«Πραχτικό,
Σήμερα ημερ. 09/01/1991, στο Αργυρόκαστρο, πρακτικό σε σχέση με τη σύσκεψη της ομάδας πρωτοβουλίας των έξι για την ίδρυση της οργάνωσης «ΟΜΟΝΟΙΑ» ΔΕΕΜ.
Μετέχουν οι Αναστάσης Ντούρος, Δημήτρης Ζούλας, Μενέλαος Χατζής, Παναγιώτης Μπάρκας, Γιώργος Μπούκας. Απουσιάζει δικαιολογημένα ο Δημήτρης Κίκης. Παρευρίσκεται και ο Βασιλάκης Ζούλας.»
Να εξηγήσουμε σύντομα για την εξάδα και πώς έγινα προσωπικά μέλος της.
Από την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στα Τίρανα τον Μάιο του 1990 και ειδικά μετά τις εμπιστευτικές διαπιστώσεις του επιβλέποντα της ελληνικής εκπομπής στο ΡΣ Αργυροκάστρου, όπου εργαζόμουν, Κώστα Ζάβαλη, ( ο οποίος διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές των κεντρικών υλικών της κομμουνιστικής προπαγάνδας ότι το καθεστώς κατάρρεε), μου γεννήθηκε η ιδέα να καταπιαστώ με την ίδρυση οργάνωσης για την ε.ε. μ. Η ιδέα αυτή είχε ξεκινήσει την εφαρμογή της ως πολιτιστικός σύλλογος Ελλήνων διανοουμένων, από το 1981, όταν ήμουν φοιτητής, αλλά δεν προχώρησε. (Δεν είναι εδώ το μέρος συζήτησης του γιατί)
Λίγο πριν πάω «τουρίστας» στην Ελλάδα, το Σεπτέμβριο του 1990, είχα προετοιμάσει ένα πολιτικό πρόγραμμα με 6-7 σημεία για την ίδρυση μιας οργάνωσης για την εθνική ελληνική μειονότητα, το οποίο πήρα μαζί μου να το συμβουλευτώ με τα ξαδέρφια της μάνας μου που θα με φιλοξενούσαν στην Ελλάδα. Το έδειξα. Ένας εξ΄αυτών, νομικός, κατατρόμαξε και μου είπε «θα σε σαπίσουν στις φυλακές». Ο δε δάσκαλος δεν πίστεψε και το θεώρησε προβοκάτσια. Το ίδιο θεώρησαν και κάποιοι άλλοι σε γραφεία συλλόγου στα Ιωάννινα …
Όταν επέστρεψα από Ελλάδα, τέλη Σεπτεμβρίου, επιδίωξα να βρω συνεργάτες, όλοι συμφωνούσαν αλλά κανένας δεν τολμούσε να προχωρούσε σε συνεργασία…. Δεν υπήρχε δεύτερος. Δεν παραιτήθηκα μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη, όταν άλλες εξελίξεις, κυρίως η φυγή, η δολοφονία των τεσσάρων παιδιών στο Αλύκο, τα επεισόδια στη Βόδριστα και λοιπά γεγονότα, όπως και η ίδρυση του Δ. Κόμματος, είχαν πρωτεύσει.
