Ήλθον, “είδον” και απήλθον - Erdhi, “pa” dhe iku.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον Ήλθον:  Από την Παρασκευή στις 15:00 η ώρα ήρθε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην Κορυτσά για συνομιλίες με τον αλβανό ομόλογο του. Για τρεις μέρες η Κορυτσά αποτελούσε φρούριο. Ο κόσμος ήταν όμως ήρεμος όπως πάντοτες και οι συνομιλίες από τι φαίνεται πήγαν καλά. «Είδον»- Ο κ Κοτζιάς μαζί με ξεναγούς τους αλβανούς κυβερνητικούς υπαλλήλους είδε την Κορυτσά επιφανειακά. Δεν είδε τα σωθικά της που είναι : οι ορθόδοξοι, οι έλληνες, οι ελληνική εκπαίδευση. Ξεναγήθηκε από τους αλβανούς, είδε και άκουσε αυτά που ήθελαν αυτοί, αλλά δεν άκουσε κανέναν μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ή εκπρόσωπό της. Δεν συνάντησε ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε κάποιον άλλον ορθόδοξο εκπρόσωπο. Δεν πρόλαβε να πάει να δει ούτε το Ελληνοαλβανικό Σχολείο στην Κορυτσά που αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει η Ελλάδα αυτή την στιγμή στην περιοχή. Δεν μπόρεσε έτσι να εκφράσει την στήριξή του και το άφησε στα μάτια πολλών εκτεθειμένο και πολλά ερωτηματικά. Δίκαια πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας μας στέλνουν παράπονα. Πώς-μας λένε- δεν μας είδε; Πώς δεν έμαθε για μας; Πώς μας άφησε εκτεθειμένους, όπως το 1914, το 1916, 1940 και πάλι τώρα; Εμείς δεν υπάρχουμε για κανέναν; Ήρθε σπίτι μας και τον συνόδευαν αυτοί που μας μαυρίζουν καθημερινά την ζωή; Δηλαδή, ήλθε, αλλά δεν «είδε» γιατί η Κορυτσά είμαστε εμείς και όχι ο καθένας εντεταλμένος της κυβέρνησης. Δεν «είδε» πως στο δρόμο που περπάτησε, παρέλασε ο ελληνικός στρατός το 40, και οι κάτοικοι φιλούσαν και τα μουλάρια για να εκφράσουν την αγάπη τους. Πως εκεί στο δρόμο του υπήρχε ο Άγιος Γεώργιος που ο Ε. Χότζα το έκανε κομμάτια, και εκεί κοντά εκτελέστηκε, όπως πολλοί άλλοι ένα διάκονος, που ήθελε την Κορυτσά να ανήκει στην πατρίδα του. Δεν είδε την δεδιωγμένη και ταλαιπωρημένη ελληνορθόδοξη κοινότητα που ζει και αναπνέει ακόμα. Ούτε το Καθεδρικό δεν μπόρεσε να δει. Απήλθον: Έφυγε συνοπτικά και  γρήγορα, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν ανέφερε τίποτα για μας; Δεν νομίζουμε.  Ίσως να έλυσαν πολλά προβλήματα , ίσως όμως να δημιούργησαν άλλα. Εμείς τελικά ούτε υπήρχαμε, ούτε υπάρχουμε για την πατρίδα μας. Μάλλον είμαστε εντελώς μόνοι και όταν αισθάνεται κανείς μοναξιά είναι πιο εύκολο να περάσει απέναντι και να ξεχάσει και ο ίδιος πως υπάρχει. Αυτό έγινε αυτά τα 100 χρόνια και πολλοί έχασαν την συνείδησή τους. Μόνο ο Θεός στέκεται δίπλα μας τελικά και δεν μας αφήνει να εξαφανιστούμε. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω από τους ανθρώπους. Ίσως κάτι να αξίζουμε. Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επίθεση προς τον αξιότιμο κ Υπουργό τον κ Κοτζιά που τον σεβόμαστε. Αποτελεί έκφραση της  ανάγκης μας για αγάπη και στήριξη έστω και τυπικά. Της ανάγκης μας για να αισθανθούμε την μέριμνα της πατρίδας μας, όχι υλικά, αλλά πνευματικά για να αισθανθούμε πως και εμείς αξίζουμε, πως η πατρίδα μας δεν μας έχει ξεχάσει, δεν μας πουλάει στα διάφορα τραπέζια . Αξιότιμε κ Κοτζιά, καλύτερα το συνέδριο να μην γινόταν στην Κορυτσά γιατί η ιστορία θα καταγράψει  και αυτά που δεν έγιναν, ιδιαίτερα, εις βάρος των συμπατριωτών σας. Με εκτίμηση Πελασγός Κορυτσάς.

