Κυριακή μετά την ύψωση - E djela pas lartësimit të Kryqit.

Κυριακή μετά την ύψωση Να σηκώνουμε το σταυρό μας Την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριος καλεί όλους τους πιστούς να σηκώνουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό λέγοντας: Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας με ακολουθεί. Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου θα πρέπει να δούμε πότε ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά. Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να άνηθοι το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» (Ματθ. ις’ 23). Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος. Αμέσως λοιπόν μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Αλλά τι σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας; Όπως οι κατάδικοι σήκωναν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της θανατικής τους εκτελέσεως, με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο θα πέθαιναν, έτσι κι εμείς: να ζούμε καθημερινά ως μελλοθάνατοι, έχοντας διακόψει οριστικά κάθε δεσμό με τη ζωή αυτή, με τον κόσμο, την αμαρτία, τον παλαιό εαυτό μας. Με την απόφαση κάθε στιγμή, αργά η γρήγορα, να πεθάνουμε. Σημαίνει ακόμη να σηκώνουμε αγόγγυστα τον σταυρό της κάθε ημέρας. Δηλαδή τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που θα επιτρέψει ο Θεός στη ζωή μας, κάθε στενοχώρια και πόνο, κάθε δυσκολία στον αγώνα για την κατανίκηση των παθών μας και την απόκτηση των αρετών. Με τη βεβαιότητα ότι ο σταυρός, ο πόνος και οι θλίψεις είναι η κοινή κληρονομιά των παιδιών του Θεού· και ότι ο Κύριος επιτρέπει στον καθένα μας ξεχωριστό και μοναδικό για την περίπτωσή μας κατάλληλο σταυρό, και αυτόν οφείλουμε να τον σηκώνουμε όχι με γογγυσμό και ταραχή, με αντίδραση και διαμαρτυρία. Ούτε καταναγκαστικά, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά με χαρά, με την πεποίθηση ότι αυτός ο σταυρός θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Πόσο αξίζει μια ψυχή Ο Κύριος στη συνέχεια κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στην εγκοσμιότητα και στην αιωνιότητα. Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, λέει, εάν κερδίσει όλο αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του, η οποία επειδή είναι πνευματική και αιώνια δεν συγκρίνεται με κανένα από τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου; Και, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι θα δώσει ως αντάλλαγμα, για να την εξαγοράσει απ’ την αιώνια απώλεια; Οποιοσδήποτε ντραπεί εμένα, συνέχισε ο Κύριος, επειδή φοβόνται τις περιφρονήσεις των ανθρώπων της αποστατημένης αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξει και ο Υιός του ανθρώπου κατά τη μέλλουσα κρίση. Αυτός δηλαδή θα χάσει την ψυχή του για πάντα! Με δύο λόγια δηλαδή ο Κύριος μας εξηγεί ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε: να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Διότι, μας λέει, η ψυχή μας αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις του κόσμου. Γι’ αυτό άλλωστε, για την πολύτιμη αυτή ψυχή μας ο Χριστός μας έδωσε το πλέον ατίμητο λύτρο, το τίμιο αίμα του. Εξαγόρασε την ψυχή μας απ’  τη σκλαβιά της αμαρτίας, διότι γνωρίζει ο Θεός την πραγματική αξία της ψυχής μας. Εμείς λίγο καταλαβαίνουμε την αιωνία αξία της. Λίγο κατανοούμε ότι η απώλεια της ψυχής είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να πάθουμε. Διότι αν χάσουμε την ψυχή μας, αν χωρισθούμε δηλαδή αιωνίως απ’ τον Θεό και βυθισθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, η απώλεια αυτή θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Μήπως έχουμε δύο ψυχές, να δώσουμε τη μία στην αμαρτία και την άλλη στον Χριστό; Χρήματα και περιουσίες μπορούμε να ανταλλάξουμε. Την ψυχή μας όμως αν την χάσουμε, χάσαμε τα πάντα, χάσαμε κάθε αγαθό, χάσαμε τον αιώνιο Παράδεισο, χάσαμε τον Θεό. Την ψυχή μας λοιπόν και τα μάτια μας! Την ψυχή μας και τη σωτηρία μας! Πάνω απ’ όλα, και πρώτα απ’ όλα!

E djela pas lartësimit të Kryqit. Të ngrejmë kryqin tonë. Të djelën pas Lartësimit të Kryqit të Nderuar, në leximin ungjillor të ditës së sotme Zoti na bën thirrje të gjithëve ne besimtarëve që të ngrejmë kryqi duke na thënë: Ai që do të ndjekë nxënësit e mi, le të ndalojë çdo marrdhënie me veten e tij të korruptuar nga mëkate dhe të marrë një vendim të qëndrueshëm që të ngrerë çdo ditë kryqin e tij dhe atëhere le të më ndjekë. Sepse, ai që do të shpëtojë jetën e tij të përkohëshme, do të humbasë jetën e përjetëshme. Ai i cili do të humbasë dhe do të sakrifikojë për mua dhe Ungjillin tim, ai do të shpëtojë shpirtin e tij dhe do të fitojë lumturinë e përjetëshme. Çfarë kuptimi kanë këto fjalë të Zotit? Pse Zoti kërkon nga të gjithë nxënësit e tij që të ngrenë vazhdimisht kryqin? Që të kuptojmë këto fjalë të Zotit do të duhet të shikojmë kur Zoti i tha këto fjalë. I tha pikërisht pas atij çasti që apostull Petro me mënyrë tepër intesive i propozoi Zotit që të mos shkonte në Jerusalem, të mohojë Pësimin dhe vdekjen në kryq. Atëhere Zoti para nxënësve të tjerë i bëri vërejtje Petros dhe i tha: “shko prapa meje , satana” (Mattheu 16,23). Sepse Petroja nuk mund të kuptonte në ato çaste se pa vdekjen me kryq të Zotit nuk do të shpëtonte njeriu. Menjëherë më pas Zoti fton nxënësit e tij, popullin dhe para të gjithëve thotë që jo vetëm ai vetë duhet të kryqëzohet, por dhe se askush nuk mund të shpëtojë nëse nuk ngre secili kryqin e tij dhe Ta ndjekë ashtu si delja bariun, ashtu si shërbëtorin të zotin e tij, ashtu si ushtari mbretin, duke ndjekur të njejtën rrugë. Por çfarë do të thotë që të ngremë kryqin tonë? Ashtu si të dënuarit ngrinin kryqin e tyre deri në vendin e ekzekutimit të vendimit të ekzekutimit me vdekje, me sigurinë se pas pak do të vdisnin, kështu dhe ne: të jetojmë çdo ditë sikur jemi të dënuar me vekje, duke ndërprerë përfundimisht çdo lidhje me këtë jetë, me botën, me mëkatin, me veten tonë të vjetër. Me vendimin në çdo çast, herët a vinë të vdesim. Do të thotë gjithashtu që të ngremë kryqin e çdo dite. Dmth hidhërimet dhe provat që do të lejojë Zoti në jetën tonë, çdo shqetësim dhe dhimbje, çdo vështirësi në betejën tonë për mundjen e pasioneve tona dhe pronësimin e virtyteve. Me sigurinë që kryqi, dhimbja dhe hidhërimet janë trashëgimia e përbashkët e fëmijëve të Zotit, dhe se Zoti lejon për secilin prej nesh një kryq të veçantë, unikal dhe të përshtatshëm, dhe këtë ne kemi detyrë që nga ngrejmë jo me ankesë dhe tronditje, as duke reaguar apo ankuar. As me detyrim, sepse  skemi rrugë tjetër. Por me gëzim dhe bindjen që ky kryq do të na çojë drejt shpëtimit. Sa vlen një shpirt. Zoti në vazhdim bën një krahasim ndërmjet botës dhe përjetësisë. Thotë, çfarë do të fitonte njeriu nëse fitonte të gjithë këtë botë materiale dhe në fund do të humbiste shpirtin e tij,  e cili mqs është frymë dhe i përjetshëm nuk mund të krahasohet me asnjë ngat të mirat materiale? Dhe nëse njeriu humbet shpirtin e tij, çfarë do të japë për këmbim, që ta blerë nga humbja e përjetëshme? Ai do të ketë turp nga unë vazhdoi Zoti, mqs ka frikë nga fyerjet e njerëzve të këtij brezi të shthurrur të njerëzve, atë do ta mohojë dhe Biri i njeriut në gjykimin e fundit. Ky pra do të humbas shpirtin pëgjithmonë! Me dy fjalë pra Zoti na shpjegon se cila është e keqja më e madhe që mundet të pësojmë ne njerëzit: të humbasim shpirtin tonë të pavdekshëm. Sepse na thotë, shpirti ynë vlen më shumë nga të gjitha të mirat e kësaj bote. Ka më tepër vlerë nga të gjitha pasuritë, nderimet dhe shijimet e kësaj bote. Për këtë dhe dpër shpirtin e çmuar Krishti ynë dha për këmbim të paçmueshmen, gjakun e tij të nderuar. Bleu shpirtin tonë nga skllavëria e mëkatit, sepse Zoti e di vlerën e vërtetë të shpirtit tonë. Ne pak kuptojmë nga vlera e tij e përjetëshme. Pak kuptojmë se humbja e shpirtit është e keqja më e madhe që mund të pësojmë. Sepse nëse humbasim shpirtin tonë, nëse ndahemi përjetësisht nga Zoti dhe fundosemi në errësirën e përjetëshme, kjo humbje do të jetë përfundimtare dhe e pakthyeshme. Mos kemi dy shpirtra që t’ ja japim njërin mëkatit dhe tjetrin Krishtit? Para dhe pasuri mund të këmbejmë. Shpirtin tonë, ama, nëse e humbim, e humbasim përgjithmonë, humbim çdo të mirë, humbasim Parajsën e përjetëshme, humbasim Zotin. Shpirtin tonë pra duhet ta ruajmë si sytë tonë! Shpirtin tonë dhe shpëtimin tonë! Mbi të gjitha dhe para së gjithash. U përgatit dhe u përkthye nga Pelasgos Koritsas.