Στα τέλη του Δεκέμβρη, 1990, πρέπει να ήταν 26-27, λίγα μέτρα έξω από το ΡΣ. Αργυροκάστρου με πλησίασε ένας άνδρας. Φορούσε καπέλο «μπορσαλίνο» που τα λέγαμε, γραβάτα και μια γκρι καπαρντίνα. Πρέπει να ήταν στα 60 και εγώ μόλις 30. Μου παρουσιάστηκε και μου είπε με ζορισμένα ελληνικά, ότι γνώριζε πώς προσπαθούσα να φτιάξω μια οργάνωση, ότι είχα γι΄ αυτό ένα πρόγραμμα και οργανωτικές κατευθύνσεις, όπως μου είπε. (Ο πολιτικός πλουραλισμός είχε επιτραπεί επίσημα) Του απάντησα «Ναι».» Έρχεσαι, μου είπε, στην ομάδα μας. Κάνουμε και εμείς το ίδιο.» «Ποιοι είστε;» - εγώ. «Μας ξέρεις,» εκείνος και ανέφερε τα παραπάνω ονόματα. Με βοήθησε στο «Ναι» ο ενθουσιασμός της νιότης, το γεγονός ότι όντως εκτός από τον συνομιλητή μου που ήταν ο Β, Ζούλας και τον αδερφό του το Δημήτρη, τους άλλους τους γνώριζα και είχαμε καλή κουβέντα. Περισσότερο όμως με βόηθησε το γεγονός ότι καθετί που είχε σχέση με τον ελληνισμό παραμέριζε από μπρος μου κάθε καχυποψία και δισταγμό.
Η πρώτη επίσημη συγκέντρωση των έξι είχε πραγματοποιηθεί στις 5 Γενάρη 1991. Συζητήσαμε πάνω στα χειρόγραφά μου, που με λίγες αλλαγές αποτέλεσαν την εισαγωγή και το πολιτικό πρόγραμμα της οργάνωσης. Το καταστατικό σεβάστηκε τις οργανωτικές αρχές μου, αλλά έγινε με βάση το καταστατικό του νεότευκτου Δημοκρατικού Κόμματος. Τότε δεν είχαμε άλλο πρότυπο. Είχαμε όμως τη διάνοια να συλλάβουμε την ιδέα ότι η οργάνωσή μας απευθυνόταν ανεξαρτήτως σε όλους τους Έλληνες, με κριτήριο το εθνικό φρόνιμα και καταγωγή και όχι με το πολιτικό ή το ιδεολογικό. Είδαμε την οργάνωση ως «έναν ναό, που συγκεντρώνει όλους τους πιστούς αλλά στο ιερό θα πήγαιναν οι καλύτεροι, οι πιο άξιοι» (Επιθυμίες βλέπεις!!!) Το πρώτο όνομα της οργάνωσης ήταν «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΟΔΟΥ». Ο Γ. Μπούκας πρότεινε το ευπρόσδεκτο ΟΜΟΝΟΙΑ. Να μη πούμε τώρα πόσο συγκινητικά ακούστηκε η λέξη αυτή. Ο Μπούκας όμως την πρότεινε επειδή είχε δει στα αρχεία των προγόνων του μια εφημερίδα στα ελληνικά και αλβανικά με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ που έβγαινε στο Αργυρόκαστρο το 1918-20. (Που ξέραμε εμείς τέτοια τότε. Γνωρίζαμε το νόημα της λέξης και την πλατεία στην Αθήνα)
Να πάμε ξανά στο πραχτικό της σύσκεψης της 9-της Γενάρη και να αναφερθούμε στο τι συζητήθηκε.
«Συζητήθηκε ευρέως η ανάγκη διεύρυνσης της συνεργασίας με άλλες προσπάθειες ίδρυσης παρόμοιων οργανώσεων. Τη συζήτηση άνοιξε ο Γ. Μπούκας, ο οποίος έφερε ως νέες ειδήσεις τις παρόμοιες προσπάθειες στα Τίρανα, στην Αυλώνα, στους Αγίους Σαράντα, στην Πάνω Δρόπολη. Η αποκατάσταση της συνεργασίας θεωρήθηκε απαραίτητη για την εξασφάλιση της εθνικής ενότητας έναντι της αλβανικής κοινής γνώμης.
Συζητήθηκε επίσης το πνεύμα κατωτερότητας που έδειχναν οι κεφαλές της μειονότητας στα Τίρανα, οι οποίες έλεγαν ότι δεν πρέπει να βιαστούμε.»
