Μπορεί να γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος προσευχή; -Mund të bëhet vetë njeriu lutje.!

Από τον P. Andreas Konanos και την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια Οταν νιώσεις τη θεία αγάπη και τη Θεία Χάρη, ξεχνάς τα προβλήματα, γιατί εκεί δουλεύει η καρδιά και όχι ο νους Επισκέφθηκε κάποιος το Αγιον Ορος με σκοπό να μείνει πέντε ημέρες. Τη δεύτερη ημέρα ήθελε να φύγει. Δεν μπορούσε τόση ησυχία. Του λέει ο φίλος του εκεί: «Μα δεν έχεις λόγο να φύγεις. Τίποτα δεν σε ενοχλεί. Ούτε η πεθερά σου ούτε η γυναίκα σου ούτε τα πολλά τηλέφωνα της πόλης ούτε η τηλεόραση». «Μα ακριβώς αυτά είναι που μου λείπουν τώρα! Οταν τα είχα, νόμιζα ότι με κουράζουν. Τώρα που μου λείπουν, νιώθω ότι είμαι εξαρτημένος και τα θέλω πάλι». Αυτή είναι η αιχμαλωσία του νου. Γι' αυτό λέμε ότι η προσευχή είναι το πιο δύσκολο και ποιοτικό έργο της ζωής μας. Προσευχή δεν είναι να μιλάς για την προσευχή ούτε να γράφεις γι' αυτή. Αν μου πεις: «Τι προτιμάς; Να κάνεις μια ομιλία περί προσευχής ή να κάνεις μισή ώρα προσευχή;», ξέρω ότι, ως προς τη σπουδαιότητα, είναι πιο σημαντικό να κάνω προσευχή. Μα πρέπει να παραδεχθώ ότι μου είναι πιο εύκολο να μιλάω γι' αυτή και πολύ δύσκολο να κάνω προσευχή. Και το ακόμη πιο δύσκολο είναι αυτό: Να γίνω προσευχή. Οχι να μιλάω ούτε να κάνω. Μα να γίνω ο ίδιος προσευχή. Λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Ετσι να πουν και για εμάς κάποια στιγμή, και για σένα και για μένα: «Ο άνθρωπος αυτός είναι προσευχή! Ανθρωπος σκέτη προσευχή». Ζει ακουμπώντας τα θέματά του στον Θεό. Ζει ενωμένος με τον Θεό. Αφομοιωμένος και ζυμωμένος με τη Χάρη Του. Και γίνεται ένα. Ενώνεται μαζί Του. Κατά χάριν, εννοείται. Με την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Με την ευλογία Του. Με το έλεός Του. Εχει επαφή μαζί Του. Με το Αγιο Πνεύμα. Αυτό το Πνεύμα που έρχεται και φωτίζει τον νου. Και μας αλλάζει διάθεση και μας δίνει άλλη όρεξη κι άλλο κουράγιο. Ηταν δύο άνθρωποι. Ο ένας έλεγε τα προβλήματά του και είχε αγχωθεί προσπαθώντας να τα μεταφέρει με ένταση στον φίλο του. Του είπε ο φίλος του: «Πάμε έναν περίπατο». Και βγήκαν έξω. Και περπάτησαν δίπλα στο ποτάμι. Επάνω τους έλαμπε ο ουρανός, γεμάτος άστρα. Και είπε στον αγχωμένο φίλο του: «Κοίτα τα αστέρια ψηλά! Κοίτα τον ουρανό». Ο φίλος του όμως ήταν ακόμη ταραγμένος. «Εγώ σου λέω τα βάσανά μου κι εσύ μου μιλάς για αστέρια;» «Ναι, ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω. Να σε βγάλω λίγο από τη μικρότητα του νου και να σε βάλω σε κάτι πιο πλατύ. Θέλω να βάλεις όλα αυτά τα θέματα που σε βασανίζουν σ' ένα πιο ευρύ πεδίο και να τα δεις μέσα από μια άλλη προοπτική, που είναι η Χάρη του Θεού. Τότε θα δεις ότι το πρόβλημά σου είναι πολύ μικρό». Ισχύει. Γι' αυτό και πολλοί, όταν προσεύχονται και νιώθουν τον Θεό, κάτι γίνεται και ξεχνούν το πρόβλημά τους. Ξεχνούν την αρρώστια τους. Ξεχνούν τη στενοχώρια που τους βασάνιζε στην αρχή της προσευχής. Ξεχνούν τι θέλουν να ζητήσουν στην προσευχή! Διότι ήδη έλαβαν κάτι μεγαλύτερο! Μερικοί επισκέπτονται το Αγιον Ορος έχοντας μια λίστα με θέματα, με απορίες και προβλήματα. Οταν όμως βρεθούν εκεί, μπροστά σ' έναν προσευχόμενο άνθρωπο, όλα αλλάζουν. Δεν έχουν πλέον κάτι να ρωτήσουν. Σ' όλη τη διαδρομή έλεγαν: «Θα πω κι αυτό, κι αυτό, και θα ρωτήσω κι εκείνο». Οταν όμως φτάσουν κι ένας ήρεμος μοναχός τους ρωτήσει: «Θέλετε κάτι να πείτε;», απαντούν: «Πάτερ, είχα πολλά να πω, μα τώρα δεν έχω τίποτα. Ολα λύθηκαν». Γιατί; Τι συνέβη κι έφυγαν οι ερωτήσεις τώρα; Ενιωσες τη θεία αγάπη και τη Θεία Χάρη. Και μέσα στη Χάρη του Χριστού δεν υπάρχει πρόβλημα! Διότι εκεί δεν δουλεύει ο νους. Εκεί δουλεύει η καρδιά. Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως

Nga p Andreas Konanos në gazetën E Vërteta Orthodhokse Kur ndjen dashurinë hyjnore dhe Hirin Hyjnor, harron problemet, sepse atje punon zemra dhe jo mendja. Dikush vizitoi Malin Athos me qëllim që të qëndronte 5 ditë. Ditën e dytë donte që të ikte. Nuk mundej me gjithë atë qetësi. I thotë shoku i tij: "S'ka arsye që të ikësh. Asgjë nuk të shqetëson. As vjera jote as gruaja jote as telefonatat e shumta të qytetit, as televizioni". "Po pikërisht këto janë që më mungojnë tani! Kur i kisha kujtoja se më lodhnin. Tani që më mungojnë, ndjej se jam i varur dhe i dua sërish" Kjo është robëria e mendjes. Për këtë themi se lutja është vepra më e vështirë dhe cilësore e jetës sonë. Lutja nuk është të flasësh për lutjen as të shkruash për të. Nëse më thua: "Çfarë preferon ? Të bësh një predikim mbi lutjen apo të bësh gjysëm ore lutje", e di që për nga vlera është më e rëndësishme të bëj lutje. Por duhet ta pranoj se është më e lehtë që të flas për të dhe tepër e vështirë që të lutem. Akoma më e vështirë se kjo është: Të bëhem lutje. Jo të flas as të bëj. Po të bëhem unë vetë lutje. Thotë Shën Joan Teologu: "Zoti është dashuri".  Kështu të thonë dhe për ne në një moment, dhe për ty dhe për mua. "Ky njeri është lutje! Njeri shqeto lutje". Jeton duke ia ngarkuar problemet e tij  Zotit. Jeton i bashkuar me Zotin. I asimiluar dhe i punuar me Hirin e Tij. Dhe bëhet një. Bashkohet me Të. Me hir natyrisht. Me energjinë e pakrijuar të Zotit. Me bekimin e Tij. Me mëshirën e Tij. Ka kontakt me Të. Me Shpirtin e Shenjtë.  Ai Shpirt që vjen që të ndriçojë mendjen dhe që na ndryshon predisopozitë dhe na jep një dëshirë tjetër dhe tjetër kurajo. Ishin dy njerëz. Njëri thoshte problemete e tij dhe ishte stresuar duke u përpjekur që të transmetojë tensionin në miku i tij. I tha miku i tij: "Dalim një shëtitje". Dolën jashtë. Ecën pranë lumit. I tha mikut të tij të stresuar : "Shiko yjet lart! Shiko qiellin". Por miku i tij ishte i tronditur. "Unë të them problemet e mia dhe ti më flet për yjet". " Po pikërisht këtë po përpiqem që të bëj. Të të nxjer pak nga ngushtësia e mendjes dhe të të vendos në diçka më të gjërë. Dua që të vendosësh të gjitha këto çështje që të vështirësojnë në një kontekst më të gjërë dhe të shohën nëpërmjet një prespektive tjetë, që është Hiri i Perëndisë. Atëhere do të shohësh që problemi yt është shumë i vogël". A është e vlefshme kjo. Për këtë shumë njerëz, kur luten dhe ndjejnë Zotin, diçka ndodh dhe harrojnë problemin e tyre. Harrojnë sëmundjen shqetësimin i cili i torrturonte në fillim të lutjes. Harrojnë çfarë donin që të kërkonin në lutje pasi morën tashmë diçka më të madhe! Disa mendojnë Malin e Shenjtë duke pasur një listë me çështje, pyetje e probleme. Por kur gjenden atje, para një njeriu në lutje, të gjitha ndryshojnë. Nuk kanë më asgjë për të pyetur. Gjatë gjithë rrugës thoshin: " Do them këtë dhe atë dhe do të pyes dhe për atë".Por kur mbërrijnë dhe një murg i qetë i pyet: "Dëshironi të thoni diçka?" përgjigjen: "At, kisha shumë për të thënë, por tani nuk kam gjë. Të gjitha u zgjidhën". Pse? Çfarë ndodhi që ikën të gjitha pyetjet tani? Ndjeve dashurinë hyjnore dhe Hirin Hyjnor dhe brenda Hirit të Krishtit nuk ka problem! Sepse atje nuk punon mendja, atje punon zemra. Nga librii p Andrea Konanos "Të gjitha në martesë të vështira..." botimet Athos. Përktheu Përshtati Pelasgos Koritsas.