Erdhi, “pa” dhe iku. Erdhi: Që të premte në ora 15:00 erdhi në Korçë Ministri i Jashtëm Grek për bisedime me homologun e tij shqiptar. Për tre ditë Korça u kthye në fortesë. Por njerëzit ishin të qetë si gjithmonë dhe bisedimet me sa duket shkuan mirë. “Pa” – z Kotzias me guidantë nënpunësit qeveritarë shqiptarë e pa Korçën vetëm në sipërfaqe. Nuk mundi të shikojë të brendshmet e saj të cilat janë: orthodhoksët, grekët, edukimi grek.  U njoh me qytetin nëpërmjet nënpunësve shqiptarë, dëgjoi ato sa ata dëshironin, por nuk dëgjoi asnjë anëtar të komunitetit Helen në Korçë, as ndonjë përfaqësues së saj. Nuk takoi as Mitropolitin, as ndonjë përfaqësues orthodhoks. Nuk arriti të shikojë as vetë shkollën shqiptaro-greke në Korçë që përbën përfaqësim më dinjitoz të Greqisë në zonë. Nuk mundi kështu as të shprehë mbështetjen e tij dhe e la të ekspozuar në syte e shumë njerëzve dhe ngriti shumë pikëpyetje. Me të drejtë shumë miq të faqes sonë na dërgojnë ankesa. Na thonë: Si nuk na pa? Si nuk mësoi për ne?  Si na la të ekspozuar, si në 1914, si në 1916, në 1940 dhe sërish tani? Ne nuk ekzistojmë për askënd? Na erdhi në shtëpi dhe e shoqëruan ata  që na nxijnë jetën çdo ditë me diskriminimin që përjetojmë? Dmth, erdhi, por asgjë nuk “pa” sepse Korça jemi ne, dhe jo nënpunësit e qeverisë. Nuk “pa” që në rrugën ku kaloi, parakaloi ushtria greke në 1940-ën dhe njerëzit puthnin akoma dhe hajvanët nga gëzimi, për të shprehur dashurinë. Nuk pa që atje në atë rrugë, dikur ishte Shën Gjergji të cilin E Hoxha e shkuli nga themelet  dhe e bëri copra, që atje afër u vra dhe një dhiakon se donte që Korça të ishte pjesë e atdheut. Nuk pa komunitetin e stërmunduar orthodhoks dhe helen i cili është shpirti i këtij qyteti, një komunitet që jeton dhe merr frymë akoma dhe bashkë me të ekziston dhe qyteti. Kur të mos ketë më orthodhoksë nuk do të ekzistojë as Korça. Iku: Iku shpejt e shpejt dhe pa hollësi, pa deklarata. Nuk e dimë nëse tha gjë për ne? Nuk mendojmë se ka ndodhur. Ndoshta zgjidhën shumë probleme, por ndoshta krijuan dhe të tjera. Ne, sipërfundim, as që ekzistojmë për atdheun tonë. Ndoshta jemi plotësisht vetëm dhe kur dikush ndjen vetmi është kollaj të kalojë përballë dhe të harrojë dhe ai vetë që ekziston. Kjo ndodhi këto 100 vjet dhe shumë humbën ndërgjegjien e tyre. Vetë Zoti qëndron pranë nesh dhe nuk lejon zhdukjen tonë. Ndoshta diçka më tepër di nga njerëzit. Ndoshta vlejmë për diçka. Ky artikull nuk përbën sulm ndaj Ministirit të nderuar z Kotzia të cilin e respektojmë. Përbën shprehje të nevojës sonë për dashuri dhe mbështetje qoftë dhe formalisht. Shprehje të nevojës sonë që të ndjejmë përkujdesjen e atdheut, jo nga pikëpamja materiale, por nga pikëpamja shpirtërore që të ndjemë se ne kemi dhe një farë vlere për atdheun dhe nuk na shet në tavolina të ndryshme. I nderuar z Kotzia, më mirë kjo mbledhje të mos bëhej në Korçë sepse historia do të rregjistrojë dhe ato sa nuk u bënë, në veçanti mbi kurrizin e bashkëatdhetarëve tuaj. Me respekt Pelasgos Koritsas