Η εξομολόγηση της μάνας που δεν έγινε... - Rrëfimi i nënës, që nuk u krye......

Η εξομολόγηση της μάνας που δεν έγινε...  Μία μάνα πήγε το παιδάκι της να εξομολογηθεί, όταν αυτή ήταν στο δημοτικό. Σκεφτόταν, «θα το πάω τώρα, από μικρό, να το ‘χω σίγουρο ότι θα είναι προσεκτικό, ότι θα το φυλάξει ο Θεός και θα ‘ναι στο δρόμο του. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να έχω κάνει». Έτσι σκεφτόταν. Ήταν Τετάρτη Δημοτικού το παιδί της. Έφτασαν στον ναό και λέει η μάνα στον πνευματικό «Πάτερ, σας φέρνω το παιδάκι μου μικρό, μικρό, να το βάλουμε στο δρόμο του Θεού». Και λέει ο πνευματικός «άργησες πολύ να φέρεις το παιδί σου». Ξαφνιάστηκε η μάνα. «Πάτερ, τώρα αρχίζω και βλέπω ότι καταλαβαίνει μερικά πράγματα καλύτερα. Όταν ήταν μικρό, δεν το έφερνα, διότι τι αμαρτίες να έχει ένα μικρό παιδί;». Και της απάντησε ο Ιερέας, «δεν εννοώ αυτό. Δεν αναφέρομαι στο παιδί. Λέγοντας πως άργησες να φέρεις το παιδί σου , εννοώ ότι έπρεπε, πρίν απ’το παιδί σου , να ‘χεις φέρει τον εαυτό σου. Και δεν αναφέρομαι στο τώρα, στα τωρινά σου χρόνια. Που ήσουν τόσα χρόνια εσύ; Δεν σε ήξερα όταν ήσουν είκοσι χρονών. Δεν σε ήξερα όταν ήσουν δεκαπέντε. Δεν σε ήξερα όταν ήσουν εσύ Τετάρτη Δημοτικού. Εσύ, που ήσουν όταν πήγαινες Τετάρτη δημοτικού. Που ήσουν από μικρό παιδί; Το τι είναι το παιδί σου τώρα εξαρτάται από τι ήσουν εσύ τότε. Εξαρτάται από το πώς μεγάλωσες εσύ. Έπρεπε να έρθεις εσύ από τότε πριν γεννηθεί το παιδί σου γιατί ήδη του ετοίμαζες από εκείνη την στιγμή όχι μόνο τα γονίδια που πήρε από σένα, μα τις ψυχικές υποδομές και τον χαρακτήρα του. Διότι, από σένα δεν πήρε μόνο το χρώμα των ματιών, των μαλλιών, το ύψος, την μορφή του προσώπου, το σχήμα του κορμιού και όλο το παρουσιαστικό του. Πήρε και τον ψυχικό σου κόσμο , το εσωτερικό σου , την χάρι που σκόρπαγε η ψυχή σου. Την χάρι που είχες ή που δεν είχες. Πόσο ευθύνη έχουμε; ΑΠΟΛΛΩ ΜΟΝΑΧΟΣ  ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ  63087 ΔΑΦΝΗ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ  ΤΗΛ.  6944567223  www.qrz.com/db/sv2asp ΦΑΞ. 2377023271

Rrëfimi i nënës, që nuk u krye....... Një nënë shkoi me fëmijën e saj që të rrëfehet, kur ai ishte në fillore. Mendonte, “do ta çoj tani, që të vogël, ta kem të sigurt që do të jetë i kujdesshëm, që do ta ruajë Zoti dhe do të jetë në rrugën e tij. Nuk ka diçka më të mirë që do të kisha bërë”. Kështu mendonte. Ishte në klasë të katërt Fillore fëmija e saj. Arritën atje në tempull dhe i thotë nëna atit shpirtëror “At t’iu sjell fëmijën tim të vogël që ta futim në rrugën e Zotit”. I thotë ati shpirtëror “u vonove shumë të sjellësh fëmijën”. U çudit e ëma. “O at, tani filloj dhe shikoj se i kupton disa gjëra më mirë. Kur ishte i vogël nuk e sillja, sepse çmëkate të ketë një fëmijë e vogël?”. Ju përgjigj Prifti, “nuk nënkuptoj këtë. Nuk i rreferohem fëmijës. Duke thënë se u vonove që të sjellësh fëmijën tënd, nënkuptoj se duhet para fëmijës, të kishe sjellë veten tënde. Nuk i rreferohem të tashmes, në vitet e tua të tanishme. Ku ishe kaq vite ti? Nuk të njihja kur ishe 20 vjeç.  Nuk të njihja kur ishe 15 vjet. Nuk të njihja kur ishe në klasë të Katërt fillore. Ti ku ishe kur shkoje në klasën e Katërt fillore. Ku ishe që fëmijë i vogël? Se çfarë është tani fëmija yt varet nga çfarë ishe ti atëhere. Varet nga se si u rrite ti.  Duhej që të vije ti që atëhere  para se të lindej fëmija tënd sepse i kishe përgatitur që në atë çast jo vetëm genet që mori prej teje, por dhe strukturat shpirtërore dhe karakterin e tij. Sepse, nga ty nuk mori vetëm ngjyrën e syve, të flokëve, gjatësinë, formën e fytyrës, formën e trupit dhe të gjithë paraqitjen tënde. Mori dhe botën tënde shpirtërore, botën tënde të brendshme, hirin që shpërndante shpirti tënd. Hirin që kishe ose nuk kishe. Sa përgjegjësi kemi? Apollo Murg Manastiri i Shenjtë Dhohiariu. Përgatiti për llogari të Pelasgos Koritsas T.B