(Η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι πίσω από τη θέση αυτή έστεκε προσωπικά ο Ρ. Αλία, ο οποίος αργότερα μας αποκάλυψε ο ίδιος ότι είχε ζητήσει από συγκεκριμένα άτομα στη μειονότητα να ιδρύσουν μια οργάνωση υπό τον έλεγχο του. Όπως είχε κάνει και με την ίδρυση αλβανικών κομμάτων. Μας είχε πει ακόμα ότι αυτό γινότανε επειδή, όπως είχε πει σε αλβανούς πολιτικούς, ο φάκελος μειονότητα θα τους είναι ένας ανοιχτός τάφος μπροστά τους, αν αυτοί δεν καταφέρουν να τον κλείσουν .!! Σημειώνω δε ένα συμπέρασμα ιστορίας που καταγράφω στο νέο μου βιβλίο ότι ο πολιτικός ρόλος των ηγεσιών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ εξαντλήθηκε στην επιδίωξη αυτή των Τιράνων και εκείνες έπαιξαν σπουδαία στο ρόλο αυτό, πολύ καλύτερα από κάθε Αλβανό. Οι τάσεις, όπως και οι προσπάθειες ελέγχου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ από Αθήνα, φάνηκαν από την ιδρυτική πράξη της Δερτβιτσάνης)
«Στο πνεύμα αυτό, από δύο μέλη (ας μου επιτραπεί να μη αναφέρω τα ονόματά τους) ζητήθηκε η αναβολή της συνάντησης της Παρασκευής (11 Γενάρη) στη Δερβιτσάνη, αλλά που έτυχαν σε μειοψηφία.»
«Αποφασίστηκε να διεξαχθεί η συνάντηση της Δερβιτσάνης και να καλεστούν όλοι οι γνωστοί εκπρόσωποι των υπολοίπων προσπαθειών, όπως και ξεχωριστές προσωπικότητες.
Πλατιά συζήτηση έγινε για τις προσωπικότητες που θα προσκαλούνταν.» (Σημειώνω δε ότι στη συνάντηση της Δερβιτσάνης εμφανίστηκαν και άτομα τα οποία εμείς απορρίψαμε λόγω του σκοτεινού παρελθόντος τους. Και ήταν αρκετοί, οι οποίοι στη συνέχεια αναρριχήθηκαν στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Μια άλλη πικρή πτυχή στο βίο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και των ηγεσιών της)
Στη συνέχεια του πρακτικού αναφέρεται: «Συζητήθηκε και εγκρίθηκε το πρόγραμμα (επεξεργάστηκε ο Π. Μπάρκας) και το σχέδιο καταστατικού (επεξεργάστηκαν οι Δ. Ζούλας και Α. Ντούρος).
Εξουσιοδοτήθηκε να μιλήσει στη Δερβιτσάνη ο Παναγιώτης Μπάρκας, ο οποίος θα είχε υπόψη του να αναφέρει: Το σκοπό ίδρυσης της οργάνωσης, τονίζοντας ότι δε θα είναι αντιπολιτευόμενη οργάνωση αλλά οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Ε. Ε. Μειονότητας και για την ανάπτυξη της εθνικής της ταυτότητας. Για το όνομα, το πρόγραμμα.
Η συζήτηση στη Δερβιτσάνη να γίνει στην ελληνική γλώσσα. Στο τέλος ο κάθε μετέχοντας να υπογράψει.
Αποφασίστηκε επίσης ότι η εξάδα να συνεχίσει τις προσπάθειές της για την ολοκλήρωση του φακέλου ίδρυσης της οργάνωσης, (είχαν απομείνει ακόμα η αίτηση και το πιο δύσκολο…. οι υπογραφές, που θα στήριζαν το αίτημα και την ιδρυτική πράξη. Χρειάζονταν να υπογράψουν πάνω από 100 άτομα). Η εξάδα ανεξαρτήτως απόφασης στη Δερβιτσάνη, αναλάμβανε τις ενέργειες αυτές όπως και την παράδοση του φακέλου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης προς έγκριση.»
Συνεχίζεται….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου