Τό Ἔπος 1940-41: «νά μή ξεχάσουμε ποτέ τό αἷμα τῶν πατέρων μας, πού πότισε τά Βορειοηπειρωτικά βουνά»

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 8ῃ Ὀκτωβρίου 2018

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 215^ῃ

Θέμα: «Τό Ἔπος 1940-41: Ἁναμέτρηση ἀνάμεσα στήν φιλοπατρία καί τόν ἰμπεριαλισμό».

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Ὁ ἀείμνηστος λογοτέχνης Ἄγγελος Τερζάκης, στό τέλος τοῦ περίφημου βιβλίου του: «Ἑλληνική Ἐποποιΐα 1940-1941», σημειώνει: «Περισσότερο κι’ ἀπό τήν ὑπόθεση ἑνός ἔθνους πού ἀγωνίζεται γιά τήν ἀνεξαρτησία του, ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 προβάλλει στή σκηνή τῆς Ἱστορίας ἕναν ἀγώνα γενικώτερο · μιᾶς φυλῆς ἀνθρώπων. Αὐτῆς πού προσδιορίζεται ἀπό τό πάθος τῆς ἐλευθερίας. Πέρα ἀπό τόν πάταγο τῶν αὐτοκρατοριῶν πού γκρεμίζονται, θ’ ἀπομείνει ν’ ἀκούγεται μέσα στόν ἀποκαμωμένο κόσμο, λιανό καί κρυστάλλινο, ἐρημικό καί ἄτρεμο, τό ἑωθινό πού σήμανε ἡ σάλπιγγα πάνω στόν ἑλληνικό βράχο μιά φθινοπωρινή αὐγή» (σελ. 223).

Κι’ ἕνας Εὐρωπαῖος δημοσιογράφος, ὁ Ἀνρύ Ροσφόρ, σύγχρονος πρός τά γεγονότα τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου καί θερμός φιλέλληνας, ἔγραψε τότε ὅτι «ἡ Ἑλλάς ἔχει ἕνα ποτάμι μεγαλύτερο κι’ ἀπό τόν Ρῆνο, καί ἀπό τόν Νεῖλο κι’ ἀπό τόν Δούναβη κι’ ἀπό τόν Ἀμαζόνιο τῆς Ἀμερικῆς. Εἶναι τό αἷμα πού ἔχυσε γιά τήν Ἐλευθερία της καί τήν τιμή της, σύμβολον τῆς Ἐλευθερίας καί τῆς τιμῆς γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα» (περιοδικό «Ἑλληνική Δημιουργία» 1.11.50, ἐν περ. «Ὁ Σωτήρ» 19.10.2003).

-Β-

Ἄς ἀναλογιστοῦμε τί ἔγινε στ’ ἀλήθεια, τά ξημερώματα ἐκείνης τῆς Δευτέρας 28ης Ὀκτωβρίου 1940: Ἡ μικρή Ἑλλάδα μας στάθηκε ὄρθια καί ἀντιμετώπισε μέ γενναιότητα, φιλοπατρία καί ἡρωϊσμό τόν πάνοπλο Ἰταλό εἰσβολέα. Ἡ πολιτειακή, ἡ πολιτική καί ἡ στρατιωτική ἡγεσία τῆς Χώρας μας ἐγνώριζε, ὅτι ὁ ἐχθρός εἶχε ἀσύγκριτη ὑπεροπλία σέ σχέση μέ τίς δικές μας δυνάμεις. Κι’ ἀκόμη, ὅτι ὅλα τά εὐρωπαϊκά κράτη, ἐκτός ἀπό τήν Ἀγγλία, εἶχαν ὑποταγῆ στόν «Ἄξονα». Γι’ αὐτό καί δέν περιμέναμε βοήθεια ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, ζοῦσαν μέσα στόν τρόμο τοῦ φασισμοῦ καί, κυρίως, τοῦ Ναζισμοῦ.

-Γ-

Κι’ ὅμως! Οἱ Ἕλληνες, μέ τό στόμα τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, φώναξαν σάν ἕνας ἄνθρωπος τό θρυλικό «ΟΧΙ», πού σήμαινε ἄρνηση στήν ἐθνική ταπείνωση καί ἀτίμωση. Ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων ἦταν πόλεμος «ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν». Πόλεμος γιά τά ὑψηλά καί ἅγια ἰδανικά τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δικαιοσύνης.

Ὁ λαός μας, μέ τήν τότε ἄξια ἡγεσία του θριάμβευσε καί μεγαλούργησε χάρη στήν πίστη του καί στήν ἐλπίδα του στήν θεϊκή συμμαχία. Ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἄκουγε, κάθε τόσο, τίς νέες ἑλληνικές νῖκες: Ἔπεσε ἡ Κορυτσᾶ, ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Σαράντα, κατελήφθη τό Ἀργυρόκαστρο καί ἡ Πρεμετή, ἔπεσε ἡ Χειμάρρα, ἔπεσε ..., ἔπεσε ... Ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔπλεε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη στή γαλανόλευκη! Ὁ Θεός τῆς δικαιοσύνης, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας, ἦλθε ἀρωγός στόν ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους καί εὐλόγησε – διά τῆς Ἐκκλησίας Του – τά «ὅπλα τά ἱερά», ὅπως ἔγραφε ὁ μεγάλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος ὁ ἀπό Τραπεζοῦντος στό διάγγελμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού ὁ ἴδιος εἶχε συντάξει.

-Δ-

Ἡ περιφανής νίκη τῆς μικρῆς Ἑλλάδος ἔκανε τούς τρομαγμένους καί ἐξουθενωμένους λαούς τῆς Εὐρώπης νά ἀναθαρρήσουν καί νά καταλάβουν ὅτι στό τέλος ὁ Ἄξονας θά ἡττηθῆ. Ὁ λόγος τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Κωστῆ Παλαμᾶ διεκήρυττε πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, ὅτι «ἡ μεγαλωσύνη στά ἔθνη δέν μετριέται μέ τό στρέμμα, μέ τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα μετριέται καί μέ τό αἷμα».

Βέβαια, τώρα, οἱ Εὐρωπαῖοι δείχνουν νά λησμονοῦν τήν προσφορά τῆς Ἑλλάδος σ’ ἐκεῖνα τά φοβερά χρόνια. Ἄς εἶναι! Ἐμεῖς, ὅμως, νά μή ξεχάσουμε ποτέ τό αἷμα τῶν πατέρων μας, πού πότισε τά Βορειοηπειρωτικά βουνά, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βαρειά κληρονομιά μας.

Γι’ αὐτό, ἄς γιορτάσουμε τήν μεγαλειώδη ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 μονοιασμένοι, ἑνωμένοι στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιά νά ἀντιμετωπίσουμε νικηφόρα τίς δυσκολίες πού ἔρχονται. Χρόνια πολλά, ἅγια καί ἀγωνιστικά. Ἡ Ἑλλάδα θά ζῇ καί θά μεγαλουργῇ.

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

http://www.sfeva.gr/