jesuin e pa të kryqëzuar dhe kjo pa birin e saj të varur në pemë. Qan, por qarja e saj nuk mallëngjen askënd, por e ndjen dhimbjen e saj e Tërëshenjtëa e Virgjër, që e dëgjon dhe shkon që ta njohë dhe ti thotë fjalë dashurie, ta ngushëllojë.

Me një buzëqeshje të ëmbël të mbushur me dhembshuri nëne i thërret, e mjerë mos u hiq zvarrë këtu poshtë.

Nuk je e vetmja që humbi dritën e syve tënd, jam dhe unë. Mos godit gjoksin, kush ishte, më thuaj, djali tënd?

Dhe ajo me ngurrim, si fajtore i përgjigjet:

Motra ime, Judha quhet biri im i vyer. Vetëm një nënë, vetëm ajo, në të gjithë botën e di se çfarë thike të mprehtë ndjen thellë në trupin e saj. Në pesë rrugët u hodha, biri im si lipsare. Ah i miri im mos kisha arritur o Zot që të bëhesha nënë.

E Tërëshenjta kuptoi, djalin e saj e njihte, por si nënë e Krishtit, nuk ikën nuk ankohet.

Dhimbjen e saj e harron në atë çast dhe për këtë nënë tani ajo lotët e saj i derdh.

Ulet dhe puth, i përkëdhel flokët dhe e mban me ngorhtësi në kraharorin e saj. I thotë vetëm fjalë zemre dhe i flet ëmbël, i jep kurajo, fuqi dhe e ngre më këmbë.

Hajde dhe rri me mua sonte në shtëpinë time që të kalosh natën, të flasim për dhimbjen e nënës, të bashkojmë lotët dhe të lutemi. Njëra në kraharorin e tjetrës, të krusura e të menduara dy nënat ecin të përqafuara si motra. Jesui që në Golgotha është varrur dha këtë urdhër: Të doni njëri-tjetrin!!

……………..

Η στιγμή που η Παναγία συναντά την μάνα του Ιούδα είναι συγκλονιστική. Η μάνα Παναγία πενθεί για τον Θεάνθρωπο γιο της κι η μάνα του Ιούδα πενθεί για τον προδότη γιο της. Ο πόνος είναι ο ίδιος, είναι ο μεγάλος πόνος της μάνας που έχει χάσει το παιδί της, θρηνεί και σπαράζει για το σπλάχνο της.

Με αργό το βήμα η Παναγιά, με αμέτρητο τον πόνο, την νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο, τον Ιωάννη πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο και οι πέτρες ανατρίχιαζαν στον μυστικό της θρήνο.

Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ο δρόμος, θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.

Και όσο βαδίζουν σαν σκιές στα άχαρα εκείνα μέρη, και μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρει τα λέει και ο αντίλαλος από όπου και αν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκεται μαραίνει.

Πώς να μην κλάψει που ‘γινε για αυτήν σκοτάδι η μέρα;

Κ’ αν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα. Και να που ακόμη μια φωνή την ερημιά ταράζει. Αχ,τι φωνή λυπητερή. Ποιος και γιατί στενάζει;

Ποιος σαν Αυτή άλλος πονεί και μοιρολόγια λέγει, μη του παιδιού της το χαμό και άλλη μανούλα κλαίει;

Ναι, κάποια μάνα είναι αυτή, που μονάχη στην άκρη απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ

Και τούτη σαν τη Μαριάμ, τον γιό της έχει χάσει και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει. Η Μαριάμ τον Ιησού τον είδε σταυρωμένο και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο Και κλαίει, μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανέναν, νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα, που την ακούει τραβά και πάει να την γνωρίσει λόγια αγάπης να της πεί, να την παρηγορήσει.
Με ένα γλυκό χαμόγελο συμπόνοια γεμάτο μάνα της κράζει, δύστυχη μη σέρνεται εδώ κάτω.

Δεν είσαι μόνη που έχασες το φώς των ματιών σου, είμαι κ’εγώ, Μην δέρνεσαι ποιος ήταν πες μου ο γιός σου;

Και αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά:
Αδελφή μου, Ιούδας ονομάζεται το σπλάχνο το παιδί μου. Μόνο μια μάνα μόνο αυτή, σε όλο τον κόσμο ξέρει ποιο κοφτερό νιώθει βαθιά στα σπλάχνα της μαχαίρι, Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, παιδί μου σαν ζητιάνα, Αχ κάλλιο να μην έσωνα Θεέ να γίνω μάνα

Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιό της τον γνωρίζει μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.

Τον δικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυά της χύνει

Σκύβει και την ασπάζεται, χαιδεύει τα μαλλιά της, και την κρατάει με στοργή πιστά στην αγκαλιά της
Της λέει λόγια της καρδιάς και την γλυκομερώνει, της δίνει θάρρος, δύναμη και απάνω την σηκώνει

https://romiosko.wordpress.com/