Ιορδάνης Γιώργη
(Jordan Jorgji)
Η άκαρδη κακοποίηση του ιερέα των Αγίων Σαράντα, Χρήστο Παππά, αναφέρθηκε
επιφανειακά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ για το πολιτικό γίγνεσθαι της
χώρας ήταν απλώς ένα αφανές περιστατικό . Ο 74-χρονος ιερέας είναι ταυτόχρονα μέλος
της ελληνικής μειονότητας και πατέρας του προέδρου της “Ομόνοιας”, Λεωνίδα Παπά.
Ειπώθηκε ότι οι δράστες ήταν κλέφτες και είχαν ως στόχο τη ληστεία του ιερέα.
Αυτό ισχυρίστηκε και το θύμα, σύμφωνα με τα αλβανικά μίντια.
Γεννιούνται, όμως, κάποια ερωτήματα. Γιατί να κακοποιείται ένας ηλικιωμένος
με γκρίζα μαλλιά και γένια; Γιατί να κακοποιείται ένα μέλος του κλήρου, ένας
ορθόδοξος ιερέας, πράξη που θυμίζει την κακοποίηση άλλων κληρικών – Ορθόδοξων,
Καθολικών ή Μουσουλμάνων – από τη δικτατορία του Ενβέρ Χότζα; Γιατί να
κακοποιείται ένα μέλος της ελληνικής εθνικής μειονότητας, μια σημαντική
μειονότητα για την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της Αλβανίας εδώ
και πολλά χρόνια; Τόση πείνα να είχαν, άραγε, οι κλέφτες, που πέρασαν όλα αυτά τα χιλιόμετρα – το θύμα δήλωσε ότι οι
δράστες δεν ομιλούσαν τη διάλεκτο της νότιας Αλβανίας – για να ληστέψουν το σπίτι
ενός ιερέα, ο οποίος “τυχαίνει” να είναι πατέρας του επικεφαλής της Ομόνοιας,
διαδόχου του πολυσυζητημένου Μπολάνο; Τυχαίο συμβάν ή πρόκληση τύπου “Provokacia” – αγαπημένη
λέξη του πρωθυπουργού της Σερβίας Αλεξάντερ Βούτσιτς για να χαρακτηρίζει διαστάσεις
των αλβανο-σερβικών σχέσεων;
Είναι περίεργο πως η πολιτική ηγεσία της χώρας έδειξε πλήρη αδιαφορία
απέναντι σε αυτό το άσχημο επεισόδιο. Εκτός από ένα κόμμα, το οποίο εκπροσωπεί
την ελληνική μειονότητα, καμία άλλη πολιτική δύναμη ή κοινωνικός παράγων δεν
καταδίκασε δημοσίως τη βία που ασκήθηκε
σε βάρος ενός κληρικού και πολίτη της Αλβανικής Δημοκρατίας. Παρά το γεγονός
ότι ο νόμος λειτουργεί μακριά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα, θα ήταν απαραίτητη
μια συλλογική τοποθέτηση της πολιτικής ηγεσίας κατά της συγκεκριμένης
εγκληματικής πράξης, με στόχο τη – βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη –
συνειδητοποίηση της κοινωνίας.
Πριν λίγο καιρό, η επιπόλαιη και απρόσεκτη ενέργεια της κατεδάφισης της
εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου στην Δρυμάδες, επισκιάστηκε από την “πατριωτική
επαγρύπνηση” της αλβανικής πολιτικής τάξης, καθώς και της κοινής γνώμης, σε
σχέση με τις “παρεμβάσεις” της Ελλάδας στις αλβανικές εσωτερικές υποθέσεις. Σε
αυτό το πνεύμα, δεν είναι απλά καταδικαστέο, αλλά είναι επίσης πολύ επικίνδυνο,
που στο όνομα της ελληνοφοβίας και ανθελληνισμού, ακούσια ή εκούσια, να
στοχεύουν ορθόδοξους χώρους λατρείας,
αλλά και Αλβανους πολίτες ελληνικής καταγωγής, και έπειτα να ασκείται βία εις
βάρος τους.
Η ζωή του συγκεκριμένου ιερέα είναι εξ ίσου σημαντική όπως η ζωή των άλλων
ηλικιωμένων, ανεξάρτητα από το μέρος που ζουν, την εθνική ή την κοινωνική
καταγωγή, το χρώμα, τη γλώσσα ή τη διάλεκτο που ομιλούν. Οι επιθέσεις που οι
ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν, σχετίζονται, επιπροσθέτως, με την ηθική κρίση, η
οποία χαρακτηρίζει σημαντικό μέρος της αλβανικής κοινωνίας. Πέρυσι, στο Δυρράχειο,
δύο ηλικιωμένες γυναίκες κακοποιήθηκαν και έχασαν τη ζωή, επειδή ο ένας ανιψιός
αποφάσισε να τους ληστέψει. Πριν δύο χρόνια, επίσης στο Δυρράχιο, μία άστεγη
ηλικιωμένη γυναίκα βρήκε το θάνατο εγκαταλειμμένη στο δρόμο. Η άτυχη γυναίκα
δεν πήρε ποτέ από το Δήμο το σπίτι που δικαιούνταν ως άστεγη, ενώ, παράλληλα,
καμία άλλη κρατική αρχή δε βοήθησε για την φιλοξενία και την ιατρική φροντίδα
της. Η αδιαφορία, προερχόμενη κυρίως από το κράτος, συνιστά, επίσης, παραβίαση και
περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Ενώ στην πρώτη περίπτωση ο λόγος της
κακοποίησης είχε σχέση με τη ληστεία κάποιας περιουσίας, στη δεύτερη, ο θάνατος
ήταν συνέπεια της φτώχειας. Εάν, όμως, η κακοποίηση του ηλικιωμένου ιερέα σχετίζεται
με κάποια εσκεμμένη και οργανωμένη ενέργεια λόγω της εθνικότητας ή της
θρησκείας του, αυτό φέρει μεγαλύτερη ευθύνη για την αδιαφορία της κράτους και
της κοινωνίας, για να καταδικάσουν συλλογικά τη συγκεκριμένη πράξη,
αναλαμβάνοντας τα απαραίτητα ποινικά και κοινωνικά μέτρα προκειμένου αυτό να
μην επαναληφθεί ποτέ.
Όπως υποστηρίζει ο πολιτικός αναλυτής Fatos Lubonja, επικαλούμενος το Zygmund Bauman, η ταυτότητα ενός λαού αποτελείται συνήθως από
ορισμένες (υπο) ταυτότητες, οι οποίες βρίσκονται σε μια δυναμική διαδικασία αλληλεπίδρασης
μεταξύ τους. Ακόμα και στην αλβανική κοινωνία, ξεκινώντας τουλάχιστον από την
περίοδο της δημιουργίας του αλβανικού έθνους, η εθνική ταυτότητα δεν υπήρξε
ούτε ενιαία, ούτε ομοιογενής, και ούτε παρέμεινε αναλλοίωτη κατά τη διάρκεια
των χρόνων. Οι υποταυτότητες ή οι άλλες – παράλληλες – ταυτότητες που μπορεί να
διαθέτουν Αλβανοί πολίτες, ως μέλη της αλβανικής κοινωνίας, δεν πρέπει να
παραβιάζονται και να καταστέλλονται στο όνομα της επιβολής μίας ενιαίας και
μοναδικής ταυτότητα. Σε περίπτωση που ο στόχος της επιβολής αναλαμβάνει ως μέσο
ή μηχανισμό για την επίτευξή του, τη βία, τότε αυτό θα πρέπει να μας αφορά και
ανησυχεί όλους, επειδή ο εθνικισμός καταλήγει σε έλλειψη ανεκτικότητας μέχρι
και φασιστικές μορφές βίας. Είναι πρέπον το κράτος να τις καταδικάζει αποφασιστικά,
και μαζί με την κοινωνία να επενδύουν στη παιδεία και την κοινωνική
χειραφέτηση, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, μεταλαμπαδεύοντας τις σύγχρονες αξίες,
τις οποίες ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε όλοι να τις ασπαστούμε.
Ιορδάνης Γιώργη
(Jordan Jorgji)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου