,
……….Στὶς 2 Ἰουλίου 1949, σὲ μία ἄκρως μυστικὴ συνάντηση στὴν Κορυτσᾶ μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Στάλιν, ὁ Ζαχαριάδης συναντᾶ τὸν Ἐνβὲρ Χότζα, μὲ σκοπὸ περαιτέρω ἐνίσχυση σὲ ὁπλισμό, καὶ ἀνοικτὰ σύνορα γιὰ τοὺς ταξικοὺς συντρόφους, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνασυνταχθοῦν ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες.
……….Στὴν ἀλβανία ἦταν ἐγκατεστημένος μεγάλος ἀριθμὸς σοβιετικῶν ἀξιωματούχων, ἐνῶ σοβιετικὰ πλοῖα τὴν ἐφοδίαζαν, καί, μέσῳ αὐτῆς τοὺς κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλβανία ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀποτελῇ τὴν κύρια βάση ἀνεφοδιασμοῦ τοῦ «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ μάλιστα, ζητοῦσε τὴν ἐπαναπροώθηση τῶν Τσάμηδων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἐπιστράτευσή τους στὸν «Δημοκρατικὸ Στρατό»…
……….Τὸ ὑπόμνημα τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἀπὸ τὶς άρχὲς Ἀπριλίου 1949 πρὸς τὶς Δυτικὲς Δυνάμεις μὲ τὸ ὁποῖο αἰτιολογοῦσε τὴν ἀνάγκη κοινῆς συμμαχικῆς ναυτικῆς ἀποβάσεως στὴν ἀλβανία μὲ στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν βάσεων τῶν κατσαπλιάδων στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, δὲν ἔγινε δεκτό. Ὅταν ἡ 9η Μεραρχία τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ἀπέκοψε τὴν κύρια πύλη ἐπικοινωνίας τοῦ Γράμμου μὲ τὴν ἀλβανία καὶ πέρασε τὰ σύνορα, ὁ Ζαχαριάδης διέταξε στὶς 28 Αὐγούστου γενικὴ ὑποχώρηση στὴν ἀλβανία ἀπὸ ἄλλη διάβαση.
***
……….Ἡ μὴ εὐνοϊκὴ γιὰ τοὺς κομμουνιστὲς ἔκβαση τοῦ ἀνταρτοπολέμου τὸ 1948, τοὺς δημιούργησε πολλὰ προβλήματα. Κατάλαβαν πὼς ὁ χρόνος πιὰ δούλευε ἐναντίον τους. Οἱ ἐσωτερικὲς διαμάχες γιὰ τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὸ ὅτι ὁ «ΔΣΕ» δὲν κατορθώνει νὰ κερδίσῃ τὸν πόλεμο καὶ οἱ ἀντιζηλίες, ἔφεραν τὴν καθαίρεση τοῦ στρατηγοῦ Μάρκου Βαφειάδη καὶ τὴν ἀνάληψη τῆς ἡγεσίας ἀπὸ τὸν Νῖκο Ζαχαριάδη καὶ στὴν συνέχεια τὸν σχηματισμὸ «ἑ λ λ η ν ο β ο υ λ – γ α ρ ι κ ῆ ς κυβερνήσεως». Τρεῖς βούλγαροι καταλάμβαναν θέσεις πρώτης γραμμῆς: ὁ Πάσκαλ Μιτρόφσκυ, Πρόεδρος τοῦ ΝΟΦ (τοῦ «Σλαβομακεδονικοῦ Μετώπου Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως»),ἀναλάμβανε τὸ Ὑπουργεῖο Ἐπισιτισμοῦ, ὁ Στάβρο Γκότσεφ, τοῦ ΝΟΦ, ὁριζόταν Διευθυντὴς Μειονοτήτων στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν καὶ ὁ Βαββέλη Κότσιεφ γινόταν τακτικὸ μέλος τοῦ Ἀνωτάτου Πολεμικοῦ Συμβουλίου. Φυσικὰ ἡ ὑποστήριξη αὐτὴ δὲν ἦταν χωρὶς ἀνταλλάγματα, διότι ἤδη ἡ 5η Ὁλομέλεια ὑποστήριξε τὴν δημιουργία μιᾶς «ἀνεξάρτητης Μακεδονίας». Αὐτὸ κάθε ἄλλο παρὰ μποροῦσε νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Κ.Κ.Ε. στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας. Ἀντιθέτως, ἄνοιγε τὰ μάτια καὶ τῶν ἀφελῶν ἀκόμα.
……….Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1948, ὁ Ν. Ζαχαριάδης εἶχε οὐσιαστικὰ παραμερίσει τὸν Βαφειάδη καὶ εἶχε αὐτὸς ἀναλάβει τὴν στρατιωτικὴ ἡγεσία τοῦ ἀντάρτικου. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς δύο κομμουνιστὲς ἦταν πὼς ὁ Ζαχαριάδης πίστευε στὴν νίκη τῶν ἀνταρτῶν μὲ «τακτικὲς» μάχες, ἐνῶ ὁ Βαφειάδης πὼς οἱ δυνατότητες τῶν ἀνταρτῶν ἦταν μόνο ἡ διενέργεια «παρτιζάνικων» ἐπιδρομῶν. Νίκη μὲ «τακτικὸ» ἀνταρτικὸ στρατὸ καὶ κατάληψη τῆς ἐξουσίας μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο μὲ τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση τῶν κομμουνιστικῶν χωρῶν.
……….Τὰ πράγματα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη δυσκόλεψαν ἀκόμα περισσότερο, ὅταν στὶς 10 Ἰουλίου 1949, ὁ Τίτο ἀνακοίνωσε πὼς κλείνει τὰ ἑλληνογιουγκοσλαβικὰ σύνορα. Ἀφοῦ ὁ Ἐθνικὸς στρατὸς ξεκαθάρισε τὰ ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου, τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος καὶ τῆς Θεσσαλίας, σὲ μία ἀμείλικτη καὶ χωρὶς διακοπὴ καταδίωξη οἱ ἐθνικὲς δυνάμεις στράφηκαν ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν καταφυγίων τῶν κομμουνιστῶν στὸν Γράμμο καὶ τὸ Βίτσι. Στὶς 4 Ἰουλίου 1949 ξεκαθαρίστηκε τὸ γειτονικὸ Καϊμακτσαλάν, ὅπου βρίσκονταν 1300 ἀντάρτες. Πάνω ἀπὸ 400 ἐξοντώθηκαν, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι κατέφυγαν στὴν Γιουγκοσλαυία ὅπου καὶ ἀφοπλίστηκαν.
……….Ἀπὸ τὶς 2 ὥς τὶς 30 Αὐγούστου 1949, ἐφαρμόσθηκε τὸ σχέδιο «Πυρσός» σὲ τρεῖς φάσεις. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου ἀνατέθηκε στὴν Α΄Στρατιὰ ὑπὸ τὸν ἀντιστράτηγο Κ. Βεντήρη. (Α΄Σῶμα: Τσακαλῶτος, Β΄Σῶμα: Μανιδάκης, Γ΄Σῶμα: Γρηγορόπουλος), μὲ πλήρη ἐξοπλισμὸ καὶ ἀεροπορικὴ κάλυψη. Οἱ κομμουνιστὲς στὸν Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι εἶχαν πάνω ἀπὸ 12 χιλιάδες ἄντρες, ἐνῶ κοντὰ (μέσα στὰ ἀλβανικὰ σύνορα) ὑπῆρχαν ἐφεδρεῖες ἀπὸ 2.500 θεραπευμένους τραυματίες. Εἶχαν στὴν διάθεσή τους σύγχρονο ὁπλισμὸ ἀπὸ ὅλμους καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Α) καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Τ) πυροβόλα. Μὲ τὸ μέρος τῶν ἀνταρτῶν πολέμησε κι ἕνας λόχος ἀλβανῶν (βρέθηκαν 20 νεκροὶ ἀλβανοὶ στρατιῶτες).
……….Τὸ πολεμικὸ συμβούλιο τοῦ «Δ.Σ.Ε.» ἀσφαλισμένο στὴν ἀλβανία, μολονότι ἔβλεπε τὴν τρομερὴ θύελλα νὰ ξεσπάῃ, ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες του «ἅμυνα ἐπὶ τόπου, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἰδέα ἐγκαταλείψεως θέσεως». Πίστευαν, ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἐνβὲρ Χότζα στὰ ἀπομνημονεύματά του, ὅτι «ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μεταφέρῃ τοὺς βαριοὺς ὁπλισμούς του ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζώνη, καὶ ἡ νίκη θὰ μᾶς ἀνήκει».
……….Μὲ τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1949, ὁ πόλεμος οὐσιαστικὰ εἶχε λήξει μὲ τὴν πλήρη ἧττα τῶν κομμουνιστῶν. Ἡ ἑκατόμβη κι ἀπὸ τὰ δύο μέρη ἦταν μεγάλη.
……….Ὅσοι κομμουνιστὲς ἐπέζησαν (περίπου 16.000), 8.000 κατέφυγαν στὴν ἀλβανία, 5000 στὴν Γιουγκοσλαυία καὶ 3000 στὴν βουργαρία. Ὁ Ζαχαριάδης ἀργότερα ἰσχυρίσθηκε ὅτι οἱ μόνοι ποὺ τοὺς δέχθηκαν ἦταν οἱ ἀλβανοί, ἐνῶ οἱ Γιουγκοσλαύοι ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ περάσουν, ἀλλὰ τοὺς κτυπούσαν πισώπλατα.
……….Ὁ Ζαχαριάδης θὰ πλήρωνε ἐπὶ τόπου τὴν προδοσία καὶ τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδος ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο Κράτος ἡ ἀντίληψη ὄτι ἔπρεπε νὰ σεβασθοῦν ξένα ἐδάφη.
……….Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Ἀντιστρατήγου Πετζόπουλου: «….ποιὰ ἐδάφη ἐπρόκειτο νὰ καταπατήσουμε καὶ ποιὰ σύνορα νὰ παραβιάσουμε; Έπρόκειτο νὰ κινηθοῦμε ἐπὶ ἐδάφους Ἑλληνικοῦ, τῆς σκλαβωμένης Βορείου Ἠπείρου. Δὲν τὰ περάσαμε ὅμως τὰ «σύνορα» αὐτά, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν συμφέροντα μεγάλων Συμμάχων μὲ τοὺς ὁποίους πάντοτε θὰ εἴμαστε μαζί μόνο στὸν πόλεμο. Τὰ πέρασε ὅμως ὁ Ζαχαριάδης γιὰ νὰ μολύνῃ τοὺς τάφους τῶν νεκρῶν μας. Καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἡ Ἑλλὰς χάρις στὰ «σύνορα», πρόσθετε στὶς ἑκατόμβες τῶν θυσιῶν της καὶ νέες.
……….37 νεκροὶ ἀξιωματικοί καὶ 350 τραυματίες, 342 νεκροὶ στρατιῶτες καὶ 2628 τραυματίες, εἶναι τὸ τίμημα ἐξαγορᾶς τῆς νίκης κατὰ τῶν κομμουνιστῶν στὸ Βίτσι καὶ τὸν Γράμμο τὸ 1949. Μὲ τὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων καὶ τὸ αἷμα τους, ἀνέτειλε ἡ 29 Αὐγούστου 1949».
Εἰς μνήμην λοχαγοῦ Ἠλιόπουλου
***
Πηγές:
Τὸ βιβλίο «1946-1949-Τὰ χρόνια τῆς κρίσης (Β΄)» Νίκου Ροδίτσα
Τὸ βιβλίο «1941-1950 -Τραγικὴ πορεία» Ἀντιστρατήγου Θ. ΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου