Κυριακή της Ορθοδοξίας - E Diela e Orthodhoksisë

ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης   Κυριακή της Ορθοδοξίας Θεολογία των εικόνων «Την άχραντων εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ό Θεός...» . ΥΠΗΡΞΑΝ, αγαπητοί μου, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ό σατανάς θα πολεμεί πάντοτε το Χριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Χριστού, τα παιδιά της Εκκλησίας. Άλλ' από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια ή αλήθεια, ή εσταυρωμένη Αλήθεια, ή Ορθοδοξία, ή αγία μας Εκκλησία. Αυτό βεβαιώνει ό ίδιος ό Κύριος, πού είπε• «Εν τω κοσμώ θλίψιν εξετε άλλά Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)• και σε άλλο μέρος είπε προφητικός, ότι θα βγουν από τον αδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δέ' θα μπόρεση να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και ή ιστορία είκοσι αιώνων ή Εκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος. Μία από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι ή νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβετε. Άλλα σήμερα, τέτοια αγία ήμερα, ας θεολογήσουμε λίγο. Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε πού παρουσιάστηκαν κάποιοι αιρετικοί στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα• Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξόριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός. Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, — Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν —Διότι ή προσκύνηση τους Είναι ειδωλολατρία• και σύμφωνα με την εντολή του Θεού στο Δεκάλογο «Ου ποιήσεις σεαυτω ειδώλων...», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4' Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Νόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα; Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Τι είναι το είδωλο; είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελέκησης, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ' έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα εμείς δέ' λέμε. Δέ' λέμε ότι ή εικόνα του Χριστού είναι ό ίδιος ό Χριστός, δέ' λέμε ότι ή εικόνα της Παναγίας είναι ή ίδια ή Παναγία, δέ' λέμε ότι ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ό ίδιος ό άγιος. Άλλα Τι λέμε; Ότι ή εικόνα παριστάνει το πρόσωπο• ή εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, ή εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι και πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Ή τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οϊ πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Αυτά διδάσκει ή Εκκλησία. Ό Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως αυλός λοιπόν και. βασιλεύς των αύλων αγγέλων και αρχαγγέλων, είναι αόρατος• κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος• κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγραφή, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Άλλα το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ό Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ό αόρατος έγινε ορατός• εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Άφ' ότου λοιπόν ό αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε. Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε• Σάς ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ό Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Άλλ' εάν ό Χριστός ήρθε —και είναι γεγονός ότι ήρθε, και ως βρέφος και ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο—, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ό Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός• εικονίζεται. Πρώτη εικόνα του Χριστού ποια είναι; Αμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. Ή πρώτη όμως εικόνα, πού ζωγραφίζεται και στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Μανδήλιο. Λέει μία παράδοσης, ή οποία δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο, το έξης. Όταν ό Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στο Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, Ίδρωσε και ό ίδρωτας έτρεχε από το πρόσωπο του. Μία ευσεβής γυναίκα, πού βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στο Χριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Τότε ή γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί ή μορφή του Χριστου. Ήταν ή πρώτη εικόνα του Κυρίου. και ή παράδοσης αυτή έχει σημασία δείχνει, ότι ό Χριστός μπορεί να ζωγραφιστή. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες. Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι ή αίρεσις των εικονομάχων. Υπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοι είναι; Δεν είναι Έλληνες. Οι Έλληνες γνωρίζουν Τι αγώνες έκαναν οι προγονοί τους στο Βυζάντιο επί 150 χρόνια για να κρατήσουν την εικόνα. Οι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι• δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Ορθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Μπρούκλιν της Αμερικής, με τα δολάρια τους, τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. είναι οι χιλιαστές ή μάρτυρες του Ίεχωβά ή «ιεχωβάδες». Αυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν. Σ' ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη προ ετών το έξης. Μια φτωχιά νέα πήρε ένα νέο πού είχε έρθει από το εξωτερικό• ήταν μετανάστης στην Αμερική. Αφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Την πρώτη κιόλας ήμερα του γάμου ό σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, και ύβριζε. Ήταν χιλιοστής, και μέχρι να γίνη ό γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν ή κοπέλα είδε αυτά τα πράγματα και άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διάλυση αμέσως το γάμο της! Τέτοιοι είναι οι χιλιαστές. Κα! πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Υπάρχουν και χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου ή εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, και λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ό χιλιασμός. Εβραίος υπήρξε ό ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ό Κάρολος Ρώσσελ (1852-1916). είναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο και χολέρα του διαβόλου. Οι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, και επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμα τους. Άλλ' όχι! Σάς καλώ εις συναγερμό και σας παρακαλώ όλους, άντρες - γυναίκες - παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Μπρούκλιν για να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν' αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. Ό τόπος μας να μείνει καθαρός και αμίαντος από την αίρεση του χιλιασμού. Να συνέχιση να λατρεύει Πατέρα Υίόν και άγιον Πνεύμα και να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Χριστού μας της Παναγίας και πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων αμήν Επίσκοπος Αυγουστίνος. ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΆΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 23-03-1975 ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΙΤΛΟ. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΜΗΣΗΣ 20-03-2005

Predikim i Shkurtë. Krijues peshkopi Avgustin N. Kantioti E Diela e Orthodhoksisë Teologjia e Ikonave. “Ikonës tënde të shënjtë i përulemi o i gjithmirë,  kërkojmë falje për mëkatet tona, Krisht o Zot...”. Ekzistonin të dashurit e mi, ekzistojnë dhe do të ekzistojnë deri në fund të jetës armiq të Kishës së Krishtit, armiq të besimit. Djalli do të luftojë gjithmonë Krishtin, dhe fëmijët e satanait do të luftojnë gjithmonë fëmijët e Krishtit, fëmijët e Kishës. Por nga kjo betejë e egër në fund do të dalë fitimtare e vërteta, e Vërteta e Kryqëzuar, Orthodhoksia, Kisha jonë e Shënjtë. Këtë vërteton dhe vetë Zoti, që tha: “në botë mërzitje do të keni por bëni kurajo, unë e munda botën” (Joanit 16, 33), dhe në një vend tjetër tha në mënyrë profetike, që do të dalin nga ferri  fuqi të errëta që do të luftojnë Kishën, por asnjë nuk do të mundet që ta tronditë (shiko Matheun 16:18). Të njejtën gjë vërteton dhe historia e njëzet shekujve Kisha doli gjithmonë fitimtare dhe ngriti trofe të pavdekshme të shpirtit. Një nga shumë fitoret e Kishës sonë festojmë dhe sot. Është fitorja e ikonave të Shënjta. Do të përpiqem që të flas thjesht, në mënyrë që të më kuptoni. Por sot, të tillë ditë të shënjtë, le të bëjmë dhe pak teologji. Kaluan tashmë 1200 vjet që atëhere që kur u shfaqën disa heretikë në Konstandinupojë me parullëm: Jashtë nga kishat ikonat! Barbarë, të dhunshëm, pa njohje të historisë, hynin nëpër kisha dhe shëmbnin nga ikonastasi ikonat e Shënjta, i hidhnin poshtë, i shkelnin, i grisnin i diqnin. Bënin kontrolle nëpër shtëpi dhe mjerë ai të cilit i gjenin ikona. E arrestonin, e çonin nëpër burgje, e dënonin, i prisnin hundën, e internonin në cepat e perandorisë. Rreth 150 vjet mbajti kjo përndjekje. Nqs pyeste dikush luftuesit e ikonave- Përse i shkatërroni ikonat? Ata do të përgjigjëshin – Sepse të falesh tek ato është idhujtari dhe sipas urdhërit të Zotit në  Dhjetë urdhëresat “Mos krijo reflektim të figurës sate...” “Mos iu fal vetes” (Eksodi 20,4 Defteronomio 5,8), ne nuk iu përulemi idhujve. Kujtuan se ikonat ishin idhuj. Por a është idhull ikona? Jo nuk është. Tjetër gjë idhulli dhe tjetër ikona? Idhull është të marrësh mermer apo dru, ta gëdhëndësh, ti japësh një formë kafshe apo njeriu, dhe më pas të bihesh e ti lutesh me besim që ajo është Zoti. Gjë të tillë ne nuk themi. Nuk themi që ikona e Krishtit është vetë Krishti, nuk themi që ikona e së Tërëshënjtës është e Tërëshënjta, nuk themi që ikona e shën Pandelimonit është vetë shënjti. Por çfarë themi? Që ikona e Krishtit paraqet, përfaqëson Krishtin, ikona e së Tërëshënjtës paraqet, përfaqëson të Tërëshënjtën, ikona e Shën Pandelimonit paraqet, përfaqëson Shën Pandelimonin. Ashtu siç nuk ka shtëpi  dhe portofol  pa fotografi të personave  të dashur (babain, bashkëshortin, fëmijët), kështu dhe në kishë kemi ikonat e Krishtit, të Tërëshënjtës dhe të shënjtorëve dhe duke i parë ato na kujtohen fytyrat e Shënjta, dhe duke i nderuar ato nderojmë fytyrat që janë në figurë. “Nderi i ikonës shkon tek Prototipi”, thonë etërit. Ikonës i përket falja nderuese , jo adhurimi. Këtë na mëson Kisha. Zoti të, dashurit e mi, nuk është materie, është frymë. Si jo material dhe mbret i ëngjëjve dhe kryengjëjve jo materialë, është i padukshëm, asnjeri nuk e pa. Prandaj dhe nëpër Kisha nuk e pikturojmë Zotin. Por si i padukshëm është dhe i papërshkrueshëm, asnjë dorë piktori nuk mundet që ta përshkruajë, të na japë pamjen e Zotit. Por misteri i madh dhe i papërshkrueshëm është që Biri i Perëndisë dhe Zoti mori trup njeriu dhe atëhere i padukshmi u bë i dukshëm, u shfaq si njeri mbi tokë, si Biri i Virgjëreshës. Meqënëse Zoti i padukshëm u bë i dukshëm në fytyrën e Krishtit dhe eci ndërmjet nesh dhe u kryqëzua dhe u ngjall, që atëhere u bë i përshkrueshëm dhe mundemi tashmë që ta pikturojmë. Një nga etërit më të mëdhenj i Kishës, Joan Damaskinoi, duke mbështetur dogmën e faljes të ikonave të shënjta, thoshte. Ju pyes o luftues të ikonave, edhi apo nuk erdhi Krishti si njeri në tokë? Nqs nuk erdhi, atëhere keni të drejtë, nuk kemi të drejtë të pikturojmë të padukshmen. Por nqs Krishti erdhi – dhe është fakt që erdhi, dhe si foshnjë dhe si njeri perfekt u shfaq në botë- atëhere ejani piktorë, tashmë mundeni që ta pikturoni. Mijëra sy e panë, mijëra veshë e dëgjuan, mijëra duar e prekën. Si rrjedhim Krishti si Zot është i papërshkrueshëm, por si njeri është i dukshëm dhe i përshkrueshëm, mund të ikonizohet, pikturohet. Cila është ikona e parë e Krishtit? Me qindra ikona ekzistojnë sot në shtëpitë e orthodhoksëve. Por ikona e parë, që pikturohet dhe tek kishat tona është Mandilja (Shamia) e shënjtë.  Na thotë një traditë, e cila nuk ekziston në Ungjill, këtë: Kur Krishti të Premten e Zezë po ngjitej për në Golgotha duke mbartur kryqin në sup, u djersit dhe djersa i rridhte nga fytyra e tij. Një grua besimtare, që u gjend pranë, e hoqi shaminë e saj, ja dha Krishtit, ai u fshi, dhe ja dha sërish. Atëhere gruaja pa, që mbi shaminë ishte stampuar forma e Krishtit. Ishte ikona e parë e Zotit. Kjo traditë ka rëndësi, tregon që Krishti mund të pikturohet. Kështu sot ka me mijëra ikona. Sot fatkeqësisht paraqitet sërish sekti i luftuesve të ikonave. Ekzistojnë dhe tani armiq të ikonave të Krishtit, të së Tërëshënjtës, të shënjtorëve. Cilët janë? Nuk janë helenë. Helenët e dinë se çfarë bënë pararendësit e tyre në Bizant për 150 vjet për të mbajtur ikonën. Luftëtarët e ikonave janë të huaj, nuk rrjedh brenda tyre gjak heleni, gjak Orthodhoksie. Erdhën që larg, nga Bruklin i Amerikës, me dollarët e tyre, tridhjet monedhat e Judës, që të blejnë ndërgjegjie, janë Hiliastët ose dëshmitarët e Jehovait ose “Jahovenjtë”. Ata, dorën t’iu presësh kryq nuk bëjnë, kryqit s’i falen, ikona nuk puthin. Në një fshat të Grevenasë ndodhi para pak vitesh kjo. Një vajzë e re dhe e varfër u martua me një të ri që kishte erdhur nga jashtë shtetit, ishte emigrant në Amerikë. Pasi u kurrorëzuan në kishë, shkuan në shtëpi. Por s’arritën që të jetojnë si bashkëshortë. Ditën e parë të martesës mori burri nga ikonastasi ikonat e Krishtit dhe të Tërëshënjtës, i vendosi përdhe, i shkelte, i shante. Ishte jahova, dhe deri sa u bë martesa i fshehu ato që besonte. Kur vajza i pa këto dhe dëgjoi që nuk besonte tek ikonat, nuk ngurroi që të shkatërronte menjëherë martesën e saj! Të tillë janë dëshmitarët e Jahovait. Shumë pjesë të atdheut tonë fatkeqësisht janë infektuar nga mashtrimi i tyre. Ekzistojnë dhe fshatra që janë të gjithë dëshmitarë të Jahovait, ku kisha pushoi së funksionuari, dhe funksionon potere çifute. Sepse prejardhje çifute është dhe besimi i dëshmitarëve të jahovait. Çifut ishte dhe themeluesi i këtij sekti, Karl Rossell (1852-1916). Është krijim çifut, frut dhe kolerë e djallit. Tifozët e saj shkojnë shtëpi më shtëpi, duke shfrytëzuar institucionte demokrate të atdheut tonë dhe ushtrojnë konvertim, dhe synojnë të përhapin infeksionin e tyre. Por jo! Ju thërres në alarm dhe ju lutem të gjithëve, burra – gra- fëmijë, kudo që do të shfaqen këta agjentë të Bruklinit për të përhapur kolerën e tyre, të reagoni duke thirrur për ndihmë specialistët mbi sektet. Vendi ynë të mbete i pastër dhe i paprekur nga sekti i Jahovenjëve. Të vazhdojë të adhurojë Atin, Birin dhe Shpirtin e Shënjtë dhe t’iu falet ikonave të shënjta të Krishtit dhe të Tërëshënjtës dhe të të gjithë shënjtorëve  në jetë të jetëve. Amin. Peshkop Avgustini. Predikim i Rregjistruar e cila u bë në Tempullin e Shënjtë të Shpirtit të Shënjtë në Follorinë 23-03 1975 me titull tjetër. Rregjistrimi dhe rregullimi 20-03-2005 Përgatiti dhe përktheu për llogari të Pelasgos T